Traditional weaning in fall calving

Traditional weaning in fall calving systems occurs in mid-April, when calves are approximately 210 d of age. However, because of the availability of high-quality forage during the spring and early summer in the Southern Great Plains, a growing trend designed to increase weaning BW is to extend lactation through mid-July until calves are approximately 300 d of age. This practice would ostensibly have a positive influence on enterprise profitability primarily because of heavier weaning BW of older calves. However, for fall-calving cows (average BW of 533 kg), extending lactation increases maintenance energy requirements by 153.9 Mcal and requires an additional 100.5 Mcal of energy for lactation during mo 8, 9, and 10 postpartum compared with normally weaned cows. It is well documented that cow BCS at calving is an important factor affecting the length of the postpartum interval and pregnancy rates (Wiltbank et al., 1964; Selk et al., 1988). The interval to first estrus is shorter for spring-calving cows as BCS at parturition increases (Richards et al., 1986; Houghton et al., 1990). Therefore, increasing energy requirements during the summer may result in thinner conditioned cows at the beginning of the calving season, especially if forage quality or quantity is negatively affected by drought or other factors. Additionally, it has been demonstrated that prebreeding BW and body condition losses of fall-calving cows may depress reproductive performance, despite ample energy reserves at calving (Rakestraw et al., 1986). These findings indicate that reproductive performance may be negatively affected by late weaning.

