How then, does literature deal with

How then, does literature deal with life? Does it deal with life in a concrete or an
abstract way? In a concrete way. We can say that literature presents human experience; it
doesn't discuss it. It shows; it doesn't tell. It appeals to our senses and to our feelings as well as
to our minds. It enables us to see, hear and feel characters in action. In a sense, it recreates
experience. Philosophy also takes human life or experience as its subject, but it deals with life in
a theoretical rather than a concrete way. To cite just one example, a philosopher might write a
1
Why © 2001 Patrick Henry College
Pro Christo et Libertate
book explaining to us the defects of the philosophy called “utilitarianism"; but Charles Dickens,
as a writer, wrote a novel, Hard Times, in which he exposed concretely, through a story, the
problems with utilitarianism. He enables us, in this way, not only to understand the problems
with our minds, but also to see and hear them with our senses and feel them with our hearts as
well.
We have said that literature reflects life. How then is a novel about a twenty-four hour
period (such as James Joyce's Ulysses) different from a book that merely records everything that
happened in twenty four hours? Or how is a movie different from someone with a movie camera
who simply walks around at random for two or three hours and shoots whatever he sees? Don't
both "reflect" life? But literature doesn't simply record life—it interprets it. It doesn't simply
reflect life—it focuses it. It's a mirror, but a special kind of mirror. It's a mirror in which we can
see ourselves even more clearly, more vividly than in an ordinary mirror. Through a process
sometimes called "artistic selection” the writer or poet or movie maker simplifies experience, yet
at the same time he clarifies and deepens it. He selects that which is most important, most basic.
In other words, he tries to make sense out of life. He reflects on the meaning of life. So there is
implicit in every poem or play or story a "worldview," a set of values. Literature (as well as
philosophy) asks and answers the "big questions": 1) Where have we come from? 2) Where are
we going? 3) What is the meaning of our existence? Literature not only asks these questions in
a searching and eloquent way, but also provides us with a wide variety of possible answers.
How then does literature differ from history? The controlling purpose of history is to
record or reconstruct human life. The controlling purpose of literature is to simplify, clarify,
deepen and focus, e.g. to interpret human life. So Byron in Don Juan speaks of past heroes who
"shone not on the poet's page, and so have been forgotten." Poetry makes the deeds of past
heroes more clear and vivid and so more memorable. It has been said that journalism (history)
tells you what happened yesterday, whereas literature tells you what always happens, e. g. what
is most characteristic of human nature in its deepest reaches. We might summarize this part of
our discussion with the following table

