The Pride, Side Pony Productions, B

The Pride, Side Pony Productions, Bondi Pavilion Theatre, March 25; Fight Night, The Border Project/Ontroerend Goed, Wharf 2, Sydney Theatre Company, March 26 (matinee); The Night Larry Kramer Kissed Me, Lambert House Enterprises, Gingers at the Oxford Hotel, March 26; Clybourne Park, Ensemble Theatre, March 27 (matinee); Stitching, Little Spoon Theatre, TAP Gallery, March 27.

WHEN I was in fulltime employment I rarely went to a matinee and I saw shows almost exclusively at their opening performance. First nights are usually great fun, of course. The foyer is crowded with friends and acquaintances of the cast and crew and many in the audience know one another well. The best seats in the house are given over to critics, politicians and maybe a celebrity or two; there will be industry figures and perhaps a few representatives of sponsors; and many – sometimes all – in the house will not have paid for their tickets. I don’t want to call this an artificial situation because it is an accepted, regular part of the process of putting on a play, an opera, a ballet or whatever. But it is not representative of the rest of the season.

That standing ovation given to a musical may indeed turn out to have been for one night only, fuelled by the show’s producers and invited celebrities leaping immediately to their feet. The house that didn’t have a spare seat at the premiere may be far easier to access once word of mouth does its influential work. On the other hand, it’s sometimes possible to find much greater enthusiasm for a piece when it’s played for a general public audience than for a tough opening night crowd – the opera is a good example.

Whatever the result, I always find it rewarding to see a show during the run, to observe the make up of the audience, to listen to their comments and to gauge their reactions.


The cast of The Ensemble’s Clybourne Park. Photo: Clare Hawley

This past week I saw five pieces of theatre, only one of which – Stitching – was having its opening night. It was therefore a good week in which to see paying customers in action. In Fight Night, the audience is literally seen in action because its attitudes help shape the show. It is a deliberately manipulative piece in which the audience is asked to vote for actors representing politicians in an election. Additionally, the audience is asked to give some information about age, income, and attitudes. I was at a matinee, so wasn’t entirely surprised to see that more than 85 per cent of my audience was aged 60 or older.

At Fight Night everyone is given an electronic pad that can register choices, although as is the case with most situations where one appears to have alternatives, there are strong limits to the number and nature of those offered. The actors make their pitches, we vote, they throw in a couple of not entirely democratic twists and turns, and we’re left with one person who is supposed to be the one most of us want. The result is actually deeply unsurprising.

The best bit at the performance I attended was near the end, when one of the actor/politicians persuades some audience members to opt out of this obviously skewed process by handing in their electronic pads and leaving the theatre. One man in this dissident group stomped out, throwing the word fascists at us as he departed. The actor representing the last politician in the race commented that this man hadn’t understood the play, but I thought that unfair. Fight Night only works if the audience pretty much agrees to be manipulated, so I thought it a bit thick to knock someone for having been taken in to the degree that he actually felt something important was really at stake.

If you want to see important things at stake, The Ensemble’s Clybourne Park is the go – if you can get a ticket. The season at The Ensemble’s Kirribilli home was sold out very early but there are two extra performances at The Concourse in Chatswood. It is highly recommended.

In acts set 50 years apart, there is a beautifully wrought discussion about race and history seen through the prism of a family home, although with intimations of the wider world. In the first half a white couple is about to move, their house having been sold to a black family – unseen – who will be the first coloured people in the neighbourhood. In the second half the house, now dilapidated, is about to be demolished. Both situations spark fractious argument undimmed by a half-century of change.

Tanya Goldberg directs an unimprovable cast of seven – Paula Arundell, Thomas Campbell, Briallen Clarke, Nathan Lovejoy, Wendy Strehlow, Richard Sydenham, Cleave Williams – in a production that is exceptionally funny, sometimes quite shocking, and always very, very sharp.

I also very much enjoyed The Night Larry Kramer Kissed Me, David Drake’s autobiographical 1993 piece (originally a solo show) about growing up gay. I wasn’t entirely convinced by the additional scene Drake has written to take same-sex marriage into account, but Ben Hudson and James Wright’s performances lit up the tiny Gingers space. There’s nowhere to hide for actors and audience members alike when both are scarcely an arm’s length apart and there was lots of lovely eye contact.

