BUILDING EMPATHYIn one survey, abou

BUILDING EMPATHY

In one survey, about half of young physicians say their empathy for patients declined over the course of their training (only about a third say it increased). And that lost art of connection persists into their carer for many. That gets us back to the TPJ, the cir­ cuitry that dampens down a doctor's physiological reaction to see­ ing someone in pain and helps her keep calm and clear while treat­ ing what's causing it.
The buffering from distress probably helps medical residents as they learn to perform painful procedures on patients. But once learned, that damping down of bodily resonance seems to become automatic, sometimes at the cost of a more general empathy.
Yet compassionate care embodies a core value in medicine; boost­ ing empathy is among the mandated learning objectives for medical schools. While few medical schools specifically teach the art of em­ pathy, now that neuroscience reveals its underlying circuitry some well-designed coaching might just boost this human art.
That's the hope of Dr. Helen Riess of Massachusetts General
Hospital, the mother ship of Harvard Medical School. Dr. Riess, director of the Empathy and Relational Science Program there, designed an educational program to enhance empathy for medical residents and interns that significantly improved patients' percep­ tion of their physicians' empathy.
I'll the standard mold of medical school, some of this training was purely academic, reviewing the neuroscience of empathy in a language doctors know and respect.30 A series of videos showed the physiological changes (as revealed by their sweat response) in doctors and their patients during difficult encounters-like when a doctor was arrogant or dismissive-revealing how upset their pa­ tients became. And, as the videos made graphically clear, when the doctors tuned in to their patients with empathy, both doctor and patient became more relaxed and in synch biologically.
To help the physicians monitor themselves, they learned to focus using deep, diaphragmatic breathing, and to "watch the interaction from the ceiling" rather than being lost in their own thoughts and feelings. "Suspending your own involvement to observe what's go­ ing on gives you a mindful awareness of the interaction without being completely reactive," says Dr. Riess. "You can see if your own physiology is charged up or balanced. You can notice what's trans­ piring in the situation."
If the doctor notices she's feeling irritated, for instance, that's a signal that the patient might be bothered, too. "By being more self­ aware," Riess points out, "you can see what's being projected onto you, and what you're projecting onto your patients."
Training in picking up nonverbal cues includes reading patients'emotions from their tone of voice, their posture, and, to a large ex­ tent, their facial expression. Using the work of emotions expert Paul Ekman, who has identified with precision how the facial muscles move during every major emotion, the program teaches doctors how to recognize patients' fleeting feelings from reading their faces.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาคารเอาใจใส่

