Legal aspects[edit]Although plagiar

Legal aspects[edit]
Although plagiarism in some contexts is considered theft or stealing, the concept does not exist in a legal sense. "Plagiarism" is not mentioned in any current statute, either criminal or civil.[11][8] Some cases may be treated as unfair competition or a violation of the doctrine of moral rights.[8] The increased availability of intellectual property due to a rise in technology has furthered the debate as to whether copyright offences are criminal.[citation needed] In short, people are asked to use the guideline, "...if you did not write it yourself, you must give credit."[12]

Plagiarism is not the same as copyright infringement. While both terms may apply to a particular act, they are different concepts, and false claims of authorship may constitute plagiarism regardless of whether the material is protected by copyright.

Copyright infringement is a violation of the rights of a copyright holder, when material whose use is restricted by copyright is used without consent. Plagiarism, in contrast, is concerned with the unearned increment to the plagiarizing author's reputation that is achieved through false claims of authorship. Thus, plagiarism is considered a moral offense against the plagiarist's audience (for example, a reader, listener, or teacher).

Plagiarism is also considered a moral offense against anyone who has provided the plagiarist with a benefit in exchange for what is specifically supposed to be original content (for example, the plagiarist's publisher, employer, or teacher). In such cases, acts of plagiarism may sometimes also form part of a claim for breach of the plagiarist's contract, or, if done knowingly, for a civil wrong.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ด้านกฎหมาย [แก้ไข]แม้ว่าโจรกรรมทางวรรณกรรมในบริบทบางอย่างถือว่าขโมย หรือขโมย แนวคิดมีอยู่ในแง่กฎหมาย ไม่ได้กล่าวถึง "โจรกรรมทางวรรณกรรม" ในกฎหมายใด ๆ ปัจจุบัน อาญา หรือแพ่ง[11][8] บางกรณีอาจถือว่าเป็นการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรมหรือการละเมิดคำสอนของสิทธิทางศีลธรรม[8] พร้อมใช้งานที่เพิ่มขึ้นของทรัพย์สินทางปัญญาจากเทคโนโลยีมี furthered อภิปรายเป็นว่าผิดลิขสิทธิ์เป็นอาชญากรรม[ต้องการอ้างอิง] ในระยะสั้น มีคนขอใช้ผลงาน, "... ถ้าคุณไม่ได้เขียนมันด้วยตัวคุณเอง คุณต้องให้เครดิต"[12]โจรกรรมทางวรรณกรรมไม่เป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ ในขณะที่เงื่อนไขทั้งสองอาจใช้พระราชบัญญัติเฉพาะ จะแตกต่างกัน และกล่าวอ้างเท็จเสียอาจเป็นโจรกรรมทางวรรณกรรมไม่ว่าวัสดุถูกป้องกันโดยลิขสิทธิ์ละเมิดลิขสิทธิ์เป็นการละเมิดสิทธิของผู้ถือลิขสิทธิ์การ เมื่อมีใช้วัสดุใช้ถูกจำกัด โดยลิขสิทธิ์ไม่ยินยอม โจรกรรมทางวรรณกรรม คมชัด เกี่ยวข้องกับเพิ่ม unearned เพื่อชื่อเสียงของผู้เขียน plagiarizing ที่ได้รับผ่านการอ้างเท็จของเสีย ดังนั้น โจรกรรมทางวรรณกรรมจะถือว่ากระทำความผิดทางศีลธรรมกับผู้ชมเป็นผู้ขโมยความคิด (เช่น การอ่าน ฟัง หรือครูผู้สอน)โจรกรรมทางวรรณกรรมยังถือว่ากระทำความผิดทางศีลธรรมกับคนที่มีให้ผู้ขโมยความคิดที่ มีประโยชน์เพื่อแลกกับอะไรโดยเฉพาะควรจะเป็นเนื้อหาต้นฉบับ (เช่น ของผู้ขโมยความคิดผู้เผยแพร่ นายจ้าง หรือครูผู้สอน) ในกรณี กระทำโจรกรรมทางวรรณกรรมอาจบางครั้งยังเป็นส่วนหนึ่งของข้อเรียกร้องสำหรับการละเมิดสัญญาของผู้ขโมยความคิด หรือ ถ้าทำไม่ถูกต้องแพ่ง เจตนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แง่มุมของกฎหมาย [แก้ไข]
ถึงแม้ว่าการขโมยความคิดในบางบริบทถือว่าเป็นขโมยหรือขโมยแนวคิดไม่อยู่ในแง่กฎหมาย "การขโมยความคิด" ไม่ได้กล่าวถึงในมาตราใด ๆ ในปัจจุบันไม่ว่าจะเป็นความผิดทางอาญาหรือทางแพ่ง. [11] [8] บางกรณีอาจจะถือว่าเป็นการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรมหรือการละเมิดหลักคำสอนของสิทธิทางศีลธรรม. [8] ว่างที่เพิ่มขึ้นของทรัพย์สินทางปัญญาเนื่องจาก การเพิ่มขึ้นของเทคโนโลยีที่มีการเลื่องลือกระฉ่อนอภิปรายเป็นไปได้ว่าการกระทำผิดทางอาญาที่มีลิขสิทธิ์. [อ้างจำเป็น] ในระยะสั้นคนจะถามว่าจะใช้แนวทาง "... ถ้าคุณไม่ได้เขียนด้วยตัวคุณเองคุณต้องให้เครดิต." [12] การขโมยความคิดไม่ได้เช่นเดียวกับการละเมิดลิขสิทธิ์ ในขณะที่คำทั้งสองอาจจะนำไปใช้กับการกระทำโดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขามีแนวความคิดที่แตกต่างกันและการเรียกร้องที่ผิดพลาดของการประพันธ์อาจเป็นการขโมยความคิดคำนึงถึงว่าวัสดุที่ได้รับการคุ้มครองตามกฎหมายลิขสิทธิ์. การละเมิดลิขสิทธิ์เป็นการละเมิดสิทธิของผู้ถือลิขสิทธิ์เมื่อวัสดุที่มีการใช้งาน ถูก จำกัด โดยลิขสิทธิ์ถูกใช้โดยไม่ได้รับความยินยอม การขโมยความคิดในทางตรงกันข้ามที่เกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้นยังไม่ถือเพื่อชื่อเสียงของผู้เขียน plagiarizing ที่จะทำได้โดยการเรียกร้องที่ผิดพลาดของการประพันธ์ ดังนั้นการขโมยความคิดถือเป็นความผิดทางศีลธรรมกับผู้ชมขโมยของ (ตัวอย่างเช่นผู้อ่าน, ฟังหรือครู). การขโมยความคิดก็ยังถือว่าเป็นความผิดทางศีลธรรมกับทุกคนที่ได้ให้คัดลอกผลงานที่มีประโยชน์ในการแลกเปลี่ยนสำหรับสิ่งที่ควรโดยเฉพาะเพื่อ เป็นเนื้อหาเดิม (เช่นสำนักพิมพ์คัดลอกผลงานของนายจ้างหรือครู) ในกรณีเช่นนี้การกระทำของการขโมยความคิดบางครั้งก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่งของการเรียกร้องสำหรับการผิดสัญญาขโมยของหรือถ้าทำอย่างรู้เท่าทันสำหรับผิดทางแพ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แง่มุมของกฎหมาย [ แก้ไข ]
ถึงแม้ว่าการขโมยความคิดในบางบริบทจะถือว่าการโจรกรรมหรือขโมย แนวคิดที่ไม่ได้อยู่ในความรู้สึกทางกฎหมาย” การขโมยความคิด " ไม่ได้กล่าวถึงในใด ๆ ในปัจจุบันกฎหมายทั้งอาญาแพ่ง . [ 11 ] [ 8 ] บางกรณีอาจถือว่าเป็นการไม่ยุติธรรมการแข่งขันหรือการละเมิดของลัทธิธรรมสิทธิ์[ 8 ] เพิ่มความพร้อมของทรัพย์สินทางปัญญา เนื่องจากการเพิ่มขึ้นของเทคโนโลยีมีการส่งเสริมการอภิปรายเป็นไปได้ว่าลิขสิทธิ์การเป็นอาชญากร . อ้างอิง [ จำเป็น ] สั้นๆ คนถูกถามที่จะใช้แนวทาง " . . . . . . . ถ้าคุณไม่ได้เขียนเองนะ คุณต้องให้เครดิต " [ 12 ]

