The global financial crisis (GFC) t

The global financial crisis (GFC) that precipitated the worldwide great recession in 2008 has largely subsided. Capital markets are generally operating smoothly, liquidity restored and new initiatives toward financial regulation aim at reducing the likelihood of recurrence. However, in other respects the effects of the crisis live on.

Many leading economies are struggling to regain adequate levels of economic growth, even with historically low (in cases even negative) government interest rates. Moreover, large government budget deficits during the recession, attributable to the economic weakness itself as well as expansionary fiscal measures aimed at combating it, have left many advanced economies with much larger levels of national debt than they had just a few years earlier.

In confronting many remaining and serious economic challenges, advanced economies face greater fiscal pressure. This pressure comes not only from elevated debt-to-GDP ratios, which have received considerable attention, but also substantial and largely unrelated fiscal challenges over the longer term. These are attributable to demographic change, the rising cost of age-related social insurance and other spending programs. While focusing on managing the short-term debt burden may help avoid crises like the one playing out in Greece, attention and policy actions must eventually turn to the longer-term fiscal problem.



Estimates of current-policy fiscal trajectories among the world’s advanced economies can evaluate their long-term fiscal sustainability. Studying these economies, it is quite evident that though the short-term fiscal measures used in many countries, such as the debt-to-GDP ratio and the current budget deficit as a share of GDP, may in some cases be reasonably good indicators of long-run sustainability. Australia and South Korea, for example, bear little relationship to the sustainability of policy for many others.

This is true for Italy and Greece, which appear to be on relatively sustainable paths despite challenging short-run statistics, and for Japan and the United States, for which worrisome short-run measures nonetheless understate the magnitude of long-run challenges. Whilst one may be able to discount our negative long-term projections due to the uncertainty involved in such forecasts, based on the demographic transition that is underway, one cannot ignore their general negative direction.

Many advanced countries face fiscal challenges that — rather than primarily evolving from prior debt obligations — concern future obligations, with an increasing impact on primary deficits. These obligations are primarily associated with the cost of providing pensions and healthcare in the face of growing old-age dependency ratios. These ‘demographic and health’ deficits present a number of challenges to the formulation and implementation of future fiscal adjustments.



Standard budget control rules and other related mechanisms do not integrate longer-term adjustments in such ‘implicit’ liabilities and so exert less pressure for undertaking these adjustments. There is also enormous uncertainty about the magnitude of these implicit liabilities, which makes the politics of adjustment more difficult, even though increased uncertainty about future costs should, in principle, lead to even more budget stringency to avoid outcomes, which are socially very costly.

There is also no simple formula for adjustment. Countries vary with respect to the severity of their imbalances, the composition of their imbalances and their fiscal capacity to absorb additional tax increases rather than relying on reductions in spending. The recent literature on fiscal consolidation has focused especially on tax increases versus expenditure reductions, but dealing with longer-term fiscal gaps requires a different focus.

For example, given their importance as a source of fiscal gaps, reform of pension and healthcare systems is clearly a central agenda item for many advanced countries.

Some countries, such as Italy, have already introduced pension reforms in recent years and face much lower fiscal gaps as a result — if these pension reforms sustain. Healthcare reform is a more complex issue. It does not simply deal with a system of taxes and transfers but also with the structure of a very large and complex series of markets and the incentives associated with their operations.

This means that even with expenditure reforms, rising expenditures as a share of GDP may be inevitable making tax increases a necessary condition for fiscal balance. However, with a longer planning horizon tax increases can take a variety of forms, including opening the possibility of more structural reforms, which are more efficient than simply increasing marginal tax rates.

Finally, fiscal gaps that are attributable to large implicit liabilities are not easy to deal with through traditional budget control mechanisms that focus on explicit debt and short-term deficits. Indeed, policies to deal immediately with long-term fiscal gaps could over the short-term result in large, though temporary, budget surpluses (in order to accommodate longer-term spending growth). The ability of the political process to sustain such surpluses is certainly questionable.

These challenges require new approaches to budget control. One such measure would be to introduce or strengthen the role of independent fiscal councils or budget authorities. These institutions could improve transparency, expose gaps in logic and provide support for needed changes in fiscal policy that may require implementation over a number of years.

