The importance of animals as an eff

The importance of animals as an efficient and economic means of food production has been challenged, as have its effects on the environment. These concerns have been expressed on a number of issues, notably:

· Competition with alternative land uses and with the use of cereals (and some roots and tubers) as animal feed or for human consumption.
· Competition for carbohydrate and protein sources.

· Inability to meet national targets for animal proteins.

· Only a few large investments in livestock development projects have been marginally successful in increasing productivity and these have had a limited impact on agriculture.

· Inadequate demonstration of how livestock can play a key role in the development of sustainable agriculture in different agro-ecosystems, and the failure to transfer appropriate technologies. In particular, most of the increase in animal products has come from an increase in animal numbers rather than from an increase in individual-animal productivity.

· Resource degradation and environmental damage caused by deforestation, overgrazing and pollution.

· Contribution to global warming (methane from ruminants represents 2.5 percent of total greenhouse gases).

· Pollution from concentrations of intensive animal production enterprises.

Many of these problems are a result of the inability to identify appropriate technologies and define strategies for livestock development that are applicable to individual agro-ecosystems. Often, technology is transferred from developed countries unmodified, rather than generating appropriate technologies within the developing countries themselves. Imported technologies have almost always failed to overcome the constraints imposed on local farming systems or to meet the socio-economic requirements of the local farmers.

Careful analysis and assessment are required so that livestock development strategies can be reoriented towards better use of local resources, contribute more effectively to food security, improve the living standards of poor farmers and ensure sustainable animal agriculture development. The determining factors of this overall strategy include:

· political support for fair commodity prices and proposed strategies;
· better definition of the target recipients' needs;

· increased efficiency of use and management of natural resources;

· linking of production and post-production components to efficient infrastructure, services and marketing schemes;

· more appropriate policies for the use of common land and rangelands;

· improved capacity and commitment of national and international agricultural centres and non-governmental organizations (NGOs) to implement strategies that contribute to the development of livestock production within specific agro-ecosystems/ecoregions.

