Inside Beijing’s underground rock s

Inside Beijing’s underground rock scene


On 4 June 2014, 25 years after it bore the fallen bodies of pro-democracy demonstrators, Tiananmen Square looked as it might on any other day. Beneath an imposing portrait of Mao Zedong, tourists milled about and children laughed and played as they would anywhere else. Military personnel laced the square’s perimeter, however, swarming it in numbers noticeably larger than usual. But morning bled into night without suspense, the anniversary’s tense calm unbroken. In Tiananmen, no microphones blared, no candles burned, and no heads bowed, as they did in vigils held in Taipei’s Liberty Square and Hong Kong’s Victoria Park.

Nothing to My Name, the anthem of the 1989 student democracy movement, written by the founder of Chinese rock ‘n’ roll, Cui Jian, was nowhere to be heard. Its themes of individualism, experimentation and non-conformity have since been stripped of any element of political rebellion – displaced from the open air of Tiananmen Square to the underground Beijing rock scene, which is thriving.

Cui Jian, who introduced rock music to China (Credit: Fritz Hoffmann/In Pictures/Corbis)
Cui Jian introduced rock music to China in the late 1980s, and it had a political edge – rock avoids challenging the government now (Credit: Fritz Hoffmann/In Pictures/Corbis)
Chinese rock music began to gather pace in 1987, a little over a decade after the death of Mao. It started when Cui left the Beijing Philharmonic, for which he had played the trumpet, to compose and record China’s first rock album, Rock ‘n’ Roll on the New Long March. His music would become a political fixture in the late 1980s as China’s urban youth mobilised dissent against what they perceived as the People’s Republic’s repressive policies. Even after the authoritarian state unleashed violence on the student demonstrators, putting an abrupt end to their movement, Cui embarked on a nationwide tour. He called it the New Long March, mockingly alluding to Mao’s own ‘Long March’ of the 1930s – the event that began his rise to power within the Chinese Communist movement and first inspired his cult of personality. It was not long before Communist party leadership wised up to Cui’s political ethos and cancelled the remainder of his tour dates.


Nonetheless, Cui had pioneered a new breeding ground for Chinese music, one that would swell into the vibrant indie scene Beijing enjoys today. But as Chinese underground rock has evolved from its confrontational beginnings, it has largely shed its political content. A new generation of Sino-rockers has shied away from overt or even oblique references to rebellion against the government. Chief among them is Zhou Shouwang, the frontman of experimental noise trio Carsick Cars, who traces his musical ancestry to the Velvet Underground, Sonic Youth and the minimalist composers Steve Reich and Philip Glass. In an interview with Michael Pettis, an American ex-pat who left Wall Street to found an underground club and record label in Beijing, Zhou reflects: “[Cui’s] music fit a more idealistic generation who knew less about music and city life and cared more about changing the world. I think we are maybe more pessimistic and also more interested in finding art that challenges us and makes us expand our thinking.”

Rock without rebellion

The relationship between politics and art in modern China is a fraught one. Since the Cultural Revolution brought a decade of terror to artists and intellectuals in the late ’60s and early ‘70s, some of China’s foremost creative talents have fled overseas. Among them is Gao Xingjian, the first author to write in Chinese and receive the Nobel Prize in literature, who emigrated to France in the late ‘80s. Despite his pedigree in the Western world, Gao’s novels are nowhere to be found in China’s bookstores and his dramas are notably absent from Beijing’s stages. Many Western critics expect Chinese artists to replicate the progressive politics of dissenting voices like Gao and Ai Weiwei, and call them out if their work does not directly challenge the regime of censorship under which they operate – for instance, some writers in the West have called the 2012 Nobel Laureate in literature, Mo Yan, a pawn of the Chinese government and undeserving of the prize.


Those who have criticised Mo might also be disappointed with the Beijing rock scene’s lack of political engagement today. But within an authoritarian society, Zhou Shouwang and his fellow musicians have carved out a space to explore modern urban life and identity. The creative licence available to them in that space, they feel, is not severely limited by government censorship. If they provoked the Communist party with more explicitly political lyrics they could jeopardise that freedom. Many prefer to avoid interaction with the government altogether, including any potential state sponsorship. “I am afraid that if the government understood what we were doing and decided to support the underground artists and musicians in Beijing… they would end up hurting the strength and variety of the Beijing art and music scene,” Zhou Shouyang told Pettis.

