So he left her by herself; and thou

So he left her by herself; and though he thought it most likely that the wild beasts would tear her in pieces, he felt as if a great weight were taken off his heart when he had made up his mind not to kill her but to leave her to her fate, with the chance of someone finding and saving her.
Then poor Snow White wandered along through the wood in great fear; and the wild beasts roared about her, but none did her any harm. In the evening she came to a cottage among the hills, and went in to rest, for her little feet would carry her no further. Everything was spruce and neat in the cottage: on the table was spread a white cloth, and there were seven little plates, seven little loaves, and seven little glasses with wine in them; and seven knives and forks laid in order; and by the wall stood seven little beds. As she was very hungry, she picked a little piece of each loaf and drank a very little wine out of each glass; and after that she thought she would lie down and rest.
So she tried all the little beds; but one was too long, and another was too short, till at last the seventh suited her: and there she laid herself down and went to sleep.
By and by in came the masters of the cottage. Now they were seven little dwarfs, that lived among the mountains, and dug and searched for gold.
They lighted up their seven lamps, and saw at once that all was not right. The first said, ‘Who has been sitting on my stool?’ The second, ‘Who has been eating off my plate?’ The third, ‘Who has been picking my bread?’ The fourth, ‘Who has been meddling with my spoon?’ The fifth, ‘Who has been handling my fork?’ The sixth, ‘Who has been cutting with my knife?’ The seventh, ‘Who has been drinking my wine?’

Then the first looked round and said, ‘Who has been lying on my bed?’ And the rest came running to him, and everyone cried out that somebody had been upon his bed. But the seventh saw Snow White, and called all his brethren to come and see her; and they cried out with wonder and astonishment and brought their lamps to look at her, and said, ‘Good heavens! what a lovely child she is!’
And they were very glad to see her, and took care not to wake her; and the seventh dwarf slept an hour with each of the other dwarfs in turn, till the night was gone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพื่อให้ เขาจากเธอ ด้วยตัวเอง และแม้ว่าเขาคิดว่า น่าที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอชิ้น เขารู้สึกราวกับถ่ายดีน้ำหนักปิดใจของเขาเมื่อเขาได้ขึ้นใจไม่ฆ่าเธอ แต่ปล่อยให้ชะตากรรมของเธอ เธอ มีโอกาสที่จะมีคนค้นหา และบันทึกของเธอแล้ว จนหิมะขาวเดินทางผ่านไม้ในกลัวมาก และสัตว์ป่าคำรามของเธอ แต่ไม่มีไม่ได้เธอเป็นอันตราย ในตอนเย็น เธอมาคอทเทจท่ามกลางภูเขา และไปในที่เหลือ สำหรับเท้าของเธอเล็กน้อยจะทำเธอไม่เพิ่มเติม ทุกอย่างเป็นโก้ และเรียบร้อยในกระท่อม: ตารางกระจายผ้าขาว และมีเจ็ดแผ่นเล็ก ก้อนน้อยเจ็ด และเจ็ดน้อยแก้วไวน์ใน และเจ็ดมีดและส้อมวางลำดับ และตามผนังยืนเตียงน้อยเจ็ด เพราะหิวมาก เธอหยิบชิ้นเล็ก ๆ ของแต่ละปอนด์ และดื่มไวน์จากแก้วแต่ละ น้อยมาก และหลังจากนั้น เธอคิดว่า เธอจะนอนลง และส่วนที่เหลือดังนั้น เธอพยายามทุกเตียงน้อย แต่หนึ่งยาวเกินไป และยังสั้นเกินไป จนในที่สุด เจ็ดเหมาะเธอ: และมีเธอไว้เอง และนอนโดยโดยและในมาของพัก ตอนนี้ พวกเขาก็น้อยคนแคระทั้งเจ็ด ที่อาศัยอยู่ในหมู่ภูเขา และขุด และค้นหาทองพวกเขาสว่างไฟเจ็ดของพวกเขา และเห็นพร้อมกันว่า ทั้งหมดไม่เหมาะสม กล่าวว่า ครั้งแรก 'ที่มีการนั่งอยู่บนเก้าอี้ของฉัน' ครั้งที่สอง 'ที่มีการกินปิดแผ่นของฉัน' ที่สาม 'ที่มีการเบิกสินค้าขนมปังของฉัน ' สี่ 'ที่มีถูกรัฐมนตรีพร้อมช้อนของฉันได้อย่างไร' 5 'ที่ได้รับการจัดการส้อมของฉันได้อย่างไร' หก 'ที่มีการตัด ด้วยมีดของฉันได้อย่างไร' เจ็ด 'ที่ได้รับการดื่มไวน์ของฉัน 'แล้ว ครั้งแรกมองรอบ และกล่าวว่า 'ที่มีการนอนอยู่บนเตียงของฉัน ' และส่วนเหลือมาใช้เขา และทุกคนร้องออกมาว่า คนที่ได้รับตามเตียงของเขา แต่เจ็ดเห็นหิมะสีขาว และเรียกพี่น้องทั้งหมดของเขามา และเห็นเธอ และพวกเขาร้องออกมาด้วยเมือ และนำมาของโคมไฟจะมองเธอ กล่าว ว่า, ' สวรรค์ที่ดี อะไรรักลูกเธอ!'และพวกเขาดีใจมากที่เห็นเธอ และเอาดูแลไม่ให้ตื่นเธอ และคนแคระเจ็ดนอนชั่วโมงกับแต่ละอื่น ๆ ดาวแคระจะ จนถึงกลางคืนก็หายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดังนั้นเขาจึงทิ้งเธอด้วยตัวเอง; และแม้ว่าเขาคิดว่ามันมีแนวโน้มมากที่สุดที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ เขารู้สึกราวกับว่ามีน้ำหนักมากถูกนำตัวออกหัวใจของเขาเมื่อเขาได้ขึ้นใจของเขาจะไม่ฆ่าเธอ แต่จะปล่อยให้เธอกับชะตากรรมของเธอด้วย .
