- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Enquiry Concerning the Principl
The Enquiry Concerning the Principles of Morals is a refinement of Hume’s thinking on morality, in which he views sympathy as the fact of human nature lying at the basis of all social life and personal happiness. Defining morality as those qualities that are approved (1) in whomsoever they happen to be and (2) by virtually everybody, he sets himself to discover the broadest grounds of the approvals. He finds them, as he found the grounds of belief, in “feelings,” not in “knowings.” Moral decisions are grounded in moral sentiment. Qualities are valued either for their utility or for their agreeableness, in each case either to their owners or to others. Hume’s moral system aims at the happiness of others (without any such formula as “the greatest happiness of the greatest number”) and at the happiness of self. But regard for others accounts for the greater part of morality. His emphasis is on altruism: the moral sentiments that he claims to find in human beings, he traces, for the most part, to a sentiment for and a sympathy with one’s fellows. It is human nature, he holds, to laugh with the laughing and to grieve with the grieved and to seek the good of others as well as one’s own. Two years after the Enquiry was published, Hume confessed, “I have a partiality for that work”; and at the end of his life he judged it “of all my writings incomparably the best.” Such statements, along with other indications in his later writings, make it possible to suspect that he regarded his moral doctrine as his major work. He here writes as a man having the same commitment to duty as his fellows. The traditional view that he was a detached scoffer is deeply wrong: he was skeptical not of morality but of much theorizing about it.
Following the publication of these works, Hume spent several years (1751–63) in Edinburgh, with two breaks in London. An attempt was made to get him appointed as successor to Adam Smith, the Scottish economist (later to be his close friend), in the chair of logic at Glasgow, but the rumour of atheism prevailed again. In 1752, however, Hume was made keeper of the Advocates’ Library at Edinburgh. There, “master of 30,000 volumes,” he could indulge a desire of some years to turn to historical writing. His History of England, extending from Caesar’s invasion to 1688, came out in six quarto volumes between 1754 and 1762, preceded by Political Discourses (1752). His recent writings had begun to make him known, but these two brought him fame, abroad as well as at home. He also wrote Four Dissertations (1757), which he regarded as a trifle, although it included a rewriting of book II of the Treatise (completing his purged restatement of this work) and a brilliant study of “the natural history of religion.” In 1762 James Boswell, the biographer of Samuel Johnson, called Hume “the greatest writer in Britain,” and the Roman Catholic Church, in 1761, paid him the attention of putting all his writings on the Index Librorum Prohibitorum, its list of forbidden books.
The most colourful episode of his life ensued: in 1763 he left England to become secretary to the British embassy in Paris under the Earl of Hertford. The society of Paris accepted him, despite his ungainly figure and gauche manner. He was honoured as eminent in breadth of learning, in acuteness of thought, and in elegance of pen and was taken to heart for his simple goodness and cheerfulness. The salons threw open their doors to him, and he was warmly welcomed by all. For four months in 1765 he acted as chargé d’affaires at the embassy. When he returned to London at the beginning of 1766 (to become, a year later, undersecretary of state), he brought Jean-Jacques Rousseau, the Swiss-born philosopher connected with the Encyclopédie of Denis Diderot and d’Alembert, with him and found him a refuge from persecution in a country house at Wootton in Staffordshire. This tormented genius suspected a plot, took secret flight back to France, and spread a report of Hume’s bad faith. Hume was partly stung and partly persuaded into publishing the relevant correspondence between them with a connecting narrative (A Concise and Genuine Account of the Dispute Between Mr. Hume and Mr. Rousseau, 1766).
In 1769, somewhat tired of public life and of England too, he again established a residence in his beloved Edinburgh, deeply enjoying the company—at once intellectual and convivial—of friends old and new (he never married), as well as revising the text of his writings. He issued five further editions of his History between 1762 and 1773 as well as eight editions of his collected writings (omitting the Treatise, History, and ephemera) under the title Essays and Treatises between 1753 and 1772, besides preparing the final edition of this collection, which appeared posthumously (1777), and Dialogues Concerning Natural Religion, in which he refuted the cosmological and teleological arguments for the existence of God (held back under pressure from friends, it was published posthumously in 1779). His curiously detached autobiography, The Life of David Hume, Esquire, Written by Himself (1777; the title is his own), is dated April 18, 1776. He died in his Edinburgh house after a long illness and was buried on Calton Hill.
Adam Smith, his literary executor, added to the Life a letter that concludes with his judgment on his friend as “approaching as nearly to the idea of a perfectly wise and virtuous man as perhaps the nature of human frailty will permit.” His distinguished friends, with ministers of religion among them, certainly admired and loved him, and there were younger men indebted either to his influence or to his pocket. The mob had heard only that he was an atheist and simply wondered how such an ogre would manage his dying. Yet Boswell has recounted, in a passage in his Private Papers, that, when he visited Hume in his last illness, the philosopher put up a lively, cheerful defense of his disbelief in immortality.
Following the publication of these works, Hume spent several years (1751–63) in Edinburgh, with two breaks in London. An attempt was made to get him appointed as successor to Adam Smith, the Scottish economist (later to be his close friend), in the chair of logic at Glasgow, but the rumour of atheism prevailed again. In 1752, however, Hume was made keeper of the Advocates’ Library at Edinburgh. There, “master of 30,000 volumes,” he could indulge a desire of some years to turn to historical writing. His History of England, extending from Caesar’s invasion to 1688, came out in six quarto volumes between 1754 and 1762, preceded by Political Discourses (1752). His recent writings had begun to make him known, but these two brought him fame, abroad as well as at home. He also wrote Four Dissertations (1757), which he regarded as a trifle, although it included a rewriting of book II of the Treatise (completing his purged restatement of this work) and a brilliant study of “the natural history of religion.” In 1762 James Boswell, the biographer of Samuel Johnson, called Hume “the greatest writer in Britain,” and the Roman Catholic Church, in 1761, paid him the attention of putting all his writings on the Index Librorum Prohibitorum, its list of forbidden books.