The search for profit

The greatest challenge indie musicians face in China is not political but commercial. Few of them can sustain themselves on the music they produce. I spoke with Duncan Hodson, an ex-pat who plays guitar for the five-piece Brit-punk band MagicBus.“There is very little money to be made from it and the market is very small at present,” he told me. “In China, you can probably count the number of bands that can actually make a living from music on one hand.”

Chinese rocker Wang Feng (Credit: Hai Ying/Epa/Corbis)
Rocker Wang Feng is among the lucky musicians to play at large festivals – getting booked can be a challenge for lesser-known acts (Credit: Hai Ying/Epa/Corbis)
In China, as in the West, the digitisation of music has shifted the industry’s profit mechanism from album sales to earnings from live-performances. The result is that the most popular underground bands make most of their money at large festivals, like the Modern Sky Festival and the Strawberry Festival. While this fact has helped bring the indie rock to the Chinese public at large, it comes at the expense of smaller acts.


Up-and-comers who struggle to break into the festival scene find it tough to stay afloat on album sales alone. In an industry starved of cash, owning and operating a record label is a losing proposition for most, which has allowed a handful of brand names to monopolise the scene’s production and distribution. The industry’s giants include Modern Sky, Genjing Records and Maybe Mars, founded by Pettis in 2007.

That Chinese experimental acts can find very few sources of capital beyond that of a former Wall Street banker may seem bleak. But Hodson argues that the scene’s commercial woes are part of what makes it so unique and vibrant: “People get involved in it for a simple reason – they love the music and want to use it to sing about their lives.”

