Xu Luodi took another deep breath,

Xu Luodi took another deep breath, his eyes glowing brightly.

“Xiao Chang’en, let’s see how you fight back this time!” His eyes filled with killing intent, Xu Luodi sat down cross-legged to meditate.

Meanwhile, back in the Xiao Clan mountain village, Meng Hao also sat cross-legged, in a small room near the lake. A soft glow surrounded him that allowed him to see out of the room, but prevented anyone on the outside from seeing inside.

The glow was being cast by nine paper talismans. The talismans had been painted by the young Xiao Clan woman and then personally delivered to Meng Hao. After setting up the talismans, she had departed with a respectful bow.

After she left, Meng Hao spat out the lightning mist, which spread out to cover the area. Finally, he could open his bag of holding without anxiety. He pulled out the Sieve Earth Pill he’d acquired from the Black Sieve Sect, and examined it closely.

As he looked over the pill, the meat jelly hat on his head began to talk. “Hey, where did I leave off just now? Right, let’s continue the matter from yesterday. You can’t do that. It’s immoral! You can’t just throw me down onto the ground. That’s too excessive!”

Meng Hao didn’t respond. The meat jelly hadn’t stopped talking at all. It seemed it could speak on a single subject for an entire day. It would be one thing if it didn’t repeat itself, but it did, and never seemed to get bored, either.

“What would happen if you hit a little kid….?”

“It’s also bad for the grass and plants….”

“The little fish and other creatures are all innocent….”

It felt like a buzz in Meng Hao’s ears. He tried to ignore it, but the meat jelly hat’s voice seemed to be growing louder. Eventually, it was shouting, its voice so loud that it drifted past the lightning mist shield to the outside. When they heard the voice, the Xiao Clan members all exchanged glances.

“SHUT UP!!” Grinding his teeth, Meng Hao grabbed the hat and threw it onto the ground.

“Eee? I wasn’t finished. Where did I leave off? Oh well, let me change topics. You can’t do that. It’s immoral….” Meng Hao lifted his head up toward the sky, his expression more and more unsightly. After a moment, he stood up and began to trample on the hat.

The old man’s pedantic face suddenly appeared. Even though Meng Hao was fiercely trampling it, it didn’t let out any miserable cries. Instead, it seemed to speak even more earnestly. “You can’t do that, it’s too cruel! It’s too immoral!”

“What do you want?” said Meng Hao, taking a few steps back and clenching his jaw. “You escaped, why are you following me? Go away. Go!”

“Eee? I’ve bonded you as my master. Bonding a master means bonding for life. I would never, ever be so immoral as to leave. I would never do something so lacking in principle, so lacking in….” Meng Hao slowly lifted his head up and stared blankly into the air. Enough time passed for two incense sticks to burn, and he finally looked back at the hat.

“…so lacking in character. I just told you seven hundred and forty-five things that I lack. Do you see how civilized I am? How sincere? In a word, I would never leave you.”

Meng Hao didn’t say anything. He suddenly lifted his hand and summoned a Flame Dragon, which slammed into the hat. This time, a miserable cry rang out, only to be quickly replaced by endless chatter. The hat was undamaged. As Meng Hao stared at it, veins popped out on his forehead. He had always thought of himself as good-tempered, but as of now his temper was exploding. He jumped up and down a few more times on the hat, trampling it.

But… a few moments later he stopped. Continuing to gush words, the hat returned to Meng Hao’s head. This time, however, it changed colors. Now it was green, and its appearance was a bit more exaggerated than before 1.

