Coordination through Short-Term Coa

Coordination through Short-Term Coalitions: The Hollywood Motion
Picture Industry Hollywood, or more properly the Los Angeles area, has dominated the U.S. motion picture industry since the 1920s. In 1939, for example, Hollywood produced 90 percent of the feature-length motion pictures made in the United States and 65 percent of those produced in the world (Rosten 1970, 4). According to the Department of Commerce’s census of service industries, in 1987 California accounted for 75 percent of U.S. motion picture production and 70 percent of U.S. television show production. The Los Angeles-Long Beach Primary Metropolitan Statistical Area (PMSA) accounted for 96 percent of California’s motion picture and 85 percent of its television show production in that year. This translated into 7 1 percent of the nation’s motion picture and 60 percent of the nation’s television show production.
Industry History Hollywood’s rise to prominence began shortly after the turn of the century. In 1909, William Selig, a Chicago moviemaker frustrated by Chicago’s weather (all movies were shot outdoors at the time) and running battles with the New York-based Motion Picture Patents Company (MPPC),’O moved his business to Los Angeles. Another company, the Nestor Film Corporation, set up the first studio in Hollywood in 1910. Within three months, there were fifteen companies shooting films in Hollywood, which was soon transformed from a sleepy residential community into the motion picture capital of the world. The movie companies were initially attracted to Hollywood by the weather, the proximity of Los Angeles (which provided infrastructure and workers), location near other film companies (which stimulated the development of specialized services and suppliers for the industry), and low land
prices. Another attraction was distance from New York (and the MPPC’s strong-arm tactics) and proximity to Mexico (which permitted escape beyond the jurisdiction of U.S. marshals). The physical geography of the Los Angeles area allowed film companies to find a wide range of locations, including mountains, deserts, rivers, and ocean, within a day’s journey. According to Schatz (1983, 3 3 , the forces that were to become the major Hollywood studios were in place by 1914. By 1915, the local film industry payroll was already estimated at $15 million (Palmer 1938, 191, 198).
During the “studio era” (mid-1920s to 1949), the U.S. motion picture industry was controlled by eight corporations. The five so-called majors, Paramount, Loew’s, Twentieth Century-Fox, Warner Brothers, and Radio- Keith-Orpheum (RKO), were fully integrated into production, distribution, and exhibition. Of the “little three,” Universal and Columbia produced and distributed films but owned no theaters, whereas United Artists distributed films for independent producers but did no production and owned no theaters. The majors developed strategies based on creating stars, controlling distribution, and dominating exhibition through ownership of a small number of firstrun theaters. This strategy allowed the majors to receive roughly 75 percent of the motion picture rental fees during the studio era. The “little three” received around 20 percent of the film rentals in the studio era; all other companies
combined received around 5 percent.I’Coordination of the industry’s activities was carried out within the vertically integrated firms. The majors’ overall production and release schedules were set by corporate management in New York. The Hollywood studio chief and a small number of producers then organized the writing, pre-production work, filming, editing, and post-production work using actors, staff writers, directors, and crews, as well as pre- and post-production workers who were under long term contracts (the so-called contract system). The studios attempted to utilize fully their fixed production assets to supply their other, larger fixed assets in exhibition and distribution.’* Specialized skills and rigid union work rules (by the mid- to late 1930s) meant that a large number of individuals performed sharply defined specialized tasks for a given film (Gomery 1986, 15). Hollywood and New York negotiated over budgets, schedules, wages, and investments. Final decisions usually rested with the CEO in New York, not the studio boss in Hollywood. The physical separation of management allowed the production chief to be part of the Hollywood creative milieu while corporate remained part of the New York financial and distribution community. The separation also allowed the studio chief a certain autonomy, providing some
insulation from the very different tasks of distribution and exhibition. Under the studio system, motion picture production in Hollywood became a standardized process tightly controlled and coordinated by the studio boss. Many believe the mass production of motion pictures reached its zenith (or nadir) at MGM, under Louis B. Mayer, and Warner Brothers, under Jack Warner, in the 1930s and 1940s. Mayer, MGM studio boss from 1924 to 1947, was reportedly the highest-paid executive in the United States in the 1930s. At MGM, producers could only sign stars and initiate projects with Mayer’s express approval. Warner Brothers was particularly known for its assembly-line methods of moviemaking. Jack Warner and his assistants made all the important
movie production decisions, generally trying to produce large volumes of films on small budgets, reusing stories, and operating with an overworked and underpaid studio staff (Gomery 1986,68-69, 112-15). An antitrust suit initiated by the Justice Department against the eight largest motion picture companies in 1938 had a dramatic impact on the movie industry. In 1948, the U.S. Supreme Court found that the companies had illegally monopolized the distribution and exhibition of motion pictures.13 In what became known as. the “Paramount Decision,” the Court ordered the firms to divest their theaters and outlawed block booking, the practice of forcing exhibitors to take blocks of films, sight unseen, in order to obtain any films at all. The decision influenced organization and coordination in the motion picture industry in two ways. The direct effect was the separation of exhibition from distribution. The indirect effect was the separation of distribution and production. The divestiture of the theaters and the end of block booking meant that each film had to be marketed individually. A studio could no longer guarantee the run of its motion pictures, or whether they would actually be run at all. Faced with greatly increased uncertainty, the Paramount defendants curtailed production (even though the Paramount decision did not force them to do so), further decreasing their level of vertical integration, and ended the contract system. Directors, writers, producers, and performers began to freelance on a picture by picture basis, while the “studios” focused on distribution rather than production.