A dizzying array of genre-bending sounds has emerged from the Beijing underground: hybrids of electro dream-pop, post-punk, instrumental math rock, noise music and post-rock. The acts vary in instrumentation from standard four-pieces to wild bands with tin whistles, Irish fiddles and traditional Chinese instruments. It’s a remarkably eclectic scene, and well worth checking out – just don’t expect to find rebellion in the mix.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภายในฉากหินใต้ดินของปักกิ่ง บน 4 2014 มิถุนายน 25 ปีหลังจากนั้นแบกศพของผู้ประท้วงประชาธิปไตย fallen ซซีมอง ตามมันอาจในวันอื่น ๆ ภายใต้ภาพที่โอ่อ่าของเหมาเจ๋อตง ปลายเกี่ยวกับนักท่องเที่ยวและเด็กหัวเราะ และเล่นเป็นที่ใดก็ได้อื่น บุคลากรทหาร laced perimeter ของสี่เหลี่ยม อย่างไรก็ตาม swarming ตัวเลขขนาดใหญ่เห็นได้ชัดกว่าปกติ แต่เช้าคราวที่แล้วไปคืนโดยไม่ใจจดใจจ่อ ครบรอบปีตึงเครียดสงบไม่เสียหาย ในเยียร์ ไมโครโฟนไม่ blared เทียนไม่เขียน และหัวไม่ลง เหมือนกับใน vigils ที่จัดขึ้นในไทเปของลิเบอร์ตี้สแควร์และสวนวิคตอเรียของฮ่องกงไม่มีชื่อของฉัน เพลงของการเคลื่อนไหวประชาธิปไตย 1989 นักเขียน โดยผู้ก่อตั้งของจีนร็อคโรลล์ Cui เจียน ไหนได้ยิน ชุดรูปแบบของปัจเจก ทดลอง และให้สอด คล้องไม่ได้เนื่องจากถูกปล้นขององค์ประกอบใด ๆ ของกบฏเมือง – พลัดถิ่นจากอากาศเปิดของซซีใต้ดินปักกิ่งร็อคฉาก ซึ่งเป็นที่เจริญรุ่งเรืองเจียน Cui ที่นำเพลงร็อคจีน (เครดิต: ฟริทส์ Hoffmann/In ภาพ/Corbis)เจียน Cui แนะนำเพลงร็อคกับจีนในปลายทศวรรษ 1980 และมันมีขอบเมือง – หลีกเลี่ยงหินท้าทายรัฐบาลขณะนี้ (เครดิต: ฟริทส์ Hoffmann/In ภาพ/Corbis)ดนตรีร็อคจีนเริ่มรวบรวมก้าวใน 1987 น้อยกว่าทศวรรษหลังจากการเสียชีวิตของเหมา เริ่มต้นเมื่อนคุยปักกิ่งฟิลฮาร์โมนิค ซึ่งเขาได้เล่นทรัมเป็ต การเขียนบันทึกของจีนแรกร็อคอัลบั้ม ร็อคโรลล์ในใหม่ยาวมีนาคม เพลงของเขาจะกลายเป็น การแข่งทางการเมืองในปลายทศวรรษ 1980 เป็น dissent เยาวชนเมือง mobilised ของจีนกับสิ่งที่พวกเขาถือว่าเป็นสาธารณรัฐประชาชนของนโยบายกดขี่ แม้หลังจากที่ความรุนแรงกับผู้ประท้วงนักเรียน ทำให้สิ้นสุดอย่างทันทีทันใดการเคลื่อนไหวของพวกเขา การปลดปล่อยรัฐประเทศนคุยเริ่มต้นทัวร์ทั่วประเทศ เขาเรียกว่าใหม่ยาวมีนาคม ป่าชิ้นของเมา 'ยาวมีนาคม' ว่าด้วย – เหตุการณ์ที่เริ่มต้นของเขาขึ้นสู่อำนาจภายในขบวนการคอมมิวนิสต์จีน และลัทธิของบุคลิกภาพของเขาเป็นแรงบันดาลใจก่อน ไม่นานก่อนที่แกนนำพรรคคอมมิวนิสต์ wised ขึ้นไปของนคุยปัดการเมือง และยกเลิกส่วนเหลือของวันที่เขาต้องการทัวร์กระนั้น นคุยได้เป็นผู้บุกเบิกเป็นดินผสมพันธุ์ใหม่สำหรับเพลงจีน ที่จะบวมเข้าฉากดี้แห่งปักกิ่งตลอดวันนี้ แต่เป็นหินใต้ดินที่จีนมีพัฒนาจากจุดเริ่มต้นของ confrontational มันมีหลั่งส่วนใหญ่เนื้อหาการเมือง รุ่นใหม่ของบ้านชิโนมี shied จากอ้างอิงแจ่มแจ้ง หรือ oblique แม้การกบฏต่อต้านรัฐบาล หัวหน้าในหมู่พวกเขาคือ โจว Shouwang, frontman ของทริโอเสียงทดลองรถยนต์ Carsick ผู้ติดตามของเขามืดดนตรีใต้ ดินกำมะหยี่ กยู และมินิมัลลิสต์คีตกวี Reich สตีฟและฟิลิปแก้ว ในการสัมภาษณ์กับไมเคิล Pettis การอเมริกัน ex-pat ที่ทิ้งวอลล์สตรีทยังมีคลับใต้ดินและค่ายในปักกิ่ง โจวสะท้อน: "เพลง [นคุยของ] พอดีสร้างอุดมการณ์มากขึ้นที่รู้น้อยเกี่ยวกับเพลงและเมืองชีวิต และดูแลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงโลก ผมคิดว่า เรามีทีในเชิงลบ และยังความสนใจในศิลปะที่ท้าทายเรา และทำให้เราขยายความคิดของเรา "หิน โดยกบฏThe relationship between politics and art in modern China is a fraught one. Since the Cultural Revolution brought a decade of terror to artists and intellectuals in the late ’60s and early ‘70s, some of China’s foremost creative talents have fled overseas. Among them is Gao Xingjian, the first author to write in Chinese and receive the Nobel Prize in literature, who emigrated to France in the late ‘80s. Despite his pedigree in the Western world, Gao’s novels are nowhere to be found in China’s bookstores and his dramas are notably absent from Beijing’s stages. Many Western critics expect Chinese artists to replicate the progressive politics of dissenting voices like Gao and Ai Weiwei, and call them out if their work does not directly challenge the regime of censorship under which they operate – for instance, some writers in the West have called the 2012 Nobel Laureate in literature, Mo Yan, a pawn of the Chinese government and undeserving of the prize.Those who have criticised Mo might also be disappointed with the Beijing rock scene’s lack of political engagement today. But within an authoritarian society, Zhou Shouwang and his fellow musicians have carved out a space to explore modern urban life and identity. The creative licence available to them in that space, they feel, is not severely limited by government censorship. If they provoked the Communist party with more explicitly political lyrics they could jeopardise that freedom. Many prefer to avoid interaction with the government altogether, including any potential state sponsorship. “I am afraid that if the government understood what we were doing and decided to support the underground artists and musicians in Beijing… they would end up hurting the strength and variety of the Beijing art and music scene,” Zhou Shouyang told Pettis. The search for profitThe greatest challenge indie musicians face in China is not political but commercial. Few of them can sustain themselves on the music they produce. I spoke with Duncan Hodson, an ex-pat who plays guitar for the five-piece Brit-punk band MagicBus.