In livestock production, the overriding considerations are the availability and efficient use of local natural resources. A successful livestock development strategy requires the formulation of resource management plans that complement the wider economic, ecological and sociological objectives. Particular attention needs to be given to land-use systems and to the natural resources required for improved livestock production. The strategy will also need to consider the social, cultural, political and institutional elements that affect the management of natural resources. On the policy side, issues relating to land use, common property, legislation, price policies, subsidies, levies, national priorities for livestock development and research capacity have to be addressed. Finally, the implementation of action programmes requires both technical and institutional support and, equally important, government commitment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสำคัญของสัตว์เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพและเศรษฐกิจของการผลิตอาหารที่ได้รับการท้าทายในขณะที่มีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม ความกังวลเหล่านี้ได้รับการแสดงในหลายประเด็นโดยเฉพาะ: . ·การแข่งขันกับการใช้ประโยชน์ที่ดินทางเลือกและมีการใช้ธัญพืช (และรากและหัว) เป็นอาหารสัตว์หรือเพื่อการบริโภคของมนุษย์. ·การแข่งขันสำหรับคาร์โบไฮเดรตและโปรตีน·ไม่สามารถ ให้ได้ตามเป้าหมายระดับชาติสำหรับโปรตีนจากสัตว์. ·เฉพาะการลงทุนขนาดใหญ่ไม่กี่แห่งในโครงการพัฒนาปศุสัตว์ได้รับความสำเร็จเล็กน้อยในการเพิ่มประสิทธิภาพการผลิตและสิ่งเหล่านี้มีผลกระทบต่อการเกษตร จำกัด . ·การสาธิตวิธีการที่ไม่เพียงพอปศุสัตว์สามารถมีบทบาทสำคัญในการพัฒนา การเกษตรแบบยั่งยืนในระบบนิเวศเกษตรที่แตกต่างกันและความล้มเหลวในการถ่ายโอนเทคโนโลยีที่เหมาะสม โดยเฉพาะอย่างยิ่งส่วนใหญ่ของการเพิ่มขึ้นของผลิตภัณฑ์จากสัตว์ที่ได้มาจากการเพิ่มขึ้นในจำนวนสัตว์มากกว่าจากการเพิ่มขึ้นของผลผลิตแต่ละสัตว์. ·การย่อยสลายทรัพยากรและความเสียหายด้านสิ่งแวดล้อมที่เกิดจากการตัดไม้ทำลายป่าแผ้วถางมากเกินไปและมลพิษ. ·สมทบภาวะโลกร้อน (ก๊าซมีเทน จากสัตว์เคี้ยวเอื้องคิดเป็นร้อยละ 2.5 ของก๊าซเรือนกระจกทั้งหมด). ·มลพิษจากความเข้มข้นของผู้ประกอบการผลิตสัตว์อย่างเข้มข้น. หลายปัญหาเหล่านี้เป็นผลมาจากการไม่สามารถที่จะระบุเทคโนโลยีที่เหมาะสมและกำหนดกลยุทธ์เพื่อการพัฒนาปศุสัตว์ที่เหมาะสมกับระบบนิเวศเกษตรของแต่ละบุคคล บ่อยครั้งที่เทคโนโลยีมีการโอนมาจากประเทศที่พัฒนาแล้วยังไม่แปรมากกว่าการสร้างเทคโนโลยีที่เหมาะสมในประเทศที่กำลังพัฒนาตัวเอง เทคโนโลยีที่นำเข้ามีการล้มเหลวเกือบตลอดเวลาที่จะเอาชนะข้อ จำกัด ที่กำหนดไว้ในระบบการทำฟาร์มในท้องถิ่นหรือเพื่อตอบสนองความต้องการทางเศรษฐกิจและสังคมของเกษตรกรในท้องถิ่น. ระวังการวิเคราะห์และการประเมินผลจะต้องเพื่อให้กลยุทธ์การพัฒนาปศุสัตว์สามารถ reoriented ต่อการใช้ทรัพยากรที่ดีขึ้นในท้องถิ่นมีส่วนร่วม มีประสิทธิภาพมากขึ้นเพื่อความปลอดภัยของอาหารในการปรับปรุงมาตรฐานการดำรงชีวิตของเกษตรกรที่ยากจนและมั่นใจว่าการพัฒนาการเกษตรที่ยั่งยืนสัตว์ การกำหนดปัจจัยของกลยุทธ์โดยรวมนี้รวมถึง: ·การสนับสนุนทางการเมืองสำหรับราคาสินค้าโภคภัณฑ์ยุติธรรมและกลยุทธ์ที่นำเสนอ; ·ความหมายที่ดีขึ้นของความต้องการของผู้รับเป้าหมาย '; ·เพิ่มประสิทธิภาพการใช้งานและการจัดการทรัพยากรธรรมชาติ·การเชื่อมโยงการผลิตและชิ้นส่วนหลังการผลิต โครงสร้างพื้นฐานที่มีประสิทธิภาพการให้บริการและแผนการตลาด·นโยบายที่เหมาะสมมากขึ้นสำหรับการใช้ที่ดินร่วมกันและ rangelands; ·ความสามารถในการปรับตัวดีขึ้นและความมุ่งมั่นของศูนย์การเกษตรระดับชาติและนานาชาติและองค์กรที่ไม่ใช่ภาครัฐ (เอ็นจีโอ) ที่จะใช้กลยุทธ์ที่นำไปสู่การพัฒนาของ การผลิตปศุสัตว์ที่อยู่ในระบบนิเวศเกษตรที่เฉพาะเจาะจง / ecoregions. ในการผลิตปศุสัตว์การพิจารณาที่สำคัญที่มีความพร้อมและมีประสิทธิภาพการใช้ทรัพยากรทางธรรมชาติในท้องถิ่น ยุทธศาสตร์การพัฒนาปศุสัตว์ที่ประสบความสำเร็จต้องมีการกำหนดแผนการบริหารจัดการทรัพยากรที่สมบูรณ์ทางเศรษฐกิจที่กว้างขึ้นวัตถุประสงค์ของระบบนิเวศและสังคมวิทยา ความสนใจโดยเฉพาะความต้องการที่จะได้รับไปใช้กับระบบการใช้ที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติที่จำเป็นสำหรับการผลิตปศุสัตว์ที่ดีขึ้น กลยุทธ์ยังจะต้องพิจารณาองค์ประกอบทางสังคมวัฒนธรรมการเมืองและสถาบันที่มีผลต่อการจัดการทรัพยากรธรรมชาติ ในด้านนโยบายประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการใช้ประโยชน์ที่ดินทรัพย์สินส่วนกลางกฎหมายนโยบายราคาอุดหนุนครัวเรือนลำดับความสำคัญของชาติเพื่อการพัฒนาปศุสัตว์และความสามารถในการวิจัยจะต้องได้รับการแก้ไข ในที่สุดการดำเนินงานของโปรแกรมการดำเนินการต้องใช้ทั้งการสนับสนุนทางเทคนิคและสถาบันและความสำคัญเท่าเทียมกันมุ่งมั่นของรัฐบาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความสำคัญของสัตว์ที่มีประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจ และวิธีการของการผลิตอาหารได้รับการท้าทาย มีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม ความกังวลเหล่านี้ได้ถูกแสดงในหลายประเด็น โดย :

ด้วยการแข่งขันกับทางเลือกในการใช้ประโยชน์ที่ดิน และมีการใช้ธัญพืช ( และบางรากและหัว ) เป็นอาหารสัตว์หรือเพื่อการบริโภคของมนุษย์ สำหรับคาร์โบไฮเดรตและการแข่งขันด้วย

แหล่งโปรตีน
ด้วยไม่สามารถตอบสนองเป้าหมายแห่งชาติสำหรับโปรตีนสัตว์

ด้วย เพียง ไม่ กี่ ขนาดใหญ่ การลงทุนในโครงการพัฒนาปศุสัตว์ได้เล็กน้อยที่ประสบความสำเร็จในการเพิ่มผลผลิต และเหล่านี้มีจำกัดผลกระทบต่อการเกษตรไม่เพียงพอ