Hudson and Wright gave their all in front of a very small audience. It was undeservedly small, but part of the truth of theatre is that the house won’t necessarily be packed at all times – something the inveterate first-nighter doesn’t get to see. The cast of The Pride had the same experience this week as they acted out what was, for me, a fairly ho-hum fable about domination and the loss of it. The Pride has had success elsewhere but I was underwhelmed. As I was about Anthony Neilson’s two-hander Stitching, which has also received praise in other productions. Stitching presents a relationship in big, big trouble. To spice things up it jumps around in time and introduces hot and heavy role-playing.

Unfortunately actors Lara Lightfoot and Wade Doolan were unable to make me believe in their plight or sympathise with it, but others may feel differently. That’s the beauty of an audience, that singular entity made up of many individuals.

The Pride ends on April 5. The Night Larry Kramer Kissed Me ends April 6. Stitching ends April 12. Fight Night ends April 13. Clybourne Park ends at The Ensemble April 19 (season sold out); extra performances at The Concourse, Chatswood, April 23 and 24.

March 29, 2014

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความภาคภูมิใจ ด้านการผลิตม้า บอนไดศาลาโรงละคร 25 มีนาคม ต่อสู้กลางคืน ขอบ โครงการ/Ontroerend Goed วาร์ฟ 2 ซิดนีย์โรงละคร บริษัท 26 มีนาคม (matinee); เครเมอร์ Larry คืนรั้งฉัน แลมเบิร์ตบ้านวิสาหกิจ Gingers ที่โรงแรมอ็อกซ์ฟอร์ด 26 มีนาคม Clybourne พาร์ค โรงละครวงดนตรี 27 มีนาคม (matinee); เย็บ โรงละครเล็กช้อน แท็ป Gallery, 27 มีนาคม

เมื่อได้งานประจำทำงาน ไม่ค่อยยิ้มแบบ matinee และเห็นแสดงโดยเฉพาะประสิทธิภาพของพวกเขาเปิด คืนแรกสนุกมักมาก แน่นอน เคาน์เตอร์รับจะมีเพื่อนและคนรู้จักของโยนและลูกเรือ และผู้ชมหลายคนรู้จักกันดี ที่นั่งที่ดีที่สุดในบ้านจะได้รับมากกว่านักวิจารณ์ นักการเมือง และดาราที หรือ สอง จะมีอุตสาหกรรมและบางทีกี่ตัวแทนของผู้สนับสนุน และ หลาย – บางครั้งทั้งหมด – ในบ้านจะไม่ชำระค่าตั๋วของพวกเขา ฉันไม่ต้องการโทรนี้สถานการณ์การประดิษฐ์เนื่องจากเป็นส่วนยอมรับ ปกติการวางในการเล่น การโอเปร่า บัลเล่ต์เป็น หรืออะไรก็ตาม แต่ไม่ใช่ตัวแทนของฤดูกาล

Ovation ที่ยืนให้กับดนตรีจริงอาจเปิดออกจะมีรับคืนหนึ่ง เติมพลัง โดยผู้ผลิตการแสดง และเชิญดารากระโจนทันทีเพื่อเท้าของพวกเขา บ้านที่ไม่มีนั่งว่างที่ทุกอาจไกลง่ายถึงเมื่อจากปากไม่มีอิทธิพลงาน ในทางตรงข้าม เป็นบางครั้งหาความกระตือรือร้นสูงมากสำหรับชิ้นส่วนเมื่อมันเล่นสำหรับผู้ชมสาธารณะทั่วไปสำหรับฝูงชนคืนเปิดยาก – โอเปร่าอยู่ดีเช่นกัน

สิ่งผล เสมอพบว่าคุ้มค่าเมื่อต้องการดูรายการในระหว่างรันการ สังเกตการทำขึ้นของผู้ชม เพื่อรับฟังความคิดเห็นของพวกเขา และ เพื่อวัดปฏิกิริยาของพวกเขา