“There is very little money to be made from it and the market is very small at present,” he told me. “In China, you can probably count the number of bands that can actually make a living from music on one hand.”Chinese rocker Wang Feng (Credit: Hai Ying/Epa/Corbis)Rocker Wang Feng is among the lucky musicians to play at large festivals – getting booked can be a challenge for lesser-known acts (Credit: Hai Ying/Epa/Corbis)In China, as in the West, the digitisation of music has shifted the industry’s profit mechanism from album sales to earnings from live-performances. The result is that the most popular underground bands make most of their money at large festivals, like the Modern Sky Festival and the Strawberry Festival. While this fact has helped bring the indie rock to the Chinese public at large, it comes at the expense of smaller acts.Up-and-comers who struggle to break into the festival scene find it tough to stay afloat on album sales alone. In an industry starved of cash, owning and operating a record label is a losing proposition for most, which has allowed a handful of brand names to monopolise the scene’s production and distribution. The industry’s giants include Modern Sky, Genjing Records and Maybe Mars, founded by Pettis in 2007.That Chinese experimental acts can find very few sources of capital beyond that of a former Wall Street banker may seem bleak. But Hodson argues that the scene’s commercial woes are part of what makes it so unique and vibrant: “People get involved in it for a simple reason – they love the music and want to use it to sing about their lives.”A dizzying array of genre-bending sounds has emerged from the Beijing underground: hybrids of electro dream-pop, post-punk, instrumental math rock, noise music and post-rock. The acts vary in instrumentation from standard four-pieces to wild bands with tin whistles, Irish fiddles and traditional Chinese instruments. It’s a remarkably eclectic scene, and well worth checking out – just don’t expect to find rebellion in the mix.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภายในฉากหินใต้ดินกรุงปักกิ่งเมื่อวันที่ 4 มิถุนายน 2014, 25 ปีหลังจากที่มันเจาะร่างกายลดลงของผู้ประท้วงเรียกร้องประชาธิปไตย, Tiananmen Square มองในขณะที่มันอาจจะในวันอื่น ๆ ภายใต้แนวการจัดเก็บภาษีของเหมาเจ๋อตงนักท่องเที่ยวเกี่ยวกับข้าวสารและเด็กหัวเราะและเล่นที่พวกเขาจะที่ใด บุคลากรทางทหารเจือปริมณฑลของตาราง แต่ปีนป่ายมันเห็นได้ชัดในจำนวนที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติ แต่ตอนเช้าเลือดในเวลากลางคืนโดยไม่ต้องใจจดใจจ่อในวันครบรอบของตึงเครียดสงบติดต่อกัน ในเทียนอันเหมิไมโครโฟนไม่มี blared เทียนไม่มีการเผาไหม้และหัวไม่มีโค้งเช่นที่พวกเขาทำในจักจัดขึ้นในกรุงไทเปของลิเบอร์ตี้สแควร์และฮ่องกงวิกตอเรียปาร์ค. ไม่มีอะไรจะชื่อของฉัน, เพลงของขบวนการประชาธิปไตยของนักเรียน 1989 เขียนโดยผู้ก่อตั้ง หินจีน 'n' ม้วน Cui เจียนคือไม่มีที่ไหนเลยที่จะได้ยิน รูปแบบของปัจเจกทดลองและไม่สอดคล้องตั้งแต่ได้รับการปลดออกจากองค์ประกอบใด ๆ ของการปฏิวัติทางการเมือง. - ย้ายออกจากที่โล่งของ Tiananmen Square ไปใต้ดินปักกิ่งฉากหินซึ่งจะเจริญรุ่งเรืองCui เจียนที่นำเพลงร็อคไปยังประเทศจีน ( เครดิต: ฟริตซ์ฮอฟ / ในภาพ / Corbis) Cui เจียนแนะนำเพลงร็อคไปยังประเทศจีนในช่วงปลายปี 1980 และจะมีขอบการเมือง - ร็อคที่หลีกเลี่ยงการท้าทายความสามารถของรัฐบาลในขณะนี้ (เครดิต: ฟริตซ์ฮอฟ / ในภาพ / Corbis) เพลงร็อคของจีนเริ่ม เพื่อรวบรวมก้าวในปี 1987 น้อยกว่าทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากการตายของเหมา มันเริ่มต้นเมื่อ Cui ซ้ายปักกิ่งดนตรีซึ่งเขาเคยเล่นทรัมเป็ต, การเขียนและบันทึกเสียงอัลบั้มร็อคครั้งแรกของประเทศจีน, ร็อคแอนด์โรลใน New Long March เพลงของเขาจะกลายเป็นอุปกรณ์ติดตั้งทางการเมืองในช่วงปลายทศวรรษ 1980 เป็นหนุ่มเมืองจีนระดมความขัดแย้งกับสิ่งที่พวกเขาเห็นว่านโยบายการปราบปรามสาธารณรัฐประชาชนของ แม้หลังจากที่รัฐเผด็จการปลดปล่อยความรุนแรงในการชุมนุมประท้วงของนักเรียนที่วางจบลงกับการเคลื่อนไหวของพวกเขา Cui ทัวร์ทั่วประเทศ เขาเรียกมันใหม่ยาวมีนาคมเย้ยยิ่งทำให้เหมาของตัวเอง 'ยาวมีนาคมของปี 1930 - กรณีที่เริ่มปรับตัวสูงขึ้นสู่อำนาจของเขาในการเคลื่อนไหวของพรรคคอมมิวนิสต์จีนและแรงบันดาลใจครั้งแรกของเขาศาสนาของบุคลิกภาพ มันก็ไม่นานก่อนที่ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์วิเศษถึงร๊อคทางการเมือง Cui และยกเลิกที่เหลือของวันที่ทัวร์ของเขา. อย่างไรก็ตาม Cui