Meng Hao’s face turned dark.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Xu Luodi เอาลมหายใจลึกอีก ตาของเขาสะท้อน"เซียว Chang'en ลองดูวิธีคุณต่อสู้กลับเวลานี้! " ตาของเขาเต็มไป ด้วยเจตนาฆ่า Xu Luodi นั่งไขว่ห้างภาวนาในขณะเดียวกัน ในภูเขากองทัพเซียว เมงเฮายังนั่งไขว่ห้าง ในห้องเล็ก ๆ ใกล้ทะเลสาบ การเรืองแสงที่นุ่มนวลล้อมรอบพระองค์อนุญาตให้เขาดูให้ แต่การป้องกันไม่ให้คนภายนอกเห็นภายในแสงถูกถูกโยน โดยเซปต์กระดาษเก้า เซปต์ที่ได้รับโดยกองทัพเซียวหญิงสาวแล้ว ตัวส่งเมงเฮา หลังจากตั้งค่าการเซปต์ เธอจะเดินออกไป ด้วยโบว์เคารพหลังจากที่เธอทิ้ง เฮาเมงฤทธิ์ออกหมอกฟ้าผ่า ซึ่งกระจายครอบคลุมพื้นที่ ในที่สุด เขาสามารถเปิดกระเป๋าของเขาของโฮลดิ้งไม่วิตกกังวล เขาดึงออกเม็ดดินตะแกรงเขารับมาจากนิกายตะแกรงสีดำ และตรวจสอบอย่างใกล้ชิดตามเขาดูผ่านยา หมวกเนื้อวุ้นบนหัวของเขาเริ่มพูดคุย "เฮ้ ที่ไม่ฝากปิดตอนนี้ไหม ขวา ลองดำเนินต่อเรื่องจากเมื่อวาน คุณไม่สามารถทำ มันเป็นศีลธรรม คุณไม่สามารถเพียงแค่โยนฉันลงไป ที่เป็นมากเกินไปเกินไปเฮา เมงไม่ตอบสนอง เนื้อเจลลี่ไม่หยุดพูดเลย ดูเหมือนจะพูดในเรื่องเดียวสำหรับทั้งวัน มันจะเป็นสิ่งหนึ่งที่ถ้ามันไม่ได้ทำซ้ำตัวเอง แต่มันได้ และไม่เคยดูเหมือนจะ ได้รับเบื่อ อย่างใดอย่างหนึ่ง"อะไรจะเกิดขึ้นถ้าคุณตีเป็นเด็กน้อย...""ก็ยังดีสำหรับหญ้าและพืช...""ปลาน้อยและสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ จะไม่รู้เรื่องทั้งหมด..."มันรู้สึกเหมือน buzz ในหูเมงเฮา เขาพยายามไม่สนใจมัน แต่ของหมวกวุ้นเนื้อเสียงที่ดูเหมือนจะ สามารถเติบโตเท่าใด ในที่สุด มันตะโกน เสียงดังว่า มันลอยผ่านโล่หมอกฟ้าผ่าไปข้างนอก เมื่อได้ยินเสียง กองทัพเซียวสมาชิกทั้งหมดแลกเปลี่ยนหน้าปัดรวม"ปิดอัพ!!" ฟันของเขา เมงเฮาคว้าหมวก และโยนมันลงบนพื้นดิน"Eee ฉันยังไม่เสร็จ ที่ไม่ฝากปิดไหม โอ้ ดี ผมขอเปลี่ยนหัวข้อ คุณไม่สามารถทำ มันเป็นศีลธรรม..." เมงเฮายกศีรษะของเขาขึ้นสู่ท้องฟ้า นิพจน์ของเขาน่าเกลียดมาก หลังจากครู่ เขายืนขึ้น และเริ่มที่จะบาทาสามัคคีบนหมวกปรากฏหน้าผ่าอวดความรู้ของคนเก่าก็ แม้ว่าเฮาเมงยังคงเป็นทาสมัน มันไม่ให้ออกเสียงร้องเศร้าหมองใด ๆ แทน มันดูเหมือนจะพูดมากขึ้นแม้จะจริงจัง "ไม่ว่า มันเป็นสิ่งที่โหดร้ายเกินไป มันเป็นศีลธรรมมากเกินไป"คุณต้องสิ่งใด" กล่าวว่า