Lettuce (Lactuca sativa) is an annu

Lettuce (Lactuca sativa) is an annual plant of the daisy family Asteraceae. It is most often grown as a leaf vegetable, but sometimes for its stem and seeds. Lettuce was first cultivated by the ancient Egyptians who turned it from a weed, whose seeds were used to produce oil, into a food plant grown for its succulent leaves, in addition to its oil-rich seeds. Lettuce spread to the Greeks and Romans, the latter of whom gave it the name "lactuca", from which the English "lettuce" is ultimately derived. By 50 AD, multiple types were described, and lettuce appeared often in medieval writings, including several herbals. The 16th through 18th centuries saw the development of many varieties in Europe, and by the mid-18th century cultivars were described that can still be found in gardens. Europe and North America originally dominated the market for lettuce, but by the late 1900s the consumption of lettuce had spread throughout the world.

Generally grown as a hardy annual, lettuce is easily cultivated, although it requires relatively low temperatures to prevent it from flowering quickly. It can be plagued with numerous nutrient deficiencies, as well as insect and mammal pests and fungal and bacterial diseases. L. sativa crosses easily within the species and with some other species within the Lactuca genus; although this trait can be a problem to home gardeners who attempt to save seeds, biologists have used it to broaden the gene pool of cultivated lettuce varieties. World production of lettuce and chicory for calendar year 2010 stood at 23 620 000/23,620,000 tonnes, half of which came from China.

Lettuce is most often used for salads, although it is also seen in other kinds of food, such as soups, sandwiches and wraps; it can also be grilled.[3] One variety, the Woju (莴苣) or asparagus lettuce, is grown for its stems, which are eaten either raw or cooked. Lettuce is a rich source of vitamin K and vitamin A, and is a moderate source of folate and iron. Contaminated lettuce is often a source of bacterial, viral and parasitic outbreaks in humans, including E. coli and Salmonella. In addition to its main use as a leafy green, it has also gathered religious and medicinal significance over centuries of human consumption

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผักกาดหอม (Lactuca ซา) จะเป็นพืชปีเดียวครอบครัวเดซี่ Asteraceae มันมักจะปลูกเป็นใบไม้ ผัก แต่บางก้านและเมล็ด ผักกาดหอมเป็นครั้งแรก cultivated โดยชาวอียิปต์โบราณที่เปิดจากวัชพืช เมล็ดพันธุ์ที่ใช้ในการผลิตน้ำมัน เป็นต้นพืชอาหารโตใบอวบน้ำ นอกจากเมล็ดพืชอุดมไปด้วยน้ำมัน ผักกาดหอมกระจายไปยังกรีกและโรม หลังคนให้ชื่อ "lactuca" ที่อังกฤษ "ผักกาด" ที่สุดมา โดย 50 AD หลายชนิดถูกอธิบาย และผักกาดหอมมักปรากฏในงานเขียนยุคกลาง รวม herbals หลาย วันที่ 16 ถึง 18 ศตวรรษเลื่อยได้อธิบายการพัฒนาสายพันธุ์มากมาย ในยุโรป และพันธุ์ 18th กลางศตวรรษที่ยังพบในสวน ยุโรปและอเมริกาเหนือแต่เดิมครอบงำตลาดสำหรับผักกาดหอม แต่ โดยภาพกลายปลาย ของผักกาดหอมได้กระจายไปทั่วโลกโดยทั่วไปปลูกเป็น hardy เป็นรายปี ผักกาดหอมได้ปลูกง่าย แต่ต้องการอุณหภูมิค่อนข้างต่ำเพื่อป้องกันเวอร์ริ่งอย่างรวดเร็ว มันสามารถเลือกหลาย ทรงธาตุอาหาร ตลอดจนแมลงศัตรูพืชเท้า และโรคเชื้อรา และแบคทีเรีย ซา L. ข้ามได้อย่างง่ายดายภาย ในสายพันธุ์ และบางชนิดอื่น ๆ ในสกุล Lactuca แม้ว่าติดนี้จะมีปัญหากับคนที่บ้านที่พยายามบันทึกเมล็ด biologists ได้ใช้เพื่อขยายสระยีนพันธุ์ผักกาดหอมที่ปลูก โลกผลิตของผักกาดหอมและ chicory ปฏิทินปี 2553 อยู่ที่ 23 620 000/23,620,000 ตัน ครึ่งหนึ่งของที่มาจากประเทศจีนผักกาดหอมมักใช้สำหรับสลัด แม้ว่ามันยังเห็นในอาหาร ซุป แซนวิช และ ห่อ ชนิดอื่น ๆ มันสามารถยังสามารถปิ้งย่าง [3] หนึ่งหลากหลาย Woju (莴苣) หรือผักกาดหน่อไม้ฝรั่ง ปลูกสำหรับลำต้นของ ที่รับประทานดิบ หรือสุกได้ ผักกาดหอมเป็นแหล่งอุดมไปด้วยวิตามิน K และวิตามินเอ และเป็นแหล่งของโฟเลตและเหล็กทุกขนาด ผักกาดหอมปนเปื้อนมักจะเป็นแหล่งของแบคทีเรีย ไวรัส และเสียงฟู่เหมือนกาฝากแพร่กระจายในมนุษย์ E. coli และระดับ นอกจากใช้หลักเป็นกรีนลีฟฟี่ มันได้ยังรวบรวมความสำคัญทางศาสนา และสมุนไพรผ่านศตวรรษของมนุษย์บริโภค

