Harold Pinter began his professiona

Harold Pinter began his professional career as an actor, touring the provinces with English and Irish repertory companies before achieving success as a major playwright and screenwriter. Although he has made subsequent acting appearances, generally in small roles in his own films (among them The Servant and Accident), and has acquired a strong reputation as a director of plays for the British stage, Pinter's fame owes much to his complex, nuance-charged writing for stage and screen.

In his early play The Birthday Party, filmed in 1968, two mysterious men terrorize a third named Stanley as he cowers in a tawdry English rooming house. The three enact a series of ritual games in an atmosphere of mounting menace, culminating in the utterly broken Stanley's removal to an unspecified destination—presumably an asylum. In post-absurdist fashion, Pinter denies his audience virtually all clarification of his characters' histories and likely futures, prompting one frustrated viewer to write: "I would be obliged if you would kindly explain to me the meaning of your play. These are the points which I do not understand: 1. Who are the two men? 2. Where did Stanley come from? 3. Were they all supposed to be normal? You will appreciate that without the answers to my questions, I cannot fully understand your play." Pinter replied: "Dear Madam: I would be obliged if you would kindly explain to me the meaning of your letter. These are the points which I do not understand: 1. Who are you? 2. Where do you come from? 3. Are you supposed to be normal? You will understand that without the answers to my questions, I cannot fully understand your letter." This interchange helps to define the characteristically elusive Pinter style and attitude. Both are based on familiarity with life's perpetual uncertainty. The little dramas we observe in life, sometimes as unwilling participants, tend to occur without benefit of sequential beginning, middle, or end. People say one thing and mean another. Strangers, casual acquaintances, close family members deny us information they prefer to withhold. Bizarre events unfold without preparation. Moods change with mercurial suddenness. To live is to be continually perplexed by others.

Pinter's dramatic methods seek to reenforce such a view of life. He rejects traditional story telling structures in favor of fractured chronology and elliptical dialogue. "The desire for verification on the part of all of us, with regard to our own experience and the experience of others, is understandable but cannot always be satisfied," he once wrote. "We are also faced with the immense difficulty, if not the impossibility of verifying the past. I don't mean merely years ago, but yesterday, this morning."

Time and memory thus serve as central Pinter subjects, functioning both technically and thematically to deny the audience the verification it instinctively desires. In Betrayal, for example, Pinter examines the romantic triangle that has developed among a married couple and the husband's best friend by reversing chronology and moving steadily backward in time, concluding the drama when the adulterous relationship first began, nine years before the start of the film. The backward telling of the tale radically alters the viewer's response and shifts attention from plot outcome to narrative point of view. The audience is mesmerized by its uncertainty, forced repeatedly to question who knew what about the relationship and when. Whose memory portrays events most accurately? The answer of course is no one's: "We all interpret a common experience quite differently," Pinter has said. "There's a common ground all right, but it's more like quicksand."

Time also figures prominently in Pinter's adaptation of three difficult novels whose narrative ambiguity he reinterprets in filmic terms. In The Go-Between (from L. P. Hartley's novel), the past is remembered as "a foreign country; they do things differently there." Here, the shifting narrative between past and present enables Pinter to emphasize the effects of cruelty so endemic to the British class system, a subject also explored in his adaptation of John Fowles's The French Lieutenant's Woman, a novel whose dazzling narrative pyrotechnics would appear to have rendered it undramatizable. Pinter's controversial solution rests on an alternation between Fowles's Victorian England and the enactment of that world in a film being shot in contemporary London. Actors acting in a film within the film thus become an appropriate Pinter metaphor for the invisible line between illusion and reality, with one story implicitly commenting on the other.

Pinter's characters say less than they mean as a thin veneer of civilized restraint keeps threatening to erupt into violence. In Accident, Homecoming, Betrayal, and other screenplays, sexual power struggles are obliquely fought in language that mocks the comedy of manners. His dialogue reads as if it were meant to be spewed, not spoken, to be articulated in tones of innuendo and menace that suggest meaning underived from the words alone. In that respect, Pinter's experience as actor and director has made a substantial if unrecognized contribution to the dynamics of his language.

