The Buddha said, Anicca vata sankha

The Buddha said,
Anicca vata sankhara
Impermanent, alas, are all conditions
Uppada vaya dhammmino
Arising and passing away
Uppajjitva nirujjhan'ti
Having been born they all must cease
Tesam vupasamo sukho
The calming of conditions is true happiness [6]
The word "sankhara" refers to this body and mind. Sankharas are impermanent and unstable. having come into being they disappear, having arisen they pass away, and yet everyone wants them to be permanent. This is foolishness. Look at the breath. Once it's gone in, it goes out, that's its nature, that's how it has to be. The inhalations and exhalations have to alternate, there must be change. Conditions exist through change, you can't prevent it. Just think, could you exhale without inhaling? Would it feel good? Or could you just inhale? We want things to be permanent but they can't be, it's impossible. Once the breath has come in, it must go out. When it's gone out it comes back in again, and that's natural, isn't it? Having been born we get old and then die, and that's totally natural and normal. It's because conditions have done their job, because the in breaths and out breaths have alternated in this way, that the human race is still here today.
As soon as we are born we are dead. Our birth and our death are just one thing. It's like a tree: when there's a root there must be branches, when there are branches there must be a root. You can't have one without the other. It's a little funny to see how at death people are so grief stricken and distracted and at birth how happy and delighted. It's delusion, nobody has ever looked at this clearly. I think if you really want to cry it would be better to do so when someone's born. Birth is death, death is birth; the branch is the root, the root is the branch. If you must cry, cry at the root, cry at the birth. Look closely: if there was no birth there would be no death. Can you understand this?
Don't worry about things too much, just think "this is the way things are." This is your work, your duty. Right now nobody can help you, there's nothing that your family and possessions can do for you. all that can help you now is clear awareness.
So don't waver. Let go. Throw it all away.
Even if you don't let go, everything is starting to leave you anyway. Can you see that, how all the different parts of your body are trying to slip away? Take your hair; when you were young it was thick and black. Now it's falling out. It's leaving. Your eyes used to be good and strong but now they're weak, your sight is unclear. When your organs have had enough they leave, this isn't their home. When your organs have had enough they leave, this isn't their home. When you were a child your teeth were healthy and firm, now they're wobbly, or you've got false ones. Your eyes, ears, nose, tongue -- everything is trying to leave because this isn't their home. You can't make a permanent home in conditions, you can only stay for a short time and then you have to go. It's like a tenant watching over his tiny little house with failing eyes. His teeth aren't so good, his eyes aren't so good, his body's not so healthy, everything is leaving.
So you needn't worry about anything because this isn't your real home, it's only a temporary shelter. Having come into this world you should contemplate its nature. Everything there is is preparing to disappear. Look at your body. Is there anything there that's still in its original form? Is your skin as it used to be? Is your hair? They aren't the same, are they? Where has everything gone? This is nature, the way things are. When their time is up, conditions go their way. In this world there is nothing to rely on -- it's an endless round of disturbance and trouble, pleasure and pain. There's no peace.
When we have no real home we're like aimless travelers out on the road, going here and there, stopping for a while and then setting off again. Until we return to our real homes we feel uneasy, just like a villager who's left his village. Only when he gets home can he really relax and be at peace.
Nowhere in the world is there any real peace to be found. The poor have no peace and neither do the rich; adults have no peace and neither do the highly educated. There's no peace anywhere, that's the nature of the world. Those who have few possessions suffer, and so do those who have many. Children, adults, old and young...everyone suffers. The suffering of being old, the suffering of being young, the suffering of being wealthy and the suffering of being poor... it's all nothing but suffering.
When you've contemplated things in this way you'll see aniccam, impermanence, and dukkham, unsatisfactoriness. Why are things impermanent and unsatisfactory? Because they are anatta, not self.
Both your body that is lying sick and in pain, and the mind that is aware of its sickness and pain, are called dhamma. That which is formless, the thoughts, feelings and perceptions, is called namadhamma. That which is racked with aches and pains is called rupadhamma. The material is dhamma and the immaterial is dhamma. So we live with dhammas, in dhamma, and we are dhamma. In truth there is no self to be found, there are only dhammas continually arising and passing away as is their nature. Every single moment we're undergoing birth and death. This is the way things are.
When we think of the Lord Buddha, how truly he spoke, we feel how worthy he is of reverence and respect. Whenever we see the truth of something we see His teachings, even if we've never actually practiced the Dhamma. But even if we have a knowledge of the teachings, have studied and practiced them, as long as we still haven't seen the truth we are still homeless.
So understand this point. All people, all creatures, are preparing to leave. When beings have lived an appropriate time they must go on their way. Rich, poor, young and old must all experience this change.
When you realize that's the way the world is you'll feel that it's a wearisome place. When you see that there's nothing real or substantial you can rely on you'll feel wearied and disenchanted. Being disenchanted doesn't mean you are averse, the mind is clear. It sees that there's nothing to be done to remedy this state of affairs, it's just the way the world is. Knowing in this way you can let go of attachment, letting go with a mind that is neither happy nor sad, but at peace with conditions through seeing their changing nature with wisdom. Anicca vata sankhara -- all conditions are impermanent.
To put it simply, impermanence is the Buddha. If we truly see an impermanent condition we'll see that it's permanent. It's permanent in the sense that its subjection to change is unchanging. This is the permanence that living beings possess. There is continual transformation, from childhood through to old age, and that very impermanence, that propensity to change, is permanent and fixed. If you look at it like this your heart will be at ease. It's not just you who has to go through this, it's everyone.
When you consider things in this way you'll see them as wearisome, and disenchantment will arise. Your delight in the world of sense pleasures will disappear. You'll see that if you have many possessions you have to leave a lot behind. If you have a few you leave few behind. Wealth is just wealth, long life is just long life... they're nothing special.
What is important is that we should do as the Lord Buddha taught and build our own home, building it by the method that I've been explaining to you. Build your own home. Let go. Let go until the mind reaches the peace that is free from advancing, free from retreating and free from stopping still. Pleasure is not your home, pain is not your home. Pleasure and pain both decline and pass away.