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผักกาดหอม (Lactuca sativa) เป็นพืชประจำปีของครอบครัวเดซี่แอสเทอ มันเป็นที่ปลูกส่วนใหญ่มักจะเป็นผักใบ แต่บางครั้งลำต้นและเมล็ดของมัน ผักกาดหอมได้รับการปลูกฝังเป็นครั้งแรกโดยชาวอียิปต์โบราณที่หันได้จากวัชพืชที่มีเมล็ดพันธุ์ถูกนำมาใช้ในการผลิตน้ำมันลงในพืชอาหารที่ปลูกใบฉ่ำที่นอกเหนือไปจากเมล็ดน้ำมันที่อุดมไปด้วย การแพร่กระจายผักกาดหอมชาวกรีกและโรมันหลังของผู้ที่ให้ชื่อ "Lactuca" จากการที่ภาษาอังกฤษ "ผักกาดหอม" มาในท้ายที่สุด 50 โฆษณาหลายประเภทถูกอธิบายและผักกาดหอมมักจะปรากฏในงานเขียนในยุคกลางรวมทั้งอีกหลายสมุนไพร 16 ผ่านศตวรรษที่ 18 ได้เห็นการพัฒนาของหลายพันธุ์ในยุโรปและพันธุ์กลางศตวรรษที่ 18 ถูกอธิบายว่ายังสามารถพบได้ในสวน ยุโรปและอเมริกาเหนือเดิมครอบงำตลาดสำหรับผักกาดหอม แต่โดยปี 1900 ช่วงปลายการบริโภคของผักกาดหอมมีการแพร่กระจายไปทั่วโลก. ปลูกโดยทั่วไปเป็นบึกบึนประจำปีผักกาดหอมเป็นที่ปลูกได้ง่ายแม้ว่ามันจะต้องมีอุณหภูมิค่อนข้างต่ำเพื่อป้องกันไม่ให้ดอกได้อย่างรวดเร็ว . ก็สามารถที่จะประสบกับการขาดสารอาหารจำนวนมากเช่นเดียวกับแมลงและแมลงศัตรูพืชและการเลี้ยงลูกด้วยนมและโรคเชื้อราเชื้อแบคทีเรีย sativa L. ข้ามได้อย่างง่ายดายภายในชนิดและสายพันธุ์อื่น ๆ ที่มีบางส่วนที่อยู่ในประเภท Lactuca; แม้ว่าลักษณะนี้จะเป็นปัญหาที่จะชาวสวนบ้านที่พยายามที่จะประหยัดเมล็ดนักชีววิทยาได้ใช้มันจะขยายพันธุกรรมของพันธุ์ผักกาดหอมที่ปลูก การผลิตทั่วโลกของผักกาดหอมและสีน้ำเงินสำหรับปฏิทินปี 2010 อยู่ที่ 23 620 000 / 23,620,000 ตันครึ่งหนึ่งของที่มาจากประเทศจีน. ผักกาดหอมที่ใช้บ่อยที่สุดสำหรับการสลัดแม้ว่ามันจะเห็นได้ในชนิดอื่น ๆ ของอาหารเช่นซุป, แซนวิช และ wraps; ก็ยังสามารถย่าง. [3] หนึ่งความหลากหลายที่ Woju (莴苣) หรือผักกาดหอมหน่อไม้ฝรั่งที่ปลูกสำหรับลำต้นของมันซึ่งจะกินได้ทั้งสุกหรือดิบ ผักกาดหอมเป็นแหล่งที่อุดมไปด้วยวิตามินเคและวิตามิน A, และเป็นแหล่งปานกลางของโฟเลตและธาตุเหล็ก ผักกาดหอมปนเปื้อนมักจะเป็นแหล่งที่มาของเชื้อแบคทีเรียที่มีการระบาดของเชื้อไวรัสและปรสิตในมนุษย์รวมทั้งเชื้อ E. coli และ Salmonella นอกเหนือจากการใช้หลักของการเป็นใบเขียวก็ยังได้รวบรวมความสำคัญทางศาสนาและทางยามากกว่าศตวรรษของการบริโภคของมนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผักกาดหอม ( ประสิทธิภาพ sativa ) เป็นพืชประจำปีของครอบครัวเดซี่ Asteraceae . มันมักปลูกใบผัก แต่บางครั้งของลำต้นและเมล็ด ผักกาดหอมเป็นครั้งแรกที่ปลูกโดยชาวอียิปต์โบราณที่เปลี่ยนมันจากพืชที่มีเมล็ดที่ใช้ในการผลิตน้ำมันเป็นอาหารพืชที่ปลูกใบนุ่มของมัน นอกเหนือจากการซึ่งเต็มไปด้วยน้ำมันเมล็ดผักกาดหอมแพร่กระจายไปยัง Greeks และชาวโรมัน หลังจากที่ให้มันชื่อ " ประสิทธิภาพ " ซึ่งภาษาอังกฤษ " ผักกาดหอม " ถูกสุดมา 50 โฆษณาหลายประเภทได้ถูกอธิบายไว้ และผักกาดหอม ปรากฏบ่อยๆในงานเขียนในยุคกลางรวมทั้งสมุนไพร . 16 ถึงศตวรรษที่ 18 เห็นการพัฒนาหลายพันธุ์ในยุโรปโดยช่วงกลางศตวรรษที่ 18 และพันธุ์ถูกอธิบายไว้ที่ยังสามารถพบได้ในสวน ยุโรปและอเมริกาเหนือเดิม dominated ตลาดผักกาด แต่ช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1880 การบริโภคผักกระจายทั่วโลก