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรแล้ว วรรณคดีจัดการกับชีวิต ไม่ได้จัดการกับชีวิตในคอนกรีตหรือวิธีการนามธรรม ในคอนกรีต เราสามารถพูดได้ว่า เอกสารประกอบการนำเสนอประสบการณ์มนุษย์ มันไม่ปรึกษาเรื่องนี้ แสดง มันไม่บอก มันดึงดูดความรู้สึกของเรา และความรู้สึกของเราเป็นให้จิตใจของเรา มันช่วยให้เรามองเห็น ได้ยิน และรู้สึกตัวในการดำเนินการ ในความรู้สึก มันสร้างประสบการณ์ ปรัชญาใช้ชีวิตมนุษย์หรือเป็นเรื่องของประสบการณ์ แต่มันเกี่ยวข้องกับชีวิตในเป็นทฤษฎีมากกว่าทางคอนกรีต การอ้างอิงอย่างเดียว ที่นักปราชญ์อาจเขียนเป็น1ทำไมวิทยาลัย © 2001 Patrick Henryคริสโตโปร้อยเอ็ด Libertateจองอธิบายเราบกพร่องของปรัชญาที่เรียกว่า "ประโยชน์นิยม" แต่ชาร์ลส์ดิคเก้นเป็นนักเขียน เขียนนิยาย เวลายาก ซึ่งเขาแสดงรูปธรรม ผ่านเรื่องราว การปัญหากับประโยชน์นิยม เขาช่วยให้เรา ด้วยวิธีนี้ ไม่เพียงแต่จะเข้าใจปัญหาด้วยจิต ใจของเรา แต่ยังจะดู และฟัง ด้วยความรู้สึกของเรา และรู้สึก ด้วยหัวใจของเราเป็นดี เราได้กล่าวว่า วรรณกรรมสะท้อนชีวิต ไร เป็นนวนิยายเกี่ยวกับชั่วโมงยี่สิบสี่หรือไม่ระยะเวลา (เช่นยูไลซ์เซส James Joyce) แตกต่างจากเพียงบันทึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นในยี่สิบสี่ชั่วโมงหรือไม่ หรือว่าภาพยนตร์ที่แตกต่างจากผู้ที่มีกล้องถ่ายหนังที่เพียงเดินรอบสุ่มสอง หรือสามชั่วโมง และสิ่งที่เขาเห็นหน่อ ไม่ทั้ง "สะท้อน" ชีวิต แต่วรรณคดีไม่เพียงบันทึกชีวิต — มันแปล ไม่เพียงแค่สะท้อนชีวิตซึ่งจะเน้นการ มันเป็นกระจก แต่กระจกชนิดพิเศษ มันเป็นกระจกซึ่งเราสามารถดูตนเองได้ชัดเจนมากขึ้น ภายนอกอย่างชัดเจนมากขึ้นกว่าในเป็นกระจกธรรมดา ตลอดกระบวนการบางครั้งเรียกว่า "ศิลปะเลือก" นักเขียนหรือกวีหรือภาพยนตร์เครื่องช่วยให้ง่ายประสบการณ์ ยังขณะเดียวกัน เขาชี้แจง และ deepens มัน เขาเลือกสิ่งที่เป็นพื้นฐานมากที่สุด สำคัญในคำอื่น ๆ เขาพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกออกจากชีวิต เขาสะท้อนในความหมายของชีวิต ดังนั้นจึงนัยในทุกบทกวี หรือเล่น หรือเรื่องราว "โลกทัศน์ของ ชุดของค่า วรรณกรรม (รวมทั้งปรัชญา) ถาม และคำตอบ "คำถามใหญ่": 1) ที่เราได้มาจาก มีตำแหน่ง 2)เราไปไหน 3) อะไรคือความหมายของการดำรงอยู่ของเราหรือไม่ วรรณคดีไม่เพียงแต่ถามคำถามเหล่านี้ในวิธีค้นหา และ eloquent แต่ยัง ช่วยให้เราได้คำตอบที่หลากหลาย แล้วว่า วรรณกรรมไม่ต่างจากประวัติศาสตร์ วัตถุประสงค์ควบคุมประวัติศาสตร์คือบันทึก หรือสร้างชีวิตมนุษย์ วัตถุประสงค์ควบคุมของวรรณคดีคือ ง่าย ชี้ แจงอย่างลึกซึ้ง และความ สำคัญ เช่นการตีความชีวิตมนุษย์ ดังนั้นรอนใน Don Juan พูดของอดีตวีรบุรุษที่"shone ไม่บนหน้าของกวี และดังนั้น ได้ถูกลืม" บทกวีทำให้การกระทำของอดีตวีรบุรุษขึ้นชัดเจน และสดใส และมากขึ้น มีการกล่าวว่า วารสารศาสตร์ (ประวัติศาสตร์)บอกว่า เกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้ ในขณะที่วรรณคดีบอกอะไรจะเกิดขึ้น e. g. อะไรมีลักษณะส่วนใหญ่ของธรรมชาติจนถึงลึกที่สุดของมนุษย์ เราอาจสรุปนี้เราสนทนากับตารางต่อไปนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แล้วทำไมไม่จัดการวรรณคดีกับชีวิต? มันจัดการกับชีวิตในคอนกรีตหรือ
วิธีนามธรรม? ในทางที่เป็นรูปธรรม เราสามารถพูดได้ว่าวรรณกรรมนำเสนอประสบการณ์ของมนุษย์; มัน
ไม่ได้หารือเกี่ยวกับมัน มันแสดงให้เห็น; มันไม่ได้บอก มันดึงดูดความสนใจความรู้สึกของเราและความรู้สึกของเราเช่นเดียวกับ
จิตใจของเรา มันช่วยให้เราสามารถมองเห็นได้ยินและความรู้สึกของตัวละครในการดำเนินการ ในความรู้สึกมันจะสร้าง
ประสบการณ์ ปรัชญายังใช้ชีวิตมนุษย์หรือประสบการณ์เป็นเรื่องของมัน แต่มันเกี่ยวข้องกับชีวิตใน
ทางทฤษฎีมากกว่าวิธีการที่เป็นรูปธรรม เพื่ออ้างอิงเพียงหนึ่งตัวอย่างเช่นนักปรัชญาอาจเขียน
1
ทำไม© 2001 วิทยาลัยแพทริคเฮนรี่
โปร Christo และ Libertate
หนังสืออธิบายให้เราข้อบกพร่องของปรัชญาที่เรียกว่า "วัตถุนิยม" แต่ชาร์ลส์ดิคเก้น
เป็นนักเขียนเขียนนวนิยาย Hard Times ซึ่งเขาสัมผัสรูปธรรมผ่านเรื่อง
ปัญหากับวัตถุนิยม. เขาช่วยให้เราในวิธีนี้ไม่เพียง แต่จะเข้าใจปัญหาที่เกิดขึ้น
กับจิตใจของเรา แต่ยังจะเห็นและได้ยินพวกเขาด้วยความรู้สึกของเราและความรู้สึกที่พวกเขาด้วยหัวใจของเรา เป็น
อย่างดี.