The great recession left nearly all advanced economies with substantially higher debt-to-GDP ratios and in many cases with lingering economic weakness that further complicates short-term efforts at fiscal consolidation. But the longer-term challenges these countries face are in many cases related much more to the future fiscal challenge of growing primary deficits, associated with the cost of providing pensions and health care in the face of growing old-age dependency ratios, and not simply reducing overall debt.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนใหญ่มี subsided วิกฤต (GFC) ที่ตกตะกอนถดถอยใหญ่ทั่วโลกในปี 2008 ตลาดกำลังโดยทั่วไปปฏิบัติได้อย่างราบรื่น ริเริ่มใหม่ และคืนต่อระเบียบทางการเงินมุ่งลดโอกาสของการเกิดขึ้นของสภาพคล่อง อย่างไรก็ตาม ในประการอื่น ๆ ผลกระทบของภาวะวิกฤตชีวิตอยู่หลายประเทศชั้นนำจะดิ้นรนเพื่อให้เพียงพอระดับการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ แม้จะมีอัตราดอกเบี้ยต่ำ (ในกรณีติดลบแม้) รัฐบาล นอกจากนี้ ใหญ่รัฐบาลขาดดุลงบประมาณในช่วงภาวะถดถอย เศรษฐกิจอ่อนแอเองรวมทั้งมาตรการทางการเงินคลังขยายตัวมุ่งต่อสู้ รวมมีซ้ายเศรษฐกิจหลายขั้นสูง มีขนาดใหญ่ระดับชาติหนี้มากกว่าพวกเขาเพียงไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ในการเผชิญมากเหลือ และรุนแรงความท้าทายทางเศรษฐกิจ สูงเศรษฐกิจหน้าความกดดันทางการเงินมากกว่า แรงดันนี้มาจากยกหนี้ต่อ GDP อัตรา ซึ่งได้รับความสนใจมาก แต่ไม่เกี่ยวข้องส่วนใหญ่ และยังพบเงินท้าทายมากกว่าระยะยาว ไม่เท่า เหล่านี้จะรวมการเปลี่ยนแปลงประชากร ต้นทุนที่เพิ่มขึ้นของประกันสังคมที่เกี่ยวข้องกับอายุ และโปรแกรมอื่น ๆ ใช้ ในขณะที่มุ่งเน้นการจัดการภาระหนี้ระยะสั้นอาจช่วยหลีกเลี่ยงวิกฤตอย่างหนึ่งเล่นออกในกรีซ ความสนใจและนโยบายการดำเนินการต้องเปิดปัญหาทางเยือนในที่สุด การประเมินนโยบายปัจจุบัน trajectories ทางการเงินระหว่างประเทศขั้นสูงของโลกสามารถประเมินความยั่งยืนทางการเงินระยะยาว ศึกษาเศรษฐกิจเหล่านี้ ได้ค่อนข้างชัดว่า แม้ว่ามาตรการทางการเงินระยะสั้นใช้ในหลายประเทศ อัตราส่วนหนี้ต่อจีดีพีและการขาดดุลงบประมาณปัจจุบันเป็นส่วนแบ่งของ GDP ในบางกรณีอาจตัวบ่งชี้ที่สมเหตุสมผลดีอย่างยั่งยืนยาว ออสเตรเลียและเกาหลีใต้ ตัวอย่าง หมีน้อยความสัมพันธ์กับความยั่งยืนของนโยบายสำหรับอื่น ๆ อีกมากมายนี้เป็นจริง สำหรับอิตาลีและกรีซ ซึ่งปรากฏอยู่บนเส้นทางที่ค่อนข้างยั่งยืนแม้มีสถิติสั้นท้าทาย และญี่ปุ่นและประเทศสหรัฐอเมริกา ที่ทางการค้ามาตรการสั้นกระนั้น understate ขนาดยาวความท้าทาย ขณะหนึ่งอาจสามารถลดประมาณระยะยาวของเราติดลบเนื่องจากความไม่แน่นอนเกี่ยวข้องกับการคาดการณ์ดังกล่าว ตามการเปลี่ยนแปลงประชากรที่ต้น หนึ่งไม่ข้ามทิศทางลบของพวกเขาทั่วไปหลายขั้นสูงหน้าท้าทายทางการเงินของประเทศที่ตัวแทนหลักพัฒนาจากก่อนหนี้ผูกพัน — เกี่ยวกับพันธกรณีในอนาคต มีผลกระทบต่อการเพิ่มขาดดุลหลัก พันธกรณีเหล่านี้ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับต้นทุนให้ชีพและการดูแลสุขภาพหน้าชราขึ้นต่ออัตราการเจริญเติบโตได้ เหล่านี้ ' ประชากร และสุขภาพ ' ขาดดุลแสดงจำนวนของความท้าทายเพื่อการกำหนดและการดำเนินการปรับปรุงทางการเงินในอนาคต Standard budget control rules and other related mechanisms do not integrate longer-term adjustments in such ‘implicit’ liabilities and so exert less pressure for undertaking these adjustments. There is also enormous uncertainty about the magnitude of these implicit liabilities, which makes the politics of adjustment more difficult, even though increased uncertainty about future costs should, in principle, lead to even more budget stringency to avoid outcomes, which are socially very costly.There is also no simple formula for adjustment. Countries vary with respect to the severity of their imbalances, the composition of their imbalances and their fiscal capacity to absorb additional tax increases rather than relying on reductions in spending. The recent literature on fiscal consolidation has focused especially on tax increases versus expenditure reductions, but dealing with longer-term fiscal gaps requires a different focus.For example, given their importance as a source of fiscal gaps, reform of pension and healthcare systems is clearly a central agenda item for many advanced countries.Some countries, such as Italy, have already introduced pension reforms in recent years and face much lower fiscal gaps as a result — if these pension reforms sustain. Healthcare reform is