Pinter also wrote the screen adaptations of novels for several films which were released in the early 1990s, including Margaret Atwood's The Handmaid's Tale, a feminist, Orwellian classic about a woman's ordeal under the authoritarian rule of the extreme right. He also wrote the screenplay for Ian McEwan's The Comfort of Strangers, the story of a young couple whose vacation in Venice evolves into a nightmare of sadomasochistic torture and murder.

Undoubtedly Pinter's greatest screenwriting challenge of the early 1990s was the offer to write the screenplay of Franz Kafka's The Trial. Pinter stated in 1992, that when he was first asked to adapt The Trial, "I immediately said yes, since I have, more or less, been waiting for this opportunity for 45 years." That Pinter was greatly inspired by Kafka would seem self-evident to anyone who had studied Pinter's early works. The Birthday Party in particular, has often been directly compared to The Trial by Pinter's critics. The Trial is, of course, the story of Joseph K., the senior bank clerk who awakens on his 30th birthday to find himself arrested by an unknown court, for an unknown crime, from which he can never be exonerated.

The Trial was released in 1993 by Angelika Films. It was filmed in Prague and was directed by David Jones who also directed the film version of Pinter's play Betrayal. Overall, Pinter's adaptation is quite faithful to the novel. The novel's famous chapter "The Cathedral" is noticeably abridged, but this is obviously necessary due to the time constraints of the filmic form.

The colorful and beautiful backdrop created for Joseph K.'s nightmarish world is a sharp contrast to Orson Welles's 1962, futuristic black-and-white adaptation of The Trial. Pinter explained in an interview that the film was intended to be "very plain without grotesqueries," unlike Welles's version which he described as being a "phantasmagoria."