The Great Teacher saw that all conditions are impermanent and so He taught us to let go of our attachment to them. When we reach the end of our life we'll have no choice anyway, we won't be able to take anything with us. So wouldn't it be better to put things down before then? They're just a heavy burden to carry around, why not throw off that load now? Why bother to drag these things around? Let go, relax, and let your family look after you.
Those who nurse the sick grow in goodness and virtue. The patient who is giving others that opportunity shouldn't make things difficult for them. If there's pain or some problem or other, let them know and keep the mind in a wholesome state. One who is nursing parents should fill his or her mind with warmth and kindness and not get caught up in aversion. This is the one time you can repay your debt to them. From your birth through your childhood, as you've grown up, you've been dependent on your parents. That you are here today is because your mother and father have helped you in so many ways. You owe them an incredible debt of gratitude.
So today, all of you children and relatives gathered together here, observe how your mother has become your child. Before you were her children, now she has become yours. She has become older and older until she has become a child again. Her memory goes, her eyes don't see well and her ears aren't so good. Sometimes she garbles her words. Don't let it upset you. You who are nursing the sick must know how to go also. Don't hold onto things, just let her have her own way. When a young child is disobedient sometimes the parents let it have its own way just to keep the peace, just to make it happy. Now your mother is just like that child. Her memories and perceptions are confused. Sometimes she muddles up your names, or asks you to bring a cup when she wants a plate. It's normal, don't be upset by it.
Let the patient bear in mind the kindness of those who nurse and patiently endure the painful feelings. Exert yourself mentally, don't let the mind become scattered and confused, and don't make things difficult for those looking after you. Let those who are nursing fill their minds with virtue and kind

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พระพุทธเจ้ากล่าว Anicca vata sankharaImpermanent อนิจจา มีเงื่อนไขทั้งหมด Uppada vaya dhammminoเกิดและตาย Uppajjitva nirujjhan'tiมีการเกิดพวกเขาทั้งหมดต้องหยุด Tesam vupasamo sukhoชื่นของเงื่อนไขเป็นความสุขที่แท้จริง [6] คำว่า "sankhara" หมายถึงร่างกายและจิตใจนี้ Sankharas เป็น impermanent และไม่เสถียร มีมาเป็นพวกเขาหายไป ไม่เกิดขึ้นก็ผ่านไป และยัง ที่ทุกคนต้องการให้เป็นแบบถาวร นี่คือความโง่ ดูที่ลมหายใจ หลังจากนั้นก็หายไปใน มันไป ที่เป็นของธรรมชาติ ที่ว่ามีให้ Inhalations และ exhalations มีสลับ ต้องมีการเปลี่ยนแปลง มีเงื่อนไขผ่านเปลี่ยน คุณไม่สามารถป้องกัน เพียงคิดว่า สามารถคุณส่งออกมาโดยไม่ต้องดม จะรู้สึกดีหรือไม่ หรือไม่คุณเพียงแค่สูดดม เราต้องการสิ่งที่ต้องเป็นแบบถาวร แต่พวกเขาไม่ สามารถ เป็นไปไม่ได้ เมื่อลมหายใจมาใน มันต้องไปออก เมื่อจะดับ ก็กลับมาในอีก และที่เป็นธรรมชาติ ไม่มัน มีการเกิดเราได้รับเก่าตายแล้ว และที่ปกติ และธรรมชาติทั้งหมด มันเป็น เพราะเงื่อนไขมีทำงานของพวกเขา เนื่องจากการหายใจเข้า และหายใจออกมีสลับด้วยวิธีนี้ ที่มนุษย์ยังคงที่นี่วันนี้ ทันทีที่เราเกิดมา เราจะตาย เราเกิดและตายของเราเป็นสิ่งเดียว เหมือนต้นไม้: เมื่อมีรากต้องมี สาขา มีสาขามีต้องราก คุณไม่มีไม่อื่น ตลกเล็กน้อยเมื่อต้องการดู วิธีที่ตาย คนมีความเศร้าโศกจง และฟุ้งซ่าน และเกิดวิธีการมีความสุข และความยินดีได้ มีการลวงตา ไม่มีใครได้เคยดูที่ชัดเจน ผมคิดว่า ถ้า คุณอยากจะร้องมันจะดีกว่าที่จะทำเช่นนั้นเมื่อบุคคลจะเกิด เกิดเป็นความตาย ตาย เกิด สาขาคือ ราก รากเป็นสาขา ถ้าคุณต้องร้องไห้ ร้องไห้ที่ราก ร้องที่เกิดขึ้น ดูอย่างใกล้ชิด: ถ้ามี เกิดไม่มีจะตายไม่ คุณสามารถเข้าใจนี้ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่มากเกินไป เพียงคิดว่า "นี่คือวิธีสิ่งอยู่" งาน