a more complex issue. It does not simply deal with a system of taxes and transfers but also with the structure of a very large and complex series of markets and the incentives associated with their operations.This means that even with expenditure reforms, rising expenditures as a share of GDP may be inevitable making tax increases a necessary condition for fiscal balance. However, with a longer planning horizon tax increases can take a variety of forms, including opening the possibility of more structural reforms, which are more efficient than simply increasing marginal tax rates.Finally, fiscal gaps that are attributable to large implicit liabilities are not easy to deal with through traditional budget control mechanisms that focus on explicit debt and short-term deficits. Indeed, policies to deal immediately with long-term fiscal gaps could over the short-term result in large, though temporary, budget surpluses (in order to accommodate longer-term spending growth). The ability of the political process to sustain such surpluses is certainly questionable.These challenges require new approaches to budget control. One such measure would be to introduce or strengthen the role of independent fiscal councils or budget authorities. These institutions could improve transparency, expose gaps in logic and provide support for needed changes in fiscal policy that may require implementation over a number of years.The great recession left nearly all advanced economies with substantially higher debt-to-GDP ratios and in many cases with lingering economic weakness that further complicates short-term efforts at fiscal consolidation. But the longer-term challenges these countries face are in many cases related much more to the future fiscal challenge of growing primary deficits, associated with the cost of providing pensions and health care in the face of growing old-age dependency ratios, and not simply reducing overall debt.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิกฤติการเงินโลก (GFC) ที่ตกตะกอนภาวะเศรษฐกิจถดถอยทั่วโลกที่ดีในปี 2008 ได้ลดส่วนใหญ่ ตลาดทุนมีการดำเนินงานได้อย่างราบรื่นโดยทั่วไปสภาพคล่องการบูรณะและความคิดริเริ่มใหม่ไปสู่จุดมุ่งหมายของการควบคุมทางการเงินที่ลดโอกาสของการเกิดซ้ำ อย่างไรก็ตามในส่วนอื่น ๆ ผลกระทบของวิกฤตอยู่บน. เศรษฐกิจชั้นนำหลายคนกำลังดิ้นรนที่จะฟื้นในระดับที่เพียงพอของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจแม้จะมีต่ำในอดีต (ในกรณีแม้ลบ) อัตราดอกเบี้ยของรัฐบาล นอกจากนี้การขาดดุลงบประมาณของรัฐบาลที่มีขนาดใหญ่ในช่วงภาวะเศรษฐกิจถดถอยส่วนที่เป็นความอ่อนแอทางเศรษฐกิจของตัวเองเช่นเดียวกับมาตรการการคลังแบบขยายตัวมุ่งเป้าไปที่การต่อสู้กับมันได้ทิ้งเศรษฐกิจสูงมากที่มีระดับที่มีขนาดใหญ่ของหนี้ของชาติกว่าที่พวกเขามีเพียงไม่กี่ปีก่อนหน้านี้. ในการเผชิญหน้ากับ หลายความท้าทายทางเศรษฐกิจที่ยังเหลืออยู่และจริงจังเศรษฐกิจขั้นสูงเผชิญแรงกดดันทางการคลังมากขึ้น ความดันนี้มาไม่เพียง แต่จากอัตราส่วนหนี้สินต่อจีดีพีสูงซึ่งได้รับความสนใจมาก แต่ยังมากและส่วนใหญ่ที่ไม่เกี่ยวข้องกับความท้าทายทางการคลังในระยะยาว เหล่านี้เป็นส่วนที่มีการเปลี่ยนแปลงทางด้านประชากรศาสตร์ค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นของการประกันสังคมที่เกี่ยวข้องกับอายุและโปรแกรมการใช้จ่ายอื่น ๆ ในขณะที่มุ่งเน้นไปที่การจัดการหนี้ระยะสั้นภาระอาจช่วยหลีกเลี่ยงวิกฤตเช่นเดียวกับการเล่นออกมาในกรีซให้ความสนใจและการดำเนินการนโยบายในที่สุดก็ต้องหันไปในระยะยาวปัญหาการคลัง. ประเมินไบบัญชีปัจจุบันนโยบายหมู่เศรษฐกิจขั้นสูงของโลกที่สามารถ ประเมินในระยะยาวความยั่งยืนทางการคลัง การศึกษาเศรษฐกิจเหล่านี้มันค่อนข้างชัดเจนว่าแม้มาตรการระยะสั้นการคลังมาใช้ในหลายประเทศเช่นอัตราส่วนหนี้สินต่อจีดีพีและการขาดดุลงบประมาณในปัจจุบันเป็นส่วนแบ่งของ GDP, ในบางกรณีอาจจะมีเหตุผลตัวชี้วัดที่ดีของ การพัฒนาอย่างยั่งยืนระยะยาว ออสเตรเลียและเกาหลีใต้เช่นแบกความสัมพันธ์ของเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อความยั่งยืนของนโยบายอื่น ๆ อีกมากมาย. นี้เป็นจริงสำหรับอิตาลีและกรีซซึ่งปรากฏอยู่บนเส้นทางที่ค่อนข้างยั่งยืนแม้จะมีความท้าทายสถิติในระยะสั้นและสำหรับประเทศญี่ปุ่นและสหรัฐอเมริกา ซึ่งมาตรการระยะสั้นที่น่าเป็นห่วงอย่างไรก็ตามความจริงขนาดของความท้าทายในระยะยาวเรียกใช้ ขณะที่หนึ่งอาจจะไม่สามารถที่จะลดของเราในแง่ลบการคาดการณ์ในระยะยาวเนื่องจากความไม่แน่นอนที่เกี่ยวข้องกับการคาดการณ์ดังกล่าวอยู่บนพื้นฐานของการเปลี่ยนแปลงทางประชากรที่กำลังอยู่ระหว่างการอย่างใดอย่างหนึ่งไม่สามารถละเลยทิศทางเชิงลบของพวกเขาทั่วไป. ประเทศสูงหลายคนเผชิญกับความท้าทายทางการคลังที่ - มากกว่าเป็นหลัก พัฒนาจากภาระหนี้ก่อน - ความกังวลภาระผูกพันในอนาคตที่มีผลกระทบเพิ่มขึ้นเกี่ยวกับการขาดดุลหลัก ภาระหน้าที่เหล่านี้มีความสัมพันธ์เกี่ยวเนื่องกับค่าใช้จ่ายในการให้เงินบำนาญและการดูแลสุขภาพในหน้าของการเจริญเติบโตเก่าอายุอัตราส่วนการพึ่งพาที่ เหล่านี้ประชากรและสุขภาพ 'ขาดดุลนำเสนอจำนวนของความท้าทายในการกำหนดและการดำเนินการของการปรับงบการเงินในอนาคต. กฎการควบคุมงบประมาณมาตรฐานและกลไกอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องไม่ได้บูรณาการการปรับเปลี่ยนในระยะยาวในหนี้สินดังกล่าว' นัย 'และอื่น ๆ ออกแรงดันน้อยกว่าสำหรับการประกอบ การปรับเปลี่ยนเหล่านี้ นอกจากนี้ยังมีความไม่แน่นอนอย่างมากเกี่ยวกับขนาดของหนี้สินนัยเหล่านี้ซึ่งจะทำให้การเมืองของการปรับตัวที่ยากขึ้นแม้ว่าจะมีความไม่แน่นอนที่เพิ่มขึ้นเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายในอนาคตควรในหลักการนำไปสู่การเข้มงวดงบประมาณมากขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงผลซึ่งเป็นสังคมค่าใช้จ่ายมากนอกจากนี้ยังมีไม่มีสูตรที่ง่ายสำหรับการปรับ ประเทศแตกต่างกันด้วยความเคารพต่อความรุนแรงของความไม่สมดุลขององค์ประกอบของความไม่สมดุลของพวกเขาและความสามารถทางการคลังในการดูดซับการเพิ่มขึ้นของภาษีเพิ่มเติมมากกว่าอาศัยลดลงในการใช้จ่าย วรรณกรรมล่าสุดเกี่ยวกับการรวมงบการเงินมีความสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเพิ่มภาษีเมื่อเทียบกับการลดลงของค่าใช้จ่าย แต่การจัดการกับช่องว่างทางการคลังในระยะยาวต้องมีการให้ความสำคัญที่แตกต่างกัน. ยกตัวอย่างเช่นให้ความสำคัญของพวกเขาเป็นแหล่งที่มาของช่องว่างการคลังการปฏิรูปบำเหน็จบำนาญและระบบการดูแลสุขภาพเป็นอย่างชัดเจน a. วาระกลางสำหรับประเทศสูงมากบางประเทศเช่นอิตาลีได้นำการปฏิรูปเงินบำนาญอยู่แล้วในปีที่ผ่านมาและใบหน้าที่ต่ำกว่ามากช่องว่างทางการคลังเป็นผล- หากเหล่านี้การปฏิรูปเงินบำนาญรักษา ปฏิรูปการดูแลสุขภาพเป็นปัญหาที่ซับซ้อนมากขึ้น มันไม่เพียงแค่จัดการกับระบบภาษีและการโอน แต่ยังมีโครงสร้างของชุดขนาดใหญ่มากและซับซ้อนของตลาดและสิทธิประโยชน์ที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินงานของพวกเขา. ซึ่งหมายความว่าแม้จะมีการปฏิรูปค่าใช้จ่ายค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นเป็นส่วนแบ่งของ GDP อาจ จะเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงภาษีการเพิ่มเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับยอดดุลงบประมาณ แต่ด้วยการเพิ่มภาษีการวางแผนไม่สามารถใช้ความหลากหลายของรูปแบบรวมทั้งการเปิดเป็นไปได้ของการปฏิรูปโครงสร้างมากขึ้นซึ่งมีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าเพียงแค่การเพิ่มอัตราภาษีร่อแร่. สุดท้ายช่องว่างทางการคลังที่มีสาเหตุมาหนี้สินนัยขนาดใหญ่จะไม่ง่าย ที่จะจัดการกับผ่านกลไกการควบคุมงบประมาณแบบดั้งเดิมที่มุ่งเน้นไปที่การชำระหนี้และการขาดดุลอย่างชัดเจนในระยะสั้น อันที่จริงนโยบายที่จะจัดการทันทีที่มีช่องว่างทางการคลังในระยะยาวอาจจะมากกว่าผลในระยะสั้นที่มีขนาดใหญ่ แต่ชั่วคราวเกินดุลงบประมาณ (เพื่อรองรับการเจริญเติบโตของการใช้จ่ายในระยะยาว) ความสามารถของกระบวนการทางการเมืองที่จะรักษาส่วนเกินดังกล่าวเป็นที่น่าสงสัยอย่างแน่นอน. ความท้าทายเหล่านี้ต้องใช้วิธีใหม่ในการควบคุมงบประมาณ หนึ่งในมาตรการดังกล่าวจะเป็นที่จะแนะนำหรือเสริมสร้างบทบาทของสภาการคลังอิสระหรือหน่วยงานงบประมาณ สถาบันเหล่านี้สามารถปรับปรุงความโปร่งใสเปิดเผยช่องว่างในตรรกะและให้การสนับสนุนสำหรับการเปลี่ยนแปลงที่จำเป็นในการกำหนดนโยบายทางการคลังที่อาจต้องมีการดำเนินการในช่วงเวลาหลายปี. ภาวะเศรษฐกิจถดถอยที่ดีที่เหลือเกือบทั้งหมดเศรษฐกิจขั้นสูงที่มีสูงขึ้นอย่างมากอัตราส่วนหนี้สินต่อจีดีพีและในหลายกรณี อ้อยอิ่งกับความอ่อนแอทางเศรษฐกิจที่ยังมีความซับซ้อนความพยายามระยะสั้นรวมงบการเงิน แต่ในระยะยาวความท้าทายที่ประเทศเหล่านี้ต้องเผชิญอยู่ในหลายกรณีที่เกี่ยวข้องมากขึ้นเพื่อความท้าทายทางการคลังในอนาคตของการเจริญเติบโตของการขาดดุลหลักที่เกี่ยวข้องกับค่าใช้จ่ายในการให้เงินบำนาญและการดูแลสุขภาพในหน้าของการเจริญเติบโตเก่าอายุอัตราส่วนการพึ่งพาและไม่เพียง ลดหนี้โดยรวม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิกฤตการเงินโลก ( GFC ) ที่ทำให้เกิดภาวะถดถอยที่ดีทั่วโลกในปี 2008 ส่วนใหญ่ได้ลดลง ตลาดทุนโดยทั่วไปจะทำงานได้อย่างราบรื่น สภาพคล่อง และริเริ่มบูรณะใหม่ต่อกฎระเบียบทางการเงิน มุ่งที่การลดโอกาสของการเกิดขึ้นอีก อย่างไรก็ตาม ในประการอื่น ๆผลกระทบของวิกฤตอยู่

