New Moonby Stephenie MayerSummary W

New Moon
by Stephenie Mayer
Summary When the Cullens, including her beloved Edward, leave Forks rather than risk revealing that they are vampires, it is almost too much for eighteen-year-old Bella to bear, but she finds solace in her friend Jacob until he is drawn into a cult and changes in terrible ways.
PREFACE
I felt like I was trapped in one of those terrifying nightmares, the one where you have to run, run till your lungs burst, but you can't make your body move fast enough. My legs seemed to move slower and slower as I fought my way through the callous crowd, but the hands on the huge clock tower didn't slow.
With relentless, uncaring force, they turned inexorably toward the end-the end of everything.
But this was no dream, and, unlike the nightmare, I wasn’t running for my life; I was racing to save something infinitely more precious. My own life meant little to me today.
Alice had said there was a good chance we would both die here. Perhaps the outcome would be different if she weren't trapped by the brilliant sunlight;
only I was free to run across this bright, crowded square.
And I couldn't run fast enough.
So it didn't matter to me that we were surrounded by our extraordinarily dangerous enemies. As the clock began to toll out the hour, vibrating under the soles of my sluggish feet, I knew I was too late- and I was glad something bloodthirsty waited in the wings. For in failing at this, I forfeited any desire to live.
The clock tolled agian, and the sun beat down from the exact center point of the sky.
1. PARTY
I WAS NINETY-NINE POINT NINE PERCENT SURE I WAS dreaming.
The reasons I was so certain were that, first, I was standing in a bright shaft of sunlight- the kind of blinding clear sun that never shone on my drizzly new hometown in Forks, Washington-and second, I was looking at my Grandma Marie. Gran had been dead for six years now, so that was solid evidence toward the dream theory.
Gran hadn't changed much; her face looked just the same as I remember it.
The skin was soft and withered, bent into a thousand tiny creases that clung gently to the bone underneath. Like a dried apricot, but with a puff of thick white hair standing out in a cloud around it.
Our mouths-hers a wizened picker-spread into the same surprised half-smile at just the same time. Apparently, she hadn't been expecting to see me, either.
I was about to ask her a question; I had so many- What was she doing here in my cream? What had she been up to in the past six years? Was Pop okay, and had they found each other, wherever they were?- but she opened her mouth when I did, so I stopped to let her go first. She paused, too, and then we Goth smiled at the little awkwardness.
"Bella!”
It wasn't Gran who called my name, and we both turned to see the addition to our small reunion. I didn't have to look to know who it was; this was a voice I would know anywhere-know, and respond to, whether I was awake or
asleep...or even dead, I'd bet.
The voice I'd walk through fire for-or, less dramatically, slosh every day through the cold and endless rain for.
Edward
Even though I was always thrilled to see him-conscious or otherwise- and even though I was almost positive that I was dreaming, I panicked as Edward walked toward us through the glaring sunlight.
I panicked because Gran didn't know that I was in love with a vampire- nobody knew that-so how was I supposed to explain the fact that the brilliant sunbeams were shattering off his skin into a thousand rainbow shards like he was made of crystal or diamond?
Well, Gran, you might have noticed that my boyfriend glitters. It's just something he does in the sun. Don't worry about it...
What was he doing? The whole reason he lived in Forks, the rainiest place in the world, was so that he could be outside in the daytime his family's secret.Yet here he was, strolling gracefully toward me-with the most beautiful smile on his angel's face-as if I were the only one here.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นิวมูน
โดยเมเยอร์ Stephenie
สรุปเมื่อเดอะ Cullens รวมทั้งเอ็ดเวิร์ดเธอรัก ปล่อยส้อมแทนการเสี่ยงเปิดเผยว่า พวกเขาเป็นแวมไพร์ มันเกือบเกินสำหรับเบลล่าจำนวนปีที่ต้องแบก แต่เธอหาปลอบประโลมในยาโคบเพื่อนของเธอ จนเขาถูกดึงเข้าสู่ลัทธิการเปลี่ยนแปลงในน่ากลัววิธีการ
PREFACE
เหมือนฉันติดอยู่ในหนึ่งผู้น่ากลัวฝันร้าย, หนึ่งที่คุณจะต้องรัน รันจนระเบิดปอดของคุณ แต่คุณไม่สามารถทำย้ายร่างกายได้เร็วพอ ขาของฉันดูเหมือนจะ เลื่อนช้าลง และช้าเป็นฉันสู้วิธีของฉันผ่านฝูงชนไม่รู้สึก แต่มือบนหอนาฬิกาใหญ่ไม่ช้า
uncaring, relentless ตอก พวกเขาเปิด inexorably ไปสิ้นสุดทุกอย่าง
แต่นี้ไม่ฝัน และ ต่าง จากฝัน ร้าย ผมไม่ได้ทำงานในชีวิต ผมมีแข่งบันทึกสิ่งล้ำค่ายิ่งเพียบ หมายถึง ชีวิตของตัวเองน้อยฉันวันนี้.