The most colourful episode of his life ensued: in 1763 he left England to become secretary to the British embassy in Paris under the Earl of Hertford. The society of Paris accepted him, despite his ungainly figure and gauche manner. He was honoured as eminent in breadth of learning, in acuteness of thought, and in elegance of pen and was taken to heart for his simple goodness and cheerfulness. The salons threw open their doors to him, and he was warmly welcomed by all. For four months in 1765 he acted as chargé d’affaires at the embassy. When he returned to London at the beginning of 1766 (to become, a year later, undersecretary of state), he brought Jean-Jacques Rousseau, the Swiss-born philosopher connected with the Encyclopédie of Denis Diderot and d’Alembert, with him and found him a refuge from persecution in a country house at Wootton in Staffordshire. This tormented genius suspected a plot, took secret flight back to France, and spread a report of Hume’s bad faith. Hume was partly stung and partly persuaded into publishing the relevant correspondence between them with a connecting narrative (A Concise and Genuine Account of the Dispute Between Mr. Hume and Mr. Rousseau, 1766).
In 1769, somewhat tired of public life and of England too, he again established a residence in his beloved Edinburgh, deeply enjoying the company—at once intellectual and convivial—of friends old and new (he never married), as well as revising the text of his writings. He issued five further editions of his History between 1762 and 1773 as well as eight editions of his collected writings (omitting the Treatise, History, and ephemera) under the title Essays and Treatises between 1753 and 1772, besides preparing the final edition of this collection, which appeared posthumously (1777), and Dialogues Concerning Natural Religion, in which he refuted the cosmological and teleological arguments for the existence of God (held back under pressure from friends, it was published posthumously in 1779). His curiously detached autobiography, The Life of David Hume, Esquire, Written by Himself (1777; the title is his own), is dated April 18, 1776. He died in his Edinburgh house after a long illness and was buried on Calton Hill.
Adam Smith, his literary executor, added to the Life a letter that concludes with his judgment on his friend as “approaching as nearly to the idea of a perfectly wise and virtuous man as perhaps the nature of human frailty will permit.” His distinguished friends, with ministers of religion among them, certainly admired and loved him, and there were younger men indebted either to his influence or to his pocket. The mob had heard only that he was an atheist and simply wondered how such an ogre would manage his dying. Yet Boswell has recounted, in a passage in his Private Papers, that, when he visited Hume in his last illness, the philosopher put up a lively, cheerful defense of his disbelief in immortality.
0/5000
การสอบถามเกี่ยวกับหลักของศีลธรรมจะละเอียดลออของความคิดของฮูมในศีลธรรม ซึ่งเขามองเห็นใจเป็นความจริงของธรรมชาติของมนุษย์อยู่ที่พื้นฐานของชีวิตสังคมและความสุขส่วนตัวทั้งหมด กำหนดจริยธรรมเป็นคุณภาพที่ได้รับการรับรอง (1) ใน whomsoever เกิดขึ้นได้ และ (2) โดยแทบทุกคน เขาตั้งเองค้นพบเหตุผลของการอนุมัติรับ เขาพบพวกเขา ตามที่เขาพบเหตุผลของความเชื่อ ใน "ความรู้สึก ใน"knowings"ไม่ ตัดสินใจทางศีลธรรมจะต่อสายดินในความเชื่อมั่นทางศีลธรรม คุณภาพบริษัท สำหรับยูทิลิตี้ของพวกเขา หรือ สำหรับ agreeableness ของพวกเขา ในแต่ละกรณีของเจ้าของ หรือผู้อื่นได้ ระบบคุณธรรมของฮูมมุ่ง ที่ความสุขของผู้อื่น (โดยไม่ใส่เครื่องหมายใด ๆ เช่นสูตรเป็น "สุขยิ่งใหญ่ของแก") และความสุขของตนเอง แต่ในบางบัญชีสำหรับส่วนมากของศีลธรรม เขาเน้นอยู่ altruism: รู้สึกคุณธรรมที่เขาอ้างว่า พบในมนุษย์ เขาติดตาม ส่วนใหญ่ ความเชื่อมั่นในการเห็นใจหนึ่งของเฟลโล่ส์ เป็นธรรมชาติมนุษย์ เขาถือ หัวเราะ ด้วยการหัวเราะ และโศกเศร้ากับการ grieved และหาดีของผู้อื่นเป็นของตัวเอง สองปีหลังจากคำถามที่ถูกเผยแพร่ ฮูมสารภาพว่า "มีทรงสำหรับงานนั้น" และในตอนท้ายของชีวิต เขาตัดสินมัน "ของทั้งหมดของฉันงานเขียนแค่ส่วนนั้น" งบดังกล่าว พร้อมกับบ่งชี้อื่น ๆ ในงานเขียนของเขาในภายหลัง ทำไปได้ที่จะสงสัยว่า เขาถือหลักคำสอนทางศีลธรรมของเขาเป็นงานหลักของเขา เขานี่เขียนเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นเดียวกันกับภาษีเป็นเฟลโล่ส์ของเขา มุมมองแบบดั้งเดิมว่า เป็น scoffer เดี่ยวเป็นลึก: กำลังสงสัยไม่ศีลธรรม แต่มากเก่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อการเผยแพร่ผลงาน ฮูมเป็นเวลาหลายปี (1751 – 63) ในเอดินบะระ มีสองตัวแบ่งในลอนดอน มีความพยายามที่ให้เขาเป็นผู้สืบทอดที่แอดัมสมิท ที่สก็อตนักเศรษฐศาสตร์ (ในภายหลังจะเป็นเพื่อนสนิทของเขา), ในเก้าอี้ของตรรกะที่กลาสโกว์ แต่ซุบซิบที่มุ่งร้ายของลัทธิอเทวนิยมแผ่ขยายไปอีก 1752 ไร ฮูมทำผู้รักษาสนับสนุนไลบรารีที่ มี "หลัก" ของไดรฟ์ข้อมูล 30000 เขาสามารถเพลิดเพลินไปกับความปรารถนาของปีพลิกประวัติศาสตร์การเขียนได้ พระประวัติของอังกฤษ ขยายจากการบุกรุกของซีซาร์กับ 1688 ออกมาในปริมาณ quarto หกระหว่าง 1754 1762 นำหน้า ด้วยประการทางการเมือง (1752) เริ่มงานเขียนล่าสุดของเขาเพื่อให้เขารู้จักกัน แต่ทั้งสองนำเฟม ต่างประเทศเป็นอย่างดีว่าที่บ้านเขา เขายังเขียนสี่ Dissertations (1757), ซึ่งเขาถือเป็นทรัยเฟิล แม้ว่าจะรวมการเขียนของ จอง II ของธรรมศาสตร์ (จบเขาทำงบใหม่ purged งานนี้) และการศึกษาที่ยอดเยี่ยม "ในประวัติศาสตร์ของศาสนา" 1762 James Boswell ชีวประวัติของ Samuel Johnson เรียกว่าฮูม "เขียนมากที่สุดในสหราชอาณาจักร" และคริสตจักรคาธอลิคโรมัน ใน 1761 จ่ายค่าจ้างให้ความสนใจของการทำให้งานเขียนของเขาทั้งหมดในดัชนี Librorum Prohibitorum รายชื่อหนังสือต้องห้ามตามมาตอนมีสีสันมากที่สุดของชีวิต: 1763 เขาซ้ายอังกฤษเป็น เลขานุการสถานทูตอังกฤษในปารีสภายใต้เอิร์ล Hertford สังคมของปารีสยอมรับเขา แม้ มีตัวเลข ungainly และ gauche ลักษณะของเขา เขาได้รับการยกย่องเป็นอีกกว้างการเรียนรู้ acuteness ของความคิด และ ในความสง่างามของปากกา และถูกนำไปยังหัวใจของเขาความดีง่ายและ cheerfulness โยนร้านเปิดประตูของเขา และถูกต้อนรับอย่างอบอุ่น โดยทั้งหมด เดือนสี่ในลตัน เขาดำเนินเป็น d'affaires อุฯ ยังคงยืนกรานที่สถานทูต เมื่อเขากลับไปลอนดอนที่ 1766 (จะกลายเป็น ปีต่อ undersecretary รัฐ), เขานำ Jean Jacques Rousseau ที่สวิสเกิดนักปราชญ์กับ Encyclopédie Denis Diderot และ d'Alembert กับเขา และพบเขาลี้ภัยจากการเบียดเบียนในบ้านประเทศที่ Wootton ในสแตฟฟอร์ดเชอร์ นี้ทรมานสงสัยแผนอัจฉริยะ เอาบินลับกลับไปฝรั่งเศส และเผยแพร่รายงานของฮูมเสียศรัทธา ฮูมมาบางส่วน และบางส่วนเกลี้ยกล่อมเป็นประกาศติดต่อเกี่ยวข้องระหว่างพวกเขากับการเล่าเรื่องการเชื่อมต่อ (กระชับ A และบัญชีของแท้ของข้อพิพาทระหว่างนายฮูมและนาย Rousseau, 1766)ใน 1769 ค่อนข้างเหนื่อยชีวิตสาธารณะ และอังกฤษมากเกินไป เขาอีกก่อตั้งอาศัยในเอดินบะระเขารัก เพลิดเพลินกับบริษัทลึก — convivial และปัญญาครั้ง — เพื่อนเก่า และใหม่ (เขาไม่เคยแต่งงาน), และการแก้ไขข้อความของงานเขียนของเขา เขาออกห้าดาวรุ่นประวัติศาสตร์ของเขาระหว่างรุ่น 1762 และ 1773 เป็นแปดของงานเขียนของเขารวบรวม (ละเว้นธรรมศาสตร์ ประวัติศาสตร์ และประทับภายใต้ชื่อนัก) และ Treatises 1753 และ 1772 นอกจากนี้คอลเลกชัน ซึ่งปรากฏ posthumously (1777), และประเด็นเกี่ยวกับธรรมชาติศาสนา ที่เขาโต้แย้งอาร์กิวเมนต์จักรวาล และทฤษฎีสำหรับการดำรงอยู่ของพระเจ้า (เดิมภายใต้แรงกดดันจากเพื่อนรุ่นสุดท้ายจัดเตรียมจัด posthumously ในเลขที่ 1779) เช่นเดียว curiously เดี่ยว ชีวิตที่ของ David ฮูม โฮ เขียนเอง (1777 ชื่อเป็นของตัวเอง), 18 เมษายน 1776 ลงวันนั้น เขาเสียชีวิตในบ้านเอดินบะระหลังจากเจ็บป่วยนาน และถูกฝังใน Calton Hillอาดัมสมิธ ดำเนินงานวรรณกรรมของเขา เพิ่มชีวิตจดหมายที่สรุป ด้วยคำพิพากษาของเขากับเพื่อนของเขาเป็น "กำลังเป็นเกือบถึงความคิดของคนฉลาดอย่างสมบูรณ์ และบริสุทธิ์ อาจเป็นธรรมชาติของมนุษย์ frailty จะอนุญาต" เพื่อนของเขาแตกต่าง มีรัฐมนตรีศาสนาในหมู่พวกเขา ชื่นชม และรักเขาอย่างแน่นอน และมีผู้ชายที่อายุน้อยกว่าที่ใคร จะมีอิทธิพลของเขา หรือกระเป๋าของเขา ม็อบได้ยินเพียงว่า เขาเป็น atheist และก็สงสัยว่า วิธีการที่ปอบดังกล่าวจะจัดการของเขาตาย ยัง Boswell มี recounted ในข้อพระคัมภีร์ในเอกสารส่วนตัวของเขา ว่า เมื่อเขาชมฮูมเจ็บป่วยล่าสุดของเขา ที่นักปราชญ์ทนป้องกันความร่าเริง มีชีวิตชีวาของเขา disbelief ในความเป็นอมตะ
การแปล กรุณารอสักครู่..