หลายประเทศชั้นนําดิ้นรนที่จะฟื้นระดับที่เพียงพอของการเติบโตทางเศรษฐกิจ แม้ว่าในอดีตต่ำ ( ในกรณีแม้ลบ ) อัตราดอกเบี้ยของรัฐบาล นอกจากนี้ ขนาดใหญ่ การขาดดุลงบประมาณในช่วงภาวะเศรษฐกิจถดถอยเมื่อเทียบกับเศรษฐกิจอ่อนแอเอง ตลอดจนมาตรการการคลังขยายตัวเพื่อต่อสู้กับมันมีเศรษฐกิจที่ทันสมัยมากกับขนาดใหญ่ระดับชาติหนี้มากกว่าที่พวกเขามีเพียงไม่กี่ปีก่อนหน้านี้

ในการเผชิญหน้ากับความท้าทายทางเศรษฐกิจหลายที่เหลือ และร้ายแรงเศรษฐกิจขั้นสูงหน้างบประมาณมากกว่าความดัน ความดันนี้จะไม่เพียง แต่จากหนี้สูงถึงอัตราส่วนของ GDP ซึ่งได้รับความสนใจมาก ,แต่ยังมากและส่วนใหญ่ที่ไม่เกี่ยวข้องกับความท้าทายทางการเงินในระยะยาว . เหล่านี้คือข้อมูลประชากร เปลี่ยน ค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นของอายุที่เกี่ยวข้องกับการประกันสังคมและโปรแกรมการใช้จ่ายอื่น ๆ ในขณะที่มุ่งเน้นไปที่การจัดการภาระหนี้ ระยะสั้นอาจช่วยหลีกเลี่ยงวิกฤติ เช่น คนที่เล่นในกรีซความสนใจและนโยบายการกระทำในที่สุดจะต้องกลายเป็นปัญหาการคลังในระยะยาว



