Daniel Kish glides a white cane ove

Daniel Kish glides a white cane over the marble floor of the Fairmont Pacific Rim Hotel. He’s in Vancouver, Canada, to speak at TED2015, and he’s just been alerted by the speaker concierge that he is needed backstage for his rehearsal.

“Mr. Kish, there’s a little bit of a step there,” says a bellhop, motioning to a hump in the pavement as he swings open the hotel’s doors. But the warning is not necessary; Kish has already recognized the uneven terrain and negotiated it. As we bank a right, he slows and makes a clicking noise with his mouth. Then he takes off again.

Kish, who has been blind since he was 13 months old, navigates the world using echolocation. He creates a vacuum between his tongue and the top of his mouth, sending out flashes of sound that bounce off objects in the environment and back to him. In this way, he constructs an understanding of the space around him that allows him to negotiate the world with freedom and confidence.

His TED Talk will focus on the mechanics of echolocation, yes, but he hopes that listeners will absorb a more universal message too. “People are interested in the echolocation, in how and why it works, but most people will never use it,” he says. “So I hope that people come away with a takeaway that pertains to the challenges they face. We get so overwhelmed by challenges — and I do too, but I was raised without fear. There were lots of things to be afraid of, but the emphasis was on facing fear.”
Making his signature clicks, Kish bounds up the concrete stairs to the Vancouver Convention Centre. He makes his way past the registration desk and through a bank of heavy curtains. We enter an industrial hall, a secret passageway to the TED stage. Before, this hallway had seemed quiet to me. But with Kish, I am aware of all the noises — the aggressive whir of a bank of refrigerators, the muffled boom of a speaker mid-rehearsal, hammering in the distance as crews prepare for the conference’s start.

A left, and we are backstage. While I am disoriented by the sudden darkness, Kish barrels past banks of computers and control boards with blinking lights and around a giant stack of trunks. He has a conversation with the stage manager and gets fitted with a collar mic. And like that, he is in the wings, using both his cane and a few clicks through a corridor, a billowy curtain to his left, wooden scaffolding to the right.

Then he moves toward the stage, clicking as he figures out the stairs, then spending time exploring the 16-foot platform. Once he’s got his bearings, he begins to rehearse his talk.

“Blindness is thought to epitomize ignorance. It means hapless exposure to the ravages of the dark unknown,” he begins, his voice warm but authoritative, booming but soft. “It is people’s perceptions of blindness that are far more threatening to blind people than blindness itself.”