เมงเฮา ขั้นตอนการกลับ และนอนกัดกรามของเขา "คุณหนี ทำไมคุณกำลังติดตามฉันได้อย่างไร ไปให้พ้น ไป""Eee ฉันได้ผูกพันคุณเป็นต้นแบบของฉัน ยึดหลักหมายถึง พันธะสำหรับชีวิต ผมไม่เคย เคยจะศีลธรรมจึงจะปล่อย ผมจะไม่ทำบางสิ่งบางอย่างขาดหลักการ ดังนั้น จึง ขาด... " เมงเฮายกศีรษะของเขาขึ้นอย่างช้า ๆ และจ้อง blankly ไปในอากาศ พอเวลาผ่านไปสำหรับธูปสองการเขียน และเขาก็มองไปที่หมวก"... .so ขาดอักขระ ผมเพียงบอกคุณเจ็ดร้อย และสี่สิบห้าสิ่งที่ฉันขาด คุณเห็นวิธีอารยะ: จริงใจอย่างไร ใน word ฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้"เมงเฮาไม่ได้พูดอะไร เขาก็ยกมือของเขา และเรียกมังกรไฟ ที่ถาโถมลงในหมวก เวลานี้ ร้องไห้ต้องกลับรัง เท่านั้นจะถูกแทนที่อย่างรวดเร็ว โดยสิ้นสุดสาระ หมวกก็ไม่เสียหาย เป็นเมงเฮาจ้องไปที่มัน หลอดเลือดดำโผล่ออกมาบนหน้าผากของเขา เขาได้เสมอคิดว่า ตัวเองเป็น good-tempered แต่การระเบิดอารมณ์ของเขา ณขณะนี้ เขากระโดดขึ้นลงกี่ครั้งบนหมวก ทาสมันแต่...ครู่ต่อมาเขาหยุด ต่อเนื่องพรั่งพรูคำ หมวกกลับหัวเมงเฮา เวลานี้ อย่างไรก็ตาม มันเปลี่ยนสี ตอนนี้ มันเป็นสีเขียว และลักษณ์ก็พูดเกินจริงกว่าเป็นบิตเพิ่มเติมก่อน 1เมงเฮาหน้ามืดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เสี่ยว Luodi เอาลมหายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาของเขาเรืองแสงสดใส. "เสี่ยว Chang'En เรามาดูวิธีการที่คุณกลับมาต่อสู้ในครั้งนี้!" ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตั้งใจที่จะฆ่าเสี่ยว Luodi นั่งลงไขว่ห้างนั่งสมาธิ. ในขณะเดียวกันกลับมาอยู่ใน หมู่บ้านบนภูเขาเสี่ยวแซ่จ๋า Hao ยังนั่งไขว่ห้างอยู่ในห้องเล็ก ๆ ใกล้กับทะเลสาบ เรืองแสงอ่อนล้อมรอบเขาที่อนุญาตให้เขาเห็นออกมาจากห้อง แต่ป้องกันไม่ให้ทุกคนที่อยู่ข้างนอกจากการได้เห็นภายใน. เรืองแสงถูกโยนโดยเก้าเครื่องรางของขลังกระดาษ เครื่องรางของขลังได้รับการวาดโดยหญิงสาวแซ่เสี่ยวแล้วส่งเป็นการส่วนตัวเพื่อเม้งเฮา หลังจากตั้งค่าเครื่องรางของขลังที่เธอได้ออกเดินทางด้วยโบว์เคารพ. หลังจากที่เธอออกจากเม้งเฮาถ่มน้ำลายออกหมอกฟ้าผ่าซึ่งกระจายออกไปเพื่อให้ครอบคลุมพื้นที่ ในที่สุดเขาสามารถเปิดกระเป๋าของเขาในการถือครองโดยไม่ต้องวิตกกังวล