Another result was a dramatic increase in the importance of independent production. In 1949, independently produced films accounted for only 20 percent of the films released by the eight Paramount defendants. United Artists, which did not produce at all, accounted for half of that 20 percent. In 1957, independent production accounted for 58 percent of the large distributors’ releases, with United Artists releasing less than one-third of that 58 percent (Connate 1978, 117-18). The separation of production from distribution had unanticipated benefits. The major studios found that independent producers were able to provide films that were more creative and lower cost than in-house production, with its large overhead expenses and risk-averse formula-film tradition, indicating that there had been significant inefficiencies in the vertically
integrated structure. The studios actually accelerated the process of vertical disintegration by renting studio space, distributing independent films, and investing in independent production. Warner Brothers, for example, advanced $1.6 million to independent producers in 1946. Ten years later the figure was $25.1 mi1li0n.l~ Actually, the motion picture industry had begun to change even before the Paramount decision. During the boom years of the Second World War, leading stars, directors, and producers set up production companies to take advantage of favorable corporate and capital gains tax rates.I6 By the 1950s, most important stars had formed their own production companies (Gomery 1986,9-10). Bitter but successful unionization drives in the 1930s and 1940s left Hollywood a fully unionized shop by the time of the Paramount decision. Extremely detailed work rules limited the flexibility of the studios, while wage agreements increased the integrated studios’ labor expenses. Even before the decision, studios had begun efforts to reduce their fixed costs and payrolls.
Paradoxically, industry-wide union contracts, which gave workers protection without the need to negotiate a detailed agreement for each film, and the roster system, in which the craft unions acted as hiring halls to allocate temporary jobs, allowed independent filmmakers to find qualified personnel without incurring search and negotiation costs. After the Paramount decision, more and more filmmakers found they could increase flexibility and decrease expenses by hiring independent contractors rather than permanent employees. The result was a further “casualization” (use