ได้เป็นหัวหอกในพื้นพันธุ์ใหม่สำหรับเพลงจีนคนหนึ่งที่จะพองตัวเข้าฉากอินดี้ที่มีสีสันสดใสมีความสุขในวันนี้ที่กรุงปักกิ่ง แต่เป็นร็อคใต้ดินจีนมีการพัฒนาจากจุดเริ่มต้นเผชิญหน้าของมันก็มีโรงส่วนใหญ่เนื้อหาทางการเมืองของตน รุ่นใหม่ของร็อคเกอร์ชิโนได้เบือนหน้าหนีจากการอ้างอิงชัดเจนหรือเอียงแม้กระทั่งการก่อจลาจลต่อต้านรัฐบาล หัวหน้าของพวกเขาคือโจว Shouwang รับหน้าที่ของเสียงทั้งสามคนเมารถทดลองรถยนต์ที่มีร่องรอยของบรรพบุรุษดนตรีของเขาที่จะกำมะหยี่โซนิคหนุ่มและนักประพันธ์เพลงที่เรียบง่ายและสตีฟรีคแก้วฟิลิป ในการให้สัมภาษณ์กับไมเคิล Pettis ชาวอเมริกันอดีตตบเบา ๆ ที่เหลือ Wall Street ที่จะพบสโมสรใต้ดินและบันทึกชื่อในกรุงปักกิ่งโจวสะท้อนให้เห็นถึง "[Cui ของ] เพลงพอดีรุ่นอุดมคติมากขึ้นที่รู้น้อยเกี่ยวกับเพลงและชีวิตในเมืองและได้รับการดูแล เพิ่มเติมเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงโลก ผมคิดว่าเราอาจจะเป็นในแง่ร้ายมากขึ้นและยังมีความสนใจมากขึ้นในการหางานศิลปะที่ท้าทายเราและทำให้เราขยายความคิดของเรา. " ร็อคโดยไม่ต้องก่อจลาจลความสัมพันธ์ระหว่างการเมืองและศิลปะในประเทศจีนยุคใหม่เป็นอย่างใดอย่างหนึ่งที่เต็มไป นับตั้งแต่การปฏิวัติทางวัฒนธรรมนำทศวรรษของความหวาดกลัวให้กับศิลปินและปัญญาชนในช่วงปลายยุค 60 และต้นยุค 70 บางส่วนของความสามารถความคิดสร้างสรรค์ของจีนที่สำคัญที่สุดได้หลบหนีไปต่างประเทศ ในหมู่พวกเขา Gao Xingjian ผู้เขียนคนแรกที่เขียนในภาษาจีนและได้รับรางวัลโนเบลในวรรณคดีที่อพยพไปยังประเทศฝรั่งเศสในช่วงปลายยุค 80 แม้จะมีสายเลือดของเขาในโลกตะวันตกนวนิยาย Gao จะไม่มีที่ไหนเลยที่จะพบได้ในร้านหนังสือของจีนและละครของเขาเป็นที่สะดุดตาหายไปจากขั้นตอนของปักกิ่ง เวสเทิร์นักวิจารณ์หลายคนคาดหวังว่าศิลปินจีนที่จะทำซ้ำความก้าวหน้าของการเมืองที่ไม่เห็นด้วยเสียงเหมือน Gao Ai Weiwei และและเรียกพวกเขาว่างานของพวกเขาไม่ได้โดยตรงท้าทายระบอบการปกครองของเซ็นเซอร์ตามที่พวกเขาทำงาน - ตัวอย่างเช่นนักเขียนบางคนในเวสต์ได้เรียก 2012 รางวัลโนเบลในวรรณคดี Mo Yan, จำนำของรัฐบาลจีนและไม่สมควรได้รับรางวัล. บรรดาผู้ที่ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์โมอาจจะผิดหวังกับการขาดฉากหินปักกิ่งของการมีส่วนร่วมทางการเมืองในวันนี้ แต่ภายในสังคมเผด็จการโจว Shouwang และเพื่อนนักดนตรีของเขาได้แกะสลักจากพื้นที่เพื่อสำรวจชีวิตในเมืองที่ทันสมัยและเอกลักษณ์ ใบอนุญาตความคิดสร้างสรรค์ที่มีอยู่กับพวกเขาในพื้นที่ที่พวกเขารู้สึกไม่ จำกัด อย่างรุนแรงจากการเซ็นเซอร์ของรัฐบาล ถ้าพวกเขาเจ็บใจพรรคคอมมิวนิสต์กับเนื้อเพลงทางการเมืองมากขึ้นอย่างชัดเจนว่าพวกเขาอาจเป็นอันตรายต่อเสรีภาพที่ หลายคนชอบที่จะหลีกเลี่ยงการมีปฏิสัมพันธ์กับรัฐบาลทั้งหมดรวมทั้งการให้การสนับสนุนของรัฐที่อาจเกิดขึ้น "ฉันกลัวว่าถ้ารัฐบาลเข้าใจสิ่งที่เราทำและตัดสินใจที่จะสนับสนุนศิลปินและนักดนตรีใต้ดินในกรุงปักกิ่ง ... พวกเขาจะจบลงทำร้ายความแข็งแรงและความหลากหลายของศิลปะกรุงปักกิ่งและฉากเพลง" โจว Shouyang บอก Pettis. ค้นหา เพื่อผลกำไรนักดนตรีอินดี้ท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเทศจีนต้องเผชิญไม่ได้ทางการเมือง แต่ในเชิงพาณิชย์ กี่ของพวกเขาสามารถรักษาตัวเองในเพลงที่พวกเขาผลิต ผมพูดกับดันแคนฮอดซันอดีตตบคนที่เล่นกีตาร์ห้าชิ้นวง Brit พังก์ MagicBus. "มีเงินน้อยมากที่จะทำจากมันและตลาดมีขนาดเล็กมากในปัจจุบัน" เขาบอกผมว่า "ในประเทศจีนคุณอาจจะสามารถนับจำนวนของวงดนตรีที่จริงสามารถทำให้ชีวิตจากเพลงบนมือข้างหนึ่ง." จีนโยกฮวัง (เครดิต: Hai Ying / EPA / Corbis) โยกฮวังเป็นหนึ่งในนักดนตรีที่โชคดีในการเล่นที่ เทศกาลที่มีขนาดใหญ่ - รับจองสามารถเป็นสิ่งที่ท้าทายสำหรับการกระทำไม่ค่อยมีคนรู้จัก (เครดิต: Hai Ying / EPA / Corbis) ในประเทศจีนในขณะที่เวสต์แปลงของเพลงได้เปลี่ยนกลไกกำไรของอุตสาหกรรมจากการขายอัลบั้มรายได้จากการ live- แสดง ผลที่ได้คือวงดนตรีใต้ดินที่นิยมมากที่สุดทำให้ส่วนใหญ่ของเงินของพวกเขาในงานเทศกาลที่มีขนาดใหญ่เช่นเทศกาลกายที่ทันสมัยและเทศกาลสตรอเบอร์รี่ ในขณะที่ความเป็นจริงนี้ได้ช่วยนำร็อคอินดี้ให้กับประชาชนจีนที่มีขนาดใหญ่มาที่ค่าใช้จ่ายของการกระทำที่มีขนาดเล็ก. ขึ้นและ comers ที่ต่อสู้เพื่อบุกเข้าไปในที่เกิดเหตุเทศกาลพบว่ามันยากที่จะอยู่ลอยไปบนยอดขายอัลบั้มเพียงอย่างเดียว ในหิวโหยของอุตสาหกรรมเงินสดเป็นเจ้าของและดำเนินบันทึกชื่อเป็นเรื่องที่สูญเสียให้มากที่สุดซึ่งได้รับอนุญาตให้กำมือของแบรนด์ที่จะผูกขาดการผลิตของฉากและการจัดจำหน่าย ยักษ์ใหญ่ในอุตสาหกรรมรวมถึงโมเดิร์นสกาย Genjing ประวัติและดาวอังคารอาจจะก่อตั้งโดย Pettis ในปี 2007 ที่ทำหน้าที่ทดลองจีนสามารถหาแหล่งที่น้อยมากของเงินทุนที่เหนือกว่าอดีตนายธนาคาร Wall Street อาจดูเหมือนเยือกเย็น แต่ฮอดซันระบุว่า woes เชิงพาณิชย์ที่เกิดเหตุเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่ทำให้มันไม่ซ้ำกันและมีชีวิตชีวา: "ผู้คนได้มีส่วนร่วมอยู่ในนั้นด้วยเหตุผลง่ายๆ - พวกเขารักเสียงเพลงและต้องการที่จะใช้ในการร้องเพลงเกี่ยวกับชีวิตของพวกเขา." แถว dizzying ของ ประเภทดัดเสียงได้โผล่ออกมาจากใต้ดินปักกิ่งลูกผสมของไฟฟ้าฝันป๊อป, โพสต์พังก์ร็อคคณิตศาสตร์บรรเลงเพลงเสียงรบกวนและการโพสต์ร็อค การกระทำที่แตกต่างกันในการวัดจากมาตรฐานชิ้นสี่วงป่าที่มีนกหวีดดีบุกไวโอลินไอริชและเครื่องดนตรีจีนแบบดั้งเดิม มันเป็นฉากที่ผสมผสานอย่างน่าทึ่งและมีมูลค่าการตรวจสอบออก - เพียงไม่คาดหวังจะพบการก่อจลาจลในการผสม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปักกิ่งใต้ดินฉากหิน