The use of surreal special effects and lighting in The Trial would certainly have only detracted from this ultimate marriage of Kafka and Pinter. For Pinter is a dramatist and screenwriter whose gift it has been to make nightmarish worlds unfold by disrupting the ordinary, through the powers of language and silence.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฮาโรลด์พินเทอร์เริ่มอาชีพของเขามืออาชีพเป็นนักแสดง ท่องเที่ยวต่างจังหวัดกับบริษัทการละครอังกฤษ และไอริชก่อนบรรลุสำเร็จเป็นคุณใหญ่และนักเขียนบท แม้ว่าเขาได้ทำหน้าที่ต่อมานัด โดยทั่วไปในบทบาทเล็ก ๆ ในภาพยนตร์ของเขาเอง (ในหมู่พวกเขาคนใช้และอุบัติเหตุ), และได้รับชื่อเสียงดีเป็นกรรมการเล่นขั้นอังกฤษ ชื่อเสียงของพินเทอร์ค้างชำระมากซับซ้อน คิดยกย่องการเขียนของเขาในเวทีและหน้าจอIn his early play The Birthday Party, filmed in 1968, two mysterious men terrorize a third named Stanley as he cowers in a tawdry English rooming house. The three enact a series of ritual games in an atmosphere of mounting menace, culminating in the utterly broken Stanley's removal to an unspecified destination—presumably an asylum. In post-absurdist fashion, Pinter denies his audience virtually all clarification of his characters' histories and likely futures, prompting one frustrated viewer to write: "I would be obliged if you would kindly explain to me the meaning of your play. These are the points which I do not understand: 1. Who are the two men? 2. Where did Stanley come from? 3. Were they all supposed to be normal? You will appreciate that without the answers to my questions, I cannot fully understand your play." Pinter replied: "Dear Madam: I would be obliged if you would kindly explain to me the meaning of your letter. These are the points which I do not understand: 1. Who are you? 2. Where do you come from? 3. Are you supposed to be normal? You will understand that without the answers to my questions, I cannot fully understand your letter." This interchange helps to define the characteristically elusive Pinter style and attitude. Both are based on familiarity with life's perpetual uncertainty. The little dramas we observe in life, sometimes as unwilling participants, tend to occur without benefit of sequential beginning, middle, or end. People say one thing and mean another. Strangers, casual acquaintances, close family members deny us information they prefer to withhold. Bizarre events unfold without preparation. Moods change with mercurial suddenness. To live is to be continually perplexed by others.Pinter's dramatic methods seek to reenforce such a view of life. He rejects traditional story telling structures in favor of fractured chronology and elliptical dialogue. "The desire for verification on the part of all of us, with regard to our own experience and the experience of others, is understandable but cannot always be satisfied," he once wrote. "We are also faced with the immense difficulty, if not the impossibility of verifying the past. I don't mean merely years ago, but yesterday, this morning."Time and memory thus serve as central Pinter subjects, functioning both technically and thematically to deny the audience the verification it instinctively desires. In Betrayal, for example, Pinter examines the romantic triangle that has developed among a married couple and the husband's best friend by reversing chronology and moving steadily backward in time, concluding the drama when the adulterous relationship first began, nine years before the start of the film. The backward telling of the tale radically alters the viewer's response and shifts attention from plot outcome to narrative point of view. The audience is mesmerized by its uncertainty, forced repeatedly to question who knew what about the relationship and when. Whose memory portrays events most accurately? The answer of course is no one's: "We all interpret a common experience quite differently," Pinter has said. "There's a common ground all right, but it's more like quicksand."
Time also figures prominently in Pinter's adaptation of three difficult novels whose narrative ambiguity he reinterprets in filmic terms. In The Go-Between (from L. P. Hartley's novel), the past is remembered as "a foreign country; they do things differently there." Here, the shifting narrative between past and present enables Pinter to emphasize the effects of cruelty so endemic to the British class system, a subject also explored in his adaptation of John Fowles's The French Lieutenant's Woman, a novel whose dazzling narrative pyrotechnics would appear to have rendered it undramatizable. Pinter's controversial solution rests on an alternation between Fowles's Victorian England and the enactment of that world in a film being shot in contemporary London. Actors acting in a film within the film thus become an appropriate Pinter metaphor for the invisible line between illusion and reality, with one story implicitly commenting on the other.

Pinter's characters say less than they mean as a thin veneer of civilized restraint keeps threatening to erupt into violence. In Accident, Homecoming, Betrayal, and other screenplays, sexual power struggles are obliquely fought in language that mocks the comedy of manners. His dialogue reads as if it were meant to be spewed, not spoken, to be articulated in tones of innuendo and menace that suggest meaning underived from the words alone. In that respect, Pinter's experience as actor and director has made a substantial if unrecognized contribution to the dynamics of his language.

Pinter also wrote the screen adaptations of novels for several films which were released in the early 1990s, including Margaret Atwood's The Handmaid's Tale, a feminist, Orwellian classic about a woman's ordeal under the authoritarian rule of the extreme right. He also wrote the screenplay for Ian McEwan's The Comfort of Strangers, the story of a young couple whose vacation in Venice evolves into a nightmare of sadomasochistic torture and murder.

Undoubtedly Pinter's greatest screenwriting challenge of the early 1990s was the offer to write the screenplay of Franz Kafka's The Trial. Pinter stated in 1992, that when he was first asked to adapt The Trial, "I immediately said yes, since I have, more or less, been waiting for this opportunity for 45 years." That Pinter was greatly inspired by Kafka would seem self-evident to anyone who had studied Pinter's early works. The Birthday Party in particular, has often been directly compared to The Trial by Pinter's critics. The Trial is, of course, the story of Joseph K., the senior bank clerk who awakens on his 30th birthday to find himself arrested by an unknown court, for an unknown crime, from which he can never be exonerated.

The Trial was released in 1993 by Angelika Films. It was filmed in Prague and was directed by David Jones who also directed the film version of Pinter's play Betrayal. Overall, Pinter's adaptation is quite faithful to the novel. The novel's famous chapter "The Cathedral" is noticeably abridged, but this is obviously necessary due to the time constraints of the filmic form.