of temporary workers and contractors) of motion picture employment.The structure of the motion picture industry was also influenced by changes in demand due to demographic changes and increased competition from television. As population shifted from city to suburb, it became more difficult to attract crowds to the large inner-city theaters that had provided the bulk of movie revenues in the 1930s and 1940s. A more important phenomenon was the advent of television. In 1949, there were

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประสานงานผ่าน Coalitions ระยะสั้น: การเคลื่อนไหวที่ฮอลลีวูดภาพอุตสาหกรรมฮอลลีวู้ด หรือถูกต้องมากขึ้นบริเวณลอสแองเจลิส ได้ครอบงำอุตสาหกรรมภาพเคลื่อนไหวสหรัฐอเมริกาตั้งแต่ปี 1920 ในปีพ.ศ. 2482 เช่น ฮอลลีวูดผลิตร้อยละ 90 ของภาพเคลื่อนไหวความยาวคุณลักษณะที่ทำในสหรัฐอเมริกาและร้อยละ 65 ของผู้ผลิตในโลก (Rosten 1970, 4) ตามสำมะโนโดยกระทรวงพาณิชย์ของอุตสาหกรรมบริการ ในแคลิฟอร์เนีย 1987 คิดเป็นร้อยละ 75 ของสหรัฐฯ ภาพเคลื่อนไหวผลิตและร้อยละ 70 ของสหรัฐฯ โทรทัศน์แสดงผลิต บัญชีลอสแองเจลิสลองบีชหลักนครสถิติตั้ง (PMSA) ร้อยละ 96 ของภาพเคลื่อนไหวของแคลิฟอร์เนียและ 85 เปอร์เซ็นต์ของการผลิตดูโทรทัศน์ในปีนั้น นี้แปลเป็นรูปภาพเคลื่อนไหวของประเทศร้อยละ 1 และร้อยละ 60 ของการผลิตแสดงรายการโทรทัศน์ของประเทศ 7เริ่มสูงขึ้นอุตสาหกรรมประวัติฮอลลีวู้ดเพื่อความโดดเด่นหลังจากเปิดของศตวรรษ ในปี 1909, William Selig, moviemaker ชิคาโกชิคาโกของอากาศ (ภาพยนตร์ทั้งหมดถูกยิงกลางแจ้งเวลา) และทำสงครามกับนิวยอร์กโดยใช้ภาพเคลื่อนไหวสิทธิบัตรบริษัท (MPPC), ผิดหวัง ' O ย้ายธุรกิจไปลอสแอนเจลิส อื่น บริษัท บริษัทฟิล์มส์เนสทอร์ ตั้งสตูดิโอแรกในฮอลลีวูดใน 1910 ภายในสามเดือน มี 15 บริษัทถ่ายภาพยนตร์ในฮอลลีวู้ด ซึ่งถูกเปลี่ยนทันทีจากชุมชนบ้านง่วงนอนเป็นภาพเคลื่อนไหวระดับโลก บริษัทภาพยนตร์ได้เริ่มดูดฮอลลีวูด โดยอากาศ ใกล้ลอสแองเจลลิส (ซึ่งมีโครงสร้างพื้นฐานและแรงงาน), ใกล้อื่น ๆ บริษัทฟิล์ม (ซึ่งถูกกระตุ้นการพัฒนาบริการพิเศษและผู้จำหน่ายสำหรับอุตสาหกรรม), และที่ดินต่ำราคา สถานที่ไกลจากนิวยอร์ก (และของ MPPC strong-arm กลยุทธ์เข้าสู่เม็กซิโก (ซึ่งสามารถหนีเกินอำนาจของนรก) ภูมิศาสตร์ทางกายภาพของบริเวณลอสแองเจลิสฟิล์มบริษัทหาความหลากหลายของสถาน ภูเขา ทะเล แม่น้ำ และ มหาสมุทร ภายในวันเดินทางได้ ตาม Schatz (1983, 3 3 กองกำลังที่เป็น สตูดิโอฮอลลีวูดหลักได้ที่ โดย 1914 โดย 1915 ค่าจ้างอุตสาหกรรมภาพยนตร์ท้องถิ่นถูกแล้วประเมินไว้ที่ 15 ล้านเหรียญ (พาล์มเมอร์ 1938, 191, 198)ในช่วง "ยุคสตูดิโอ" (กลางปี 1920 การ 1949), อุตสาหกรรมภาพเคลื่อนไหวสหรัฐอเมริกาถูกควบคุม โดยบริษัทแปด ห้าสาขาเอกเรียกว่า พาราเม้าท์ ของ Loew ยี่สิบเซนจูรีฟอกซ์ วอร์เนอร์บราเธอร์ส และวิทยุคีธ-Orpheum (RKO), ได้ครบวงจรในการผลิต การกระจาย และนิทรรศการ "น้อยสาม สากลและโคลัมเบียผลิต และแจกจ่ายภาพยนตร์ แต่เป็นเจ้าของโรงภาพยนตร์ไม่ ใน ขณะที่ศิลปินสหกระจายภาพยนตร์สำหรับผู้ผลิตอิสระ แต่ไม่มีไม่ได้เป็นเจ้าของโรงภาพยนตร์ไม่ สาขาเอกการพัฒนากลยุทธ์สร้างดาว การควบคุมการแจกจ่าย และอำนาจเหนือนิทรรศการผ่านความเป็นเจ้าของจำนวนเล็ก ๆ ของโรงภาพยนตร์ firstrun กลยุทธ์นี้สาขาเอกรับประมาณร้อยละ 75 ของค่าเช่าภาพเคลื่อนไหวในช่วงยุคสตูดิโอได้ "สามน้อย" ได้รับประมาณ 20 เปอร์เซ็นต์ของเช่าฟิล์มในยุคสตูดิโอ บริษัทอื่น ๆ ทั้งหมดรวมร้อยละ 5 ได้รับสถานI'Coordination กิจกรรมอุตสาหกรรมที่ดำเนินภายในบริษัทรวมแนว ของสาขาเอกรวมผลิตและนำกำหนดการสร้าง โดยบริหารในนิวยอร์ก สตูดิโอฮอลลีวูดประธานและจำนวนเล็ก ๆ ของผู้ผลิตแล้วจัดเขียน ผลิตก่อนทำงาน ถ่ายทำ แก้ไข และงานการผลิตหลังใช้นักแสดง นักเขียนเจ้าหน้าที่ กรรมการ และหน้าที่ ตลอดจนแรงงานก่อน และหลังผลิตที่อยู่ภายใต้สัญญาระยะยาว (สัญญาที่เรียกว่าระบบ) สตูดิโอที่พยายามใช้ทรัพย์สินถาวรผลิตจัดหาของพวกเขา ใหญ่สินทรัพย์ถาวรอื่น ๆ ในนิทรรศการเต็ม '* ผู้เชี่ยวชาญทักษะและร่วมงานเข้มงวดกฎ (โดยกลาง-เพื่อปลาย 1930s) หมายความ ว่า บุคคลที่ดำเนินการอย่างรวดเร็วเป็นจำนวนมากกำหนดงานเฉพาะสำหรับฟิล์มที่กำหนด (Gomery 1986, 15) ฮอลลีวูดและนิวยอร์กเจรจาผ่านงบประมาณ กำหนดการ ค่าจ้าง และการลงทุน ตัดสินใจขั้นสุดท้ายมักจะคัดสรรกับ CEO ในนิวยอร์ก ไม่บอสสตูดิโอในฮอลลีวู้ด แยกทางกายภาพของการจัดการได้ผลิตหัวหน้าเป็น ส่วนหนึ่งของฮอลลีวู้ดสร้างสรรค์ฤทธิ์ในขณะที่บริษัทยังคง ของนิวยอร์กการเงินชุมชนกระจาย แยกยังอนุญาตให้หัวหน้าสตูดิโอบางอย่างอิสระ ให้บางฉนวนงานแตกต่างกันมากของแจกและนิทรรศการ ภายใต้ระบบสตูดิโอ ภาพเคลื่อนไหวผลิตในฮอลลีวู้ดกลายเป็น กระบวนการมาตรฐานควบคุม และประสานงาน โดยนายสตูดิโอใกล้ชิด หลายคนเชื่อว่า การผลิตโดยรวมของภาพเคลื่อนไหวถึงความสุดยอด (หรือจุดจอมดิน) ที่เอ็มจีเอ็ม เมเยอร์ B. Louis และวอร์เนอร์บราเธอร์ส ภายใต้แจ็ควอร์เนอร์ ในช่วงทศวรรษ 1930 และทศวรรษ 1940 โดย เมเยอร์ MGM สตูดิโอบอสจาก 1924 1947 รายงานผู้บริหารจ่ายสูงสุดในสหรัฐอเมริกาในช่วงทศวรรษ 1930 ที่เอ็มจีเอ็ม ผู้ผลิตสามารถเข้าสู่ระบบเพียงดาวและโครงการ initiate ด้วยเห็นพ้องต้องกันของเมเยอร์ วอร์เนอร์บราถูกรู้จักกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับวิธีประกอบสายของ moviemaking แจ็ควอร์เนอร์และผู้ช่วยของเขาทำทั้งหมดสำคัญภาพยนตร์ผลิตตัดสินใจ โดยทั่วไปพยายามผลิตจำนวนมากของฟิล์มในงบประมาณขนาดเล็ก เรื่องราวที่นำมาใช้ใหม่ และการปฏิบัติกับเจ้าหน้าที่สตูดิโอ overworked และการชำระน้อยเกิน (Gomery 1986,68-69, 112-15) ชุดการต่อต้านการผูกขาดเริ่ม โดยกระทรวงยุติธรรมกับบริษัทที่ใหญ่ที่สุดภาพเคลื่อนไหวที่แปดใน 1938 มีผลในอุตสาหกรรมภาพยนตร์ ในค.