กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กสาวคนห

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กสาวคนหนึ่งชื่อโดเรธีเธอมีหมาคู่ใจตัวหนึ่งชื่อเจ้าโตโต้ เธออาศัยอยู่ที่แคนซัส วันหนึ่งได้เกิดพายุขึ้น บ้านของเธอและตัวเธอถูกพัดไปตกที่เมืองปริศนา หลังจากที่เธอเห็นพายุสงบลงแล้ว เธอก็ได้ออกจากบ้าน
เธอได้พบแม่มดใจร้ายที่ถูกบ้านทับ เธอเห็นรองเท้าคู่หนึ่งจึงกล่าวว่า “ว้าว” นีมันรองเท้าของใครกันนี่ ช่างสวยเหลือเกิน “ เธอจึงหยิบมันออกมาแล้วใส่ หลังจากนั้นเธอก็เดินทางกลับบ้านและได้พบกับหุ่นไล่กาพูดได้ จึงกล่าวกับมันว่า “ฉันกำลังหาทางกลับบ้านอยู่ เธอรู้ทางกลับบ้านไหม” หุ่นไล่กาตอบว่า “ฉันไม่รู้ แต่พ่อมดออสแห่งเมืองมรกต อาจช่วยเธอได้” “ฉันคิดว่าฉันอยากจะไปขอสมองจากเขาเสียหน่อย” โดเรทีจึงพาหุ่นไล่กาไปด้วย เจ้าโตโต้ทำท่าทางไม่ไว้ใจ และแอบคิดในใจว่า “ถ้าเกิดฉันนำเจ้านี่ไปกัด คงสนุกน่าดู” ระหว่างเดินทางเธอพบกับเจ้าหุ่นกระป๋อง โดเรธีจึงได้ชักชวนหุ่นกระป๋องให้เดินทางไปด้วยกัน หุ่นกระป๋องกล่าวว่า “ยอดเยี่ยม เธอจะไปหาพ่อมดออสงั้นหรือ ฉันคิดว่าฉันจะไปหาเขา เพื่อขอหัวใจพอดีเลย” ทั้งสีจึงได้เดินทางต่อไป
ทั้งสี่ได้พบกับสิงโต มันเป็นสิงโตขี้ขลาด มันกล่าวว่า “ข้าต้องการความกล้าหาญมากพอที่จะเป็นเจ้าป่าเหลือเกิน” เจ้าหุ่นไล่กาจึงชักชวนเจ้าสิงโตเดินทางไปหาพ่อมดออสด้วยกัน ทั้งห้าได้เดินทางมาเรื่อยๆ จนได้พบกับพ่อมดออส ทำให้พวกเขาได้รู้ว่า พ่อมดออสไม่ใช่พ่อมด จริงๆแล้วเขาเป็นมนุษย์ธรรมดา เขากล่าวว่า “ฉันขอโทษทุกๆคนนะที่ฉันเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง แต่ฉันสามารถทำให้คำขอของพวกเธอเป็นจริงได้ พรุ่งนี้ขอให้พวกเธอมาพบฉันที่นี่ ฉันจะมอบของเหล่านั้นแก่พวกเธอเอง”
วันรุ่งขึ้น ทั้งห้าได้มาพบพ่อมดออส โดยหุ่นไล่กาพบก่อนเป็นคนแรก พ่อมดออสถามว่า “เธอต้องการอะไรหรือ” หุ่นไล่กาตอบว่า “ฉันต้องการสมอง” ดังนั้นพ่อมดออสจึงหยิบเข็มหมุดมาจำนวนหนึ่งมาใส่หัวหุ่นไล่กาแล้วกล่าวว่า “นีคือสมองของเธอ มันจะหลักแหลมกว่าสมองใดๆ” หุ่นไล่กาตอบว่า “ขอบคุณ”
ต่อมาหุ่นกระป๋องก็ได้มาพบกับพ่อมดออส เขาถามว่า “นายต้องการอะไร” หุ่นกระป๋องตอบว่า “ฉันต้องการหัวใจ” พ่อมดออสจึงหยิบผ้ากำมะหยี่รูปหัวใจแล้วใส่ในอกของหุ่นกระป๋องพร้อมกล่าวว่า “นี่คือหัวใจของเจ้า มันจะเป็นหัวใจที่เมตตาที่สุด” หุ่นกระป๋องตอบว่า “ขอบคุณ”
