Subjective measures. Subjects were

Subjective measures. Subjects were asked to give periodic ratings of their thermal
comfort. Thermal comfort was measured with a modified version of a numerical rating scale
suggested in ISO 10551 (1993). The scale is shown below.
Very hot +4
Hot +3
Warm +2
Slightly warm +1
Comfortable 0
Slightly cool -1
Cool -2
Cold -3
Very cold -4
Subjects used this scale to give three different ratings: overall (whole body) thermal
comfort, left forearm thermal comfort, and left leg thermal comfort.
Phase 2
Independent variables
Phase 2 was also a repeated measures design, but only included one independent variable:
IRR treatment. (The same three levels of treatment were used for this phase as in Phase 1.)
Dependent variables
Objective measures. In Phase 2, air temperature was treated as a dependent variable.
Every two minutes, the air temperature was raised or lowered by a three-degree (F) step in
response to the subjects’ indicated thermal sensation. The main dependent measure of interest
was the average air temperature over the first two reversals of opinion (from “too hot” to “too
cold,” or vice versa). Skin temperature and downward total solar irradiance (measured at the
same locations as Phase 1) were also included as dependent measures.
Subjective measures. Phase 2 included only one subjective measure: Subjects were
periodically asked to indicate whether they were too hot or too cold.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาตรการตามอัตวิสัย เรื่องที่ขอให้จัดอันดับเป็นครั้งคราวของความร้อนของพวกเขาความสะดวกสบาย ความร้อนจึงถูกวัด ด้วยรุ่นปรับเปลี่ยนสเกลเป็นตัวเลขคะแนนแนะนำใน ISO 10551 (1993) มาตราส่วนที่แสดงด้านล่างร้อนมาก + 4ร้อน + 3อบอุ่น + 2+ 1 อุ่นเล็กน้อย0 ห้องเล็กน้อยเย็น -1เย็น -2เย็น -3เย็น ๆ -4เรื่องใช้มาตรานี้เพื่อให้การจัดอันดับแตกต่างกันสาม: ความร้อนโดยรวม (ทั้งตัว)สบาย สบายความร้อนซ้ายปลายแขน และขาซ้ายความร้อนสะดวกสบายขั้นตอนที่ 2ตัวแปรอิสระขั้นตอนที่ 2 แบบวัดซ้ำยังถูก แต่รวมเฉพาะ ตัวแปรอิสระหนึ่ง:การรักษา IRR (รักษาสามระดับเดียวกันถูกใช้ในขั้นตอนนี้ในระยะที่ 1)ขึ้นอยู่กับตัวแปรมาตรการที่วัตถุประสงค์ ในระยะ 2 อุณหภูมิของอากาศถือว่าเป็นตัวแปรขึ้นอยู่กับทุกสองนาที อุณหภูมิอากาศเพิ่มขึ้น หรือลดลง (F) ระดับสามขั้นตอนในตอบของหัวข้อระบุความรู้สึกร้อน วัดขึ้นหลักน่าสนใจได้อุณหภูมิอากาศเฉลี่ยกลับสองความคิด (จาก "ร้อนเกินไป" ให้ "เกินไปเย็น" หรือในทางกลับกัน) ผิวอุณหภูมิและแสง irradiance ลงรวม (วัดยังเป็นวัดที่ขึ้นอยู่สถานเดียวกันเป็นระยะที่ 1) ได้มาตรการตามอัตวิสัย ระยะที่ 2 รวมวัดเดียวตามอัตวิสัย: หัวข้อถูกถามเป็นระยะ ๆ เพื่อบ่งชี้ว่า พวกเขาร้อนเกินไป หรือเย็นเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มาตรการอัตวิสัย ให้กลุ่มตัวอย่างให้คะแนนของความสบายเชิงความร้อนเป็นระยะๆ
. ภาวะสบายเชิงความร้อนวัดด้วยรุ่นที่ปรับเปลี่ยนของ
มาตราส่วนตัวเลขแนะนำใน ISO 10551 ( 1993 ) มาตราส่วนที่แสดงอยู่ด้านล่าง .
4
3
ร้อนมากร้อนอุ่น 2
1
0
อุ่นเล็กน้อยสบายเย็นเล็กน้อย - 1

เย็นเย็น - 2 - 3 - 4

คนหนาวมาก ใช้มาตรานี้ให้สามคะแนนที่แตกต่างกัน :โดยรวม ( ทั้งร่างกาย ) ความร้อน
สบาย แขนซ้าย และขาซ้ายภาวะสบายเชิงความร้อน , ความร้อนความสะดวกสบาย


เฟส 2 ตัวแปรอิสระ ระยะที่ 2 ก็ยังเป็นวัดซ้ำ การออกแบบ แต่รวมถึงหนึ่งตัวแปรอิสระ :
( การรักษา ( ทั้งสามระดับของการรักษาที่ใช้สำหรับขั้นตอนนี้เป็นขั้นตอนที่ 1 . )

มีตัวแปร ตามมาตรการ ระยะที่ 2อุณหภูมิของอากาศ คือ ถือว่า เป็น ตัวแปรตาม
ทุกสองนาที อุณหภูมิของอากาศเพิ่มขึ้นหรือลดลงโดยสามองศา ( F ) ขั้นตอนในการตอบสนองต่อวิชา
พบความร้อนเพทนา การวัดตัวแปรหลักของดอกเบี้ย
เป็นอุณหภูมิเฉลี่ยมากกว่าสอง reversals แรกของความคิด ( จาก " ร้อน " กับ " ด้วย
เย็น " หรือในทางกลับกัน )อุณหภูมิผิวหนังและลดลงรวมพลังงานแสงอาทิตย์ดังกล่าว ( วัดที่
สถานที่เดียวกับระยะที่ 1 ) นอกจากนี้ยังรวมเป็นขึ้นอยู่กับมาตรการ .
มาตรการอัตวิสัย ระยะที่ 2 รวมเพียงหนึ่งวัด : อัตนัยจำนวน
เป็นระยะ ๆ ถามเพื่อบ่งชี้ว่ามันร้อนเกินไป หรือหนาวเกินไป