หน้าที่ของคุณอยู่ ตอนนี้ไม่มีใครสามารถช่วยคุณ มีสิ่งใดที่ครอบครัวและทรัพย์สินของคุณสามารถทำเพื่อคุณ ทั้งหมดที่สามารถช่วยเหลือคุณได้รับรู้ชัดเจน เพื่อไม่พลิ้วไหว ให้ไป โยนมันทิ้งทั้งหมด Even if you don't let go, everything is starting to leave you anyway. Can you see that, how all the different parts of your body are trying to slip away? Take your hair; when you were young it was thick and black. Now it's falling out. It's leaving. Your eyes used to be good and strong but now they're weak, your sight is unclear. When your organs have had enough they leave, this isn't their home. When your organs have had enough they leave, this isn't their home. When you were a child your teeth were healthy and firm, now they're wobbly, or you've got false ones. Your eyes, ears, nose, tongue -- everything is trying to leave because this isn't their home. You can't make a permanent home in conditions, you can only stay for a short time and then you have to go. It's like a tenant watching over his tiny little house with failing eyes. His teeth aren't so good, his eyes aren't so good, his body's not so healthy, everything is leaving. So you needn't worry about anything because this isn't your real home, it's only a temporary shelter. Having come into this world you should contemplate its nature. Everything there is is preparing to disappear. Look at your body. Is there anything there that's still in its original form? Is your skin as it used to be? Is your hair? They aren't the same, are they? Where has everything gone? This is nature, the way things are. When their time is up, conditions go their way. In this world there is nothing to rely on -- it's an endless round of disturbance and trouble, pleasure and pain. There's no peace. เมื่อเราไม่มีบ้านจริงเราเช่นนักท่องเที่ยว aimless ออกถนน ไปมา หยุดหนึ่งแล้ว ตั้งอีก จนกลับมาถึงบ้านของเราจริง เรารู้สึกไม่สบายใจ เช่นเดียวกับชาวบ้านที่จากหมู่บ้าน เมื่อเขาได้รับบ้านสามารถเขาจริงๆ ผ่อนคลาย และอยู่ในความสงบ ไม่มีที่ไหนในโลกได้มีความจริงใด ๆ แก่ คนจนสงบไม่ได้ และไม่ทำรวย ผู้ใหญ่สงบไม่ได้ และไม่ทำการศึกษาสูง มีความสงบไม่มีที่ใด ที่เป็นธรรมชาติของโลก ผู้ที่มีทรัพย์สินน้อยทุกข์ และเพื่อ ทำที่มีหลาย เด็ก ผู้ใหญ่ เก่า และหนุ่ม...คน suffers ทุกข์ของเก่า ทุกข์ของหนุ่ม ทุกข์ที่มั่งคั่ง และทุกข์ความยากจน...จึงไม่มีอะไรทั้งหมดแต่ความทุกข์ทรมาน เมื่อคุณได้ไตร่ตรองสิ่งต่าง ๆ ด้วยวิธีนี้ คุณจะเห็น aniccam อนิจจัง และ dukkham, unsatisfactoriness เหตุใดสิ่ง impermanent และเฉย ๆ เพราะเป็นอนัตตา ตนเองไม่ ทั้งร่างกายที่นอนป่วย และอาการเจ็บปวด และจิตใจที่ตระหนักถึงการความเจ็บปวด เรียกว่าธรรม ที่เป็นเกม ความคิด ความรู้สึก และ เข้าใจ จะเรียกว่า namadhamma ที่ racked กับปวดเมื่อยและปวดคือ rupadhamma วัสดุเป็นธรรม และเป็นธรรมใน immaterial ดังนั้น เราอยู่กับธรรม ในธรรม และเรามีธรรม ในความจริงที่ตนเองไม่ให้แก่ไม่มี มีเพียงธรรมเกิด และตายเป็นธรรมชาติของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง ทุกเวลาเดียวที่เรากำลังอยู่ในระหว่างการเกิดและตาย วิธีการสิ่งที่มีอยู่ เมื่อเรานึกถึงพระพุทธเจ้า วิธีอย่างแท้จริงเขาพูด เรารู้สึกว่าคุ้มค่าเป็นความเคารพและนับถือ เมื่อเราเห็นความจริงของสิ่งที่ เราเห็นคำสอนของท่าน แม้เราก็ได้ปฏิบัติธรรม แต่ถ้าเรามีความรู้สอน ได้ศึกษา และฝึกฝนพวกเขา ตราบใดที่เรายังไม่เห็นความจริงที่เรามีประชาชนกว่ายังคง เพื่อให้ เข้าใจจุดนี้ ทุก คน สิ่งมีชีวิต การเตรียมพร้อมไป เมื่อสิ่งมีชีวิตได้อาศัยเวลาที่เหมาะสมพวกเขาต้องไปบนทางของพวกเขา อุดม ยากจน หนุ่ม และเก่าต้องทั้งหมดพบเปลี่ยนแปลงนี้ เมื่อคุณทราบอย่างนี้ โลกได้คุณจะรู้สึกว่า มันเป็นหนึ เมื่อคุณเห็นว่า ไม่มีอะไรจริง หรือสำคัญที่คุณสามารถใช้คุณจะรู้สึก wearied และ disenchanted ถูก disenchanted ไม่ได้หมายความ จะ averse จิตใจจะ เห็นว่า ไม่มีอะไรจะทำการแก้ไขสถานะของกิจการนี้ มันเป็นเพียงวิธีการโลก รู้วิธีนี้คุณสามารถปล่อยสิ่งที่แนบมา ให้ไป ด้วยใจที่ไม่มีความสุข หรือเศร้า แต่ที่มีเงื่อนไขดูธรรมชาติของพวกเขาเปลี่ยนแปลง มีสติปัญญา Anicca vata sankhara - เงื่อนไขเป็น impermanent ใส่เพียง