โดยทั่วไปโตบึกบึนประจำปี ผักกาดหอม ปลูกง่าย แต่มันต้องมีอุณหภูมิค่อนข้างต่ำ เพื่อป้องกันไม่ให้ออกดอกเร็วมันสามารถเป็น plagued กับธาตุอาหารมากมาย รวมทั้งแมลงและศัตรูพืชสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและเชื้อราและแบคทีเรียโรค ลิตร , ข้ามได้อย่างง่ายดายภายในชนิดและบางชนิดอื่น ๆภายในสกุลประสิทธิภาพ แม้ว่าคุณลักษณะนี้จะเป็นปัญหากับบ้านเพื่อพยายามที่จะบันทึกเมล็ด นักชีววิทยาได้ใช้มันเพื่อขยายยีนพูลของพันธุ์ที่ปลูกผักการผลิตผักสลัด ชิโคริ สำหรับปฏิทินปี 2010 ทั่วโลกยืนอยู่ที่ 23 620 000 / 23620000 ตันครึ่งของที่มาจากจีน

ผักกาดหอมจะใช้บ่อยที่สุดสำหรับสลัด แม้ว่าจะเห็นได้ในอาหารชนิดอื่นๆ เช่น ซุป , แซนวิชและ wraps ; มันยังสามารถย่าง [ 2 ] หนึ่งความหลากหลายที่ woju ( 莴苣 ) หรือหน่อไม้ฝรั่งผักกาดหอมที่ปลูกของลำต้น ซึ่งจะรับประทานดิบ หรือสุกผักเป็นแหล่งที่อุดมไปด้วยวิตามิน K และวิตามินเอ และเป็นแหล่งรวมของโฟเลท และเหล็ก ผักกาดหอมปนเปื้อนมักเป็นแหล่งของแบคทีเรีย ไวรัส และปรสิตระบาดในมนุษย์ รวมทั้งเชื้อ E . coli Salmonella . นอกจากจะใช้หลักของมันเป็นใบเขียว มันก็รวมตัวกันทางศาสนา และสมุนไพรที่สำคัญกว่าศตวรรษของการบริโภคของมนุษย์