การขโมยความคิดไม่เหมือนกับการละเมิดลิขสิทธิ์ . ในขณะที่ทั้งสองด้านอาจจะใช้กับการกระทำที่เฉพาะเจาะจงพวกเขามีแนวความคิดที่แตกต่างกัน และการเรียกร้องเท็จของผู้แต่งอาจถือเป็นการขโมยความคิดไม่ว่าวัสดุที่ได้รับการคุ้มครองโดยลิขสิทธิ์

การละเมิดลิขสิทธิ์เป็นการละเมิดสิทธิของเจ้าของลิขสิทธิ์ เมื่อวัสดุที่ใช้คือ จำกัด โดยมีการใช้ลิขสิทธิ์ โดยไม่ได้รับอนุญาตก่อน ประชาชน ในทางตรงกันข้ามเกี่ยวข้องกับการเพิ่มการค้ากับการขโมยความคิดเขียนชื่อเสียงที่ได้จากการเรียกร้องเท็จของงานเขียน ดังนั้น การพิจารณาความผิดทางจริยธรรมกับผู้ชมของผู้ละเมิดลิขสิทธิ์ ( ตัวอย่างเช่น ผู้อ่าน ผู้ฟัง หรือ อาจารย์

)การขโมยความคิดก็ถือเป็นความผิดทางจริยธรรมกับใครได้ให้ผู้ละเมิดลิขสิทธิ์กับผลประโยชน์แลกกับอะไรเป็นพิเศษควรเป็นเนื้อหาต้นฉบับ ( เช่น เป็นผู้ละเมิดลิขสิทธิ์เผยแพร่ นายจ้าง หรืออาจารย์ ) ในบางกรณี การกระทำของการขโมยความคิดอาจบางครั้งยังเป็นส่วนหนึ่งของการเรียกร้องการละเมิดสัญญา อยู่เงียบๆ หรือถ้าทำอย่างรู้เท่าทัน เพราะผิดแพ่ง