ศ. 1948 ศาลฎีกาสหรัฐอเมริกาพบว่า บริษัทผิดกฎหมายมี monopolized กระจาย และนิทรรศการของ pictures.13 เคลื่อนไหวในอะไรกลายเป็นว่า "พาราเมาท์ตัดสินใจ ศาลสั่งบริษัทการ divest ของภาพยนตร์และบล็อก outlawed จอง การปฏิบัติการบังคับบ้างจะใช้บล็อกของฟิล์ม unseen สายตาเพื่อให้ได้ภาพยนตร์ใด ๆ เลย การตัดสินใจที่มีอิทธิพลต่อองค์กรและการประสานงานในอุตสาหกรรมภาพเคลื่อนไหวในสองวิธี ผลกระทบโดยตรงถูกแบ่งแยกนิทรรศการจากการกระจาย ผลทางอ้อมมีแยกจำหน่ายและผลิต Divestiture โรงภาพยนตร์และตอนท้ายของบล็อกจองหมายความ ว่า ฟิล์มแต่ละได้เด็ดขาดแต่ละ สตูดิโอไม่สามารถรับประกันของรูปภาพเคลื่อนไหว หรือว่าพวกเขาจะจริงเหมือนที่ได้ ประสบกับความไม่แน่นอนมากขึ้น การผลิตจำเลยพาราเม้าท์ curtailed (แม้แต่ การตัดสินใจสิ่งไม่ใช้ได้), ไปลดระดับของบูรณาการในแนวตั้ง และสิ้นสุดระบบสัญญา กรรมการ ผู้เขียน ผู้ผลิต และนักแสดงเริ่มทางตามด้วยภาพ ในขณะที่ "สตูดิโอ" เน้นกระจายมากกว่าผลิตผลอื่นได้เพิ่มขึ้นอย่างมากในความสำคัญของการผลิตด้วยตนเอง ใน 1949 อิสระผลิตภาพยนตร์คิดเป็นเพียงร้อยละ 20 ของฟิล์มออก โดยจำเลยสิ่งแปด ศิลปินสหรัฐ ซึ่งไม่ได้สร้างเลย บัญชีที่ 20 เปอร์เซ็นต์ครึ่งหนึ่ง ใน 1957 ผลิตอิสระคิดเป็น 58 เปอร์เซ็นต์ของรุ่นของผู้จัดจำหน่ายขนาดใหญ่ มีศิลปินสหรัฐปล่อยน้อยกว่าหนึ่งในสามที่ร้อยละ 58 (Connate 1978, 117-18) แยกการผลิตจากการกระจายมีประโยชน์สภาวะ สตูดิโอสำคัญพบว่า ผู้ผลิตอิสระมีความสามารถเพื่อให้ฟิล์มที่เพิ่มเติมความคิดสร้างสรรค์ และต่ำกว่าทุนกว่าผลิตในบ้าน มีขนาดใหญ่จ่ายค่าใช้จ่ายและความเสี่ยง averse สูตรฟิล์มประเพณี บ่งชี้ว่า เคยมี inefficiencies สำคัญในแบบแนวตั้งโครงสร้างแบบรวมการ Studios เร่งการสลายตัวตามแนวตั้ง โดยเช่าพื้นที่ห้อง จัดจำหน่ายภาพยนตร์อิสระ และลงทุนในการผลิตอิสระจริง ตัวอย่าง วอร์เนอร์บราเธอร์ส ขั้นสูง 1.6 ล้านดอลลาร์ให้ผู้ผลิตอิสระในปี 1946 สิบปีต่อมาเลข mi1li0n.l~ $25.1 จริง อุตสาหกรรมภาพเคลื่อนไหวเริ่มเปลี่ยนแม้ก่อนที่จะตัดสินใจพาราเม้าท์ ในช่วงบูมปีสงครามโลกครั้งสอง ดาวชั้นนำ กรรมการ และผู้ผลิตตั้งบริษัทผลิตประโยชน์ดีองค์กรและอัตราภาษีกำไรทุนI6 โดยเดอะมินิ ดาวสำคัญที่สุดได้ก่อตั้งบริษัทผู้ผลิตของตนเอง (Gomery 1986,9-10) ขม แต่ประสบความสำเร็จ unionization ไดรฟ์ในฮอลลีวูดซ้าย 1930s และทศวรรษ 1940 โดยร้าน unionized เต็มตามเวลาของการตัดสินใจสิ่ง งานละเอียดมากกฎจำกัดความยืดหยุ่นของสตูดิโอ ในขณะที่ข้อตกลงการให้ค่าจ้างเพิ่มขึ้นของสตูดิโอรวมค่าแรงค่าใช้จ่าย แม้ก่อนการตัดสินใจ สตูดิโอได้เริ่มความพยายามที่จะลดต้นทุนคงที่และค่าจ้างอีกของพวกเขาParadoxically อุตสาหกรรมสหภาพสัญญา ซึ่งให้ผู้ปฏิบัติงานป้องกันโดยไม่จำเป็นในการเจรจาข้อตกลงรายละเอียดสำหรับแต่ละฟิล์ม ระบบสมาชิก สหภาพแรงงานฝีมือได้ปฏิบัติเป็นฮอลล์ hiring จัดสรรงานชั่วคราว อนุญาตให้ภาพยนตร์อิสระในการค้นหาบุคลากรที่มีคุณสมบัติดังกล่าวค้นหาและเจรจาต่อรอง หลังจากตัดสินใจพาราเม้าท์ ภาพยนตร์มาก