จากพระอาทิตย์ขึ้นจนสู่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ผู้ที่ดำเนินชีวิตในเมืองน้อยเมืองใหญ่ ใช้ชีวิตประจำวันแตกต่างกันไป บ้างก็มีความสุขกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ บ้างก็ใช้เวลาครุ่นคิดกับความทุกข์ และปัญหาให้แก้ไขอยู่ตลอดเวลาแต่มีคนอยู่ไม่มากมายนัก ที่มีความสำคัญต่อประชาชนมีคนไม่มากนักที่จะได้รับการเยินยอเหนือคำว่า “คนธรรมดา” “นางฟ้าชุดขาว” หนึ่งวลีที่งดงามในความหมายส่วนใหญ่วลีนี้ถูกใช้แทน “พยาบาล” วิชาชีพซึ่งถูกมองว่าเป็นผู้เสียสละ เป็นดั่งนางฟ้า เป็นผู้ให้ชีวิต เป็นวิชาชีพหนึ่งที่ในวัยเด็กต่างก็มีความฝันที่อยากจะเป็น เพื่อที่จะเป็นพยาบาล เราก็ต้องผ่านจุดที่เหมือน ๆ กับการก้าวสู่อาชีพอื่น ๆ นั่นคือการเรียนรู้ การกักเก็บประสบการณ์ เพื่อเป็นพื้นฐานในการศึกษาขั้นสูงต่อไป ซึ่งต้องใช้เกรดเฉลี่ยในการสอบเข้าศึกษาต่อ ด้วยภาพลักษณ์อันงดงามของผู้หญิงในชุดยูนิฟอร์มสีขาวสว่าง ใบหน้างดงาม อ่อนน้อม เสียสละ ใจดีมีเมตตา การพูดจาที่ไพเราะและเคารพในผู้ป่วยและญาติอีกทั้งยังเป็นอาชีพที่ได้พูดคุยและบริการผู้อื่น เอกลักษณ์เฉพาะตัวนี้เองที่ดึงดูดให้ ‘ฝัน’ที่จะเป็นพยาบาลเกิดขึ้น ในอีกส่วนหนึ่งคือการได้มีประสบการณ์โดยตรงกับวิชาชีพพยาบาลนี้ อาทิ ตนเองเคยหรือมีญาติเจ็บป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลแล้วได้รับการดูแลรักษาจากพยาบาลจนหายดี รู้สึกซาบซึ้ง เกิดความรู้สึกอยากที่จะเป็นเช่นนั้นบ้างจึงกลายเป็นเป้าหมายให้มุ่งไปในอนาคต เมื่อเราอยู่ในวัยเรียนนี้จุดมุ่งหมายที่มั่นคงทำให้เรามีความตั้งใจและมีความสุข ตื่นเต้น ที่จะเดินก้าวไปตามฝัน เมื่อเข้าสู่รั้วสีขาวพวกเขาจะไปรับความชื่นชมในความฝันซึ่งจะกลายมาเป็นผู้เสียสละในคราบนางฟ้าชุดขาวอย่างยินดี‘คนไม่มีฝัน’ นักศึกษาส่วนใหญ่กลับมีพื้นหลังเช่นนี้ แต่ใช่ว่าพวกเราจะเติบโตกลายเป็นพยาบาลที่ดีไม่ได้ อย่างน้อยส่วนหนึ่งการที่เราก้าวเข้าสู่วิชาชีพนี้ก็เพราะบุคคลสำคัญที่ประคับประคองเราซึ่งก็คือพ่อแม่ผู้เป็นดั่งทุกสิ่งที่หวังให้เราเป็นพยาบาลคอยดูแลผู้เจ็บป่วย คอยดูแลท่าน เป็นแรงกำลังสำคัญที่ทำให้เราก้าวเข้าสู่วิชาชีพต่อไป ต้องฝ่าฝันและอดทนกับการเรียนรู้และประสบการณ์ยากยิ่งให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี และเพราะพยาบาลคือวิชาชีพที่ประเสริฐยิ่ง