I think back to the last hour with Kish, and the way that sighted people react to him. As he walked down the street, people cleared the way, a subconscious reaction to his cane. Once we reached the conference center, there was a chorus of “this way”’s from people trying to be helpful. My own response: a desire to narrate the walk, to let him know about the faux living room to our right or the wrinkled plastic film covering the carpet under our feet.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แดเนียลคีชติดทนนานอ้อยสีขาวพื้นหินอ่อนของ Fairmont Pacific Rim โรงแรม เขาอยู่ในแวนคูเวอร์, แคนาดา, ให้ไปพูดที่ TED2015 และเขาก็เพิ่งได้รับการแจ้งเตือนโดยเจ้าหน้าที่ดูแลแขกลำโพงที่เขาเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเวทีการฝึกซ้อมของเขา. "นาย คีชมีนิด ๆ หน่อย ๆ ของขั้นตอนมี "กล่าวว่ายกกระเป๋า motioning เพื่อโคกทางเท้าในขณะที่เขาชิงช้าเปิดประตูของโรงแรม แต่คำเตือนที่ไม่จำเป็น; คีชได้รับการยอมรับแล้วภูมิประเทศที่ไม่สม่ำเสมอและการเจรจาต่อรองมัน ในฐานะที่เราฝั่งขวาเขาช้าและทำให้เสียงคลิกด้วยปากของเขา จากนั้นเขาก็จะปิดอีกครั้ง. คีชที่ได้รับตาบอดตั้งแต่เขาอายุ 13 เดือนเก่านำทางโลกโดยใช้ echolocation เขาสร้างสูญญากาศระหว่างลิ้นของเขาและด้านบนของปากของเขาส่งออกกะพริบของเสียงที่กระเด็นวัตถุในสภาพแวดล้อมและกลับไปที่เขา ด้วยวิธีนี้เขาสร้างความเข้าใจในพื้นที่รอบ ๆ ตัวเขาที่ช่วยให้เขาที่จะเจรจาโลกที่มีเสรีภาพและความเชื่อมั่น. พูดคุย TED ของเขาจะมุ่งเน้นไปที่กลไกของ echolocation ที่ใช่ แต่เขาหวังว่าผู้ฟังจะดูดซับข้อความสากลมากขึ้นเกินไป . "คนที่มีความสนใจใน echolocation ในวิธีการและเหตุผลการทำงาน แต่คนส่วนใหญ่จะไม่ใช้มัน" เขากล่าวว่า "ดังนั้นผมจึงหวังว่าผู้คนมาอยู่กับประเด็นที่เกี่ยวข้องกับความท้าทายที่พวกเขาเผชิญ เราได้รับจมดังนั้นโดยความท้าทาย - และฉันทำมากเกินไป แต่ผมถูกเลี้ยงดูมาโดยไม่ต้องกลัว ยังมีอีกหลายสิ่งที่จะต้องกลัวของเขา แต่เน้นอยู่บนหันหน้าไปทางความกลัว. "การคลิกลายเซ็นของเขา, คีชขอบเขตขึ้นบันไดคอนกรีตศูนย์การประชุมแวนคูเวอร์ เขาเดินผ่านโต๊ะลงทะเบียนและผ่านธนาคารของผ้าม่านหนัก เราเข้าสู่ห้องโถงอุตสาหกรรมทางเดินลับไปยังขั้นตอน TED ก่อนที่ห้องโถงนี้ดูเหมือนเงียบสงบกับผม แต่ด้วยคีชฉันรู้เสียงทั้งหมด - เสียงหวอเชิงรุกของธนาคารของตู้เย็นที่บูมในลำคอของลำโพงกลางซ้อมตอกในระยะทางที่เป็นทีมงานเตรียมความพร้อมสำหรับการเริ่มต้นของการประชุม. ที่เหลือและเรามีเวที . ในขณะที่ฉันกำลังงงโดยความมืดทันทีบาร์เรลคีชที่ผ่านมาธนาคารของคอมพิวเตอร์และแผงควบคุมที่มีไฟกระพริบและรอบกองยักษ์ของลำต้น เขามีการสนทนากับผู้จัดการเวทีและได้รับการติดตั้งไมค์คอ และเช่นเดียวกับที่เขาอยู่ในปีกใช้ทั้งอ้อยและไม่กี่คลิกของเขาผ่านทางเดิน, ผ้าม่านคลื่นไปทางซ้ายของเขานั่งร้านไม้ไปทางขวา. จากนั้นเขาก็ย้ายไปยังเวทีการคลิกในขณะที่เขาออกจากร่างบันได จากนั้นใช้เวลาสำรวจแพลตฟอร์ม 16 ฟุต เมื่อเขามีแบริ่งของเขาเขาเริ่มที่จะซ้อมพูดของเขา. "ตาบอดเป็นความคิดที่โง่เขลาเป็นตัวอย่างที่ชัดเจน มันหมายถึงการเปิดรับผู้เคราะห์ร้ายที่จะทำลายล้างของความมืดที่ไม่รู้จัก "เขาเริ่มที่เสียงของเขาอบอุ่น แต่เผด็จการเฟื่องฟู แต่นุ่ม "มันเป็นเรื่องการรับรู้ของผู้คนตาบอดที่อยู่ห่างไกลมีการขู่ว่าจะตาบอดคนตาบอดกว่าตัวเอง." ฉันคิดว่ากลับไปชั่วโมงที่ผ่านมากับคีชและวิธีการที่คนสายตาตอบสนองต่อเขา ขณะที่เขาเดินไปตามถนนคนเคลียร์ทางปฏิกิริยาจิตใต้สำนึกที่จะไม้เท้า เมื่อเรามาถึงศูนย์การประชุมได้มีการขับร้องของ "วิธีนี้" ของจากคนที่พยายามที่จะเป็นประโยชน์ การตอบสนองของตัวเอง: ความปรารถนาที่จะเล่าเรื่องการเดินเพื่อให้เขารู้เกี่ยวกับห้องนั่งเล่นมารยาทไปทางขวาของเราหรือฟิล์มพลาสติกเหี่ยวย่นครอบคลุมพรมใต้ฝ่าเท้าของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แดเนียล คีช glides ไม้เท้าสีขาวบนพื้นหินอ่อนของ Fairmont Pacific Rim Hotel เขาอยู่ในแวนคูเวอร์ แคนาดา ไปพูดที่ ted2015 และเขาก็ถูกเตือนโดยผู้พูด แผนกลูกค้าสัมพันธ์ ที่เขาต้องการเวทีซ้อมของเขา . . . . . .