สิงโตได้พบพ่อมดออสเป็นคนที่สาม เขาบอกกับพ่อมดออสว่า “ข้าต้องการความกล้าหาญ” พ่อมดออสจึงนำเอาน้ำเปล่ารินใส่ถาดแล้วกล่าวว่า “ถ้าเจ้าดื่มน้ำนี่แล้ว เจ้าจะมีความกล้าหาญเหนือสิ่งใดๆ” สิงโตกล่าวว่า “ขอบคุณ”
โดเรธีได้พบกับพ่อมดออสเป็นคนสุดท้าย เธอกล่าวว่า “ฉันอยากกลับบ้านเหลือเกิน” พ่อมดออสเงียบเนื่องจาก เขาไม่อาจทำให้คำขอของเธอเป็นจริงได้ เขาจึงกล่าวว่า “ฉันไม่อาจทำให้คำขอของเธอเป็นจริงได้ แต่ถ้าเธอเคาะรองเท้าตัวเองสามครั้ง เธอจะขอพรอะไรก็ได้หนึ่งข้อ” โดเรธีกล่าว “ขอบคุณ”
โดเรธีได้กลับบ้านของเธอ หุ่นไล่กาได้เป็นผู้ปกครองเมืองมรกตต่อจากพ่อมดออส หุ่นกระป๋องได้แต่งงาน สิงโตได้เป็นเจ้าป่า ทุกคนได้ในสิ่งที่ต้องการในที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเด็กสาวคนหนึ่งชื่อโดเรธีเธอมีหมาคู่ใจตัวหนึ่งชื่อเจ้าโตโต้เธออาศัยอยู่ที่แคนซัสวันหนึ่งได้เกิดพายุขึ้นบ้านของเธอและตัวเธอถูกพัดไปตกที่เมืองปริศนาหลังจากที่เธอเห็นพายุสงบลงแล้วเธอก็ได้ออกจากบ้านเธอได้พบแม่มดใจร้ายที่ถูกบ้านทับเธอเห็นรองเท้าคู่หนึ่งจึงกล่าวว่า "ว้าว" นีมันรองเท้าของใครกันนี่ช่างสวยเหลือเกิน "เธอจึงหยิบมันออกมาแล้วใส่หลังจากนั้นเธอก็เดินทางกลับบ้านและได้พบกับหุ่นไล่กาพูดได้จึงกล่าวกับมันว่า"ฉันกำลังหาทางกลับบ้านอยู่เธอรู้ทางกลับบ้านไหม"หุ่นไล่กาตอบว่า"ฉันไม่รู้แต่พ่อมดออสแห่งเมืองมรกตอาจช่วยเธอได้""ฉันคิดว่าฉันอยากจะไปขอสมองจากเขาเสียหน่อย"โดเรทีจึงพาหุ่นไล่กาไปด้วยเจ้าโตโต้ทำท่าทางไม่ไว้ใจและแอบคิดในใจว่า"ถ้าเกิดฉันนำเจ้านี่ไปกัดคงสทั้งสีจึงได้เดินทางต่อไป "ยอดเยี่ยมเธอจะไปหาพ่อมดออสงั้นหรือฉันคิดว่าฉันจะไปหาเขาเพื่อขอหัวใจพอดีเลย" หุ่นกระป๋องกล่าวว่านุกน่าดู"ระหว่างเดินทางเธอพบกับเจ้าหุ่นกระป๋องโดเรธีจึงได้ชักชวนหุ่นกระป๋องให้เดินทางไปด้วยกันทั้งสี่ได้พบกับสิงโตมันเป็นสิงโตขี้ขลาดมันกล่าวว่า "ข้าต้องการความกล้าหาญมากพอที่จะเป็นเจ้าป่าเหลือเกิน" เจ้าหุ่นไล่กาจึงชักชวนเจ้าสิงโตเดินทางไปหาพ่อมดออสด้วยกันทั้งห้าได้เดินทางมาเรื่อย ๆ จนได้พบกับพ่อมดออสทำให้พวกเขาได้รู้ว่าพ่อมดออสไม่ใช่พ่อมดจริงๆแล้วเขาเป็นมนุษย์ธรรมดาเขากล่าวว่า "ฉันขอโทษทุกๆคนนะที่ฉันเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งแต่ฉันสามารถทำให้คำขอของพวกเธอเป็นจริงได้พรุ่งนี้ขอให้พวกเธอมาพบฉันที่นี่ฉันจะมอบของเหล่านั้นแก่พวกเธอเอง" วันรุ่งขึ้นทั้งห้าได้มาพบพ่อมดออสโดยหุ่นไล่กาพบก่อนเป็นคนแรกพ่อมดออสถามว่า "เธอต้องการอะไรหรือ" หุ่นไล่กาตอบว่า "ฉันต้องการสมอง" ดังนั้นพ่อมดออสจึงหยิบเข็มหมุดมาจำนวนหนึ่งมาใส่หัวหุ่นไล่กาแล้วกล่าวว่า "นีคือสมองของเธอมันจะหลักแหลมกว่าสมองใดๆ" หุ่นไล่กาตอบว่า "ขอบคุณ" ต่อมาหุ่นกระป๋องก็ได้มาพบกับพ่อมดออสเขาถามว่า "นายต้องการอะไร" หุ่นกระป๋องตอบว่า "ฉันต้องการหัวใจ" พ่อมดออสจึงหยิบผ้ากำมะหยี่รูปหัวใจแล้วใส่ในอกของหุ่นกระป๋องพร้อมกล่าวว่า "นี่คือหัวใจของเจ้ามันจะเป็นหัวใจที่เมตตาที่สุด" หุ่นกระป๋องตอบว่า "ขอบคุณ"สิงโตได้พบพ่อมดออสเป็นคนที่สามเขาบอกกับพ่อมดออสว่า "ข้าต้องการความกล้าหาญ" พ่อมดออสจึงนำเอาน้ำเปล่ารินใส่ถาดแล้วกล่าวว่า "ถ้าเจ้าดื่มน้ำนี่แล้วเจ้าจะมีความกล้าหาญเหนือสิ่งใดๆ" สิงโตกล่าวว่า "ขอบคุณ"โดเรธีได้พบกับพ่อมดออสเป็นคนสุดท้ายเธอกล่าวว่า "ฉันอยากกลับบ้านเหลือเกิน" พ่อมดออสเงียบเนื่องจากเขาไม่อาจทำให้คำขอของเธอเป็นจริงได้เขาจึงกล่าวว่า "ฉันไม่อาจทำให้คำขอของเธอเป็นจริงได้แต่ถ้าเธอเคาะรองเท้าตัวเองสามครั้งเธอจะขอพรอะไรก็ได้หนึ่งข้อ" โดเรธีกล่าว "ขอบคุณ"โดเรธีได้กลับบ้านของเธอหุ่นไล่กาได้เป็นผู้ปกครองเมืองมรกตต่อจากพ่อมดออสหุ่นกระป๋องได้แต่งงานสิงโตได้เป็นเจ้าป่าทุกคนได้ในสิ่งที่ต้องการในที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเด็ก สาวคนหนึ่งชื่อโดเรธีเธอมีหมาคู่ใจตัวหนึ่งชื่อเจ้าโตโต้เธออาศัยอยู่ที่แคนซัสวันหนึ่งได้เกิดพายุขึ้นบ้านของเธอและตัวเธอถูกพัดไปตกที่เมืองปริศนาหลังจาก ที่เพลงเธอเห็นพายุสงบลงแล้วเพลงเธอก็ได้ออกจากเนชั่ร้านบ้าน
เพลงเธอได้พบแม่มดใจร้ายที่ถูกร้านบ้านทับเพลงเธอเห็นรองเท้าคู่คุณหนึ่งจึงกล่าวว่าได้ "ว้าว" นีมันรองเท้าของใครกันนี่ช่าง สวยเหลือเกิน "เธอจึงหยิบมันออกมา แล้วใส่หลังจากนั้นเธอก็เดินทางกลับ บ้านและได้พบกับหุ่นไล่กาพูดได้จึงกล่าวกับมันว่า "ฉันกำลังหาทางกลับบ้านอยู่เธอ รู้ทางกลับบ้านไหม " หุ่นไล่กาตอบว่า "ฉันไม่รู้ แต่พ่อมดออสแห่ง เมืองมรกต อาจช่วยเธอได้ "" ฉันคิดว่าฉันอยากจะไปขอ สมองจากเขาเสียหน่อย "โดเรทีจึงพาหุ่นไล่กาไปด้วย