โอกาสของคนที่ค้นหาและบันทึกของเธอนั้นน่าสงสารหิมะขาวเดินผ่านพร้อมไม้ในความกลัวที่ดี; และสัตว์ป่าคำรามเกี่ยวกับเธอ แต่ก็ไม่มีใครทำอันตรายใด ๆ ของเธอ ในตอนเย็นเธอมาถึงกระท่อมท่ามกลางเนินเขาและเข้าไปในส่วนที่เหลือเท้าเล็ก ๆ ของเธอจะพาเธอไปที่ใด ทุกอย่างเรียบร้อยและเรียบร้อยในกระท่อม: บนโต๊ะถูกกางผ้าสีขาวและมีเจ็ดแผ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ เจ็ดก้อนเล็ก ๆ น้อย ๆ และเจ็ดแก้วเล็ก ๆ น้อย ๆ กับไวน์ในพวกเขา; เจ็ดมีดและส้อมวางในการสั่งซื้อ; และผนังยืนเจ็ดเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ขณะที่เธอกำลังหิวมากเธอหยิบชิ้นส่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแต่ละก้อนและดื่มไวน์น้อยมากจากแต่ละแก้ว และหลังจากนั้นเธอคิดว่าเธอจะนอนลงและส่วนที่เหลือ.
ดังนั้นเธอจึงพยายามทุกเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ; แต่อย่างหนึ่งที่ยาวเกินไปและอีกสั้นเกินไปจนในที่สุดเหมาะที่เจ็ดของเธอและมีเธอวางลงและตัวเองไปนอน.
โดยและโดยในมาต้นแบบของกระท่อม ตอนนี้พวกเขาเจ็ดดาวแคระเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อาศัยอยู่ในหมู่ภูเขาและขุดและค้นหาทอง.
พวกเขาได้ลงเจ็ดโคมไฟของพวกเขาและได้เห็นในครั้งเดียวว่าทุกอย่างไม่ถูกต้อง กล่าวว่าครั้งแรกที่ 'ใครได้รับการนั่งอยู่บนม้านั่งของฉันได้อย่างไร' ที่สอง 'ใครได้รับการรับประทานอาหารจากจานของฉันได้อย่างไร' ที่สาม 'ใครได้รับการหยิบขนมปังของฉันได้อย่างไร' ที่สี่ 'ใครได้รับการแทรกแซงด้วยช้อนของฉันได้อย่างไร' ที่ห้า 'ใครได้รับการจัดการส้อมของฉันได้อย่างไร' หก 'ใครได้รับการตัดด้วยมีดของฉันได้อย่างไร' เจ็ด 'ใครได้รับการดื่มไวน์ของฉันได้อย่างไร' จากนั้นรอบแรกมองและกล่าวว่าใครได้รับการนอนอยู่บนเตียงของฉัน? และส่วนที่เหลือมาทำงานกับเขาและทุกคนร้องออกมาว่าคนที่ได้รับบนที่นอนของเขา แต่ที่เจ็ดเห็นหิมะขาวและเรียกบรรดาพี่น้องของเขาที่จะมาและเห็นเธอ; และพวกเขาร้องออกมาด้วยความสงสัยและความประหลาดใจและนำโคมไฟของพวกเขาจะมองไปที่เธอและพูดว่า 'ชั้นฟ้าทั้งหลายดี! สิ่งที่เป็นเด็กที่น่ารักเธอเป็น 'และพวกเขาก็ดีใจมากที่จะเห็นเธอและดูแลไม่ให้ตื่นเธอ และคนแคระเจ็ดชั่วโมงนอนหลับอยู่กับแต่ละคนแคระอื่น ๆ ในการเปิดจนถึงกลางคืนก็หายไป