เขาดึงออกมาจากยาตะแกรงโลกเขาจะได้มาจากการดำตะแกรงนิกายและตรวจสอบอย่างใกล้ชิด. ในขณะที่เขามองข้ามยาหมวกเนื้อวุ้นบนหัวของเขาเริ่มที่จะพูดคุย "เฮ้ฉันไม่ออกนอกที่เพียงแค่ตอนนี้? ขวาให้ดำเนินการต่อไม่ว่าจากเมื่อวานนี้ คุณไม่สามารถทำเช่นนั้น มันเป็นเรื่องที่ผิดศีลธรรม! คุณไม่สามารถเพียงแค่โยนฉันลงบนพื้นดิน นั่นคือที่มากเกินไปเกินไป! " เม้ง Hao ไม่ตอบสนอง เนื้อเจลลี่ไม่เคยหยุดพูดที่ทุกคน มันดูเหมือนว่ามันจะพูดเกี่ยวกับเรื่องเดียวตลอดทั้งวัน มันจะเป็นสิ่งหนึ่งถ้ามันไม่ได้ทำซ้ำตัวเอง แต่มันได้และดูเหมือนจะไม่เคยได้รับเบื่ออย่างใดอย่างหนึ่ง. "อะไรจะเกิดขึ้นถ้าคุณตีเด็กน้อย ... .?" "มันยังไม่ดีสำหรับหญ้าและพืช ... . " " ปลาน้อยและสัตว์อื่น ๆ เป็นผู้บริสุทธิ์ทั้งหมด ... . " มันรู้สึกเหมือนฉวัดเฉวียนในหูเม้ง Hao ของ เขาพยายามที่จะไม่สนใจมัน แต่เสียงเนื้อวุ้นหมวกดูเหมือนจะเติบโตดัง ในที่สุดมันก็ตะโกนเสียงดังมากว่ามันลอยผ่านมาโล่ฟ้าผ่าหมอกออกไปข้างนอก เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงสมาชิกเสี่ยวแซ่ทั้งหมดสบตา. "หุบปาก !!" บดฟันของเขาเม้งเฮาคว้าหมวกและโยนมันลงบนพื้นดิน. "Eee? ฉันไม่ได้ดำเนินการเสร็จสิ้น ฉันไม่ปล่อยให้ออกไปไหน? โอ้ดีให้ฉันเปลี่ยนหัวข้อ คุณไม่สามารถทำเช่นนั้น มันเป็นเรื่องที่ผิดศีลธรรม ... . "เม้งเฮายกหัวของเขาขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้วการแสดงออกของเขามากขึ้นและน่าเกลียดมากขึ้น หลังจากช่วงเวลาที่เขาลุกขึ้นยืนและเริ่มที่จะเหยียบย่ำหมวก. ใบหน้าอวดความรู้ของชายชราก็ปรากฏตัวขึ้น แม้ว่าเม้งเฮาถูกเหยียบย่ำอย่างรุนแรงมันก็ไม่ได้ให้ออกจากเสียงร้องที่ไม่มีความสุขใด ๆ แต่ดูเหมือนว่ามันจะพูดมากยิ่งขึ้นอย่างจริงจัง "คุณไม่สามารถทำอย่างนั้นมันโหดร้ายเกินไป! มันเป็นเรื่องที่ผิดศีลธรรมเกินไป! " " คุณต้องการอะไร? "เม้งเฮากล่าวว่าการไม่กี่ขั้นตอนหลังและขากรรไกรของเขากำ "คุณหนีทำไมคุณต่อไปนี้ฉัน? ไปให้พ้น. Go! " " Eee? ผมเคยถูกผูกมัดคุณในฐานะเจ้านายของฉัน พันธะหลักหมายถึงพันธะสำหรับชีวิต ฉันจะไม่เคยจะผิดศีลธรรมเพื่อที่จะออกจาก ฉันจะไม่ทำอะไรบางอย่างเพื่อให้ขาดในหลักการเพื่อให้ขาด ... . "เม้งเฮาช้ายกหัวของเขาขึ้นและจ้อง blankly ไปในอากาศ เวลาพอผ่านไปสองธูปที่จะเผาไหม้และในที่สุดเขาก็มองกลับมาที่หมวก. " ... เพื่อให้ขาดในตัวละคร ผมแค่บอกคุณ 745 สิ่งที่ผมขาด