ในการสำรวจประมาณครึ่งหนึ่งของเด็กแพทย์พูดความรู้สึกของผู้ป่วยลดลงมากกว่าหลักสูตรของการฝึกอบรมของพวกเขา ( ประมาณสามพูดมันเพิ่มขึ้น ) และศิลปะสูญหายของการเชื่อมต่อยังคงเป็นผู้ดูแลของพวกเขาสำหรับหลาย ที่ได้รับ tpj กลับมา ,การ cir อง cuitry ที่ dampens ลงแพทย์สรีรวิทยาปฏิกิริยาเห็นองอิงใครเจ็บและช่วยให้เธอใจเย็นและชัดเจนในขณะที่รักษาองไอเอ็นจีสิ่งที่เป็นสาเหตุ .
บัฟเฟอร์จากความทุกข์คงช่วยให้ผู้อยู่อาศัยแพทย์ที่พวกเขาเรียนรู้ที่จะดำเนินการขั้นตอนการเจ็บปวดในผู้ป่วย แต่เมื่อได้เรียนรู้ว่าหน่วงลงของร่างกาย ( ดูเหมือนจะกลายเป็นอัตโนมัติบางครั้งที่ค่าใช้จ่ายของผู้อื่นทั่วไป .
ยังดูแลความเห็นอกเห็นใจ embodies ค่าหลักในการแพทย์ ; เพิ่มองเอาใจใส่ไอเอ็นจีเป็นหนึ่งในจุดประสงค์การเรียนรู้สำหรับโรงเรียนแพทย์ ในขณะที่โรงเรียนแพทย์ไม่เฉพาะสอนศิลปะของเอมองภาวะความรู้สึก ตอนนี้สมองของมันแสดงให้เห็นว่าวงจรต้นแบบบางดีอาจจะเพิ่มการฝึกศิลปะของมนุษย์นี้ .
ที่เป็นความหวังของดร.เฮเลนริสของโรงพยาบาล Massachusetts General
, เรือแม่ของโรงเรียนแพทย์ฮาวาร์ด ดร. ริส ผู้อำนวยการของการเอาใจใส่และโปรแกรมวิทยาศาสตร์สัมพันธ์มีการออกแบบโปรแกรมการศึกษาเพื่อเพิ่มการเอาใจใส่ทางการแพทย์ ผู้อยู่อาศัย และฝึกงานที่เพิ่มขึ้นของผู้ป่วย percep อง tion ของแพทย์ของพวกเขาความรู้สึก .
ผมจะพิมพ์มาตรฐานของโรงเรียนแพทย์บางส่วนของการฝึกอบรมนี้เป็นเพียงวิชาการตรวจสอบประสาทวิทยาศาสตร์ของความเห็นอกเห็นใจในภาษาแพทย์ว่า respect.30 ชุดของวิดีโอมีการเปลี่ยนแปลงทางสรีรวิทยา ( เปิดเผยโดยการตอบสนองของพวกเขาเหงื่อ ) แพทย์และผู้ป่วยของพวกเขาในการเผชิญหน้าอย่างยากเมื่อแพทย์หยิ่งหรือ dismissive เปิดเผยว่าอารมณ์เสียของ PA อง tients กลายเป็น . และเป็นวิดีโอที่ให้ภาพชัดเจน เมื่อแพทย์ปรับตนเองกับผู้อื่น ทั้งหมอและคนไข้เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น และการเปลี่ยนแปลงทางชีวภาพ .
เพื่อช่วยให้แพทย์ตรวจสอบตัวเอง พวกเขาเรียนรู้ที่จะมุ่งเน้นการใช้ลึก , หายใจใต้กระบังลม และดูปฏิกิริยาจากเพดาน " มากกว่าที่จะหายไปในความคิด ของตัวเองและความรู้สึก" ระงับการมีส่วนร่วมของคุณเองเพื่อสังเกตสิ่งที่ไปอิงองบนให้คุณรับรู้สติของปฏิสัมพันธ์โดยไม่ต้องสมบูรณ์ปฏิกิริยา , " ดร. ริส " ที่คุณสามารถดูถ้าสรีรวิทยาของตัวเองคิดขึ้น หรือสมดุล คุณสามารถสังเกตว่าข้ามอง piring ในสถานการณ์ "
ถ้าหมอสังเกตเห็นว่าเธอกำลังรู้สึกหงุดหงิด เช่น นั่นเป็นสัญญาณว่า ผู้ป่วยอาจถูกรบกวนด้วย" โดยมีตนเององทราบ " ริสชี้ว่า " คุณได้เห็นอะไรที่ถูกฉายบนคุณ และสิ่งที่คุณกำลังฉายไปยังผู้ป่วยของคุณ . "
การยกขึ้น nonverbal รวมถึงการอ่าน patients'emotions จากน้ําเสียง ท่าทาง และ ของพวกเขา ไปยังเต็นท์องเก่าขนาดใหญ่ , สีหน้า ของพวกเขา การใช้อารมณ์ พอล เอกเชี่ยวชาญ ,ที่ได้ระบุแม่นยำว่ากล้ามเนื้อหน้าย้ายระหว่างทุกอารมณ์หลัก โปรแกรมสอนแพทย์วิธีการรับรู้ความรู้สึกของผู้ป่วย หายวับไปจากการอ่าน
ใบหน้าของพวกเขา