อนิจจังคือ พระพุทธเจ้า ถ้าเราเห็นสภาพ impermanent เราจะเห็นว่า เป็นแบบถาวร ถาวรในแง่ที่ว่าการกวาดการเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงไม่ได้ Permanence ที่มีมีชีวิตอยู่ มีการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง จากวัยเด็กถึงวัยชรา และที่อนิจจังมาก สิ่งที่เปลี่ยนแปลง ถาวร และถาวร ถ้าคุณได้อ่านนี้ คุณจะมี ณ ไม่เพียงคุณที่ไปเจอแบบนี้ มันเป็นทุกคน เมื่อคุณพิจารณาสิ่งต่าง ๆ ด้วยวิธีนี้ คุณจะเห็นเป็นหนึ ก disenchantment จะเกิดขึ้น ความสุขในโลกของความสุขความรู้สึกจะหายไป คุณจะเห็นว่า ถ้าคุณมีทรัพย์สินมากมาย คุณจะต้องทิ้งมาก ถ้าคุณมีสิ่งคุณทิ้งน้อย ให้เลือกมากมายมีให้เลือกมากมายเพียง อายุยืน ยาวเพียงชีวิต...พวกเขาจะไม่มีอะไรพิเศษ สิ่งสำคัญคือ เราควรทำ ตามที่พระพุทธเจ้าสอน และสร้างบ้านของเราเอง อาคาร โดยวิธีการที่ผมได้อธิบายให้คุณ สร้างบ้านของคุณเอง ให้ไป ให้ไปจนกว่าจิตใจถึงความสงบสุขที่เป็นอิสระจากความก้าวหน้า ฟรีจากเพียง และฟรีจากหยุดยัง ความสุขไม่ใช่บ้านของคุณ ความเจ็บปวดไม่ใช่บ้านของคุณ ความสุขและความเจ็บปวดลดลง และเสียชีวิต ครูที่เห็นว่า เงื่อนไขทั้งหมดมี impermanent และดังนั้น เขาสอนเราปล่อยของเราแนบไป เมื่อเราถึงจุดสิ้นสุดของชีวิตเราเราเลือกไม่หรือ เราไม่สามารถทำอะไรกับเรา ดังนั้น จะไม่จะดีกว่าที่จะใส่สิ่งต่าง ๆ ลงก่อนแล้ว พวกเขากำลังเพียงภาระหนักพกพา ทำไมไม่กระเด็นที่โหลดตอนนี้ รำคาญทำไมลากรอบสิ่งเหล่านี้หรือไม่ ปล่อย ผ่อนคลาย และให้ลักษณะของครอบครัวหลังจากที่คุณ ผู้ที่พยาบาลผู้ป่วยเติบโตในความดีและคุณธรรม ผู้ป่วยที่จะทำให้ผู้อื่นไม่ควรทำสิ่งที่ยากสำหรับพวกเขา ถ้ามีอาการปวด หรือเกิดปัญหาบางประการ หรืออื่น ๆ ปล่อยให้พวกเขารู้จัก และไว้ใจรัฐสรรค์ ผู้พยาบาลครอบครัวควรเติมเขา หรือใจของเธอไม่ได้รับความอบอุ่น และเมตตาหาง aversion นี้เป็นครั้งเดียวที่คุณสามารถชำระหนี้ของคุณไป จากคุณเกิดผ่านวัยเด็กของคุณ เป็นคุณได้เติบโตขึ้น คุณได้รับขึ้นอยู่กับพ่อแม่ ว่า คุณอยู่ที่นี่วันนี้เป็น เพราะแม่และพ่อของคุณได้ช่วยเหลือคุณในหลาย ๆ คุณค้างชำระนั้นหนี้น่าทึ่งของความกตัญญู ดังนั้นวันนี้ คุณเด็กและญาติรวบรวมกันที่นี่ สังเกตว่า แม่เป็น ลูกของคุณ ก่อนที่คุณได้ลูก ตอนนี้เธอได้กลายเป็นของคุณ เธอได้กลายเป็นรุ่นเก่า และเก่าจนเธอกลายเป็นเด็กอีกครั้ง หน่วยความจำของเธอไป เห็นตาของเธอไม่ดี และหูของเธอไม่ดี บางครั้งเธอ garbles คำของเธอ ไม่ให้มันอารมณ์เสียคุณ ผู้พยาบาลผู้ป่วยต้องทราบวิธีการไปยัง ไม่ค้างบนสิ่ง เพียงให้เธอมีทางของตนเอง เมื่อเด็กหนุ่ม disobedient บางครั้ง ผู้ปกครองปล่อยให้มันมีทางของตัวเองเพียงเพื่อให้ความสงบสุข เพื่อให้มีความสุข ตอนนี้ แม่เป็นเพียงเช่นเดียวกับที่ลูก สับสนความทรงจำและภาพลักษณ์ของเธอ บางครั้งเธอ muddles ค่าชื่อของคุณ หรือขอให้คุณนำถ้วยเมื่อเธอต้องการจาน เป็นเรื่องปกติ ไม่อารมณ์เสียโดย ให้หมีผู้ป่วยในจิตเมตตาของผู้พยาบาล และอดทนอดทนต่อความรู้สึกเจ็บปวด แรงตัวเองจิตใจ อย่าปล่อยให้จิตใจเป็นกระจัดกระจายสับสน และไม่ทำสิ่งที่ยากสำหรับผู้ที่ต้องการหลังจากที่คุณ ให้ผู้ที่เป็นพยาบาลกรอกคน มีคุณธรรมและชนิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พระพุทธเจ้ากล่าวว่า
Anicca vata
สังขารอนิจจังอนิจจาเงื่อนไขทั้งหมด
Uppada vaya dhammmino
ที่เกิดขึ้นและผ่านไป
Uppajjitva nirujjhan'ti
ได้รับการเกิดพวกเขาทั้งหมดต้องยุติ
Tesam vupasamo
สุโขที่สงบเงียบของเงื่อนไขคือความสุขที่แท้จริง[6]
คำว่า "สังขาร" หมายถึงร่างกายและจิตใจ Sankharas เป็นอนิจจังและไม่แน่นอน ได้เข้ามาเป็นพวกเขาหายไปหลังจากที่พวกเขาเกิดขึ้นผ่านไปและยังทุกคนที่ต้องการให้พวกเขาเป็นแบบถาวร นี้เป็นความโง่เขลา ดูลมหายใจ เมื่อมันหายไปในมันจะไปออกที่เป็นธรรมชาติของมันที่ว่ามันจะต้องมี Inhalations และ exhalations ต้องสลับกันจะต้องมีการเปลี่ยนแปลง เงื่อนไขที่มีอยู่ผ่านการเปลี่ยนแปลงที่คุณไม่สามารถป้องกันไม่ให้มัน เพียงแค่คิดว่าคุณสามารถหายใจออกโดยไม่ต้องสูดดม? มันจะรู้สึกดีหรือไม่? หรือคุณอาจจะเพียงแค่หายใจ? เราต้องการสิ่งที่จะเป็นแบบถาวร แต่พวกเขาไม่สามารถเป็นไปไม่ได้มัน เมื่อลมหายใจที่มีมาในนั้นจะต้องออกไปข้างนอก เมื่อมันออกไปมันกลับมาอีกครั้งและที่ธรรมชาติไม่ได้หรือไม่ ได้รับการเกิดเราได้รับเก่าและตายแล้วและนั่นคือทั้งหมดที่เป็นธรรมชาติและปกติ มันเป็นเพราะเงื่อนไขได้ทำงานของพวกเขาเพราะในลมหายใจออกและหายใจได้สลับไปมาในลักษณะนี้ว่าการแข่งขันของมนุษย์ยังอยู่ที่นี่ในวันนี้.
