With respect to modes of communicat

With respect to modes of communication like “greeting, rhetoric, and storytelling,” I would say that each of these modes may have their place within the informally structured process of everyday communication among individuals who share a cultural and historical life world. However, it is neither necessary for the democratic theorist to try to formalize and institutionalize these aspects of communicative everyday competence, nor is it plausible—and this is the more important objection—to build an opposition between them and critical argumentation. Greeting, storytelling, and rhetoric, although they may be aspects of informal communication in our everyday life, cannot become the public language of institutions and legislatures in a democracy for the following reason: to attain legitimacy, democratic institutions require the articulation of the bases of their actions and policies in discursive language that appeals to commonly shared and accepted public reasons

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกี่ยวกับวิธีการติดต่อสื่อสาร เช่น"อวยพร สำนวน storytelling" ฉันจะบอกว่า แต่ละโหมดเหล่านี้อาจจะทำในกระบวนการอย่างมีโครงสร้างของชีวิตประจำวันการสื่อสารระหว่างผู้ร่วมชีวิตวัฒนธรรม และประวัติศาสตร์โลก อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่จำ theorist ประชาธิปไตยพยายาม formalize และ institutionalize แง่หลักสายทุกวัน หรือจะเป็นไปได้ — และเป็นมรดกที่สำคัญ — เพื่อสร้างการต่อต้านระหว่าง argumentation สำคัญ และพวกเขา อวยพร storytelling สำนวน แม้ว่าพวกเขาอาจจะเป็นการสื่อสารในชีวิตประจำวันของเรา ไม่กลายเป็น ภาษาของ legislatures ในประชาธิปไตยและสถาบันสาธารณะเนื่องจากสาเหตุต่อไปนี้: บรรลุชอบธรรม สถาบันประชาธิปไตยต้องวิคิวลาร์ของฐานนั้น ๆ และนโยบาย discursive ภาษาที่น่าดึงดูดใจโดยทั่วไปที่ใช้ร่วมกัน และยอมรับเหตุผลสาธารณะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่วนที่เกี่ยวกับรูปแบบของการสื่อสารเช่น "อวยพรสำนวนและการเล่าเรื่อง" ฉันจะบอกว่าแต่ละโหมดเหล่านี้อาจจะมีสถานที่ของพวกเขาภายในโครงสร้างกระบวนการทางการสื่อสารในชีวิตประจำวันของกลุ่มบุคคลที่ร่วมชีวิตโลกทางวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ แต่ก็ไม่เป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับทฤษฎีประชาธิปไตยจะพยายามที่จะเป็นระเบียบแบบแผนและสถาบันด้านเหล่านี้ในชีวิตประจำวันของความสามารถในการสื่อสารและไม่เป็นมันเป็นไปได้และนี่คือการคัดค้านการที่สำคัญมากขึ้นสร้างความขัดแย้งระหว่างพวกเขาและที่สำคัญการอภิปราย อวยพร, การเล่าเรื่องและสำนวนแม้ว่าพวกเขาอาจจะเป็นลักษณะของการสื่อสารทางการในชีวิตประจำวันของเราไม่สามารถกลายเป็นภาษาของประชาชนในสถาบันการศึกษาและสภานิติบัญญัติในระบอบประชาธิปไตยด้วยเหตุผลดังต่อไปนี้: เพื่อบรรลุความชอบธรรมสถาบันประชาธิปไตยต้องใช้เสียงที่เปล่งออกฐานของ การกระทำและนโยบายของพวกเขาในภาษาประเด็นที่สนใจให้ร่วมกันทั่วไปและเป็นที่ยอมรับเหตุผลของประชาชน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ด้วยความเคารพในโหมดของการสื่อสารเช่น " ทักทาย วาทศิลป์ และ storytelling , " ผมจะบอกว่า แต่ละโหมดเหล่านี้อาจมีสถานที่ของพวกเขาในกระบวนการของการสื่อสารแบบไม่เป็นทางการทุกวันระหว่างบุคคลที่แบ่งโลกชีวิตวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ อย่างไรก็ตามมันไม่จําเป็นสําหรับนักทฤษฎีประชาธิปไตยและพยายามที่จะทำให้เป็นรูปเป็นร่างสถาบันเหล่านี้ในลักษณะของการสื่อสารในชีวิตประจำวัน ความสามารถ หรือนี่จะเป็นโจทย์สำคัญในการสร้างความขัดแย้งระหว่างพวกเขา และการโต้แย้ง วิพากษ์ การทักทาย , การเล่าเรื่อง , และวาทศิลป์ แม้ว่าพวกเขาอาจจะในลักษณะของการสื่อสารแบบไม่เป็นทางการในชีวิตประจำวันของเราไม่ได้เป็นภาษาของสถาบัน และรัฐ legislatures ประชาธิปไตยสำหรับเหตุผลต่อไปนี้ : บรรลุความชอบธรรม สถาบันประชาธิปไตย ต้องมีการปฏิบัติของฐานของการกระทำ และนโยบายในการเลือกภาษาที่ดึงดูดใจที่ใช้ร่วมกันโดยทั่วไปและยอมรับเหตุผลสาธารณะ