The Enquiry Concerning the Principles of Morals is a refinement of Hume’s thinking on morality, in which he views sympathy as the fact of human nature lying at the basis of all social life and personal happiness. Defining morality as those qualities that are approved (1) in whomsoever they happen to be and (2) by virtually everybody, he sets himself to discover the broadest grounds of the approvals. He finds them, as he found the grounds of belief, in “feelings,” not in “knowings.” Moral decisions are grounded in moral sentiment. Qualities are valued either for their utility or for their agreeableness, in each case either to their owners or to others. Hume’s moral system aims at the happiness of others (without any such formula as “the greatest happiness of the greatest number”) and at the happiness of self. But regard for others accounts for the greater part of morality. His emphasis is on altruism: the moral sentiments that he claims to find in human beings, he traces, for the most part, to a sentiment for and a sympathy with one’s fellows. It is human nature, he holds, to laugh with the laughing and to grieve with the grieved and to seek the good of others as well as one’s own. Two years after the Enquiry was published, Hume confessed, “I have a partiality for that work”; and at the end of his life he judged it “of all my writings incomparably the best.” Such statements, along with other indications in his later writings, make it possible to suspect that he regarded his moral doctrine as his major work. He here writes as a man having the same commitment to duty as his fellows. The traditional view that he was a detached scoffer is deeply wrong: he was skeptical not of morality but of much theorizing about it.
Following the publication of these works, Hume spent several years (1751–63) in Edinburgh, with two breaks in London. An attempt was made to get him appointed as successor to Adam Smith, the Scottish economist (later to be his close friend), in the chair of logic at Glasgow, but the rumour of atheism prevailed again. In 1752, however, Hume was made keeper of the Advocates’ Library at Edinburgh. There, “master of 30,000 volumes,” he could indulge a desire of some years to turn to historical writing. His History of England, extending from Caesar’s invasion to 1688, came out in six quarto volumes between 1754 and 1762, preceded by Political Discourses (1752). His recent writings had begun to make him known, but these two brought him fame, abroad as well as at home. He also wrote Four Dissertations (1757), which he regarded as a trifle, although it included a rewriting of book II of the Treatise (completing his purged restatement of this work) and a brilliant study of “the natural history of religion.” In 1762 James Boswell, the biographer of Samuel Johnson, called Hume “the greatest writer in Britain,” and the Roman Catholic Church, in 1761, paid him the attention of putting all his writings on the Index Librorum Prohibitorum, its list of forbidden books.
The most colourful episode of his life ensued: in 1763 he left England to become secretary to the British embassy in Paris under the Earl of Hertford. The society of Paris accepted him, despite his ungainly figure and gauche manner. He was honoured as eminent in breadth of learning, in acuteness of thought, and in elegance of pen and was taken to heart for his simple goodness and cheerfulness. The salons threw open their doors to him, and he was warmly welcomed by all. For four months in 1765 he acted as chargé d’affaires at the embassy. When he returned to London at the beginning of 1766 (to become, a year later, undersecretary of state), he brought Jean-Jacques Rousseau, the Swiss-born philosopher connected with the Encyclopédie of Denis Diderot and d’Alembert, with him and found him a refuge from persecution in a country house at Wootton in Staffordshire. This tormented genius suspected a plot, took secret flight back to France, and spread a report of Hume’s bad faith. Hume was partly stung and partly persuaded into publishing the relevant correspondence between them with a connecting narrative (A Concise and Genuine Account of the Dispute Between Mr. Hume and Mr. Rousseau, 1766).
In 1769, somewhat tired of public life and of England too, he again established a residence in his beloved Edinburgh, deeply enjoying the company—at once intellectual and convivial—of friends old and new (he never married), as well as revising the text of his writings. He issued five further editions of his History between 1762 and 1773 as well as eight editions of his collected writings (omitting the Treatise, History, and ephemera) under the title Essays and Treatises between 1753 and 1772, besides preparing the final edition of this collection, which appeared posthumously (1777), and Dialogues Concerning Natural Religion, in which he refuted the cosmological and teleological arguments for the existence of God (held back under pressure from friends, it was published posthumously in 1779). His curiously detached autobiography, The Life of David Hume, Esquire, Written by Himself (1777; the title is his own), is dated April 18, 1776. He died in his Edinburgh house after a long illness and was buried on Calton Hill.