ขึ้นพบว่าสามารถเพิ่มความยืดหยุ่น และลดค่าใช้จ่าย โดยจ้างผู้รับเหมาอิสระไม่ใช่ลูกจ้างประจำ ผลการเพิ่มเติม "casualization" (ใช้แรงงานชั่วคราวและผู้รับเหมา) การจ้างงานภาพเคลื่อนไหวได้โครงสร้างของอุตสาหกรรมภาพเคลื่อนไหวถูกยังรับอิทธิพลจากการเปลี่ยนแปลงในความต้องการเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงประชากรและการแข่งขันเพิ่มขึ้นจากโทรทัศน์ เป็นประชากรจากเมืองปริมณฑล เป็นยากต่อการดึงดูดฝูงชนกับโรงภาพยนตร์ภายในเมืองใหญ่ที่มีจำนวนมากของรายได้ภาพยนตร์ในช่วงทศวรรษ 1930 และทศวรรษ 1940 โดย ปรากฏการณ์สำคัญมาของโทรทัศน์ ใน 1949

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประสานงานผ่านระยะสั้นพันธมิตร : อุตสาหกรรมภาพยนตร์
Hollywood ฮอลลีวู้ด หรือเพิ่มเติมถูกต้องพื้นที่ Los Angeles มี dominated อุตสาหกรรมภาพยนตร์สหรัฐฯ ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1920 ใน 1939 , ตัวอย่างเช่น , Hollywood ผลิต 90 เปอร์เซ็นต์ของความยาวคุณลักษณะภาพยนตร์ในสหรัฐอเมริกาและ 65 เปอร์เซ็นต์ของผู้ที่ผลิตในโลก ( รอสเอิ้น 1970 , 4 )ตามที่กรมพาณิชย์ของการสำรวจสำมะโนประชากรของอุตสาหกรรมบริการใน 1987 แคลิฟอร์เนียคิดเป็นร้อยละ 75 ของสหรัฐอเมริกาภาพยนตร์การผลิตและร้อยละ 70 ของการผลิตรายการโทรทัศน์ของสหรัฐอเมริกา ลอสแอนเจลิสหาดยาวหลักสถิติพื้นที่นครบาล ( pmsa ) คิดเป็นร้อยละ 96 ของภาพยนตร์แคลิฟอร์เนีย และ 85 เปอร์เซ็นต์ของการผลิตรายการโทรทัศน์ในปีนั้นนี้แปลเป็น 7 1 เปอร์เซ็นต์ของภาพยนตร์ของประเทศ และร้อยละ 60 ของการผลิตรายการโทรทัศน์ของประเทศ
อุตสาหกรรมประวัติศาสตร์ฮอลลีวู้ดลุกขึ้นไปโดดเริ่มในไม่ช้าหลังจากที่หันของศตวรรษที่ นอกจากนี้ เซลิก วิลเลี่ยม ,ชิคาโกมูฟวี่เมคเกอร์ผิดหวังโดยสภาพอากาศในชิคาโก ( ภาพยนตร์ทั้งหมดถูกยิงนอกบ้านในเวลา ) และใช้ต่อสู้กับนิวยอร์กภาพยนตร์สิทธิบัตรบริษัทตาม ( mppc ) 'o ย้ายธุรกิจของเขาไปยัง Los Angeles บริษัทอื่น , เนสเตอร์ ภาพยนตร์ บริษัท , การตั้งค่าสตูดิโอครั้งแรกใน Hollywood ใน 1910 ภายในสามเดือน มี 15 บริษัทถ่ายทำภาพยนตร์ในฮอลลีวู้ดซึ่งไม่นานก็เปลี่ยนจากง่วงชุมชนที่อยู่อาศัยในภาพยนตร์ทุนของโลก ภาพยนตร์เริ่มดึงดูดบริษัทฮอลลีวู้ด โดยสภาพอากาศ ความใกล้ชิดของ Los Angeles ( ที่ให้โครงสร้างพื้นฐานและแรงงาน ) , สถานที่ใกล้ บริษัท ภาพยนตร์เรื่องอื่น ๆ ( ซึ่งกระตุ้นการพัฒนาของการบริการพิเศษและซัพพลายเออร์สำหรับอุตสาหกรรม ) และ
ที่ดินต่ำราคา สถานที่น่าสนใจอีกอย่าง คือ ระยะห่างจากนิวยอร์ก ( และของ mppc แขนแข็งแรงกลยุทธ์ ) และอยู่ใกล้กับเม็กซิโก ( ซึ่งอนุญาตให้หนีเหนืออำนาจของผู้ตรวจการสหรัฐ ) ทางภูมิศาสตร์ของพื้นที่ Los Angeles อนุญาตให้ บริษัท ภาพยนตร์เพื่อหาช่วงกว้างของสถานที่ รวมถึง ภูเขา ทะเลทราย แม่น้ำ และมหาสมุทร ในการเดินทางของวัน ตามการแช็ตส์ ( 1983 , 3 3พลังที่เป็นหลัก สตูดิโอฮอลลีวู้ดอยู่ในสถานที่โดย 1914 . โดย 1915 , อุตสาหกรรมภาพยนตร์ท้องถิ่นเงินเดือนอยู่ที่ประมาณ $ 15 ล้าน ( เมอร์ 1938 , 191 , 198 )