Prior research conducted to evaluate the effect of weaning date on fall-calving cows in this region has evaluated early weaning at 6 to 10 wk of age (Purvis and Lusby, 1996). Therefore, the objective of this study was to elucidate the effects of late weaning compared with normal weaning on the performance of fall-calving beef cows and their progeny.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดั้งเดิม weaning calving ในฤดูใบไม้ร่วงเกิดขึ้นในกลางเดือนเมษายน เมื่อวัวมีอายุประมาณ 210 d อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความพร้อมของอาหารสัตว์คุณภาพสูงในช่วงฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนช่วงในภาคใต้มากราบ แนวโน้มเติบโตที่ออกแบบมาเพื่อเพิ่มการ weaning BW ได้ขยายด้านการให้นมผ่านจนวัวมีอายุประมาณ 300 d กลางเดือนกรกฎาคม แบบฝึกหัดนี้รัฐบาลต้องผลกำไรขององค์กรเป็นหลักเนื่องจากของอิทธิพล heavier weaning BW ของวัวเก่า อย่างไรก็ตาม สำหรับ calving ตกวัว (เฉลี่ย BW ของกก. 533), ขยายด้านการให้นมเพิ่มความต้องการพลังงานการบำรุงรักษา โดย 153.9 Mcal กต้อง Mcal 100.5 การเติมพลังงานสำหรับด้านการให้นมในหม้อ 8, 9 และ 10 หลังคลอดเปรียบเทียบกับวัวหย่านมถึงปกติ มันคือจัดดีว่า วัว BCS ที่ calving เป็นปัจจัยสำคัญที่มีผลต่อความยาวของช่วงหลังคลอด และการตั้งครรภ์ราคาถูก (Wiltbank et al., 1964 Selk et al., 1988) ในช่วงแรก estrus เป็นสั้นสำหรับฤดูใบไม้ผลิ calving วัว BCS ที่ parturition เพิ่ม (ริชาร์ด et al., 1986 Houghton et al., 1990) ดังนั้น เพิ่มความต้องการพลังงานในช่วงฤดูร้อนอาจทำให้ทินเนอร์อากาศวัวที่จุดเริ่มต้นของฤดูกาล calving โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าอาหารสัตว์คุณภาพ หรือปริมาณที่ส่งได้รับผลกระทบจากภัยแล้งหรือปัจจัยอื่น ๆ ได้ นอกจากนี้ จะมีการแสดงว่า ขาดการเงื่อนไข prebreeding BW และร่างกายของวัว calving ตกอาจกดประสิทธิภาพสืบพันธุ์ แม้ มีพลังงานมากพอสำรองที่ calving (Rakestraw et al., 1986) ผลการวิจัยเหล่านี้ระบุว่า สืบพันธุ์อาจจะส่งผลกระทบ โดยสาย weaningวิจัยก่อนเพื่อประเมินผลการ weaning calving ตกวัวในภูมิภาคนี้ได้ประเมิน weaning ต้นที่ 6-10 wk อายุ (Purvis และ Lusby, 1996) ดังนั้น วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้เป็นการ elucidate ผลของสาย weaning เทียบกับ weaning ปกติประสิทธิภาพของฤดูใบไม้ร่วง calving เนื้อวัวและลูกหลานของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หย่านมดั้งเดิมในฤดูใบไม้ร่วงหลุดระบบเกิดขึ้นในช่วงกลางเดือนเมษายนเมื่อน่องประมาณ 210 งอายุ แต่เนื่องจากความพร้อมของอาหารสัตว์ที่มีคุณภาพสูงในช่วงฤดูใบไม้ผลิและต้นฤดูร้อนในภาคใต้ Great Plains, แนวโน้มการเติบโตออกแบบมาเพื่อเพิ่มหย่านม BW คือการขยายการให้นมผ่านกลางเดือนกรกฎาคมจนถึงน่องประมาณ 300 D อายุ การปฏิบัตินี้อย่างเห็นได้ชัดจะมีอิทธิพลเชิงบวกในการทำกำไรขององค์กรหลักเนื่องจากหนักหย่านม BW ของลูกเก่า แต่สำหรับวัวตกหลุด (เฉลี่ยของ BW 533 กิโลกรัม) การขยายการให้นมเพิ่มความต้องการพลังงานในการบำรุงรักษาโดย 153.9 เมกกะและต้องเพิ่มเติม 100.5 เมกกะของพลังงานสำหรับให้นมบุตรในระหว่าง MO 8, 9, 10 และหลังคลอดเมื่อเทียบกับวัวหย่านมปกติ มันเป็นเอกสารที่ดีที่ BCS วัวที่คลอดเป็นปัจจัยสำคัญที่มีผลต่อความยาวของช่วงเวลาหลังคลอดและอัตราการตั้งครรภ์ (Wiltbank et al, 1964;.. Selk และคณะ, 1988) ช่วงการเป็นสัดครั้งแรกจะสั้นสำหรับฤดูใบไม้ผลิวัวคลอดเป็น BCS ที่เพิ่มขึ้นคลอด (ริชาร์ดและคณะ, 1986;. ฮัฟตั้นและคณะ, 1990.) ดังนั้นการเพิ่มความต้องการพลังงานในช่วงฤดูร้อนที่อาจส่งผลให้วัวปรับอากาศทินเนอร์ในช่วงต้นฤดูกาลคลอดโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามีคุณภาพหรือปริมาณอาหารสัตว์ได้รับผลกระทบในทางลบจากภัยแล้งหรือปัจจัยอื่น ๆ นอกจากนี้จะได้รับการแสดงให้เห็นว่า prebreeding BW และการสูญเสียสภาพร่างกายของวัวตกหลุดอาจกดดันการสืบพันธุ์แม้จะมีพลังงานสำรองเพียงพอที่หลุด (Rakestraw et al., 1986) การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่าการสืบพันธุ์อาจได้รับผลกระทบทางลบจากการหย่านมปลาย. ก่อนดำเนินการวิจัยเพื่อประเมินผลกระทบของการหย่านมวันที่วัวตกคลอดในภูมิภาคนี้ได้มีการประเมินก่อนหย่านมที่ 6 ถึง 10 สัปดาห์ของอายุ (เพอร์วิและ Lusby, 1996) . ดังนั้นวัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการอธิบายผลกระทบของการหย่านมเมื่อเทียบกับช่วงปลายหย่านมปกติในการทำงานของฤดูใบไม้ร่วงหลุดวัวเนื้อวัวและลูกหลานของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เครื่องช่วยหายใจในฤดูใบไม้ร่วงแบบดั้งเดิมมีระบบเกิดขึ้นในกลางเดือนเมษายน เมื่อลูกโคประมาณ 210 D อายุ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความพร้อมของอาหารสัตว์ที่มีคุณภาพสูงในช่วงฤดูใบไม้ผลิและต้นฤดูร้อนในภาคใต้ของ Great Plains , แนวโน้มการเติบโตที่ออกแบบมาเพื่อเพิ่มน้ำหนักตัว เพื่อขยายการให้นมหย่านมผ่านกลางเดือนกรกฎาคมจนถึงน่องประมาณ 300 D อายุการปฏิบัตินี้จะเห็นได้ชัดเป็นบวกต่อกำไรขององค์กรเป็นหลัก เพราะหนักหย่านมของลูกโคตัวเก่า อย่างไรก็ตาม สำหรับฤดูใบไม้ร่วงมีวัว ( น้ำหนักตัวเฉลี่ย 533 กิโลกรัม ) ขยายปริมาณเพิ่มการบำรุงรักษาความต้องการพลังงานโดย 153.9 พบความแตกต่างกัน อย่าง และต้องการเพิ่มเติม 100.5 พบความแตกต่างกัน อย่างของพลังงานเพื่อการให้นมระหว่างโม 8 , 910 หลังคลอดปกติและเทียบกับตัววัว มันเป็นเอกสารที่ดีที่ BCS วัวที่คลอดเป็นปัจจัยสำคัญที่มีผลต่อความยาวของช่วงเวลาและอัตราการตั้งครรภ์หลังคลอด ( wiltbank et al . , 1964 ; selk et al . , 1988 ) ช่วงการเป็นสัดครั้งแรกสั้นกว่าสปริงมีวัวที่ BCS ที่เพิ่มคลอด ( ริชาร์ด et al . , 1986 ; Houghton et al . , 1990 ) ดังนั้นเพิ่มพลังงานในช่วงฤดูร้อน อาจส่งผลให้บางเป็นวัวที่จุดเริ่มต้นของฤดูกาลมี โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพืชอาหารสัตว์คุณภาพ หรือ ปริมาณ คือ ผลกระทบจากภัยแล้งหรือปัจจัยอื่น ๆ นอกจากนี้ มันได้ถูกแสดงให้ prebreeding BW และสภาวะของร่างกาย การสูญเสียของตกคลอดวัวอาจกดประสิทธิภาพการสืบพันธุ์แม้จะเล่นพลังงานสำรองที่ 305 ( เรคสตรอว์ได้ไหม et al . , 1986 ) จากผลการวิจัยแสดงให้เห็นว่า ประสิทธิภาพการสืบพันธุ์ อาจได้รับผลกระทบ โดยสายหย่านม

ก่อนทำวิจัยเพื่อศึกษาผลของการหย่า มีวันที่ล้มวัวในภูมิภาคนี้มีการประเมินผลก่อนหย่านมที่อายุ 6 ถึง 10 สัปดาห์ ( เพอร์วิส และ Lusby , 1996 ) ดังนั้นการวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการหย่า การหย่ากับสายปกติในการปฏิบัติงานของ โคเนื้อ โคนม และลูกหลานของพวกเขาอยู่ด้วย