เราได้กล่าวว่าวรรณกรรมสะท้อนให้เห็นถึงชีวิต. วิธีนั้นเป็นนวนิยายเกี่ยวกับยี่สิบสี่ชั่วโมง
ระยะเวลา (เช่นยูลิสซีเจมส์จอยซ์) แตกต่างจากหนังสือที่เป็นเพียงการบันทึกทุกอย่างที่
เกิดขึ้นในอีกยี่สิบสี่ชั่วโมงหรือไม่หรือว่าเป็นหนัง แตกต่างจากคนที่มีกล้องถ่ายหนัง
ที่เพียงแค่เดินไปรอบ ๆ ที่สุ่มสำหรับสองหรือสามชั่วโมงและยอดสิ่งที่เขาเห็นหรือไม่ไม่
ทั้ง "สะท้อนให้เห็นถึง" ชีวิต? แต่วรรณกรรมไม่เพียงบันทึกชีวิตมันตีความมัน. มันไม่ได้ ก็
สะท้อนให้เห็นถึงชีวิตจะเน้นมัน. มันเป็นกระจก แต่เป็นชนิดพิเศษของกระจก มันเป็นกระจกที่เราสามารถ
เห็นตัวเองมากยิ่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้นเต็มตากว่ากระจกธรรมดา ผ่านกระบวนการที่
บางครั้งเรียกว่า "การเลือกศิลปะ" นักเขียนหรือกวีหรือผลิตภาพยนตร์ช่วยลดความยุ่งยากประสบการณ์ แต่
ในเวลาเดียวกันเขาชี้แจงและล้ำลึกมัน. เขาเลือกสิ่งที่มีความสำคัญมากที่สุดส่วนใหญ่พื้นฐาน.
ในคำอื่น ๆ เขาพยายามที่จะทำให้ความรู้สึก . ออกจากชีวิตของเขาสะท้อนให้เห็นถึงความหมายของชีวิตจึงมี.
นัยในบทกวีทุกคนหรือเล่นหรือเรื่อง "มุมมอง" ชุดของค่าวรรณคดี (เช่นเดียวกับ.
ปรัชญา) ถามและตอบคำถาม "ใหญ่": 1 ) เรามาจากมีที่ไหน? 2) กรณีที่มีการ
ที่เราจะไปไหม 3) อะไรคือความหมายของการดำรงอยู่ของเรา? วรรณกรรมไม่เพียง แต่ถามคำถามเหล่านี้ใน
การค้นหาและวิธีการพูดเก่ง แต่ยังช่วยให้เรามีความหลากหลายของคำตอบที่เป็นไปได้.
วิธี จากนั้นไม่แตกต่างจากวรรณกรรมประวัติศาสตร์? วัตถุประสงค์การควบคุมของประวัติศาสตร์คือการ
บันทึกหรือสร้างชีวิตมนุษย์. วัตถุประสงค์การควบคุมของวรรณกรรมเพื่อง่าย, ชี้แจง
ลึกมากขึ้นและมุ่งเน้นเช่นการตีความชีวิตมนุษย์. ดังนั้นในไบรอนดอนฮวนพูดของวีรบุรุษที่ผ่านมา ที่
"ส่องไม่ได้อยู่ในหน้าของกวีและเพื่อให้ได้รับการลืม." บทกวีที่ทำให้การกระทำของอดีต
วีรบุรุษชัดเจนมากขึ้นและสดใสและน่าจดจำมากขึ้น มันได้รับการกล่าวว่าการสื่อสารมวลชน (ประวัติศาสตร์)
จะบอกคุณสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ในขณะที่วรรณกรรมจะบอกสิ่งที่เกิดขึ้นเสมอเช่นสิ่งที่
เป็นลักษณะส่วนใหญ่ของธรรมชาติของมนุษย์ในลึกที่สุดของต้นน้ำ เราอาจจะสรุปส่วนหนึ่งของ
การสนทนาของเรากับตารางต่อไปนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แล้ว มีวรรณกรรมจัดการกับชีวิต มันจัดการกับชีวิตในคอนกรีตหรือทางนามธรรม
? ในทางที่เป็นรูปธรรม เราสามารถพูดได้ว่า วรรณคดี นำเสนอประสบการณ์ของมนุษย์ ;
ไม่หารือเกี่ยวกับมัน มันแสดงให้เห็น มันไม่ได้บอก มันทำให้รู้สึกของเราและความรู้สึกเช่นเดียวกับ
กับจิตใจของเรา มันช่วยให้เราได้เห็น ได้ยิน และรู้สึกว่าตัวอักษรในการกระทำ ในความรู้สึก มันดูเหมือนว่า
ประสบการณ์ปรัชญาชีวิตของมนุษย์หรือใช้ประสบการณ์เป็นส่วนหนึ่งของมัน แต่มันเกี่ยวข้องกับชีวิต
ทางทฤษฎีมากกว่าทางที่เป็นรูปธรรม ไม่เพียงหนึ่งตัวอย่าง นักปราชญ์อาจเขียน
1
ทำไมสงวนลิขสิทธิ์ 2001 แพทริก เฮนรีวิทยาลัยคริสโตและ libertate

Pro หนังสืออธิบายเราบกพร่องของปรัชญาเรียกว่า " ประโยชน์นิยม " ; แต่ ชาร์ล ดิกเกนส์ ,
เป็นนักเขียน เขียนนิยาย เวลาที่ยากซึ่งเขาเปิดเผยอย่างเป็นรูปธรรม ผ่านเรื่องราว
ปัญหากับประโยชน์นิยม เขาจะช่วยให้เรา วิธีนี้ไม่เพียง แต่จะเข้าใจปัญหา
กับจิตใจของเรา แต่ยังเห็นและได้ยินพวกเขากับประสาทสัมผัสของเรา และรู้สึกได้ด้วยหัวใจของเรา
.