เมื่อวันที่ 4 มิถุนายน ปี 2014 25 ปีหลังจากเจาะแล้วร่างของโปรประชาธิปไตยประท้วง , Tiananmen Square ดู เพราะมันอาจจะในวันอื่น ภายใต้การบุคคลของเหมาเจ๋อตง นักท่องเที่ยวข้าวสารและเด็กหัวเราะและเล่นตามที่พวกเขาจะที่ใด ทหารอยู่ในปริมณฑลของตาราง อย่างไรก็ตามการจับกลุ่มในตัวเลขที่เห็นได้ชัดขนาดใหญ่กว่าปกติ แต่ตอนเช้า เบลด เป็นคืนโดยไม่มีใจจดใจจ่อ , ครบรอบกาลเย็นติดต่อกัน ไมโครโฟนในจัตุรัสเทียนอันเหมิน ไม่ส่งเสียงดัง ไม่ถูกเผาเทียน และไม่มีหัวจมลง เช่นที่พวกเขาทำในจักจัดขึ้นในกรุงไทเปลิเบอร์ตี้สแควร์และฮ่องกงวิคตอเรียปาร์ค

อะไรชื่อของฉัน , เพลงชาติ 1989 เยาวชนประชาธิปไตยการเคลื่อนไหวเขียนโดยผู้ก่อตั้งของจีน ร็อคแอนด์โรล Cui Jian , มีไม่มีที่ไหนเลยที่จะได้ยิน ของชุดรูปแบบของปัจเจก การทดลอง และไม่สอดคล้องมีตั้งแต่ถูกปลดออกจากองค์ประกอบใด ๆของการจลาจลทางการเมือง–พลัดถิ่นจากอากาศเปิดของ Tiananmen Square ไปใต้ดินปักกิ่งฉากหินซึ่งมีฤทธ์