อลิซได้กล่าวว่า มีโอกาสดีที่เราจะทั้งตายที่นี่ บางทีผลที่ได้จะแตกต่างกันถ้าเธอไม่ติด โดยแสงอาทิตย์สดใส;
เดียวผมสามารถทำงานข้ามนี้สว่าง แออัดสแควร์
และฉันไม่สามารถทำงานได้เร็วพอกัน
ดังนั้น มันไม่สำคัญกับฉันว่า เราถูกล้อม โดยศัตรูของเรากันเป็นอันตราย เป็นนาฬิกาเริ่มโทรออกชั่วโมง สั่นสะเทือนใต้เท้าซบเซาของฉัน ฉันรู้ว่า ผมเกินไปสาย - และผมยินดีสิ่ง bloodthirsty รอในปีก สำหรับล้มเหลวนี้ ฉัน forfeited ความปรารถนาใด ๆ อยู่
นาฬิกา tolled อีกครั้ง และดวงอาทิตย์จากจุดศูนย์กลางที่แน่นอนของฟ้า
1 ฝ่าย
ได้ร้อยละ 90 เก้าจุดเก้าแน่ฉันได้ฝัน
เหตุผลผมให้บางได้ที่ ครั้งแรก ฉันยืนในเพลาสว่างแสง-ชนิดของ blinding อาทิตย์ชัดเจนที่เคย shone ในบ้านใหม่ของฉัน drizzly ในส้อม วอชิงตัน - และสอง ฉันถูกมองที่ Marie คุณยายของฉัน แกรนได้ตายปีนี้ ดังนั้นที่มีหลักฐานมั่นคงต่อทฤษฎีความฝันในการ
แกรนไม่ได้เปลี่ยนมาก ใบหน้าของเธอมองเพียงว่าพอจำได้มัน
ผิวนุ่ม และ เหี่ยว เงี้ยวเป็น creases เล็ก ๆ พันที่พืชเบา ๆ กระดูกใต้ เช่นพพริแห้ง แต่พัฟของผมหนาสีขาวในก้อนเมฆรอบ ๆ
ปากของเรา-เธอแพร่กระจายตัวเลือก wizened เป็นเหมือนประหลาดใจครึ่งยิ้มพร้อมเพียงกัน เห็นได้ชัด เธอไม่ได้ถูกคาดหวังว่าจะเห็นฉัน จะ
ผมจะถามเธอ ผมมาก - สิ่งเธอทำนี่ในครีมของฉัน ที่เธอเคยถึง 6 ปี คือป๊อปล่ะ และมีพวกเขาพบกัน ทุกที่ที่พวกเขา? - แต่เธอเปิดปากของเธอเมื่อค่ะ ดังนั้น ฉันหยุดให้เธอก่อนไป เธอหยุดชั่ว คราว เกินไป แล้ว เรา Goth ยิ้มที่ตัวเล็ก ๆ awkwardness.
