I said at the beginning of this cha

I said at the beginning of this chapter that accepting the mind-brain identity theory has major
implications for questions about reality and knowledge, and I have tried to show how neural
processes such as perception and inference enable brains to have knowledge of reality. Implication,
like inference, is not a simple relation, as it requires looking at the most fully coherent system of
hypotheses, assessed through the dynamic interaction of representations operating in parallel. Hence
my argument is not some simple deduction: minds are brains, so constructive realism is true. Rather,
like all inferences, my conclusions are justified by overall coherence: given that minds are brains,
and given everything else we know, the most coherent conclusion is that people use perception and
inference to the best explanation to construct knowledge about reality. This process of justification
will seem circular if you think that knowledge should have a foundation of indubitable truths from
which other truths are derived. But no one has ever succeeded in identifying such a foundation in
either sense experience or a priori reasoning, so we have to strive instead to construct the most
coherent systems of representations that we can.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมพูดในตอนต้นของบทนี้ที่ยอมรับทฤษฎีตัวตนจิตใจสมองมีหลักผลกระทบสำหรับคำถามเกี่ยวกับความเป็นจริงและความรู้ และฉันได้พยายามแสดงว่าประสาทกระบวนการรับรู้และข้อช่วยให้สมองมีความรู้ความเป็นจริง ปริยายเช่นข้อ ไม่ ความสัมพันธ์อย่างเป็นต้องมอง ระบบ coherent เต็มมากที่สุดสมมุติฐาน ประเมินผ่านการโต้ตอบแบบไดนามิกของการเป็นตัวแทนในการปฏิบัติควบคู่กัน ดังนั้นอาร์กิวเมนต์ของฉันไม่ใช่หักบางอย่าง: จิตใจมีสมอง จึงสร้างสรรค์จริงจริง ค่อนข้างเช่นทั้งหมด inferences ชิดบทสรุปของฉัน ด้วยศักยภาพโดยรวม: ระบุว่าจิตคือ สมองและรับทุกอย่างที่เราทราบ บทสรุปสุด coherent คือ ผู้ใช้รับรู้ และข้อให้คำอธิบายที่ดีที่สุดเพื่อสร้างความรู้เกี่ยวกับความเป็นจริง กระบวนการของเหตุผลจะดูเหมือนวงกลมถ้าคุณคิดว่า ความรู้ควรมีรากฐานของสัจธรรม indubitable จากสัจธรรมที่ได้รับมา แต่ไม่เคยประสบความสำเร็จในการระบุรากฐานดังกล่าวในประสบการณ์ความรู้สึกหรือ priori ความด้าน ดังนั้นเราต้องพยายามสร้างมากสุดแทนระบบ coherent ของนำเสนอว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมบอกว่าที่จุดเริ่มต้นของบทนี้ว่าทฤษฎีการยอมรับตัวตนความคิดของสมองที่สำคัญมีความหมายสำหรับคำถามเกี่ยวกับความเป็นจริงและความรู้และฉันได้พยายามที่จะแสดงให้เห็นว่าระบบประสาทกระบวนการต่างๆ เช่นการรับรู้และความคิดเห็นส่วนตัวช่วยให้สมองมีความรู้ของความเป็นจริง ปริยายเช่นข้อสรุปไม่ได้เป็นความสัมพันธ์ที่เรียบง่ายตามที่ต้องการมองไปที่ระบบการเชื่อมโยงกันมากที่สุดอย่างเต็มที่จากสมมติฐานการประเมินผ่านการทำงานร่วมกันแบบไดนามิกของการเป็นตัวแทนในการดำเนินงานในแบบคู่ขนาน ดังนั้นการโต้แย้งของฉันไม่ได้เป็นบางหักง่าย: จิตใจมีสมองเป็นธรรมชาติที่สร้างสรรค์เพื่อให้เป็นความจริง แต่เหมือนการหาข้อสรุปทั้งหมดข้อสรุปของฉันจะมีความชอบธรรมโดยการเชื่อมโยงกันโดยรวม: ที่กำหนดว่ามีจิตใจสมองและได้รับทุกอย่างอื่นที่เรารู้ว่าข้อสรุปที่สอดคล้องกันมากที่สุดคือการที่ผู้คนใช้การรับรู้และการอนุมานกับคำอธิบายที่ดีที่สุดในการสร้างความรู้เกี่ยวกับความเป็นจริง กระบวนการของเหตุผลนี้จะดูเหมือนวงกลมถ้าคุณคิดความรู้ที่ควรจะมีการวางรากฐานของความจริงไม่ต้องสงสัยจากการที่ความจริงอื่นๆ ที่จะได้มา แต่ไม่มีใครเคยได้ประสบความสำเร็จในการระบุเช่นรากฐานในประสบการณ์ความรู้สึกอย่างใดอย่างหนึ่งหรือเหตุผลเบื้องต้นเพื่อให้เรามีที่จะมุ่งมั่นที่จะสร้างแทนมากที่สุดระบบที่สอดคล้องกันของการเป็นตัวแทนที่เราสามารถทำได้