Adam Smith, his literary executor, added to the Life a letter that concludes with his judgment on his friend as “approaching as nearly to the idea of a perfectly wise and virtuous man as perhaps the nature of human frailty will permit.” His distinguished friends, with ministers of religion among them, certainly admired and loved him, and there were younger men indebted either to his influence or to his pocket. The mob had heard only that he was an atheist and simply wondered how such an ogre would manage his dying. Yet Boswell has recounted, in a passage in his Private Papers, that, when he visited Hume in his last illness, the philosopher put up a lively, cheerful defense of his disbelief in immortality.
Following the publication of these works, Hume spent several years (1751–63) in Edinburgh, with two breaks in London. An attempt was made to get him appointed as successor to Adam Smith, the Scottish economist (later to be his close friend), in the chair of logic at Glasgow, but the rumour of atheism prevailed again. In 1752, however, Hume was made keeper of the Advocates’ Library at Edinburgh. There, “master of 30,000 volumes,” he could indulge a desire of some years to turn to historical writing. His History of England, extending from Caesar’s invasion to 1688, came out in six quarto volumes between 1754 and 1762, preceded by Political Discourses (1752). His recent writings had begun to make him known, but these two brought him fame, abroad as well as at home. He also wrote Four Dissertations (1757), which he regarded as a trifle, although it included a rewriting of book II of the Treatise (completing his purged restatement of this work) and a brilliant study of “the natural history of religion.” In 1762 James Boswell, the biographer of Samuel Johnson, called Hume “the greatest writer in Britain,” and the Roman Catholic Church, in 1761, paid him the attention of putting all his writings on the Index Librorum Prohibitorum, its list of forbidden books.
The most colourful episode of his life ensued: in 1763 he left England to become secretary to the British embassy in Paris under the Earl of Hertford. The society of Paris accepted him, despite his ungainly figure and gauche manner. He was honoured as eminent in breadth of learning, in acuteness of thought, and in elegance of pen and was taken to heart for his simple goodness and cheerfulness. The salons threw open their doors to him, and he was warmly welcomed by all. For four months in 1765 he acted as chargé d’affaires at the embassy. When he returned to London at the beginning of 1766 (to become, a year later, undersecretary of state), he brought Jean-Jacques Rousseau, the Swiss-born philosopher connected with the Encyclopédie of Denis Diderot and d’Alembert, with him and found him a refuge from persecution in a country house at Wootton in Staffordshire. This tormented genius suspected a plot, took secret flight back to France, and spread a report of Hume’s bad faith. Hume was partly stung and partly persuaded into publishing the relevant correspondence between them with a connecting narrative (A Concise and Genuine Account of the Dispute Between Mr. Hume and Mr. Rousseau, 1766).
In 1769, somewhat tired of public life and of England too, he again established a residence in his beloved Edinburgh, deeply enjoying the company—at once intellectual and convivial—of friends old and new (he never married), as well as revising the text of his writings. He issued five further editions of his History between 1762 and 1773 as well as eight editions of his collected writings (omitting the Treatise, History, and ephemera) under the title Essays and Treatises between 1753 and 1772, besides preparing the final edition of this collection, which appeared posthumously (1777), and Dialogues Concerning Natural Religion, in which he refuted the cosmological and teleological arguments for the existence of God (held back under pressure from friends, it was published posthumously in 1779). His curiously detached autobiography, The Life of David Hume, Esquire, Written by Himself (1777; the title is his own), is dated April 18, 1776. He died in his Edinburgh house after a long illness and was buried on Calton Hill.
Adam Smith, his literary executor, added to the Life a letter that concludes with his judgment on his friend as “approaching as nearly to the idea of a perfectly wise and virtuous man as perhaps the nature of human frailty will permit.” His distinguished friends, with ministers of religion among them, certainly admired and loved him, and there were younger men indebted either to his influence or to his pocket. The mob had heard only that he was an atheist and simply wondered how such an ogre would manage his dying. Yet Boswell has recounted, in a passage in his Private Papers, that, when he visited Hume in his last illness, the philosopher put up a lively, cheerful defense of his disbelief in immortality.
การแปล กรุณารอสักครู่..
