My banana leaf maiden from plantati

My banana leaf maiden from plantation,
Used to wrap white rice for provision;
On each field trip of journey away,
You’d provide rice parcels to last my day.
You offered me rice, when hunger loomed
Its aroma heartened even the mid-day sun
Each mouthful was fragrantly perfumed
With a light, lasting scent, yet heady one.
I had loved you, my banana frond fair,
I once guarded you with a jealous zeal;
Then we parted, with an indifferent air
That no winds of change could conceal.
Lonesome in the age of modernity;
Lonely in the epoch of emptiness;
Lovelorn in the era of frivolity;
Lost in the hour of hopelessness.
I met a giggle polystyrene vamp
At bizarre crossroads; this strange malady,
With the smile of a coquettish tramp,
Lured me to leave my banana lady.
My plantation beauty, cease flapping;
Your green garb will turn grey before long;
When we hear music with plastic wrapping,
It’s the end of a banana love song.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หญิงสาวของฉันใบกล้วยจากสวนใช้ห่อข้าวสำหรับสำรองในการเดินแต่ละฟิลด์ของการเดินทางคุณจะมีหีบห่อข้าวของฉันวันสุดท้ายคุณเสนอฉันข้าว เมื่อหิว loomedกลิ่นหอมที่ปลุกแม้ดวงอาทิตย์กลางวันถูกปากถูก fragrantly โดยมีไฟ กลิ่นถาวร ได้หนึ่ง headyได้รักคุณ frond กล้วยของฉันแฟร์ผมเคยรักษาคุณกับสดอิจฉาแล้ว เราศึกษาธิการ มีอากาศสนใจที่เปลี่ยนแปลงลมไม่สามารถปกปิดจผู้เดียวดายในยุคของความทันสมัยโดดเดี่ยวในยุคของความว่างเปล่าLovelorn ในยุค frivolityหายไปในชั่วโมงของหวังผมเจอหัว vamp โฟมที่ครอสโร้ดแปลกประหลาด malady นี้แปลกด้วยรอยยิ้มของคนจรจัดตุ้งติ้งงามฉันปล่อยฉันกล้วยเลดี้ความสวยงามของฉันสวน ยุติ flappingคุณ garb สีเขียวจะเปลี่ยนสีเทาก่อนลองเมื่อเราได้ยินเพลง มีพลาสติกห่อมันเป็นจุดสิ้นสุดของเพลงรักกล้วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หญิงสาวใบตองของฉันจากไร่
ที่ใช้ในการห่อข้าวขาวสำหรับการจัดหา;
ในการเดินทางแต่ละเขตของการเดินทางออกไป
. คุณต้องการให้ห่อข้าวไปยังหน้าล่าสุดวันของฉัน
คุณให้ฉันข้าวเมื่อความหิวปรากฏ
กลิ่นหอมของมันกำลังใจแม้ช่วงกลางวัน ดวงอาทิตย์
คำแต่ละกลิ่นหอม
. ด้วยแสงกลิ่นหอมติดทนหนึ่งมึนเมา แต่
ฉันได้รักคุณกล้วยของฉันเฟินยุติธรรม
ผมเคยรักษาคุณมีความกระตือรือร้นหวงแหน
แล้วเราแยกกับอากาศไม่แยแส
ที่ไม่มีลมของการเปลี่ยนแปลงที่จะทำได้ ปกปิด.
เหงาในยุคของความทันสมัย;
เหงาในยุคของความว่างเปล่า;
อกหักในยุคของการเอาจริงเอาจัง;
. หายไปในชั่วโมงของความสิ้นหวัง
ผมได้พบกับปะติดปะต่อสไตรีนขำ
ที่สี่แยกแปลกประหลาด; นี้โรคแปลก ๆ
ด้วยรอยยิ้มของคนจรจัดตุ้งติ้ง,
ล่อฉันจะปล่อยให้ผู้หญิงกล้วยของฉัน.
ความงามสวนของฉันหยุดกระพือ;
เครื่องแบบสีเขียวของคุณจะเปลี่ยนเป็นสีเทาก่อนที่จะยาว
เมื่อเราได้ยินเพลงที่มีห่อพลาสติก
มันเป็นจุดสิ้นสุดของกล้วย เพลงความรัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม่ใบตอง Maiden จากสวนป่า
ใช้ห่อข้าวไว้ ;
ในแต่ละทริปของการเดินทางไป คุณจะให้ข้าวซู

วันสุดท้ายของฉัน คุณให้ฉันข้าว เมื่อหิว loomed
กลิ่นหอม กำลังใจแม้กลางวันแดดกรุ่นหอม

แต่ละคำหนึ่ง คือ มีแสง ยั่งยืน , กลิ่น , ยังรุนแรง .
ฉันรักแกฉันใบกล้วย Fair
ผมเคยปกป้องคุณด้วยความกระตือรือร้นหวงแหน
แล้วเราก็จากกัน ด้วยความไม่แยแสอากาศ
ไม่มีลมของการเปลี่ยนแปลงจะสามารถปกปิด .
เหงาใจในยุคแห่งความทันสมัย ;
เหงาในยุคของความว่างเปล่า ;
อกหักในยุคของเหลาะแหละ ;
หายไปในชั่วโมงแห่งความสิ้นหวัง .
ผมเจอขำสไตรีนปะติดปะต่อ
จนถึงทางแยกที่แปลกประหลาด ; โรคแปลก นี้
กับรอยยิ้มของคนจรจัดที่ยั่วยวนผู้ชายทิ้งผู้หญิง , หลอกให้ฉัน

สวยปลูกกล้วยของฉัน ของฉันหยุดกระพือ ;
ก๊าบ สีเขียวจะเปลี่ยนเป็นสีเทา ก่อนนาน ;
เมื่อเราได้ยินเสียงเพลงกับห่อพลาสติก
หมดกล้วยรักเพลง