The colorful and beautiful backdrop created for Joseph K.'s nightmarish world is a sharp contrast to Orson Welles's 1962, futuristic black-and-white adaptation of The Trial. Pinter explained in an interview that the film was intended to be "very plain without grotesqueries," unlike Welles's version which he described as being a "phantasmagoria."

The use of surreal special effects and lighting in The Trial would certainly have only detracted from this ultimate marriage of Kafka and Pinter. For Pinter is a dramatist and screenwriter whose gift it has been to make nightmarish worlds unfold by disrupting the ordinary, through the powers of language and silence.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฮาโรลด์พิเริ่มอาชีพของเขาในฐานะนักแสดง, การท่องเที่ยวจังหวัดที่มีภาษาอังกฤษและ บริษัท ละครชาวไอริชก่อนที่จะบรรลุความสำเร็จในฐานะนักเขียนบทละครและบทที่สำคัญ แม้ว่าเขาจะได้ทำไว้แสดงต่อมาโดยทั่วไปในบทบาทเล็ก ๆ ในภาพยนตร์ของเขาเอง (ในหมู่พวกเขาผู้รับใช้และอุบัติเหตุ) และได้รับชื่อเสียงที่แข็งแกร่งในฐานะผู้กำกับละครเวทีอังกฤษชื่อเสียงพินเป็นหนี้มากของเขาที่ซับซ้อนแตกต่างกันนิดหน่อย -charged เขียนสำหรับเวทีและหน้าจอ. ในการเล่นแรกของเขาฉลองวันเกิดที่ถ่ายทำในปี 1968 ทั้งสองคนลึกลับข่มขวัญสแตนลีย์ชื่อที่สามในขณะที่เขา cowers ในภาษาอังกฤษพื้นๆบ้าน rooming ตราสามชุดของเกมพิธีกรรมในบรรยากาศของการติดตั้งการคุกคามที่สูงสุดในการกำจัดอย่างเต็มที่หักสแตนลี่ย์ไปยังปลายทางที่ไม่ระบุสันนิษฐานโรงพยาบาล ในแฟชั่นโพสต์ absurdist, พิปฏิเสธผู้ชมของเขาแทบจะชี้แจงทั้งหมดของประวัติตัวละครของเขาและฟิวเจอร์สน่าจะกระตุ้นให้ผู้ชมผิดหวังอย่างใดอย่างหนึ่งที่จะเขียน:. "ฉันจะมีภาระผูกพันถ้าคุณจะกรุณาอธิบายให้ฉันความหมายของการเล่นของคุณเหล่านี้เป็น จุดที่ผมไม่เข้าใจ: 1. ใครคือชายสองคน 2. สแตนเลย์มาจากไหน 3. มาอยู่ที่พวกเขาทั้งหมดควรจะเป็นปกติคุณจะได้ชื่นชมว่าไม่มีคำตอบสำหรับคำถามของฉันฉันไม่สามารถเข้าใจการเล่นของคุณ? . " พินตอบว่า "เรียน: ฉันจะมีภาระผูกพันถ้าคุณจะกรุณาอธิบายให้ฉันความหมายของตัวอักษรของคุณเหล่านี้เป็นจุดที่ผมไม่เข้าใจ.? 1. คุณเป็นใคร 2. ในกรณีที่คุณทำมาจาก 3 คุณควรจะเป็นปกติหรือไม่คุณจะเข้าใจว่าไม่มีคำตอบสำหรับคำถามของฉันฉันไม่สามารถเข้าใจจดหมายของคุณ. " การแลกเปลี่ยนนี้จะช่วยในการกำหนดรูปแบบที่เข้าใจยากพิลักษณะและทัศนคติ ทั้งสองจะขึ้นอยู่กับความคุ้นเคยกับความไม่แน่นอนตลอดชีวิต ละครเล็ก ๆ น้อย ๆ เราสังเกตในชีวิตบางครั้งเป็นผู้เข้าร่วมไม่เต็มใจมักจะเกิดขึ้นโดยไม่ได้รับประโยชน์จากจุดเริ่มต้นลำดับกลางหรือจุดสิ้นสุด คนบอกว่าสิ่งหนึ่งและหมายถึงอีก คนแปลกหน้าคนรู้จักสบายใกล้สมาชิกในครอบครัวปฏิเสธเราข้อมูลที่พวกเขาชอบที่จะระงับ เหตุการณ์ที่แปลกประหลาดแฉโดยไม่ต้องเตรียม อารมณ์ความรู้สึกที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหันปรอท จะมีชีวิตอยู่เพื่อจะงงอย่างต่อเนื่องโดยที่คนอื่น ๆ . พินวิธีการอย่างมากพยายามที่จะ reenforce เช่นมุมมองของชีวิต เขาปฏิเสธโครงสร้างเล่าเรื่องแบบดั้งเดิมในความโปรดปรานของเหตุการณ์ร้าวและการเจรจารูปไข่ "ความปรารถนาที่สำหรับการตรวจสอบในส่วนของเราทุกคนที่คำนึงถึงประสบการณ์ของเราเองและประสบการณ์ของคนอื่น ๆ ด้วยเป็นที่เข้าใจ แต่ไม่เคยได้รับความพึงพอใจ" เขาเคยเขียน "เราจะต้องเผชิญกับความยากลำบากยังมีอันยิ่งใหญ่ถ้าไม่เป็นไปไม่ได้ของการตรวจสอบที่ผ่านมา. ฉันไม่ได้หมายถึงแค่ปีที่ผ่านมา แต่เมื่อวานนี้ในเช้าวันนี้." เวลาและความทรงจำจึงทำหน้าที่เป็นอาสาสมัครพิกลางทำงานทั้งในทางเทคนิคและหัวเรื่อง ผู้ชมที่จะปฏิเสธการตรวจสอบมันปรารถนาสัญชาตญาณ ในการทรยศตัวอย่างเช่นพิตรวจสอบสามเหลี่ยมโรแมนติกที่มีการพัฒนาในหมู่คู่แต่งงานและเพื่อนที่ดีที่สุดของสามีโดยการย้อนกลับของเหตุการณ์และการย้ายย้อนหลังอย่างต่อเนื่องในเวลาจบละครเรื่องนี้เมื่อความสัมพันธ์ชู้สาวแรกเริ่มที่เก้าปีก่อนที่จะเริ่มต้นของ ฟิล์ม ย้อนหลังเล่าเรื่องอย่างรุนแรงเปลี่ยนแปลงการตอบสนองของผู้ชมและเปลี่ยนความสนใจจากผลพล็อตที่จะบรรยายมุมมอง ผู้ชมจะได้เพลิดเพลินด้วยความไม่แน่นอนของการบังคับที่จะตั้งคำถามซ้ำ ๆ ที่รู้ว่าสิ่งที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์และเมื่อ ที่มีหน่วยความจำบทเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างถูกต้องที่สุด? คำตอบที่แน่นอนคือไม่มีใครว่า "เราทุกคนแปลประสบการณ์ร่วมกันค่อนข้างแตกต่างกัน" พินได้กล่าวว่า "มีพื้นดินทั่วไปเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ก็มากขึ้นเช่นทรายดูด." เวลายังตัวเลขอย่างชัดเจนในการปรับตัวพินของนวนิยายสามเรื่องยากที่มีความคลุมเครือการเล่าเรื่องที่เขา reinterprets ในแง่ filmic ในระหว่างไป (จากนวนิยาย LP สมุน) ที่ผ่านมาจำได้ว่าเป็น "ต่างประเทศที่พวกเขาทำสิ่งที่แตกต่างกันมี." ที่นี่การเล่าเรื่องการขยับระหว่างอดีตและปัจจุบันช่วยให้พินจะเน้นผลกระทบของความโหดร้ายดังนั้นถิ่นกับระบบการเรียนอังกฤษเรื่องนี้ยังสำรวจในการปรับตัวของจอห์น Fowles ของเขาฝรั่งเศสรองผู้ว่าผู้หญิง, นวนิยายที่มีการเล่นดอกไม้เพลิงเล่าเรื่องพราวจะปรากฏว่ามี แสดงผลมัน undramatizable วิธีการแก้ปัญหาความขัดแย้งพินวางอยู่บนการสลับระหว่างวิคตอเรีย Fowles ของอังกฤษและการตรากฎหมายของโลกในภาพยนตร์ที่ถูกยิงเข้าที่ร่วมสมัยในกรุงลอนดอน นักแสดงการแสดงในภาพยนตร์ที่อยู่ในหนังเรื่องนี้จึงกลายเป็นคำอุปมาพินที่เหมาะสมสำหรับสายที่มองไม่เห็นระหว่างภาพลวงตาและความเป็นจริงมีเรื่องหนึ่งโดยปริยายแสดงความคิดเห็นในที่อื่น ๆ . ตัวละครพินบอกว่าน้อยกว่าพวกเขาหมายถึงเป็นไม้วีเนียร์บาง ๆ ของความยับยั้งชั่งใจอารยะช่วยให้การขู่ว่าจะระเบิด เข้าสู่การใช้ความรุนแรง ในอุบัติเหตุเหย้าทรยศและบทอื่น ๆ ที่อำนาจการต่อสู้ทางเพศจะต่อสู้อ้อมในภาษาที่ตลกล้อเลียนของมารยาท บทสนทนาของเขาอ่านราวกับว่ามันมีความหมายที่จะพ่นไม่พูดจะก้องอยู่ในโทนสีของการเสียดสีและการคุกคามที่แนะนำให้ความหมาย underived จากคำพูดเพียงอย่างเดียว