เราว่าวรรณกรรมที่สะท้อนให้เห็นถึงชีวิต แล้วเป็นนวนิยายเกี่ยวกับยี่สิบสี่ชั่วโมง
ระยะเวลา ( เช่น เจมส์ จอยซ์ ยูลิสซิส ) แตกต่างจากหนังสือเล่มนั้นเพียงบันทึกทุกอย่างที่
เกิดขึ้นในยี่สิบสี่ชั่วโมง หรือ ว่า เป็นหนังที่แตกต่างจากคนที่มีกล้องถ่ายหนัง
ใครเพียงแค่เดินไปรอบ ๆสุ่ม สอง หรือ สามชั่วโมง และยิงอะไรก็ได้ที่เขาเห็น อย่า
ทั้ง " สะท้อน " ชีวิต แต่มันไม่ได้เพียงแค่บันทึกชีวิตวรรณกรรมแปลมัน . มันไม่เพียงแค่
สะท้อนให้เห็นถึงชีวิตจะเน้นมัน มันเป็นกระจก แต่เป็นชนิดพิเศษของกระจก เป็นกระจกที่เราสามารถ
เห็นตัวเรามากขึ้นอย่างชัดเจนมากขึ้นเด่นชัดกว่ากระจกธรรมดา ผ่านกระบวนการ
บางครั้งเรียกว่า " การเลือก " ศิลปะนักเขียนหรือกวีหรือผู้สร้างภาพยนตร์ง่ายประสบการณ์ยัง
ในเวลาเดียวกันเขาก็ชี้แจง และมัน เขาเลือกที่สำคัญที่สุด พื้นฐานที่สุด
ในคำอื่น ๆที่เขาพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของชีวิต เขาสะท้อนให้เห็นถึงความหมายของชีวิต ดังนั้นมี
โดยปริยาย ทุกบทกลอนหรือเล่นหรือเรื่องราว " โลกทัศน์ " ชุดของค่า วรรณกรรม ( รวมทั้ง
ปรัชญา ) ถามและตอบ " คำถาม " ใหญ่ : 1 ) ที่เราเคยจากมา ? 2 ) อยู่ที่ไหน
เราจะ ? 3 ) อะไรคือความหมายของการดำรงอยู่ของเรา วรรณกรรมไม่ใช่แค่ถามคำถามเหล่านี้ใน
มีการค้นหา และฝีปาก แต่ยังให้เรามีความหลากหลายของคำตอบที่เป็นไปได้ .
แล้วไม่วรรณกรรมแตกต่างจากประวัติศาสตร์ การควบคุม มีประวัติเป็น

บันทึกหรือสร้างชีวิตมนุษย์ การควบคุมมีวรรณคดีที่ง่ายชัดเจน
deepen และโฟกัส เช่น ตีความชีวิตของมนุษย์ ดังนั้น ไบรอน ในดอนฮวนพูดของอดีตวีรบุรุษที่
" ก็ไม่สว่างบนหน้าของกวี และได้รับการลืม " บทกวีที่ทำให้การกระทำของวีรบุรุษเพิ่มเติมที่ชัดเจนและสดใสและน่าจดจำมากขึ้นที่ผ่านมา

มีการกล่าวว่า วารสารศาสตร์ ( ประวัติศาสตร์ )
บอกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ในขณะที่วรรณกรรมบอกสิ่งที่เกิดขึ้นเสมอ เช่น อะไรคือที่สุด
ลักษณะธรรมชาติของมนุษย์ในถึงที่ลึกที่สุดของมัน เราอาจจะสรุปในส่วนนี้ของ
การสนทนาของเรากับตารางต่อไปนี้