สอบถามข้อมูลเกี่ยวกับหลักการของจริยธรรม คือ การปรับแต่งของฮูม คิดในด้านจริยธรรม ซึ่งเขามุมมองความเห็นอกเห็นใจเป็นข้อเท็จจริงของธรรมชาติของมนุษย์อยู่ที่พื้นฐานของทุกสังคม ชีวิตและความสุขส่วนตัว จริยธรรม เป็นผู้กำหนดคุณภาพที่ได้รับการอนุมัติ ( 1 ) ในผู้ที่พวกเขาเกิดและ ( 2 ) โดยแทบทุกคนเขาตั้งตนค้นพบพื้นที่ที่กว้างที่สุดของการอนุมัติ เขาพบพวกเขา ขณะที่เขาพบเหตุแห่งความเชื่อใน " ความรู้สึก " ไม่ใช่ " knowings " การตัดสินใจทางศีลธรรมถูกกักบริเวณในความเชื่อมั่นทางศีลธรรม คุณภาพมีคุณค่าให้กับยูทิลิตี้ของพวกเขาหรือเป็นมิตรของพวกเขาในแต่ละคดีให้กับเจ้าของของพวกเขาหรือคนอื่นฮูมคุณธรรมระบบมีวัตถุประสงค์เพื่อความสุขของผู้อื่น ( โดยไม่ต้องใด ๆ เช่น สูตรว่า " ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเลข " มากที่สุด ) และที่ความสุขของตนเอง แต่เรื่องคนอื่นบัญชีสำหรับส่วนใหญ่ของศีลธรรม เน้นของเขาในด้าน : ความรู้สึกทางศีลธรรมที่เขาอ้างว่าพบในมนุษย์ เขามี ส่วนใหญ่เพื่อความเชื่อมั่น และความสงสารอย่างพวก มันคือธรรมชาติของมนุษย์ ที่เขาถือ หัวเราะด้วยความขำ และ เสียใจ กับทุกข์ และแสวงหาความดีของผู้อื่นเช่นเดียวกับหนึ่งเอง สองปีหลังจากการตีพิมพ์นะสารภาพ " ฉันมีความเอนเอียงที่งาน " ; และในตอนท้ายของชีวิตของเขาที่เขาตัดสิน " งานเขียนของฉัน เหลือใจที่สุด " แถลงการณ์ดังกล่าวพร้อมกับสรรพคุณอื่นๆ ในงานเขียนของเขาในภายหลัง ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะสงสัยว่าเขาถือเอาคำสอนทางศีลธรรมของเขาเป็นงานหลักของเขา เขามาเขียนเป็นผู้ชายที่มีความมุ่งมั่นเดียวกันเพื่อทำหน้าที่เป็นสหายของเขา มุมมองแบบดั้งเดิมที่เขาเป็นแฝดผู้เยาะเย้ยดูดผิด : เค้าสงสัยไม่ใช่ศีลธรรม แต่นักทฤษฎีเกี่ยวกับเรื่องนี้
ต่อไปนี้การประกาศของงานเหล่านี้ฮูมใช้เวลาหลายปี ( 1751 ) 63 ) ในเอดินบะระ , กับสองแบ่งในลอนดอน มีความพยายามที่จะทำให้เขาได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้สืบทอด อดัม สมิธ นักเศรษฐศาสตร์ชาวสก๊อต ( ต่อมาเป็นเพื่อนสนิทของเขา ) , เก้าอี้ของตรรกะที่กลาสโกว์ แต่ข่าวลือของร็อบบี คีนก็ชนะอีก ใน 1752 อย่างไรก็ตาม ฮูมา ผู้รักษาประตูของทนายความ ' ห้องสมุดในเอดินบะระ มี " เจ้านายของ 30 , 000 เล่ม" เขาจะตามใจปรารถนาของบางปี หันมาเขียนประวัติศาสตร์ ประวัติของอังกฤษที่ขยายจากการรุกรานของซีซาร์กับ 2048 , ออกมาในหกของปริมาณระหว่าง 1754 โดยวาทกรรมทางการเมืองในปี 1762 และ , ( 1752 ) งานเขียนล่าสุดของเขา ก็เริ่มทำให้เขาเป็นที่รู้จัก แต่สองคนนี้ทำให้เขามีชื่อเสียงในต่างประเทศเช่นเดียวกับที่บ้าน นอกจากนี้เขายังเขียนสี่ดุษฎีนิพนธ์ ( 552 )ซึ่งเขาถือว่าเป็นเรื่องเล็ก แต่มันรวมถึงเขียนหนังสือ II ของบทความ ( จบชำระคำสอนของงานนี้ ) และการศึกษาที่ยอดเยี่ยมของ " ประวัติศาสตร์ธรรมชาติของศาสนา " ใน 1762 เจมส์บอสเวลล์ , ชีวประวัติของซามูเอลจอห์นสัน เรียกว่า ฮูม " นักเขียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอังกฤษ และโรมัน โบสถ์คาทอลิกใน 1761 ,จ่ายให้เขาสนใจวางงานเขียนของเขาทั้งหมดในดัชนี librorum prohibitorum รายชื่อต้องห้าม , หนังสือ
สีสันที่สุดตอนของชีวิตของเขาที่เกิดใน 1763 เขาจากอังกฤษมาเป็นเลขาให้สถานทูตอังกฤษในกรุงปารีสภายใต้เอิร์ลของ Hertford . สังคมของปารีสได้รับการยอมรับเขา แม้จะมีรูปร่างไม่สง่างามของเขาและเงอะงะลักษณะเขาถูกยกย่องให้เป็นเลิศในด้านของการเรียนรู้ในแหลมของความคิดและความงดงามของปากกาและถ่ายหัวใจความดีง่ายของเขาและความร่าเริง . ร้านโยนเปิดประตูให้กับเขา และเขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากทุกคน สี่เดือนใน 1765 เขาทำหน้าที่และ charg อุปทูตสถานทูต เมื่อเขากลับไปลอนดอนที่จุดเริ่มต้นของซีล ( เป็น หนึ่งปีต่อมาผู้ช่วยเลขานุการของรัฐ , Jean Jacques Rousseau ) เขาพา , สวิสเกิดนักปรัชญาที่เกี่ยวข้องกับสาธารณรัฐบุรุนดีในโอลิมปิกฤดูร้อน 2008 ของเดอนี ดีเดอโร และ d'alembert กับเขาและพบเขาลี้ภัยจากการประหัตประหารในบ้านประเทศที่ Wootton ใน Staffordshire นี้ทรมานอัจฉริยะสงสัยพล็อต , ใช้เวลาบินลับกลับฝรั่งเศส และเผยแพร่รายงานของฮูมของความเชื่อที่ไม่ดีฮูมเป็นส่วนหนึ่งและส่วนหนึ่งได้เข้าไปต่อยเผยแพร่จดหมายที่เกี่ยวข้องกับการเชื่อมต่อระหว่างการเล่าเรื่อง ( บัญชีที่กระชับและของแท้ของข้อพิพาทระหว่างคุณ ฮูม และนาย Rousseau , 1766 ) .