Cui Jian , ผู้เผยแพร่ดนตรีจีน ( เครดิต :ฟริทซ์ ฮอฟแมน / ภาพ / คอร์บิส )
คุยเจี้ยนแนะนำดนตรีจีนในปลายทศวรรษที่ 1980 และมันมีขอบหินเพื่อหลีกเลี่ยงความท้าทายทางการเมืองและรัฐบาลนี้ ( เครดิต : Fritz ฮอฟแมน / ภาพ / คอร์บิส )
เพลงร็อคจีนเริ่มรวบรวมก้าวใน 1987 เล็กน้อยกว่าทศวรรษหลังจากความตาย ของ เหมา มันเริ่มต้นขึ้นเมื่อชเวออกจากปักกิ่ง ฟิลฮาร์โมนิค ซึ่งเขาเคยเล่นทรัมเป็ตเขียนและบันทึกอัลบั้มแรกของจีนหิน , หินกลิ้งในการเดินทางใหม่ ดนตรีของเขาจะกลายเป็นการเมืองแข่ง ในปลายทศวรรษ 1980 เป็นเยาวชนในเมืองของจีน mobilised ความขัดแย้งกับสิ่งที่พวกเขารับรู้ว่าเป็นประเทศสาธารณรัฐประชาชน ซึ่งเป็นนโยบาย แม้หลังจากที่รัฐเผด็จการปลดปล่อยความรุนแรงในนักเรียนชุมนุมวางจุดสิ้นสุดทันทีทันใดกับการเคลื่อนไหวของพวกเขาซุยเริ่มทัวร์ทั่วประเทศ เขาเรียกมันว่าการเดินทางใหม่ที่ไล่กวดพาดพิงไปถึง เหมา เอง ' ' 1930 –มีนาคมยาวของเหตุการณ์ที่เริ่มต้นการขึ้นสู่อำนาจของเขาในการเคลื่อนไหวของพรรคคอมมิวนิสต์จีนและแรงบันดาลใจแรกในศาสนาของบุคลิกภาพ มันไม่นานก่อนที่ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์ wised ขึ้น ethos ทางการเมือง ซุย และยกเลิกส่วนที่เหลือของวันที่ทัวร์ของเขา