ในส่วนที่มีประสบการณ์พินในฐานะนักแสดงและผู้อำนวยการได้ทำมากถ้าผลงานที่ไม่รู้จักการเปลี่ยนแปลงของภาษาของเขา. พินยังเขียนดัดแปลงหน้าจอของนวนิยายสำหรับภาพยนตร์หลายที่ถูกปล่อยออกมาในช่วงปี 1990 รวมทั้งมาร์กาเร็แอดเรื่องสาวใช้ของ สตรีคลาสสิกเกี่ยวกับ Orwellian เจ็บปวดของผู้หญิงคนหนึ่งภายใต้การปกครองของเผด็จการขวาสุดโต่ง นอกจากนี้เขายังเขียนบทเอียนแม็กอีแวนของความสะดวกสบายของคนแปลกหน้าเรื่องราวของหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่มีวันหยุดในเวนิสวิวัฒนาการเป็นฝันร้ายจากการถูกทรมาน sadomasochistic และการฆาตกรรม. ไม่ต้องสงสัยความท้าทายบทภาพยนตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพินของปี 1990 ในช่วงต้นเป็นข้อเสนอที่จะเขียนบทของ Franz Kafka เป็นทดลอง พินที่ระบุไว้ในปี 1992 ว่าเมื่อเขาถูกถามแรกที่จะปรับตัวเข้ากับการพิจารณาคดี "ฉันทันทีกล่าวว่าใช่เพราะผมมีมากขึ้นหรือน้อยกว่ารอคอยโอกาสนี้เป็นเวลา 45 ปี." ที่พินเป็นแรงบันดาลใจอย่างมากโดยคาฟคาดูเหมือนจะชัดเจนในตัวเองให้ทุกคนที่มีการศึกษางานแรกของพิน ฉลองวันเกิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ได้รับมักจะถูกเปรียบเทียบโดยตรงกับการทดลองจากนักวิจารณ์พิน ทดลองคือแน่นอนเรื่องราวของโจเซฟเคเสมียนธนาคารอาวุโสที่ตื่นขึ้นมาในวันเกิด 30 ของเขาพบว่าตัวเองถูกจับโดยศาลที่ไม่รู้จักสำหรับความผิดทางอาญาที่ไม่รู้จักจากการที่เขาไม่สามารถโต้แย้ง. คดีได้รับการปล่อยตัว ในปี 1993 โดยภาพยนตร์ Angelika มันถูกถ่ายทำในปรากและกำกับการแสดงโดยเดวิดโจนส์ที่ยังกำกับภาพยนตร์ทรยศเล่นพิน โดยรวมปรับตัวพินค่อนข้างซื่อสัตย์กับนวนิยาย บทที่มีชื่อเสียงของนวนิยายเรื่อง "วิหาร" เป็นย่ออย่างเห็นได้ชัด แต่ตอนนี้จะเห็นได้ชัดที่จำเป็นเนื่องจากข้อ จำกัด ด้านเวลาในรูปแบบ filmic ได้. ฉากหลังที่มีสีสันและสวยงามที่สร้างขึ้นสำหรับโลกที่น่าหวาดเสียวโจเซฟเคเป็นความคมชัดคมออร์สันเวลส์ของปี 1962 อนาคตการปรับตัวสีดำและสีขาวของการพิจารณาคดี พินได้อธิบายไว้ในการให้สัมภาษณ์ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อเป็น "ธรรมดามากโดยไม่ต้อง grotesqueries" ซึ่งแตกต่างจากรุ่นเวลส์ซึ่งเขาอธิบายว่าเป็น "หลอน." การใช้เทคนิคพิเศษภาพและแสงในการพิจารณาคดีอย่างแน่นอนจะได้สั้น ๆ เพียง แต่จากนี้ การแต่งงานที่ดีที่สุดของคาฟคาและพิน สำหรับพินเป็นนักเขียนบทละครและบทที่มีของขวัญที่จะได้รับที่จะทำให้โลกน่าหวาดเสียวแฉรบกวนสามัญผ่านอำนาจของภาษาและความเงียบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฮาโรลด์ พินเทอร์ก็เริ่มอาชีพของเขาในฐานะนักแสดง ท่องเที่ยวต่างจังหวัดกับภาษาอังกฤษและไอริชบทละครหรือบทเพลงซึ่งเป็นที่รู้จักดี บริษัท ก่อนที่จะประสบความสำเร็จในฐานะนักเขียนบทละครหลักและคนเขียนบท แม้ว่าเขาจะทำหน้าที่ปรากฏตามมา โดยทั่วไปในบทบาทเล็กๆ ในภาพยนตร์ของเขาเอง ( ของพวกทาสและอุบัติเหตุ )และได้รับชื่อเสียงในฐานะผู้กำกับของละครสำหรับเวทีอังกฤษ พินชื่อเสียงของเขาเป็นหนี้มากซับซ้อน นวลเรียกเก็บเงินสำหรับเวทีและจอ