ใน 1769 เหนื่อยกับชีวิตสาธารณะ และอังกฤษด้วย เขาอีกครั้งขึ้น เรสซิเดนซ์ ใน เอดินบะระ อันเป็นที่รักของเขาอย่างลึกซึ้งกับบริษัทเมื่อปัญญาและสนุกสนานของเพื่อนเก่าและใหม่ ( เขาไม่เคยแต่งงาน ) , รวมทั้งการแก้ไขข้อความของงานเขียนของเขา เขาออกห้าฉบับต่อไปของเขาประวัติศาสตร์ระหว่าง 1762 และ 2316 เป็นแปดฉบับรวบรวมงานเขียนของเขา ( ใส่หนังสือ ประวัติศาสตร์ และสิ่งที่มีอายุสั้นและไม่ค่อยมีความสำคัญมาก ) ภายใต้ชื่อบทความและบทความระหว่าง 1144 1772 และ ,นอกเหนือจากการเตรียมรุ่นสุดท้ายของคอลเลกชันนี้ซึ่งปรากฏการ ( อย่า ) และบทสนทนาเกี่ยวกับศาสนาธรรมชาติ ซึ่งเขาพิสูจน์และเอกภพปัญหาโต้แย้งเพื่อการดำรงอยู่ของพระเจ้า ( กลับมาภายใต้ความกดดันจากเพื่อน มันได้รับการตีพิมพ์ในฝ่าย ) ของเขาอย่างเดี่ยวอัตชีวประวัติ ชีวิตของเดวิด ฮูม , Esquire ,เขียนโดยตัวเอง ( อย่า ; ชื่อของเขาเอง ) ลงวันที่ 18 เมษายน 1776 . เขาเสียชีวิตในบ้านหลังจากที่เจ็บป่วยที่ยาวนานและถูกฝังอยู่ในเนินเขาคาร์ลตัน
อดัม สมิธ ผู้ปฏิบัติการวรรณกรรมของเขา เพิ่มชีวิตจดหมายที่จบลงด้วยการตัดสินใจของเขา เพื่อนของเขาเป็น " ใกล้ เป็น เกือบ กับความคิดของผู้ชายสมบูรณ์ปัญญา และคุณธรรมเป็นบางที ธรรมชาติของความอ่อนแอของมนุษย์จะอนุญาตให้ ." เพื่อนที่แตกต่างของเขากับรัฐมนตรีของศาสนาของพวกเขา แน่นอน ชื่นชม และรักเขา และมีน้องคนเป็นหนี้ทั้งอิทธิพลของเขาหรือในกระเป๋า ม็อบได้ยินเพียงว่าเขาเป็นพระเจ้า และเพียงแค่สงสัยว่าเป็นผีปอบจะจัดการเขาจะตาย แต่บอสเวลล์ ได้บรรยายในหัวข้อในเอกสาร ส่วนตัวเขานั้น เมื่อเขาไปเยือน ฮูมในการเจ็บป่วยล่าสุดของเขานักปรัชญาวางมีชีวิตชีวา ป้องกันร่าเริงออกมา
ของเขาเป็นอมตะ
ต่อไปนี้การประกาศของงานเหล่านี้ฮูมใช้เวลาหลายปี ( 1751 ) 63 ) ในเอดินบะระ , กับสองแบ่งในลอนดอน มีความพยายามที่จะทำให้เขาได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้สืบทอด อดัม สมิธ นักเศรษฐศาสตร์ชาวสก๊อต ( ต่อมาเป็นเพื่อนสนิทของเขา ) , เก้าอี้ของตรรกะที่กลาสโกว์ แต่ข่าวลือของร็อบบี คีนก็ชนะอีก ใน 1752 อย่างไรก็ตาม ฮูมา ผู้รักษาประตูของทนายความ ' ห้องสมุดในเอดินบะระ มี " เจ้านายของ 30 , 000 เล่ม" เขาจะตามใจปรารถนาของบางปี หันมาเขียนประวัติศาสตร์ ประวัติของอังกฤษที่ขยายจากการรุกรานของซีซาร์กับ 2048 , ออกมาในหกของปริมาณระหว่าง 1754 โดยวาทกรรมทางการเมืองในปี 1762 และ , ( 1752 ) งานเขียนล่าสุดของเขา ก็เริ่มทำให้เขาเป็นที่รู้จัก แต่สองคนนี้ทำให้เขามีชื่อเสียงในต่างประเทศเช่นเดียวกับที่บ้าน นอกจากนี้เขายังเขียนสี่ดุษฎีนิพนธ์ ( 552 )ซึ่งเขาถือว่าเป็นเรื่องเล็ก แต่มันรวมถึงเขียนหนังสือ II ของบทความ ( จบชำระคำสอนของงานนี้ ) และการศึกษาที่ยอดเยี่ยมของ " ประวัติศาสตร์ธรรมชาติของศาสนา " ใน 1762 เจมส์บอสเวลล์ , ชีวประวัติของซามูเอลจอห์นสัน เรียกว่า ฮูม " นักเขียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอังกฤษ และโรมัน โบสถ์คาทอลิกใน 1761 ,จ่ายให้เขาสนใจวางงานเขียนของเขาทั้งหมดในดัชนี librorum prohibitorum รายชื่อต้องห้าม , หนังสือ
สีสันที่สุดตอนของชีวิตของเขาที่เกิดใน 1763 เขาจากอังกฤษมาเป็นเลขาให้สถานทูตอังกฤษในกรุงปารีสภายใต้เอิร์ลของ Hertford . สังคมของปารีสได้รับการยอมรับเขา แม้จะมีรูปร่างไม่สง่างามของเขาและเงอะงะลักษณะเขาถูกยกย่องให้เป็นเลิศในด้านของการเรียนรู้ในแหลมของความคิดและความงดงามของปากกาและถ่ายหัวใจความดีง่ายของเขาและความร่าเริง . ร้านโยนเปิดประตูให้กับเขา และเขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากทุกคน สี่เดือนใน 1765 เขาทำหน้าที่และ charg อุปทูตสถานทูต เมื่อเขากลับไปลอนดอนที่จุดเริ่มต้นของซีล ( เป็น หนึ่งปีต่อมาผู้ช่วยเลขานุการของรัฐ , Jean Jacques Rousseau ) เขาพา , สวิสเกิดนักปรัชญาที่เกี่ยวข้องกับสาธารณรัฐบุรุนดีในโอลิมปิกฤดูร้อน 2008 ของเดอนี ดีเดอโร และ d'alembert กับเขาและพบเขาลี้ภัยจากการประหัตประหารในบ้านประเทศที่ Wootton ใน Staffordshire นี้ทรมานอัจฉริยะสงสัยพล็อต , ใช้เวลาบินลับกลับฝรั่งเศส และเผยแพร่รายงานของฮูมของความเชื่อที่ไม่ดีฮูมเป็นส่วนหนึ่งและส่วนหนึ่งได้เข้าไปต่อยเผยแพร่จดหมายที่เกี่ยวข้องกับการเชื่อมต่อระหว่างการเล่าเรื่อง ( บัญชีที่กระชับและของแท้ของข้อพิพาทระหว่างคุณ ฮูม และนาย Rousseau , 1766 ) .