เร็วที่สุดเท่าที่เราจะเกิดเราตาย เกิดและการตายของเราของเรามีเพียงสิ่งหนึ่ง มันเหมือนต้นไม้: เมื่อมีรากจะต้องมีสาขาเมื่อมีสาขาต้องมีราก คุณไม่สามารถมีหนึ่งโดยไม่ต้องอื่น มันเป็นตลกเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อดูว่าคนที่ตายจึงเศร้าโศกเสียใจและฟุ้งซ่านและวิธีการที่เกิดความสุขและความยินดี มันเป็นความเข้าใจผิดไม่มีใครได้เคยมองที่นี้อย่างชัดเจน ผมคิดว่าถ้าคุณอยากจะร้องไห้มันจะดีกว่าที่จะทำดังนั้นเมื่อใครบางคนเกิด เกิดเป็นความตายเป็นตายเกิด สาขาคือรากรากเป็นสาขา ถ้าคุณต้องร้องไห้ร้องไห้ที่รากร้องไห้ที่เกิด มองอย่างใกล้ชิดหากมีการเกิดไม่มีก็จะไม่ตาย คุณสามารถเข้าใจในเรื่องนี้?
ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่มากเกินไปเพียงแค่คิดว่า "นี่คือสิ่งที่ทางเป็น." นี่คือการทำงานของคุณหน้าที่ของคุณ ตอนนี้ไม่มีใครสามารถช่วยให้คุณมีอะไรที่ครอบครัวและทรัพย์สินของคุณสามารถทำเพื่อคุณ ทั้งหมดที่สามารถช่วยคุณในขณะนี้คือการรับรู้ที่ชัดเจน.
จึงไม่ลังเลใจ ไปกันเถอะ. โยนมันทั้งหมดออกไป.
แม้ว่าคุณจะไม่ปล่อยให้ไปทุกอย่างเริ่มที่จะปล่อยให้คุณอยู่แล้ว คุณจะเห็นว่าวิธีการทั้งหมดที่ส่วนต่าง ๆ ของร่างกายของคุณกำลังพยายามที่จะหลบลี้หนีหาย? ใช้เส้นผมของคุณ; เมื่อคุณเป็นเด็กมันก็หนาและสีดำ ตอนนี้ก็ตกลงมา มันออก ดวงตาของคุณเคยเป็นที่ดีและแข็งแรง แต่ตอนนี้พวกเขากำลังอ่อนแอสายตาของท่านก็ไม่มีความชัดเจน เมื่ออวัยวะของคุณมีมากพอที่จะออกจากที่นี่ไม่ใช่บ้านของพวกเขา เมื่ออวัยวะของคุณมีมากพอที่จะออกจากที่นี่ไม่ใช่บ้านของพวกเขา เมื่อคุณเป็นเด็กฟันของคุณมีสุขภาพดีและ บริษัท ที่ตอนนี้พวกเขากำลังสั่นคลอนหรือคุณมีคนที่เป็นเท็จ ดวงตาของคุณหูจมูกลิ้น - ทุกอย่างจะพยายามที่จะออกเพราะไม่ได้เป็นบ้านของพวกเขา คุณไม่สามารถทำให้บ้านถาวรในสภาพที่คุณจะสามารถอยู่เป็นเวลาสั้น ๆ และจากนั้นคุณต้องไป มันก็เหมือนกับผู้เช่าเฝ้าบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ เล็ก ๆ ของเขาด้วยตาของความล้มเหลว ฟันของเขาจะไม่ดีเพื่อให้ดวงตาของเขาจะไม่ดีเพื่อให้ร่างกายของเขาไม่ดีต่อสุขภาพเพื่อให้ทุกอย่างออก.
ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอะไรเพราะไม่ได้เป็นบ้านที่แท้จริงของคุณเป็นเพียงที่พักพิงชั่วคราว มีเข้ามาในโลกนี้คุณควรจะพิจารณาธรรมชาติของมัน ทุกอย่างมีการเตรียมที่จะหายไป ดูร่างกายของคุณ มีอะไรที่มีที่ยังคงอยู่ในรูปแบบเดิมของตนหรือไม่ คือผิวของคุณในขณะที่มันเคยเป็นอย่างไร คือผมของคุณ? พวกเขาจะไม่เหมือนกันที่พวกเขา? ในกรณีที่มีทุกสิ่งที่หายไป? นี่คือธรรมชาติสิ่งที่มี เมื่อเวลาของพวกเขาจะขึ้นไปเงื่อนไขทางของพวกเขา ในโลกนี้มีอะไรที่จะต้องพึ่งพา - มันรอบไม่มีที่สิ้นสุดของความวุ่นวายและปัญหาสุขและความเจ็บปวด มีความสงบสุขไม่มี.
เมื่อเราไม่มีบ้านที่แท้จริงที่เราต้องการเดินทางอย่างไร้จุดหมายออกไปบนถนนไปที่นี่และมีการหยุดในขณะที่การตั้งค่าแล้วออกไปอีกครั้ง จนกว่าเราจะกลับไปที่บ้านที่แท้จริงของเราที่เรารู้สึกไม่สบายใจเช่นเดียวกับชาวบ้านผู้ที่ออกจากหมู่บ้านของเขา เมื่อเขากลับบ้านจริงๆเขาสามารถผ่อนคลายและจะอยู่อย่างสงบ.
ไม่มีที่ไหนในโลกจะมีความสงบสุขที่แท้จริงที่จะพบ คนยากจนมีความสงบไม่มีและไม่ทำที่อุดมไปด้วย; ผู้ใหญ่มีความสงบไม่มีและไม่ทำการศึกษาสูง มีความสงบสุขไม่ได้ทุกที่ที่เป็นธรรมชาติของโลก บรรดาผู้ที่มีทรัพย์สินไม่กี่ประสบและทำเพื่อผู้ที่มีจำนวนมาก เด็กผู้ใหญ่เด็กและคนแก่ทุกคนได้รับความทุกข์ ... ความทุกข์ทรมานของการเป็นเก่าความทุกข์ทรมานของการเป็นหนุ่มสาวที่ทุกข์ทรมานของการเป็นผู้มั่งคั่งและความทุกข์ทรมานของการเป็นที่น่าสงสาร ... ก็ไม่มีอะไร แต่ความทุกข์ทรมาน.