ประมาณการปัจจุบันของนโยบายการคลัง วิถีของโลกพัฒนาเศรษฐกิจระยะยาวของพวกเขาสามารถประเมินความยั่งยืนทางการคลัง . เรียนที่ประเทศเหล่านี้จะค่อนข้างเด่น แม้ว่าระยะสั้นการคลังที่ใช้ในหลายประเทศเช่น อัตราส่วนหนี้ต่อ GDP และการขาดดุลงบประมาณปัจจุบันเป็นส่วนแบ่งของ GDP อาจในบางกรณีเป็นตัวบ่งชี้ที่ดีพอสมควรของความยั่งยืนระยะยาว ออสเตรเลีย และเกาหลีใต้ เช่น ทนหน่อยเพื่อความยั่งยืนของนโยบายสำหรับคนอื่น ๆ .

นี้เป็นจริงสำหรับอิตาลีและกรีซ ซึ่งปรากฏอยู่บนเส้นทางค่อนข้างยั่งยืนแม้จะท้าทายสถิติระยะสั้นและญี่ปุ่นและ สหรัฐอเมริกา ซึ่งมาตรการระยะสั้น แต่ในระยะยาวน่าเป็นห่วงกล่าวถึงอย่างไม่เต็มที่ขนาดของความท้าทาย ในขณะที่หนึ่งอาจจะได้ลดประมาณการระยะยาวของเราติดลบเนื่องจากความไม่แน่นอนที่เกี่ยวข้องกับการคาดการณ์ดังกล่าวอยู่บนพื้นฐานของการเปลี่ยนแปลงประชากรที่กำลังดำเนินอยู่ ไม่สนใจไม่ทิศทางเชิงลบของพวกเขาทั่วไป .