คุณเห็นวิธีอารยะ am I? วิธีจริงใจ? ในคำที่ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณ. " เม้ง Hao ไม่ได้พูดอะไร ทันใดนั้นเขาก็ยกมือของเขาและเรียกเปลวไฟมังกรซึ่งกระแทกเข้ากับหมวก เวลานี้เป็นหนทางอนาถดังออกมาเท่านั้นที่จะถูกแทนที่อย่างรวดเร็วโดยการพูดพล่อยไม่มีที่สิ้นสุด หมวกก็ไม่เสียหาย ในฐานะที่เป็นเม้งเฮาจ้องที่มันหลอดเลือดดำโผล่ออกมาบนหน้าผากของเขา เขาเคยคิดเสมอว่าตัวเองเป็นอารมณ์ดี แต่ ณ ขณะนี้อารมณ์ของเขาได้รับการระเบิด เขากระโดดขึ้นและลงอีกสองสามครั้งในหมวกเหยียบย่ำมัน. แต่ ... สักครู่ต่อมาเขาหยุด อย่างต่อเนื่องเพื่อคำพรั่งพรูหมวกกลับไปที่หัวเม้งเฮาส์ เวลานี้ แต่มันก็เปลี่ยนสี ตอนนี้มันเป็นสีเขียวและลักษณะของมันเป็นบิตที่พูดเกินจริงมากขึ้นกว่าก่อน 1. ใบหน้าเม้งเฮาหันมืด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซู luodi ใช้เวลาอีกหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาของเขาเปล่งแสงเจิดจ้า" เสี่ยว chang"en มาดูกันว่าคุณสู้ครั้งนี้ " ตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า ซอ luodi นั่งไขว้ขา ทำสมาธิขณะเดียวกัน ในเสี่ยวเผ่าภูเขาหมู่บ้าน เมิ่งฮ่าวยังนั่งไขว้ขา อยู่ในห้องเล็ก ๆใกล้ทะเลสาบ เรืองแสงอ่อนล้อมรอบเขาอนุญาตให้เขาเห็น ออกจากห้อง แต่ให้ใครข้างนอกมองเห็นข้างในเรืองแสงได้ถูกโยนโดยเก้ายันต์กระดาษ ผ้ายันต์ ถูกวาดโดยเด็กเสี่ยวเผ่าผู้หญิงแล้วส่งให้กับ เมิ่งฮ่าว หลังจากตั้งค่าผ้ายันต์ เธอได้ออกเดินทางด้วยโบว์ที่เคารพหลังจากที่เธอออกไป เมิ่งฮ่าวคายสายฟ้าหมอกซึ่งกระจายออกไปให้ครอบคลุมพื้นที่ ในที่สุด เขาก็สามารถเปิดถุงที่ถือโดยปราศจากความกังวล เขาดึงตะแกรงโลกยาเขาได้รับจากนิกายตะแกรงสีดำ และตรวจสอบอย่างใกล้ชิดเขาดูยา , หมวกวุ้นเนื้อบนศีรษะของเขาก็เริ่มพูด " เฮ้ย เมื่อกี้ถึงไหนแล้วนะ ? มาต่อเรื่องจากเมื่อวาน คุณทำอย่างนั้นไม่ได้ มันเป็นสิ่งผิดศีลธรรม คุณไม่สามารถเพียงแค่โยนฉันลงบนพื้น นั่นมันมากเกินไป ! "เมิ่งเฮ่าไม่ได้ตอบสนอง เนื้อวุ้นไม่ได้เข้ามาคุยเลย ดูเหมือนจะพูดในวิชาเดียวทั้งวัน มันก็เป็นอีกเรื่องนึง ถ้ามันไม่ซ้ำ แต่มันไม่ได้ และไม่เคยเบื่อเลย" จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณตี . . . . . . . เด็กตัวเล็กๆ "" มันก็ไม่ดีสำหรับสนามหญ้าและพืช . . . . . . . "" ปลาน้อยและสิ่งมีชีวิตอื่น