เจ้าโตโต้ทำท่าทางไม่ไว้ใจและแอบคิดในใจว่า " ถ้าเกิดฉันนำเจ้านี่ไปกัด คง สนุกน่าดู "ระหว่างเดินทางเธอพบกับเจ้าหุ่นกระป๋อง โดเรธีจึงได้ชักชวนหุ่นกระป๋องให้เดินทางไปด้วยกันหุ่นกระป๋องกล่าวว่า " ยอดเยี่ยมเธอจะไปหาพ่อมด ออสงั้นหรือฉันคิดว่าฉันจะไปหาเขา เพื่อขอหัวใจพอดีเลย "ทั้งสีจึงได้เดินทางต่อไป
ทั้งสี่ได้พบกับสิงโตมันเป็นสิงโตขี้ขลาดมันกล่าวว่าได้" ข้าต้องการความกล้าหาญมากพอที่ จะเป็นเจ้าป่าเหลือเกิน "เจ้าหุ่นไล่กาจึงชักชวนเจ้าสิงโตเดินทางไป หาพ่อมดออสด้วยกันทั้ง ห้าได้เดินทางมาเรื่อย ๆ จนได้พบกับพ่อมดออสทำให้พวกเขาได้รู้ว่าพ่อมดออสไม่ใช่พ่อมดจริงๆแล้วเขาเป็นมนุษย์ธรรมดาเขากล่าวว่า "ฉันขอโทษทุกๆคนนะ ที่ฉันเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง แต่ฉันสามารถทำให้คำขอของพวกเธอเป็นจริงได้พรุ่งนี้ขอให้พวกเธอมาพบฉันที่นี่ฉันจะมอบของเหล่านั้นแก่พวกเธอเอง "
วันรุ่งขึ้นทั้งห้าได้มาพบ พ่อมด ออสโดยหุ่นไล่กาพบก่อนเป็นคน แรกพ่อมดออสถามว่า "เธอต้องการอะไรหรือ" หุ่นไล่กาตอบว่า "ฉันต้องการสมอง" ดังนั้นพ่อมดออสจึงหยิบเข็ม หมุดมาจำนวนหนึ่งมาใส่หัวหุ่นไล่กาแล้วกล่าวว่า "นี คือสมองของเธอมันจะหลักแหลมกว่า สมองใด ๆ "หุ่นไล่กาตอบว่า" ขอบคุณ "
ต่อมาหุ่นกระป๋องก็ได้มาพบกับ พ่อมดออสเขาถามว่า " นายต้องการอะไร "หุ่นกระป๋องตอบว่า" ฉันต้องการหัวใจ "พ่อมดออ สจึงหยิบผ้ากำมะหยี่รูปหัวใจแล้ว ใส่ในอกของหุ่นกระป๋องพร้อมกล่าวว่า "นี่คือหัวใจของเจ้ามันจะเป็น หัวใจที่เมตตาที่สุด " หุ่นกระป๋องตอบว่า "ขอบคุณ"
สิงโตได้พบพ่อมดออสเป็น คนที่สามเขา บอกกับพ่อมดออสว่า "ข้าต้องการความกล้าหาญ" พ่อมดออสจึงนำเอาน้ำ เปล่ารินใส่ถาดแล้วกล่าวว่า "ถ้าเจ้าดื่มน้ำนี่แล้วเจ้าจะ มีความกล้าหาญเหนือสิ่งใด ๆ " สิงโตกล่าวว่า "ขอบคุณ"
โดเรธีได้พบกับพ่อมด ออสเป็นคนสุดท้ายเธอกล่าวว่า "ฉันอยากกลับบ้านเหลือเกิน" พ่อมดออสเงียบเนื่องจากเขาไม่ อาจทำให้คำขอของเธอเป็นจริงได้เขาจึงกล่าวว่า "ฉันไม่อาจ ทำให้คำขอของเธอเป็นจริงได้ แต่ ถ้าเธอเคาะรองเท้าตัวเองสามครั้งเธอจะขอพรอะไรก็ได้หนึ่งข้อ "โดเรธีกล่าว" ขอบคุณ "
โดเรธีได้กลับบ้านของเธอ หุ่นไล่กาได้เป็นผู้ปกครองเมืองมรกตต่อจากพ่อ มดออสหุ่นกระป๋องได้แต่งงานสิงโต ได้เป็นเจ้าป่าทุกคนได้ในสิ่งที่ต้องการในที่สุด