In 2009, Hong Kong elderly aged six

In 2009, Hong Kong elderly aged sixty five years or over had the highest suicide rate at 28.9 per 100,000 (38.2 for males and 20.9 for females), which was two times higher than the population average level of 13.8 (CSRP, 2009).
Moreover, 26.6% of the suicide deaths occurring in Hong Kong were elderly aged sixty five or above while this group of people only constituted 12.8% of the total population. Suicide in elderly was associated with both major and minor depressions (Conwell et al., 2000;Waern et al., 2003) and life events such as loss of spouse (Erlangsen et al., 2004). Moreover, negative life events within twelve months would predict the duration and severity of the crisis (Joiner and Rudd, 2000). This raised concern about the significant level of unrecognized psychological morbidity in Chinese elderly.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 2009 ฮ่องกงผู้สูงอายุที่มีอายุหกสิบปีขึ้นไปมีอัตราการฆ่าตัวตายสูงที่สุดที่ 28.9 ต่อ 100,000 (38.2 สำหรับเพศชายและเพศหญิง 20.9 สำหรับ) ซึ่งเป็นสองเท่าสูงกว่าประชากรระดับเฉลี่ย 13.8 (CSRP 2009).
นอกจากนี้ , 26.6% ของการเสียชีวิตฆ่าตัวตายที่เกิดขึ้นในฮ่องกงเป็นผู้สูงอายุที่มีอายุห้าหรือหกข้างต้นในขณะที่คนกลุ่มนี้ประกอบด้วยเพียง 12.8% ของประชากรทั้งหมด การฆ่าตัวตายในผู้สูงอายุมีความสัมพันธ์กับทั้งหดหู่ใหญ่และรายย่อย (Conwell et al, 2000;. Waern et al, 2003). และเหตุการณ์ในชีวิตเช่นการสูญเสียของคู่สมรส (Erlangsen et al, 2004). นอกจากนี้ยังมีกิจกรรมในชีวิตเชิงลบภายในสิบสองเดือนที่จะคาดการณ์ระยะเวลาและความรุนแรงของวิกฤต (ช่างไม้และรัดด์, 2000) นี้ยกความกังวลเกี่ยวกับระดับนัยสำคัญของการเจ็บป่วยทางด้านจิตใจที่ไม่รู้จักในภาษาจีนผู้สูงอายุ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใน 2009 , ฮ่องกง ผู้สูงอายุที่มีอายุ 60 ปีขึ้นไป มีอัตราการฆ่าตัวตายสูงที่สุดอยู่ที่ 28.9 ต่อ 100000 ( 38.2% สำหรับเพศชายและ 20.9 สำหรับผู้หญิง ) ซึ่งสูงกว่าระดับเฉลี่ยของประชากร 13.8 2 ครั้ง ( csrp , 2009 )
นอกจากนี้ 26.6 % ของผู้เสียชีวิตจากการฆ่าตัวตายที่เกิดขึ้นในฮ่องกง คือ ผู้สูงอายุที่มีอายุหกสิบห้า ขึ้นไป ในขณะที่คนกลุ่มนี้เพียงตั้งขึ้น 128 % ของประชากรทั้งหมด การฆ่าตัวตายในผู้สูงอายุมีความสัมพันธ์กับทั้งหลักและรอง ( ครอมเวลล์ et al . , 2000 ; waern et al . , 2003 ) และเหตุการณ์ เช่น การสูญเสียชีวิตของคู่สมรส ( erlangsen et al . , 2004 ) นอกจากนี้ลบเหตุการณ์ชีวิตภายใน 12 เดือนจะคาดการณ์ระยะเวลาและความรุนแรงของวิกฤต ( ช่างไม้และรัดด์ , 2000 )นี้ยกความกังวลเกี่ยวกับระดับของความเจ็บป่วยทางจิตที่ไม่รู้จักในจีนแก่