" สตูดิโอในยุค " ( mid-1920s ถึง 2492 ) , ภาพยนตร์อุตสาหกรรมสหรัฐฯ ถูกควบคุมโดยแปด บริษัท ห้าเรียกว่าวิชาเอก , Paramount , ลาอูของศตวรรษที่ยี่สิบฟ็อกซ์ พี่น้องวอร์เนอร์และวิทยุ - คีธโน่น ( rko ) , ครบวงจรในการผลิต การกระจาย และการจัดนิทรรศการ ของ " สามน้อย " สากลและโคลัมเบียผลิตและจัดจำหน่ายภาพยนตร์ แต่เจ้าของไม่มีโรงภาพยนตร์ ในขณะที่ศิลปินแห่งสหรัฐอเมริกาจัดจำหน่ายภาพยนตร์สำหรับผู้ผลิตอิสระ แต่ไม่มีการผลิต และเป็นเจ้าของไม่มีโรงภาพยนตร์ วิชาเอกพัฒนากลวิธีในการสร้างดาว , การควบคุมการกระจายการจัดแสดงนิทรรศการและผ่านความเป็นเจ้าของของจำนวนเล็ก ๆของโรงภาพยนตร์ firstrun . กลยุทธ์นี้อนุญาตให้เอกจะได้รับประมาณ 75 เปอร์เซ็นต์ของภาพยนตร์เช่าสตูดิโอค่าธรรมเนียมในช่วงยุค " สามตัว " ได้รับประมาณ 20 เปอร์เซ็นต์ของฟิล์มสตูดิโอให้เช่าในยุค ; บริษัท อื่น ๆทั้งหมด
รวมได้รับประมาณ 5 เปอร์เซ็นต์i'coordination ของกิจกรรมของอุตสาหกรรมได้ดำเนินการในแนวตั้งแบบรวมกิจการ วิชาเอกการผลิตโดยรวมและกำหนดการปล่อยเป็นชุด โดยการจัดการของ บริษัท ในนิวยอร์ก หัวหน้าสตูดิโอฮอลลีวู้ดและจำนวนเล็ก ๆของผู้ผลิตแล้ว จัดโดย การเขียน ก่อนการผลิตงาน ถ่ายทำ ตัดต่อ และหลังการผลิตงานโดยใช้นักแสดง ทีมงาน นักเขียน ผู้กำกับและลูกเรือ รวมทั้งก่อนและหลังการผลิต คนงานซึ่งอยู่ภายใต้สัญญาระยะยาว ( เรียกว่าระบบสัญญา ) สตูดิโอพยายามที่จะใช้เต็มของพวกเขาได้รับการแก้ไขการผลิตสินทรัพย์ที่จะจัดหาของตนอื่น ๆที่มีสินทรัพย์ถาวรในนิทรรศการและการจำหน่าย* ทักษะเฉพาะและกฎระเบียบเข้มงวดสหภาพทำงาน ( โดยช่วงกลางถึงปลายยุค 30 ) หมายถึง ตัวเลขขนาดใหญ่ของบุคคลการกำหนดอย่างรวดเร็วงานเฉพาะให้ ( 1986 ฟิล์มโกเมอรี่ , 15 ) ฮอลลีวู้ดนิวยอร์กต่อรองงบประมาณ , ตารางเวลา , ค่าจ้าง , และการลงทุน การตัดสินใจขั้นสุดท้ายมักจะพักกับซีอีโอในนิวยอร์ก ไม่ใช่เจ้านาย สตูดิโอในฮอลลีวู้ดการแยกทางกายภาพของการจัดการได้รับอนุญาตการผลิตหัวหน้าเป็นส่วนหนึ่งของสภาพแวดล้อมสร้างสรรค์ฮอลลีวู้ด ขณะที่บริษัทยังคงเป็นส่วนหนึ่งของนิวยอร์กการเงินและการกระจายตัวของชุมชน การอนุญาตยังสตูดิโอหัวหน้ากระบวนการบางอย่างให้บางคน
ฉนวนจากงานที่แตกต่างกันมากของการกระจายสินค้า และนิทรรศการ ภายใต้ระบบสตูดิโอการผลิตภาพยนตร์ใน Hollywood เป็นมาตรฐานกระบวนการการควบคุมอย่างแน่นหนาและประสานงานโดยสตูดิโอบอส หลายคนเชื่อว่าการผลิตมวลของรูปภาพเคลื่อนไหวถึงสุดยอดของมัน ( หรือท้ายน้ำ ) ที่ MGM ภายใต้หลุยส์ บี. เมเยอร์ และ วอร์เนอร์ ภายใต้ แจ็ค วอร์เนอร์ ในช่วงทศวรรษที่ 1930 และ 1940 . เมเยอร์ บอสสตูดิโอ MGM จาก 2467 ถึง 2490มีรายงานว่า ผู้บริหารที่ได้รับค่าจ้างสูงสุดในสหรัฐอเมริกาในยุค ที่ เอ็มจีเอ็ม ผู้ผลิตสามารถเซ็นดาวและเริ่มต้นโครงการกับเมเยอร์เป็นบริการอนุมัติ วอร์เนอร์ถูกรู้จักโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการประกอบวิธี moviemaking . แจ็ค วอร์เนอร์ และผู้ช่วยของเขา ทำให้ทั้งหมดที่สำคัญ