ประเทศที่เจริญแล้วหลายหน้าความท้าทายทางการเงินที่มากกว่าเป็นหลัก พัฒนาจากพันธกรณี - หนี้ปัญหาล่วงหน้าในอนาคต ด้วยการเพิ่มผลกระทบต่อผู้บริโภคปฐมภูมิ ภาระเหล่านี้เป็นหลักที่เกี่ยวข้องกับค่าใช้จ่ายของการให้เงินบำนาญและการดูแลสุขภาพในหน้าของวัยชราการเติบโตต่อเหล่านี้ส่วนบุคคลและสุขภาพ ทำให้ปัจจุบันจำนวนของความท้าทายในการกำหนดและการดำเนินการปรับงบประมาณในอนาคต



มาตรฐานการควบคุมงบประมาณและกฎที่เกี่ยวข้องอื่น ๆ กลไกไม่รวมในระยะยาวการปรับเปลี่ยนเช่น ' นัย ' หนี้สินและเข้ากดดันน้อยลงสำหรับการเหล่านี้การปรับยังมีความไม่แน่นอนเกี่ยวกับหนี้สินมหาศาลขนาดของระบบเหล่านี้ ซึ่งจะทำให้การเมืองปรับยากขึ้น แม้ว่าต้นทุนจะเพิ่มขึ้น ความไม่แน่นอนเกี่ยวกับอนาคตในหลักการ นำ stringency งบประมาณมากขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงผลที่ไม่แพงมาก

ไม่มีสูตรอย่างง่ายสำหรับการปรับประเทศที่แตกต่างกันเกี่ยวกับความรุนแรงของความไม่สมดุลของส่วนประกอบของความไม่สมดุลและความจุของการดูดซับเพิ่มคลังเพิ่มภาษีแทนที่จะใช้ในการใช้ วรรณคดี ล่าสุดเมื่อวันพฤหัสบดี ได้มุ่งเน้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเพิ่มภาษีและลดการใช้จ่าย แต่การจัดการกับระยะยาวการคลังช่องว่างต้องโฟกัสที่แตกต่างกัน .