ใน 1769 เหนื่อยกับชีวิตสาธารณะ และอังกฤษด้วย เขาอีกครั้งขึ้น เรสซิเดนซ์ ใน เอดินบะระ อันเป็นที่รักของเขาอย่างลึกซึ้งกับบริษัทเมื่อปัญญาและสนุกสนานของเพื่อนเก่าและใหม่ ( เขาไม่เคยแต่งงาน ) , รวมทั้งการแก้ไขข้อความของงานเขียนของเขา เขาออกห้าฉบับต่อไปของเขาประวัติศาสตร์ระหว่าง 1762 และ 2316 เป็นแปดฉบับรวบรวมงานเขียนของเขา ( ใส่หนังสือ ประวัติศาสตร์ และสิ่งที่มีอายุสั้นและไม่ค่อยมีความสำคัญมาก ) ภายใต้ชื่อบทความและบทความระหว่าง 1144 1772 และ ,นอกเหนือจากการเตรียมรุ่นสุดท้ายของคอลเลกชันนี้ซึ่งปรากฏการ ( อย่า ) และบทสนทนาเกี่ยวกับศาสนาธรรมชาติ ซึ่งเขาพิสูจน์และเอกภพปัญหาโต้แย้งเพื่อการดำรงอยู่ของพระเจ้า ( กลับมาภายใต้ความกดดันจากเพื่อน มันได้รับการตีพิมพ์ในฝ่าย ) ของเขาอย่างเดี่ยวอัตชีวประวัติ ชีวิตของเดวิด ฮูม , Esquire ,เขียนโดยตัวเอง ( อย่า ; ชื่อของเขาเอง ) ลงวันที่ 18 เมษายน 1776 . เขาเสียชีวิตในบ้านหลังจากที่เจ็บป่วยที่ยาวนานและถูกฝังอยู่ในเนินเขาคาร์ลตัน
อดัม สมิธ ผู้ปฏิบัติการวรรณกรรมของเขา เพิ่มชีวิตจดหมายที่จบลงด้วยการตัดสินใจของเขา เพื่อนของเขาเป็น " ใกล้ เป็น เกือบ กับความคิดของผู้ชายสมบูรณ์ปัญญา และคุณธรรมเป็นบางที ธรรมชาติของความอ่อนแอของมนุษย์จะอนุญาตให้ ." เพื่อนที่แตกต่างของเขากับรัฐมนตรีของศาสนาของพวกเขา แน่นอน ชื่นชม และรักเขา และมีน้องคนเป็นหนี้ทั้งอิทธิพลของเขาหรือในกระเป๋า ม็อบได้ยินเพียงว่าเขาเป็นพระเจ้า และเพียงแค่สงสัยว่าเป็นผีปอบจะจัดการเขาจะตาย แต่บอสเวลล์ ได้บรรยายในหัวข้อในเอกสาร ส่วนตัวเขานั้น เมื่อเขาไปเยือน ฮูมในการเจ็บป่วยล่าสุดของเขานักปรัชญาวางมีชีวิตชีวา ป้องกันร่าเริงออกมา
ของเขาเป็นอมตะ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ใช่ค่ะ
- หลาน
- เพราะสาขาวิชา ก่อสร้างเป็นสาขาที่มีงานรอ
- 6. การปกป้องประเทศจากการสงครามและเสียดิน
- Loi Krathong Day
- ฉันคิดว่าฉันชอบคุณอยู่ฝ่ายเดียว
- after
- Regarding our telephone conversation las
- อบรม 3 วัน
- หมดเวล
- ฉันจะถ่ายรูปมาโชว์คุณเมื่อฉันไปถึงที่นั่
- สถาบันที่เชื่อถือได้ เช่น
- Good Manners and etiquette in social sit
- • Don’t forget to introduce our accessor
- ethical leadership behavior
- ตรวจอุปกรณ์เครื่องจักร
- ทั้งแบบเติม
- we also have some system for show case a
- add
- 条款
- โดยทางบริษัทได้มีการ
- ขอบคุณมาก คุณเช่นกัน ฉันพักเที่ยง คุณล่ะ
- ไปกับใคร
- ฉันจะไปนอนทีไหน