เมื่อคุณได้ไตร่ตรองในสิ่งที่คุณจะได้เห็นนี้ aniccam, ความไม่แน่นอนและ dukkham, unsatisfactoriness ทำไมเป็นสิ่งไม่เที่ยงและเป็นที่น่าพอใจ? เพราะพวกเขาเป็นอนัตตาไม่ใช่ตัวเอง.
ทั้งร่างกายของคุณที่กำลังนอนป่วยและอยู่ในความเจ็บปวดและจิตใจที่มีความตระหนักถึงความเจ็บป่วยและความเจ็บปวดของมันจะถูกเรียกว่าธรรม ที่ซึ่งเป็นรูปร่างความคิดความรู้สึกและการรับรู้จะเรียกว่า namadhamma สิ่งที่ถูกทรมานกับอาการปวดเมื่อยและปวดที่เรียกว่า rupadhamma วัสดุที่เป็นธรรมและสาระสำคัญเป็นธรรม ดังนั้นเราจึงมีชีวิตอยู่กับธรรมในธรรมและเรามีธรรม ในความเป็นจริงมีตัวเองที่จะไม่พบมีเพียงธรรมอย่างต่อเนื่องที่เกิดขึ้นและผ่านไปตามที่เป็นธรรมชาติของพวกเขา ทุกช่วงเวลาเดียวที่เรากำลังอยู่ระหว่างการเกิดและการตาย นี่คือสิ่งที่เป็น.
เมื่อเราคิดว่าพระพุทธเจ้าวิธีการอย่างแท้จริงที่เขาพูดเรารู้สึกว่าเขาเป็นคนที่คุ้มค่าของการแสดงความเคารพและให้ความเคารพ เมื่อใดก็ตามที่เราเห็นความจริงของสิ่งที่เราเห็นคำสอนของพระองค์แม้ว่าเราไม่เคยมีประสบการณ์จริงธรรม แต่ถึงแม้ว่าเรามีความรู้คำสอนที่มีการศึกษาและมีประสบการณ์พวกเขาตราบใดที่เรายังไม่ได้เห็นความจริงเรายังคงไร้ที่อยู่อาศัย.
ดังนั้นเข้าใจจุดนี้ ทุกคนสิ่งมีชีวิตทั้งหมดมีการเตรียมที่จะออก เมื่อสิ่งมีชีวิตที่มีชีวิตอยู่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่พวกเขาจะต้องไปทางของพวกเขา ที่อุดมไปด้วยน่าสงสารเด็กและผู้ใหญ่ต้องประสบการณ์การเปลี่ยนแปลงนี้.
เมื่อคุณตระหนักว่าทางโลกคือคุณจะรู้สึกว่ามันเป็นสถานที่ที่น่าเบื่อ เมื่อคุณเห็นว่าไม่มีอะไรจริงหรือที่สำคัญคุณสามารถพึ่งพาคุณจะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยและไม่แยแส เป็นไม่แยแสไม่ได้หมายความว่าคุณมีความเกลียดชังใจที่มีความชัดเจน มันเห็นว่าไม่มีอะไรที่จะต้องทำเพื่อแก้ไขสถานการณ์แบบนี้มันเป็นเพียงวิธีโลกคือ รู้ในแบบที่คุณสามารถปล่อยให้ไปของสิ่งที่แนบให้ไปด้วยใจที่ไม่มีความสุขหรือเศร้า แต่อย่างสันติกับสภาพผ่านการเห็นลักษณะการเปลี่ยนแปลงของพวกเขาด้วยภูมิปัญญา Anicca vata สังขาร -.
เงื่อนไขทั้งหมดที่มีอนิจจังที่จะนำมันก็ไม่เที่ยงเป็นพระพุทธเจ้า ถ้าเราอย่างแท้จริงเห็นสภาพอนิจจังเราจะเห็นว่ามันเป็นถาวร มันถาวรในความรู้สึกที่ครอบงำในการเปลี่ยนแปลงคือไม่มีการเปลี่ยนแปลง นี่คือความคงทนที่มีสิ่งมีชีวิต มีการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องคือจากวัยเด็กไปจนถึงวัยชราและความไม่แน่นอนมากนิสัยชอบที่จะเปลี่ยนที่เป็นถาวรและคงที่ ถ้าคุณมองไปที่มันเป็นแบบนี้หัวใจของคุณจะได้รับความสะดวก มันไม่ได้เป็นเพียงผู้ที่ได้ไปผ่านทางนี้ก็ทุกคน.
เมื่อคุณพิจารณาสิ่งที่อยู่ในแบบที่คุณจะได้เห็นพวกเขาเป็นน่าเบื่อและท้อแท้ที่จะเกิดขึ้น ความสุขของคุณในโลกของความสุขความรู้สึกที่จะหายไป คุณจะเห็นว่าถ้าคุณมีทรัพย์สินมากมายที่คุณต้องออกจากจำนวนมากที่อยู่เบื้องหลัง หากคุณมีบางอย่างที่คุณจะออกจากที่อยู่เบื้องหลังไม่กี่ ความมั่งคั่งเป็นเพียงความมั่งคั่งชีวิตยาวเป็นเพียงชีวิตที่ยาวนาน ... พวกเขากำลังไม่มีอะไรพิเศษ.
สิ่งที่สำคัญคือว่าเราควรจะทำตามที่พระพุทธเจ้าสอนและสร้างบ้านของเราเองสร้างได้โดยวิธีการที่ฉันได้รับการอธิบาย ถึงคุณ. สร้างบ้านของคุณเอง ไปกันเถอะ. ปล่อยให้ไปจนกว่าใจถึงความสงบสุขที่เป็นอิสระจากความก้าวหน้าที่เป็นอิสระจากการถอยและปลอดจากการหยุดยังคง ความสุขไม่ได้อยู่ที่บ้านของคุณมีอาการปวดไม่ได้ที่บ้านของคุณ ความสุขและความเจ็บปวดทั้งการลดลงและผ่านไป.