"เบลล่า"
มันไม่ได้แกรนซึ่งเรียกชื่อของฉัน และเราทั้งสองหันไปดูนอกจากนี้การชุมนุมของเราเล็ก ผมไม่ได้มองไปมัน นี่คือรู้รู้ทุกเสียง และตอบสนองการ ว่าผมตื่น หรือ
หลับ... หรือแม้กระทั่งตาย ฉันจะเดิมพัน
เสียงที่ฉันจะเดินผ่านไฟสำหรับ- หรือ อย่างมาก น้อย slosh ทุกวันผ่านกันฝนเย็น และสิ้นสุด
เอ็ดเวิร์ด
ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกตื่นเต้นที่จะเห็นเขายิ้ม หรืออย่างอื่น และแม้ว่าผมเกือบบวกที่ฉันได้ฝัน ฉันพอเป็นเอ็ดเวิร์ดไปเราเดินผ่านแสงแดดแจ๋
พอ เพราะแกรนไม่รู้ว่า ผมรักกับแวมไพร์-ไม่มีใครรู้ว่า โซว่าฉันควรจะอธิบายความจริงที่ว่า sunbeams สดใสได้ซึ่งทำให้ป่นปี้ปิดผิวหนังของเขาเป็นพันเศษภาชนะเรนโบว์เช่นเขาถูกทำมาจากคริสตัลหรือเพชร?
ดี แกรน คุณอาจได้สังเกตเห็นว่า แฟนของฉันเปล่ง มันเป็นเพียงสิ่งที่เขาทำดวงอาทิตย์ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน..
เขาได้ทำอะไร เหตุผลทั้งหมดที่เขาอาศัยอยู่ในส้อม rainiest ในโลก ว่าเขาอาจจะอยู่ในเวลากลางวันความลับของครอบครัวแต่นี่เขา เดินอย่างสิ้นเชิงต่อฉัน-ดีสวยที่สุดบนใบหน้าของเขาเทวดา-ว่าฉันที่นี่เดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดวงจันทร์ใหม่โดยสเตเฟนีเมเยอร์

สรุปเมื่อเอ็ดเวิร์ด คัลเลน รวมทั้งอันเป็นที่รักของเธอทิ้งส้อมมากกว่าความเสี่ยงที่จะเปิดเผยว่าพวกเขาเป็นแวมไพร์ มันเกือบจะมากเกินไปสำหรับสิบแปดปีเก่าเบลล่าจะทนไหว แต่เธอพบปลอบใจในเพื่อนของเธอ เจคอบ จนกว่าเขาจะถูกวาดลงในศาสนาและการเปลี่ยนแปลงในทางที่แย่
คำนำ
ฉันรู้สึกเหมือนติดอยู่ในหนึ่งของเหล่านี้น่ากลัวฝันร้ายหนึ่งที่คุณจะต้องวิ่ง วิ่งจนปอดแตก แต่เธอไม่สามารถขยับร่างกายของคุณได้อย่างรวดเร็วพอ ขาของฉันดูเหมือนจะย้ายช้าลง ขณะที่ผมต่อสู้ทางของฉันผ่านฝูงชนใจดำ แต่มือบนหอนาฬิกาขนาดใหญ่ไม่ได้ช้า .
กับกระด้าง , ไม่บังคับให้พวกเขาเปลี่ยนมาต่อท้ายสุดของทุกอย่าง แต่มันไม่ใช่
ความฝัน และแตกต่างจากฝันร้ายผมไม่ได้หนีสำหรับชีวิตของฉัน ; ฉันแข่งเพื่อบันทึกสิ่งที่อนันต์มีค่ามากขึ้น ชีวิตของฉันมีความหมายกับฉันบ้างวันนี้
อลิซได้กล่าวว่าเป็นโอกาสที่ดีที่เราจะตายที่นี่ บางทีผลจะแตกต่างกันถ้าเธอไม่ติดโดยแสงแดดสดใส ;
แต่ฉันฟรีเพื่อวิ่งข้ามตารางแออัดนี้จ้า และผมไม่สามารถวิ่งได้เร็ว

พอ .ดังนั้นมันไม่สำคัญว่าเราถูกล้อมรอบด้วยศัตรูที่อันตรายเป็นพิเศษของเรา เป็นนาฬิกาเริ่มโทรออกชม. สั่นอยู่ภายใต้ฝ่าเท้าเฉื่อยชาของฉัน ฉันรู้ว่าฉันมาสายเกินไป และผมดีใจอย่างกระหายเลือดรอคอยปีก ในความล้มเหลวที่ ฉันถอนตัวอยากมีชีวิตอยู่
นาฬิกา tolled อีกครั้งและดวงอาทิตย์เต้นลงจากที่จุดศูนย์ของท้องฟ้า .