ภาพยนตร์ตัดสินใจโดยทั่วไปพยายามที่จะผลิตปริมาณมากของภาพยนตร์ในงบประมาณขนาดเล็ก การนำเรื่องราวและการดำเนินงานที่มีมาก และพนักงานสตูดิโอ ( 1986,68-69 โกเมอรี่ , ได้เงินน้อย 112-15 ) การต่อต้านการผูกขาดกับการริเริ่มโดยกระทรวงยุติธรรมกับแปดที่ใหญ่ที่สุดใน บริษัท ภาพยนตร์ 2481 ได้ส่งผลกระทบอย่างมากต่ออุตสาหกรรมภาพยนตร์ ในปี 1948 , สหรัฐอเมริกาศาลฎีกาพบว่า บริษัท ที่ผิดกฎหมายผูกขาดการจัดจำหน่ายและนิทรรศการเคลื่อนไหว pictures.13 ในสิ่งที่กลายเป็นที่รู้จักในฐานะ . " การตัดสินใจมหา " ศาลสั่งให้ บริษัท ที่จะปลดโรงภาพยนตร์และ outlawed บล็อกจอง , ฝึกบังคับให้เข้าร่วมงานที่จะใช้บล็อกของภาพยนตร์ สายตามองไม่เห็น เพื่อให้ได้ภาพยนตร์ใด ๆที่ทั้งหมดการตัดสินใจต่อองค์กรและประสานงานในอุตสาหกรรมภาพยนตร์ในสองวิธี ผลโดยตรงคือ การแยกของนิทรรศการจากการกระจาย ผลกระทบทางอ้อม คือ การแยกของการจัดจำหน่ายและการผลิต และ divestiture ของโรงภาพยนตร์และจุดสิ้นสุดของบล็อกจองหมายความว่าภาพยนตร์แต่ละเรื่องได้เด็ดขาดแบบสตูดิโอไม่สามารถรับประกันวิ่งการเคลื่อนไหวของภาพ หรือ ว่าพวกเขาจะสามารถเรียกใช้งานได้ตลอดเวลา เผชิญกับความไม่แน่นอนที่เพิ่มขึ้นอย่างมาก , มหาจำเลยเป็นการผลิต ( แม้ว่าการตัดสินใจมหาไม่ได้บังคับให้พวกเขาทำเช่นนั้น ) และลดระดับของการรวมแนวตั้งและสิ้นสุดระบบสัญญา ผู้อำนวยการ นักเขียน ผู้ผลิตและนักแสดงเริ่มอิสระบนภาพโดยแต่ละภาพ ในขณะที่ " สตูดิโอ " ที่เน้นการกระจายมากกว่าการผลิต
ผลอื่นได้เพิ่มขึ้นอย่างมากในความสำคัญของการผลิตที่เป็นอิสระ ในปี 1949 อิสระผลิตฟิล์มคิดเป็นเพียงร้อยละ 20 ของภาพยนตร์ที่ออกโดยแปดมหาจำเลย ศิลปินแห่งสหรัฐอเมริกาซึ่งไม่ผลิตเลยคิดเป็นครึ่งหนึ่งของร้อยละ 20 ในปี 1957 ผลิตอิสระ คิดเป็นร้อยละ 58 ของผู้ใหญ่ ' ข่าวกับยูไนเต็ดศิลปินปล่อยน้อยกว่าหนึ่งในสามของที่ร้อยละ 58 ( connate 1978 117-18 ) การแยกของการผลิตจากการได้ประโยชน์ที่ไม่คาดคิด .สตูดิโอสาขาพบว่า ผู้ผลิตอิสระสามารถให้ภาพยนตร์ที่สร้างสรรค์มาก และต้นทุนที่ต่ำกว่าการผลิตระดับ ค่าใช้จ่ายค่าใช้จ่ายขนาดใหญ่และไม่ชอบความเสี่ยงสูตรฟิล์มประเพณี ระบุว่า มีการไม่มีประสิทธิภาพในแนวตั้ง
บูรณาการโครงสร้างสตูดิโอจริงเร่งกระบวนการของการสลายตัวในแนวตั้ง โดยเช่าพื้นที่สตูดิโอ , การกระจายภาพยนตร์ที่อิสระ และลงทุนในการผลิตที่เป็นอิสระ วอร์เนอร์พี่น้อง ตัวอย่างเช่นขั้นสูง $ 1.6 ล้านผู้ผลิตอิสระในปี 1946 สิบปีต่อมา คิดเป็น 60% mi1li0n $ . l ~ จริงๆแล้ว อุตสาหกรรมภาพยนตร์ได้เริ่มเปลี่ยนตั้งแต่ก่อนการตัดสินใจมหาในช่วงบูมปีของสงครามโลกครั้งที่สอง นำดารา ผู้กำกับ และโปรดิวเซอร์ ตั้ง บริษัท ผลิตเพื่อใช้ประโยชน์จากการเพิ่มทุนของ บริษัท ที่ดีและภาษี rates.i6 โดยปี 1950 , ดาวที่สำคัญที่สุดได้ก่อตั้งบริษัทผลิตของตนเอง ( โกเมอรี่ 1986,9-10 )