ครูที่ดีเห็นว่าเงื่อนไขทั้งหมดที่มีอนิจจังและเพื่อให้เขาสอนเราจะปล่อยให้ไปของสิ่งที่แนบของเราที่จะให้พวกเขา เมื่อเรามาถึงจุดสิ้นสุดของชีวิตของเราเราจะไม่มีทางเลือกแล้วเราจะไม่สามารถที่จะเอาอะไรกับเรา ดังนั้นมันจะไม่ดีกว่าที่จะนำสิ่งที่ลงมาก่อนแล้ว พวกเขากำลังเพียงเป็นภาระหนักที่จะดำเนินการประมาณทำไมไม่สลัดโหลดว่าตอนนี้หรือไม่ ทำไมรำคาญที่จะลากสิ่งเหล่านี้รอบ? ปล่อยให้ไปผ่อนคลายและปล่อยให้ดูครอบครัวของคุณหลังจากที่คุณ.
บรรดาผู้ที่พยาบาลผู้ป่วยเติบโตในความดีและคุณธรรม ผู้ป่วยที่จะให้คนอื่น ๆ มีโอกาสที่ไม่ควรทำในสิ่งที่ยากสำหรับพวกเขา ถ้าปวดหรือมีปัญหาบางอย่างหรืออื่น ๆ ให้พวกเขารู้และให้ใจในรัฐริสุทธ์ คนที่เป็นพ่อแม่พยาบาลควรกรอกใจของเขาหรือเธอด้วยความอบอุ่นและความเมตตาและไม่ได้รับการติดขึ้นในความเกลียดชัง นี้เป็นครั้งเดียวที่คุณสามารถชำระหนี้ของพวกเขา ตั้งแต่แรกเกิดของคุณผ่านวัยเด็กของคุณในขณะที่คุณเติบโตขึ้นคุณได้รับขึ้นอยู่กับพ่อแม่ของคุณ ว่าคุณอยู่ที่นี่ในวันนี้เป็นเพราะพ่อและแม่ของคุณได้ช่วยให้คุณในหลาย ๆ คุณเป็นหนี้พวกเขาอย่างไม่น่าเชื่อหนี้ของความกตัญญู.
ดังนั้นวันนี้ทุกท่านเด็กและญาติรวมตัวกันที่นี่สังเกตว่าแม่ของคุณได้กลายเป็นบุตรหลานของคุณ ก่อนที่คุณจะเป็นเด็กของเธอตอนนี้เธอได้กลายเป็นคุณ เธอได้กลายเป็นรุ่นเก่าและรุ่นเก่าจนเธอได้กลายเป็นเด็กอีกครั้ง หน่วยความจำของเธอไปดวงตาของเธอไม่เห็นดีและหูของเธอจะไม่ดีดังนั้น บางครั้งที่เธอ garbles คำพูดของเธอ อย่าปล่อยให้มันอารมณ์เสีย คุณที่กำลังป่วยพยาบาลจะต้องทราบว่าจะไปยัง อย่าถือไปยังสิ่งที่เพียงแค่ปล่อยให้เธอมีวิธีการของตัวเอง เมื่อเด็กหนุ่มบางครั้งไม่เชื่อฟังพ่อแม่ปล่อยให้มันมีทางของตัวเองเพียงเพื่อให้ความสงบสุขเพียงเพื่อให้มีความสุข ตอนนี้แม่ของคุณเป็นเช่นเดียวกับเด็กคนนั้น ความทรงจำของเธอและความรู้สึกสับสน บางครั้งที่เธอ muddles ขึ้นชื่อของคุณหรือขอให้คุณที่จะนำถ้วยเมื่อเธอต้องการจาน มันเป็นเรื่องปกติไม่ต้องอารมณ์เสียโดยมัน.
ให้ผู้ป่วยหมีในใจความมีน้ำใจของผู้ที่พยาบาลและอดทนความรู้สึกเจ็บปวด ออกแรงตัวเองจิตใจจะไม่ปล่อยให้ใจเป็นกระจัดกระจายและสับสนและไม่ทำให้สิ่งที่ยากสำหรับผู้ที่ต้องการหลังจากที่คุณ ขอให้ผู้ที่ได้รับการพยาบาลกรอกจิตใจของพวกเขาที่มีคุณธรรมและชนิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พระพุทธเจ้าตรัสว่า anicca วทา sankhara

อนิจจังอนิจจา ทุกเงื่อนไข uppada บายา dhammmino

ที่เกิดขึ้นและผ่านออกไป

uppajjitva nirujjhan'ti มีการเกิดก็ต้องหยุด

tesam vupasamo ศุโขสงบเงียบของเงื่อนไขเป็นจริงความสุข [ 6 ]
" sankhara หมายถึง ร่างกาย และ จิตใจ sankharas เป็นอนิจจัง และไม่มั่นคง มี มา เป็น พวกเขาหายไปมีเกิดขึ้นจะจากไป แต่ทุกคนต้องการที่จะเป็นแบบถาวร นี้คือความโง่เขลา ดูที่ลมหายใจ เมื่อมันหายไป มันออกมา นั่นคือธรรมชาติของมัน มันต้องเป็น และมีการสูดดม exhalations ต้องสลับ ต้องมีการเปลี่ยนแปลง เงื่อนไขที่มีอยู่ผ่านการเปลี่ยนแปลง คุณไม่สามารถป้องกันได้ แค่คิดว่าคุณสามารถหายใจออกไม่หายใจเข้า ? มันจะรู้สึกดีหรือคุณอาจจะแค่ดม ? เราต้องการสิ่งที่เป็นแบบถาวร แต่มันเป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ เมื่อลมหายใจมีเข้ามา ก็ต้องออกไป เมื่อมันออกไปแล้วมันกลับมาอีกแล้ว และนั่นคือธรรมชาติ ไม่ใช่เหรอ มีการเกิด เราแก่แล้วตาย และนั่นเป็นเรื่องปกติ และเป็นธรรมชาติ เพราะมีภาวะการทำงานของพวกเขาเพราะในลมหายใจออกลมหายใจได้โดยวิธีนี้ว่า มนุษย์จะยังคงอยู่ถึงวันนี้