1 บริษัทเก้าสิบเก้าจุดเก้าเปอร์เซ็นต์
ฉันว่าฉันฝันไป
เหตุผลที่ผมมั่นใจคือ อย่างแรก ฉันยืนอยู่ในเพลาอันสดใสของแสงแดดที่เจิดจ้าชัดเจน ซัน - ชนิดที่ไม่เคยส่องในบ้านเกิดของฉันใหม่ซิบๆในส้อม วอชิงตัน และ สอง ผมมองคุณยายแมรี่ยายตายแล้ว 6 ปี นั่นคือหลักฐานทางทฤษฎีความฝัน
ยายไม่ได้เปลี่ยนไปมาก ใบหน้าของเธอดูเหมือนผมจำได้ว่ามัน ผิวนุ่ม และเหี่ยว
โค้งเป็นพันๆ รอยยับที่ยึดติดกับกระดูกเบา ๆใต้ ชอบแห้งแอพริค็อต แต่กลุ่มผมสีขาวหนายืนออกในเมฆรอบๆ
.ปากของเธอเป็นเหี่ยวแห้งตัวเลือกแพร่กระจายเข้าไปในใจ ยิ้มแค่ครึ่งเดียวกันเวลาเดียวกัน เห็นได้ชัดว่า เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะเห็นฉันด้วย .
ผมจะถามคำถาม ฉันมีมาก - เธอมาทำอะไรที่นี่ในครีมของฉัน ? สิ่งที่เธอทำในช่วง 6 ปี ก็ปรากฏได้ และมี พวกเขาเจอกัน ที่ไหนล่ะ - แต่ เธอเปิดปากของเธอเมื่อฉันทำฉันหยุดที่จะปล่อยเธอไปก่อน เธอนิ่งด้วย แล้วเราก็ยิ้มให้อึดอัดเล็กน้อย .
" เบลล่า "
ไม่ใช่ยายใครเรียกชื่อฉัน เราทั้งคู่จึงหันมาดู นอกจากรุ่นเล็กของเรา ผมไม่ต้องดูก็รู้ว่าใครมัน ; นี้เป็นเสียงผมจะรู้ก็ได้รู้ และตอบสนอง ไม่ว่าผมจะตื่นหรือหลับ
. . . . . . . หรือแม้กระทั่งตาย ฉันจะเดิมพัน .
เสียงฉันเดิน ผ่านไฟ หรือ น้อยลงอย่างมาก , เดินลุยน้ำทุกวัน ผ่านหนาวและฝนไม่มีที่สิ้นสุด .

แม้ว่าเอ็ดเวิร์ด ฉันมักจะตื่นเต้นที่จะเห็นเขามีสติหรือไม่ - และแม้ว่าฉันเป็นบวกเกือบที่ผมฝัน ผมตกใจเหมือนที่เอ็ดเวิร์ดเดินต่อเราผ่านแดดแจ๋ .
ผมตกใจ เพราะคุณยายไม่รู้ว่าผมหลงรักแวมไพร์ - ไม่มีใครรู้ว่าเป็นยังไง ผมจะอธิบายข้อเท็จจริงที่ sunbeams สดใสมีการปิดผิวของเขาเป็นพันรุ้งปลิวเหมือนเขาทำจากคริสตัลหรือเพชร ?
เอ่อ คุณยาย คุณอาจจะได้สังเกตเห็นว่าแฟนของฉันส่องประกาย . มันเป็นแค่สิ่งที่เขาทำในดวงอาทิตย์ อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน . . . . . . .
เขากำลังทำอะไร เหตุผลทั้งหมดที่เขาอาศัยอยู่ใน Forks ที่ rainiest ในโลก เพื่อให้เขาสามารถอยู่ข้างนอกในเวลากลางวันของครอบครัวของเขาเป็นความลับ แต่ที่นี่เขาคือ เดินเล่นอย่างสง่างามต่อฉันด้วยรอยยิ้มที่สวยงามที่สุดบนใบหน้าของนางฟ้า เหมือนฉันเป็นคนเดียวที่นี่ .