Buddhist modernism is a scholarly (

Buddhist modernism is a scholarly (and increasingly, popular) term for the variety of ways that Buddhism has been adapted, both West and East, to recent (last couple hundred years) Western cultures, philosophies, societies and intellectual traditions. It includes (not an exclusive list):

de-emphasis on ritual
de-emphasis on the ultimate goal of nirvana or enlightenment in favor of lesser goals or even simply everyday relief of suffering
emphasis on lay vs monastic practice
re-invigoration of meditation as a major practice after long decline in some traditions, even among the monkhood
identification with western values from the Enlightenment (in the western intellectual history sense) and Romantic movements
alliance of Buddhism with science and scientific values
adoption of the Western philosophical standpoints of naturalism and physicalism and corresponding de-emphasis on so-called supernatural phenomena such as rebirth/reincarnation and non-physical realms and beings
reinterpretation in various ways of karma as a naturalistic phenomenon

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พุทธศาสนานี่เป็นแบบ scholarly (และมาก ขึ้น นิยม) ระยะหลายวิธีที่ได้รับการดัดแปลง พระพุทธศาสนาทั้งตะวันตกและตะวันออก ล่าสุด (สองร้อยปี) วัฒนธรรมตะวันตก ปรัชญา สังคม และประเพณีทางปัญญา รวม (ไม่มีรายการพิเศษ): de-emphasis ในพิธีกรรม de-emphasis เป้าหมายสูงสุดของนิพพานหรือตรัสรู้สามารถเป้าหมายน้อยกว่าหรือปลดปล่อยทุกข์แม้เพียงชีวิตประจำวัน เน้นวางเทียบกับสงฆ์ปฏิบัติ ความชุ่มชื่นให้ทำสมาธิเป็นการฝึกที่สำคัญหลังจากลดลงยาวประเพณีบาง แม้กระทั่งในการออกบวชอีกครั้ง รหัส มีค่าตะวันตก (ในแง่ประวัติศาสตร์ปัญญาตะวันตก) และเคลื่อนไหวโรแมนติก พันธมิตรของพระพุทธศาสนากับวิทยาศาสตร์วิทยาศาสตร์ค่า ของ standpoints ปรัชญาตะวันตก naturalism และ physicalism de-emphasis ที่สอดคล้องกับปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติที่เรียกว่าเกิดใหม่/สุ และอาณาจักรไม่ใช่ทางกายภาพ และสิ่งมีชีวิต สถาปัตยกรรมในรูปแบบต่าง ๆ ของกรรมเป็นปรากฏการณ์ naturalistic

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมัยพุทธเป็นวิชาการ (และเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เป็นที่นิยม) ระยะสำหรับความหลากหลายของวิธีการที่พุทธศาสนาได้รับการปรับทั้งตะวันตกและตะวันออกเพื่อที่ผ่านมา (คู่สุดท้ายร้อยปี) วัฒนธรรมตะวันตกปรัชญาสังคมและประเพณีทางปัญญา ซึ่งจะรวมถึง (ไม่ได้เป็นรายการพิเศษ): de-ความสำคัญกับพิธีกรรมde-ความสำคัญกับเป้าหมายสูงสุดของนิพพานหรือการตรัสรู้ในความโปรดปรานของเป้าหมายที่น้อยกว่าหรือแม้กระทั่งเพียงแค่บรรเทาในชีวิตประจำวันของความทุกข์ความสำคัญกับการวางเทียบกับการปฏิบัติที่วัดอีกครั้งชุ่มชื่นของการทำสมาธิเป็นการปฏิบัติที่สำคัญหลังจากที่ลดลงยาวประเพณีบางแม้ในหมู่ผู้ที่บวชประจำตัวที่มีค่านิยมตะวันตกจากการตรัสรู้ (ในความรู้สึกประวัติศาสตร์ทางปัญญาตะวันตก) และการเคลื่อนไหวของโรแมนติกพันธมิตรของพุทธศาสนากับวิทยาศาสตร์และคุณค่าทางวิทยาศาสตร์ที่ยอมรับของแผ่นชิ้นไม้อัดปรัชญาตะวันตกนิยมและphysicalism และ สอดคล้องยกเลิกการให้ความสำคัญกับสิ่งที่เรียกว่าปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติเช่นการเกิดใหม่ / วิญญาณและอาณาจักรที่ไม่ใช่ทางกายภาพและสิ่งมีชีวิตที่ตีความในรูปแบบต่างๆของกรรมเป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พุทธศาสนิกชนสมัยใหม่เป็นวิชาการ ( และเป็นที่นิยมมากขึ้น ) ระยะยาวสำหรับความหลากหลายของวิธีการที่พระพุทธศาสนาได้ถูกดัดแปลง ทั้งตะวันตกและตะวันออก ล่าสุด ( เมื่อสองสามร้อยปี ) ตะวันตก วัฒนธรรม ปรัชญา สังคม และประเพณีทางปัญญา รวม ( รายการพิเศษ ) :


เน้นพิธีกรรม เดอเดอ เน้นที่เป้าหมายสูงสุดของ นิพพาน หรือ ธรรมในความโปรดปรานของเป้าหมายน้อยกว่าหรือเพียงทุกวันแม้แต่บรรเทาทุกข์
เน้นวาง vs สงฆ์ปฏิบัติ
Re แหยสมาธิเป็นตัวหลักปฏิบัติหลังจากลดลงเป็นเวลานานในบางประเพณี แม้แต่ในสมณเพศ
บัตรประจำตัวกับตะวันตกคุณค่าจากธรรม ( ในความรู้สึกประวัติศาสตร์ภูมิปัญญาตะวันตก ) และพันธมิตรที่โรแมนติกของพระพุทธศาสนากับวิทยาศาสตร์วิทยาศาสตร์

และค่าการยอมรับของนักปรัชญาตะวันตกและจุดยืนของธรรมชาติกายภาพและสอดคล้องกัน เดอ เน้นสิ่งที่เรียกว่าปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติเช่นการเกิดใหม่ / การเกิดใหม่ และอาณาจักรทางกายภาพไม่มีมนุษย์
โชว์ฉบับตีความใหม่ในรูปแบบต่างๆของกรรมเป็น
ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