เล่นในงานเลี้ยงวันเกิดของเขาก่อน ถ่ายในปี 1968 ลึกลับสองชายคุกคามที่สามชื่อ Stanley เขา cowers ในบ้าน rooming พื้นๆ ภาษาอังกฤษ .ทั้งสามออกชุดของเกมพิธีกรรมในบรรยากาศของการคุกคาม , culminating ในสิ้นเสียแสตนกำจัดที่ไม่ระบุปลายทางน่าจะเป็นที่ลี้ภัย โพสต์ใน absurdist แฟชั่น , พินปฏิเสธผู้ชมของเขาเกือบทั้งหมด ชี้แจงของตัวละครของเขา ประวัติ และอาจล่วงหน้า , แจ้งหนึ่งผิดหวัง Viewer เขียน :" ผมจะเป็นพระคุณอย่างสูงถ้าท่านจะกรุณาบอกความหมายของการเล่นของคุณ เหล่านี้เป็นจุดที่ไม่เข้าใจ : 1 ใครคือชายสองคน 2 . สแตนลีย์ มาจากที่ไหน ? 3 . พวกเขาทั้งหมดเป็นปกติ คุณจะขอบคุณที่โดยไม่ตอบคำถามของผม ผมไม่สามารถเข้าใจเล่นของคุณ . " พินตอบ : " Dear Madam :ผมจะขอบคุณถ้าคุณจะกรุณาอธิบายให้ผมฟังความหมายของจดหมายของคุณ เหล่านี้เป็นจุดที่ไม่เข้าใจ : 1 นายเป็นใคร ? 2 . คุณมาจากที่ไหน ? 3 . คุณน่าจะปกติ คุณจะเข้าใจว่า โดยไม่ตอบคำถามของผม ผมไม่สามารถเข้าใจจดหมายของคุณ " การแลกเปลี่ยนนี้จะช่วยกำหนดลักษณะเปรียวพินสไตล์และทัศนคติทั้งสองจะขึ้นอยู่กับความคุ้นเคยกับความไม่แน่นอน ตลอด ชีวิต เล็ก ๆน้อย ๆที่ละครเราสังเกตในชีวิต บางครั้งเหมือนไม่เต็มใจเข้าร่วมมักจะเกิดขึ้นโดยไม่ได้รับประโยชน์ของต้น ขั้นกลางหรือปลาย คนที่พูดทำร้ายจิตใจ คนแปลกหน้า คนรู้จักทั่วไป ปิด สมาชิกในครอบครัวปฏิเสธเรา ข้อมูลที่พวกเขาต้องการลิดรอน เหตุการณ์ที่แปลกประหลาด แฉมีการเตรียมอารมณ์เปลี่ยนกับเพื่อนอย่างกระทันหัน . การมีชีวิตอยู่ คือ จะยังคงงงงวยโดยคนอื่น ๆ .