ด้วยการสาธิตวิธีการปศุสัตว์สามารถเล่นคีย์บทบาทในการพัฒนาการเกษตรยั่งยืนแตกต่างกันเกษตรในระบบนิเวศและความล้มเหลวในการถ่ายทอดเทคโนโลยีที่เหมาะสม โดยเฉพาะส่วนใหญ่ในผลิตภัณฑ์สัตว์ที่ได้มาจากสัตว์เพิ่มขึ้นในตัวเลขที่มากกว่าจากการเพิ่มขึ้นในการผลิตสัตว์แต่ละตัว

ด้วยทรัพยากรและการทำลายสิ่งแวดล้อมที่เกิดจากการตัดไม้ทำลายป่า overgrazing และมลพิษ

ด้วยผลงานกับภาวะโลกร้อน ( มีเทนจากสัตว์เคี้ยวเอื้องเป็น 2ร้อยละ 5 ของก๊าซเรือนกระจกทั้งหมด ) .

ด้วยมลพิษจากความเข้มข้นของวิสาหกิจการผลิตสัตว์เข้มข้น

หลายปัญหาเหล่านี้เป็นผลมาจากการไร้ความสามารถที่จะระบุเทคโนโลยีที่เหมาะสมและการกำหนดกลยุทธ์เพื่อการพัฒนาการปศุสัตว์ที่ใช้กับบุคคลเกษตรระบบนิเวศวิทยา มักจะเป็นเทคโนโลยีที่ย้ายจากประเทศพัฒนาแปรมากกว่าการสร้างเทคโนโลยีที่เหมาะสมในการพัฒนาประเทศตัวเอง นำเข้าเทคโนโลยีมีเกือบเสมอล้มเหลวที่จะเอาชนะข้อจำกัดที่กำหนดในระบบเกษตรท้องถิ่น หรือเพื่อตอบสนองความต้องการทางเศรษฐกิจและสังคมของเกษตรกรในท้องถิ่น .

การวิเคราะห์ระมัดระวังและการประเมินที่จำเป็นเพื่อให้ยุทธศาสตร์การพัฒนาปศุสัตว์สามารถ reoriented ต่อดีกว่าใช้ทรัพยากรท้องถิ่นมีส่วนร่วมอย่างมีประสิทธิภาพเพื่อความมั่นคงด้านอาหาร ปรับปรุงมาตรฐานความเป็นอยู่ของเกษตรกรที่ยากจน และให้แน่ใจว่าการพัฒนาเกษตรยั่งยืน ปัจจัยกำหนดกลยุทธ์โดยรวมรวม :

ด้วยการสนับสนุนทางการเมืองสำหรับสินค้าราคายุติธรรมและเสนอกลยุทธ์ ;
ด้วยนิยามของความต้องการที่ดีกว่าเป้าหมายของผู้รับ ;

ด้วยประสิทธิภาพที่เพิ่มขึ้นในการใช้งานและการจัดการทรัพยากรธรรมชาติ ;

ด้วยการเชื่อมโยงการผลิตและหลังการผลิตชิ้นส่วนที่มีประสิทธิภาพโครงสร้างพื้นฐาน บริการ และการตลาดรูปแบบ ;

ด้วยมากกว่า เหมาะสำหรับการใช้นโยบาย ทั่วไปที่ดินและ rangelands

;ด้วยการปรับปรุงความสามารถและความมุ่งมั่นขององค์กรแห่งชาติและศูนย์เกษตรนานาชาติ และองค์กรพัฒนาเอกชน ( เอ็นจีโอ ) ที่จะใช้กลยุทธ์ที่นำไปสู่การพัฒนาของการผลิตปศุสัตว์ภายในในระบบนิเวศ / เกษตรเฉพาะ

ในการผลิตปศุสัตว์ กล่าว การพิจารณาความพร้อมและมีประสิทธิภาพในการใช้ทรัพยากรธรรมชาติในท้องถิ่นที่ประสบความสำเร็จการพัฒนาการปศุสัตว์กลยุทธ์ต้องกำหนดแผนการเสริมการจัดการทรัพยากรทางเศรษฐกิจมากขึ้น วัตถุประสงค์ และนิเวศวิทยาสังคม ความสนใจเฉพาะความต้องการที่จะได้รับระบบการใช้ที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติที่จำเป็นสำหรับการผลิตปศุสัตว์ ปรับปรุง กลยุทธ์จะต้องพิจารณาด้านสังคม วัฒนธรรมองค์ประกอบของสถาบันทางการเมืองและมีผลกระทบต่อการจัดการทรัพยากรธรรมชาติ ในด้านนโยบาย ประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการใช้ที่ดิน ทรัพย์สินส่วนกลาง กฎหมาย นโยบายอุดหนุนราคา , อายัด , ลำดับความสำคัญระดับชาติเพื่อการพัฒนาปศุสัตว์และความสามารถในการวิจัยต้อง addressed ในที่สุด การกระทำต้องมีโปรแกรมสนับสนุนทั้งทางด้านเทคนิคและสถาบันและสำคัญพอๆกัน รัฐบาลมุ่งมั่น