" นายคีช มีนิด ๆหน่อย ๆของขั้นตอนนั้น กล่าวว่า " เป็นเด็กรับใช้ , motioning กับหนอกทางเท้าในขณะที่เขาชิงช้าเปิดประตู ของโรงแรมแต่เตือนไม่จำเป็น ; คีชได้รู้จักภูมิประเทศขรุขระและเจรจาได้ เราธนาคาร เขาช้าและทำให้เสียงคลิกด้วยปากของเขา แล้วเขาจะปิดอีก

คีช ผู้ที่ตาบอดตั้งแต่อายุ 13 เดือน นำทางโลกที่ใช้โคโลเคชั่น . เขาสร้างสุญญากาศระหว่างลิ้นและด้านบนของปากส่งเป็นเสียงที่ตีกลับออกวัตถุในสภาพแวดล้อมและกลับไปที่เขา ในวิธีนี้ , เขาได้สร้างความเข้าใจในพื้นที่รอบ ๆเขา ที่ช่วยให้เขาเจรจาโลกที่มีเสรีภาพและความมั่นใจ

ของเขาเท็ดพูดจะเน้นกลศาสตร์ของคลื่นสะท้อน ครับ แต่เขาหวังว่าผู้ฟังจะซึมซับข้อความสากลมากขึ้นด้วย" ผู้ที่สนใจในโคโลเคชั่น ในวิธีการและทำไมมันทำงาน แต่คนส่วนใหญ่จะไม่ใช้มัน " เขากล่าว " ดังนั้น ผมหวังว่าคนที่เข้ามาพร้อมกับอาหารที่เกี่ยวข้องกับความท้าทายที่พวกเขาเผชิญ เราได้รับจมโดยความท้าทาย - และฉันด้วย แต่ผมเติบโตโดยปราศจากความกลัว มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องกลัว แต่เน้น "
กำลังเผชิญกับความกลัวให้คลิกที่ลายเซ็นของเขา คีชขอบเขตขึ้นบันไดคอนกรีตแวนคูเวอร์ศูนย์การประชุม เขาทำให้ทางของเขาผ่านโต๊ะลงทะเบียนผ่านธนาคารของม่านหนัก เราป้อนฮอลล์อุตสาหกรรม เป็นทางลับสู่เวทีเท็ด ก่อน ทางเดินนี้ดูเงียบไปหน่อย แต่กับคีช ผมรู้ทุกเสียง - เสียงดังกระหึ่ม ก้าวร้าวของธนาคารของตู้เย็นการทำเสียงบูมของลำโพงกลางการฝึกซ้อม ตอกตะปูอยู่ไกลพื้นที่เตรียมการเริ่มต้นของการประชุม . . .

เหลือ และเราอยู่หลังเวที ขณะที่ฉันสับสนโดยความมืดทันที คีชบาร์เรลอดีตธนาคารของคอมพิวเตอร์และแผงควบคุมและมีไฟกระพริบรอบกองยักษ์ของทรังค์ เขาได้สนทนากับผู้จัดการเวที และได้รับพอดีกับคอไมค์และเหมือนกับว่าเขามีปีก ใช้ของเขาทั้งอ้อยและไม่กี่คลิกผ่านทางเดิน ม่าน billowy ทางซ้าย ไม้นั่งร้านทางขวา

จากนั้นเขาย้ายไปยังเวที คลิกที่เขาพบว่าบันได แล้วใช้เวลาสำรวจ 16 เท้าแพลตฟอร์ม เมื่อเขามีแบริ่งของเขาเขาเริ่มซ้อมพูดของเขา . . . . . .

" ตาบอดคิดว่าเป็นตัวอย่างที่ชัดเจน ไม่รู้มันหมายถึง โชคร้ายของการ ravages ของไม่รู้จักความมืด เขาก็เริ่มต้นขึ้น เสียงเค้าอบอุ่น แต่เผด็จการ เฟื่องฟู แต่นุ่ม " มันคือการรับรู้ของประชาชนตาบอดที่ไกลมากขึ้นคุกคามเพื่อคนตาบอดกว่าตาบอดเอง "

ฉันคิดว่ากลับไปเมื่อชั่วโมงกับคีช และวิธีที่ได้เห็นผู้คนตอบสนองต่อเขา ขณะที่เขาเดินลงถนน , คนผ่านทางจิตใต้สำนึกที่ปฏิกิริยากับไม้เท้าของเขา เมื่อ เรา ถึง ศูนย์ประชุม มีคอรัส " แบบนี้ " จากคนพยายามที่จะเป็นประโยชน์ การตอบสนองของฉันเอง : ความปรารถนาที่จะเล่าเรื่องเดิน เพื่อให้เขารู้เกี่ยวกับห้องนั่งเล่นลูกอ๊อดไปขวาของเรา หรือย่นฟิล์มพลาสติกคลุมพรมใต้ฝ่าเท้าของเรา