.อย่างไรก็ตาม หัวหอก ซุย มีพื้นพันธุ์ใหม่สำหรับเพลงจีน หนึ่งนั้นจะบวมเป็นประกายกับฉากอินดี้ปักกิ่งวันนี้ แต่เป็นเพลงร็อคจีนใต้ดินมีวิวัฒนาการจากจุดเริ่มต้นของการเผชิญหน้า มันส่วนใหญ่ได้หลั่งเนื้อหาทางการเมืองของ รุ่นใหม่ของชิโน โยกได้ shied ห่างจากตัว หรือแม้แต่เฉียงอ้างอิงกบฎต่อรัฐบาลหัวหน้าในหมู่พวกเขาคือ โจว shouwang , ด่านทดลองเสียงสามเมารถรถที่ร่องรอยของดนตรีของเขากับกำมะหยี่ใต้ดิน , Sonic Youth และเรียบง่ายและคีตกวีสตีฟรีคฟิลิปแก้ว ในการให้สัมภาษณ์กับไมเคิล เพ็ตติส , อเมริกันอดีต pat ที่จาก Wall Street จะเจอคลับใต้ดินและบันทึกชื่อในปักกิ่ง , โจว สะท้อนให้เห็นถึง :" [ j ] เพลงพอดีมากขึ้นเป็นรุ่นใครรู้น้อยเกี่ยวกับเพลงและชีวิตในเมืองและดูแลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงโลก ฉันคิดว่า เราอาจจะมองโลกในแง่ร้าย และยังสนใจในการค้นหาศิลปะที่ท้าทายให้เราขยายความคิดของเรา . "

หินโดยไม่มีการจลาจล

ความสัมพันธ์ระหว่างการเมืองกับศิลปะจีนสมัยใหม่เป็นเต็มหนึ่ง