TONE Thoughtful, sympathetic London

TONE
Thoughtful, sympathetic
London’s tone is contemplative – he often steps away from plot to comment on the way Buck is learning, how Buck’s character changes, or what the call of the wild surroundings begins to mean to Buck. These contemplative passages are most striking at certain key events in the story, such as when Buck chases the rabbit in Chapter Three or, of course, at the end, when we see Buck in his new role in the wild. The author is also clearly sympathetic to Buck’s character, rendering him in a genuine and compassionate manner.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เสียงคิด, ขี้สงสารเสียงของกรุงลอนดอนเป็นฌาน- เขามักจะก้าวออกไปจากพล็อตจะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับวิธีบั๊กคือการเรียนรู้วิธีการที่บั๊กของการเปลี่ยนแปลงตัวละครหรือสิ่งที่เรียกร้องของสภาพแวดล้อมป่าเริ่มต้นที่จะหมายถึงบั๊ก ทางเดินครุ่นคิดเหล่านี้เป็นที่โดดเด่นที่สุดในเหตุการณ์สำคัญบางอย่างในเรื่องเช่นเมื่อไล่กระต่ายบั๊กในบทที่สามหรือของหลักสูตรที่สิ้นสุดเมื่อเราเห็นบั๊กในบทบาทใหม่ของเขาในป่า ผู้เขียนยังเห็นได้ชัดว่าเห็นใจตัวละครบั๊กการกระทำของเขาในลักษณะที่เป็นของแท้และความเห็นอกเห็นใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โทนเสียงขี้สงสาร

ความคิดลอนดอนเป็นจิตต–เขามักจะก้าวจากพล็อตที่จะแสดงความคิดเห็นในทางเจ้าชู้คือการเรียนรู้วิธีการบัคตัวละครเปลี่ยนแปลงหรือสิ่งที่เรียกของสิ่งแวดล้อมป่าเริ่มจะบัค หัวข้อเหล่านี้เป็น ที่โดดเด่น ที่ครุ่นคิดเหตุการณ์สำคัญในบางเรื่อง เช่น เมื่อกวางไล่กระต่ายในบทที่สาม หรือ แน่นอน ท้ายเมื่อเราเจอบัคในบทบาทใหม่ของเขาในป่า ผู้เขียนยังชัดเจน สงสารตัวละครบัคการแสดงผลเขาแท้ และเห็นอกเห็นใจกัน