พินมันน่าทึ่งวิธีการแสวงหาเพื่อเสริมเช่นมุมมองของชีวิต เขาปฏิเสธการเล่าเรื่องแบบโครงสร้างในความโปรดปรานของเหตุการณ์และบทสนทนาแบบหัก " ความปรารถนาสำหรับการตรวจสอบในส่วนของพวกเรา เกี่ยวกับประสบการณ์ของเราเองและประสบการณ์ของผู้อื่นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่ไม่สามารถจะพอใจ " เขาเคยเขียนไว้ว่า " เรายังต้องเผชิญกับปัญหาอันยิ่งใหญ่ ถ้าไม่เป็นไปไม่ได้ของการตรวจสอบผ่าน ผมไม่ได้หมายถึงเพียงปีที่ผ่านมา แต่เมื่อวาน เช้านี้ "

เวลาและความทรงจำจึงเป็นกลางพินวิชา , การทำงานทั้งทางเทคนิคและใจปฏิเสธผู้ชมการตรวจสอบมันสัญชาตญาณความปรารถนาในการทรยศเช่นพินนี้โรแมนติกสามเหลี่ยมที่ได้รับการพัฒนาในหมู่คู่แต่งงาน และเพื่อนสนิทของสามีโดยการย้อนกลับของลำดับและเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องย้อนกลับในเวลา จบละครเมื่อความสัมพันธ์ชู้สาวแรกเริ่ม เก้าปี ก่อนที่จะเริ่มต้นของภาพยนตร์ข้างหลังบอกของเรื่องราวการเปลี่ยนแปลงการตอบสนองของผู้ชมและใส่ใจกะจากผลพล็อตจุดการเล่าเรื่องในมุมมองของ ผู้ชมจะสนใจของความไม่แน่นอน บังคับซ้ำ ๆเพื่อถามว่า รู้อะไรเกี่ยวกับความสัมพันธ์ และเมื่อ ที่มีหน่วยความจำ portrays เหตุการณ์มากที่สุดถูกต้องหรือไม่ คำตอบที่แน่นอนคือไม่มี :