ตัวอย่างเช่น ให้ความสำคัญในฐานะที่เป็นแหล่งของช่องว่างการคลัง การปฏิรูประบบสุขภาพของ เพนชั่น และที่เห็นได้ชัดเจนคือระเบียบวาระที่กลางสำหรับประเทศขั้นสูงมาก

บางประเทศ เช่น อิตาลี ได้แนะนำการปฏิรูปบำนาญในปีที่ผ่านมาและใบหน้าส่วนล่างมาก การคลังช่องว่างผล - ถ้าการปฏิรูปบำนาญเหล่านี้สนับสนุน การปฏิรูปการดูแลสุขภาพเป็นปัญหาที่ซับซ้อนมากขึ้นมันไม่เพียงจัดการกับระบบภาษีและการโอน แต่ด้วยโครงสร้างของชุดมากขนาดใหญ่และซับซ้อนของตลาดและสิทธิประโยชน์ที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินงานของพวกเขา .

ซึ่งหมายความ ว่า แม้จะมีการปฏิรูปการใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นค่าใช้จ่ายเป็นส่วนแบ่งของ GDP อาจจะหลีกเลี่ยงการเพิ่มภาษี เงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับความสมดุลของเศรษฐกิจ อย่างไรก็ตามกับขอบฟ้าอีกต่อไป การวางแผนภาษีเพิ่มสามารถทำได้หลายรูปแบบ รวมทั้งการเปิดความเป็นไปได้ของการปฏิรูปโครงสร้าง ซึ่งจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าเพียงแค่การเพิ่มอัตราภาษีร่อแร่ .

ในที่สุดช่องว่างที่งบประมาณจะเหลือหนี้สินโดยปริยาย ขนาดใหญ่จะไม่ง่ายที่จะจัดการกับ ผ่านกลไกการควบคุมงบประมาณแบบดั้งเดิมที่เน้นชัดเจน และเกิดหนี้ระยะสั้น แน่นอน นโยบายจัดการทันที ด้วยช่องว่างทางการเงินระยะยาวอาจมากกว่าผลระยะสั้นในขนาดใหญ่ แม้ชั่วคราว การเกินดุลงบประมาณ ( เพื่อรองรับการใช้จ่ายระยะยาว )ความสามารถของกระบวนการทางการเมืองเพื่อรักษาเช่นเดียวกันแน่นอนสงสัย

ความท้าทายเหล่านี้ต้องใช้วิธีการใหม่เพื่อควบคุมงบประมาณ มาตรการดังกล่าวจะแนะนำหรือส่งเสริมบทบาทของคณะกรรมการอิสระหรือหน่วยงานงบประมาณงบประมาณ สถาบันเหล่านี้จะปรับปรุงความโปร่งใสเปิดเผยช่องว่างในตรรกะและให้การสนับสนุนที่จำเป็นในการเปลี่ยนแปลงนโยบายการคลังที่อาจต้องใช้มากกว่าจำนวนปี

เศรษฐกิจที่ดีไปเกือบทุกประเทศที่มีหนี้สูงอัตราส่วน GDP สูงขึ้นอย่างมากและในบางกรณีที่มีเศรษฐกิจอ่อนแอที่เอ้อระเหยต่อไปกลายเป็นความพยายามระยะสั้นในวันพฤหัสบดีแต่ในระยะยาว ความท้าทายประเทศเหล่านี้กำลังเผชิญอยู่ในหลายกรณีที่เกี่ยวข้องมากขึ้นเพื่อรองรับการเติบโตในอนาคตของเศรษฐกิจหลักที่เกี่ยวข้องกับค่าใช้จ่ายของการให้เงินบำนาญและการดูแลสุขภาพในหน้าของการเจริญเติบโตอัตราส่วนพึ่งพิงวัยชรา และไม่เพียงแค่การลดหนี้โดยรวม