ทันทีที่เราเกิดเราตายแน่ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ของเรา ของเรามีแค่อย่างเดียว มันก็เหมือนต้นไม้ เมื่อมีรากต้องมีกิ่ง เมื่อมีสาขาต้องมีราก คุณไม่สามารถมีได้โดยไม่ต้องอื่น ๆมันสนุกที่จะเห็นวิธีการที่ผู้ตายจึงเศร้าโศกและฟุ้งซ่าน และเกิดความสุขและดีใจ มันคือความหลง ไม่มีใครเคยดูเรื่องนี้ให้ชัดเจน ฉันคิดว่าถ้าคุณต้องการที่จะร้องไห้ มันจะดีกว่าที่จะทำเช่นนั้นเมื่อมีคนเกิด เกิด คือ ความตาย ความตายคือการเกิด ; สาขาราก รากสาขา ถ้าคุณต้องร้องไห้ ร้องไห้ที่ราก ร้องไห้ในวันเกิดดูให้ดีๆ ถ้าไม่มีเกิด ไม่มีตาย คุณสามารถเข้าใจนี้
ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมาก แค่คิดว่า " นี่คือสิ่งที่เป็น . " นี้เป็นหน้าที่ของคุณของคุณทำงาน . ตอนนี้ไม่มีใครสามารถช่วยคุณได้ ไม่มีอะไรที่ครอบครัวและทรัพย์สินของคุณสามารถทำเพื่อคุณ ทั้งหมดที่สามารถช่วยให้คุณมีความชัดเจนการรับรู้
อย่าหวั่นไหว ไปกันเถอะ โยนมันทั้งหมดออกไป
ถ้าคุณไม่ปล่อย ทุกอย่างเริ่มที่จะทิ้งคุณอยู่ดี คุณสามารถดูว่าวิธีการทั้งหมดของส่วนต่างๆของร่างกายของคุณพยายามที่จะออกไป ดูแลเส้นผมของคุณ เมื่อคุณเป็นเด็ก มันหนาและดำ ตอนนี้มันกำลังจะออก มันก็จากไป ดวงตาของคุณจะใช้ดีและแข็งแรง แต่ตอนนี้พวกเขากำลังอ่อนแอ การมองเห็นไม่ชัดเจน เมื่อร่างกายของคุณมีเพียงพอ เขาทิ้ง นี่ไม่ใช่บ้านของพวกเขาเมื่อร่างกายของคุณมีเพียงพอ เขาทิ้ง นี่ไม่ใช่บ้านของพวกเขา เมื่อคุณเป็นเด็กฟันของคุณมีสุขภาพดีและ บริษัท ที่ตอนนี้กำลังสั่น หรือคุณมีคนที่ปลอม ตา หู จมูก ลิ้น ทุกอย่างกำลังจะจากไป เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านของพวกเขา คุณไม่สามารถทำให้บ้านถาวรในเงื่อนไข คุณสามารถพักได้แค่ในเวลาสั้นๆ และคุณก็ต้องไปมันเหมือนเป็นผู้เช่า เฝ้าบ้านกับความล้มเหลวของเขาเล็ก ๆน้อยตา ฟันของเขาไม่ได้ดังนั้นดี ตาไม่ดี ร่างกายของเขาไม่แข็งแรงดังนั้น ทุกอย่างกำลังจะจากไป
ดังนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วงอะไร เพราะนี่ไม่ใช่บ้านที่แท้จริงของคุณ มันเป็นเพียงชั่วคราว ที่พัก มีเข้ามาในโลกนี้คุณควรพิจารณาธรรมชาติของ ทุกอย่างมันกำลังจะหายไปมองที่ร่างกายของคุณ มีอะไรที่ยังอยู่ในรูปแบบเดิม ? ผิวของคุณ ตามที่มันเคยเป็น ผมของคุณ ? มันไม่เหมือนกันนี่ ที่ได้ทุกอย่างแล้ว นี้คือธรรมชาติ สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เมื่อถึงเวลาของพวกเขาขึ้น เงื่อนไข ไปคนละอย่าง ในโลกนี้ไม่มีอะไรต้องพึ่งพา . . . มันรอบเจ็ดชั่วโคตรของความวุ่นวายและปัญหาความสุขและความเจ็บปวด ไม่มีสันติภาพ
เมื่อเราไม่มีบ้าน เราก็เหมือนคนไร้จุดหมายที่แท้จริง บนท้องถนน ไปโน้น มานี่ หยุดสักพัก แล้วออกเดินทางอีกครั้ง จนกว่าเราจะกลับไปที่ของเราจริงบ้านเรารู้สึกไม่สบายใจ เหมือนชาวบ้านที่ทิ้งหมู่บ้านของเขา เมื่อเขากลับบ้านเขาสามารถผ่อนคลายและสงบ
ไม่มีที่ไหนในโลกมีความสงบที่แท้จริงได้คนจนไม่มีสันติภาพและก็รวย ; ผู้ใหญ่ไม่มีความสงบและก็ขอศึกษา ไม่มีความสงบเลย นั่นคือธรรมชาติของโลก ผู้ที่ได้ของไม่กี่ชิ้น ประสบ และทำเพื่อผู้ที่มีหลาย เด็ก , ผู้ใหญ่ , เด็กและคนชรา . . . . . . . ทุกคนที่ทนทุกข์ทรมาน ความทุกข์ทรมานของการแก่ ทุกข์ของการเป็นหนุ่มสาวความทุกข์ทรมานของการรวย และทุกข์ของคนจน . . . . . . . มันมีแต่ทุกข์
เมื่อคุณพิจารณาสิ่งต่าง ๆ ในวิธีนี้คุณจะเห็น aniccam อนิจจัง และ dukkham , ครีมกันแดด , . ทำไมมันไม่เที่ยง และไม่พอใจ ? เพราะมันเป็นอนัตตา ไม่ใช่ตัวตน
ทั้งร่างกายของคุณกำลังป่วยหนัก และเจ็บปวด และจิตใจที่ตระหนักถึงความเจ็บปวดเรียกว่า ธรรม ซึ่ง หมายถึง ความคิด ความรู้สึก และการรับรู้ เรียกว่า namadhamma . ซึ่งเจ็บปวดปวดเมื่อยและปวดเรียกว่า rupadhamma . วัสดุที่เป็นธรรม และตรงประเด็น มีธรรม เราอยู่กับนำมาในธรรมะ และเรามีธรรมะ ในความจริงไม่มีในตนเองให้พบ มีเพียง 376 อย่างต่อเนื่องที่เกิดขึ้นและผ่านออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