ๆเป็นผู้บริสุทธิ์ . . . . . . . "มันรู้สึกเหมือนหึ่งอยู่ในหูของเมิ่งเฮ่า เขาพยายามที่จะไม่สนใจมัน แต่เสียงเนื้อวุ้นหมวกดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดมันก็ตะโกน เสียงมันดังจนมันลอยผ่านสายฟ้าหมอกโล่นอก เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงเสี่ยวเผ่าสมาชิกทุกคนสบตากัน ." หุบปาก ! ! ! ! " บดฟันของเขา เมิ่งฮ่าวคว้าหมวกและโยนมันลงบนพื้น" เอ๋ ? ฉันยังพูดไม่จบ เมื่อกี้ถึงไหนแล้ว ? โอ้ ดี งั้นฉันเปลี่ยนหัวข้อ คุณทำอย่างนั้นไม่ได้ มันผิดศีลธรรม . . . . . . . " เมิงเฮา ยกหัวเขาขึ้นสู่ท้องฟ้า สีหน้าของเขายิ่งน่าดูมากขึ้น หลังจากนั้นสักครู่ เขายืนขึ้นและเริ่มเหยียบย่ำลงบนหมวกหน้าอวดความรู้ของชายชราก็ปรากฏตัวขึ้น ถึงแม้เมิงเฮาอย่าดุเดือดเหยียบย่ำมัน มันไม่ได้ให้อะไรเศร้าร้องไห้ แต่มันดูเหมือนจะพูดได้มากขึ้นนะครับ " คุณทำแบบนั้นไม่ได้ มันโหดร้ายเกินไป มันผิดศีลธรรมด้วย "" คุณต้องการอะไร ? " บอกว่า เมิงเฮา ถ่ายไม่กี่ก้าวกลับและจับคางของเขา " คุณหนีตามฉันทำไม ? ไปให้พ้น ไป ! "" เอ๋ ? ผมถูกผูกมัดคุณเป็นเจ้านายของฉัน อาจารย์หมายความว่าพันธะพันธะสำหรับชีวิต ผมไม่เคยไร้ศีลธรรม เพื่อที่จะไป ผมจะไม่ทำอะไรที่ไร้หลักการ ดังนั้น ขาด . . . . . . . " เม้ง Hao ค่อยๆ ยกหัวขึ้นมาและจ้องมองอย่างว่างเปล่า ในอากาศ พอเวลาผ่านไปสองธูปไหม้ และในที่สุดเขาก็กลับมามองที่หมวก" . . . . . . . ไร้ตัวอักษร ผมเพิ่งบอกคุณไป เจ็ดร้อยสี่สิบห้า ว่าสิ่งที่ฉันขาด เห็นไหมว่า อารยะ ฉัน ? จริงใจแค่ไหน ? ในคำ ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ "เมิ่งเฮ่าไม่ได้พูดอะไรเลย จู่ๆ เขาก็ยกพระหัตถ์เรียกมังกรไฟ ซึ่งร่วงลงบนหมวก คราวนี้ร้องไห้ทุกข์ทรมานดังขึ้นเท่านั้นที่จะถูกแทนที่ได้อย่างรวดเร็ว โดยคุยไม่รู้จบ หมวกก็ไม่เสียหาย เป็นเมิ่งฮ่าวจ้องมองมัน เลือดโผล่ออกมาบนหน้าผากของเขา เขาคิดเสมอว่าตัวเองเป็นนิสัย แต่ตอนนี้อารมณ์ของเขาถูกระเบิด เขากระโดดขึ้นลงสองสามครั้งบนหมวก กระทืบมันแต่ . . . . . . . หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หยุด ยังคงพรั่งพรูคำพูด หมวกกลับหัว เมิ่งฮ่าว เวลา นี้ อย่างไรก็ตาม มันเปลี่ยนสี ตอนนี้มันเป็นสีเขียว และลักษณะของมันเป็นบิตเพิ่มเติมที่พูดเกินจริงกว่า 1หน้าเมิ่งฮ่าวกลายเป็นมืด