นักแสดงของวงดนตรีเดอะ Clybourne สวน ภาพ: ฮอว์เลย์แคลร์

นี้เห็นห้าชิ้นของละคร เพียงหนึ่งใด – Stitching – มีความคืนเปิดสัปดาห์ที่ผ่านมา ดังนั้นมันเป็นสัปดาห์ที่ดีที่จะเห็นลูกค้าจ่ายเงินในการดำเนินการ ในการต่อสู้กลางคืน ผู้ชมเป็นอย่างแท้จริงเห็นในการดำเนินการเนื่องจากทัศนคติช่วยให้รูปร่างแสดง ชิ้นตั้งใจปฏิบัติในการถามผู้ชมนักแสดงตัวแทนนักการเมืองในการเลือกตั้งลงคะแนนเสียงได้ นอกจากนี้ ผู้ชมจะต้องให้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับอายุ รายได้ และทัศนคติ ก็ matinee จึงไม่ประหลาดใจเพื่อดูว่า มีอายุมากกว่า 85 เปอร์เซ็นต์ของผู้ชมของผมทั้งหมด 60 หรือมากกว่ากัน

ต่อสู้คืน ทุกคนจะได้รับเป็นแผ่นอิเล็กทรอนิกส์ที่สามารถลงทะเบียนเลือก แม้ว่าจะเป็นกรณีที่ มีสถานการณ์ส่วนใหญ่ที่หนึ่งดูเหมือนจะมีทางเลือก มีแรงจำกัดจำนวนและลักษณะของผู้นำเสนอ นักแสดงที่ทำให้สนามของพวกเขา เราลงคะแนน พวกเขาโยนในคู่ของบิดทั้งประชาธิปไตยและเปลี่ยน และเรากำลังทิ้งกับคนที่ควรจะเป็นหนึ่งของเรา ต้องการ ผลที่ได้คือจริงลึก unsurprising.

บิตสุดที่ประสิทธิภาพการทำงานที่ผมเข้าร่วมได้ใกล้สุด เมื่อหนึ่งในนักแสดง/นักการเมือง persuades บางสมาชิกผู้ชมเพื่อยกเลิกกระบวนการนี้ชัดบิด handing ในแผ่นของอิเล็กทรอนิกส์ และออกจากโรงละคร คนหนึ่งในกลุ่มนี้ dissident stomped ขว้างปา fascists คำที่เรากับเขาออกเดินทาง นักแสดงนักการเมืองสุดท้ายในการแข่งขันแสดงความเห็นว่า ชายคนนี้ไม่ได้เข้าใจเล่น แต่คิดที่ไม่เป็นธรรม ต่อสู้กลางคืนทำงานเฉพาะถ้าผู้ชมสวยมากตกลงที่จะจัดการ ดังนั้นคิดว่า มัน หนาหน่อยจะเคาะคนสำหรับมีการดำเนินการในยังมี ว่า เขาจะรู้สึกว่าสิ่งที่สำคัญถูกจริง ๆ ที่เดิมพันด้วย

ถ้าคุณต้องการดูสิ่งสำคัญในภาวะเสี่ยง สวน Clybourne ของวงดนตรีจะไป – ถ้าคุณได้ตั๋ว ฤดูกาลที่บ้านเมย์กิ๊บส์นัทโค๊ตของวงดนตรีถูกขายออกเร็วมาก แต่มีสองการแสดงพิเศษอาคารเทียบเครื่องบินในแชทส์ แนะนำให้

ในกิจการ 50 ปีแยก มีการสนทนา wrought สวยงามเกี่ยวกับเชื้อชาติและประวัติเห็นผ่านปริซึมของบ้านแฟมิลี่ ถึงแม้ว่า มี intimations ของโลก ในครึ่งแรก คู่สีขาวกำลังจะ ย้าย บ้านของพวกเขาได้ขายครอบครัวดำ – unseen – ที่จะได้สีคนแรกในการเขียน ในครึ่งหลัง บ้าน ตอนนี้ ศัทธาเข้าไป คือเพื่อ มีกำลังกาย สถานการณ์ทั้งสองอาร์กิวเมนต์ fractious undimmed โดยครึ่งศตวรรษของการเปลี่ยนแปลงที่จุดประกาย

Goldberg ธันยาชักจูงการโยน unimprovable ของเจ็ด – Paula Arundell โทมัสแคมป์ Briallen คลาร์ก นาธาน Lovejoy Wendy Strehlow นิวไบรท ตันริชาร์ด Cleave วิ ลเลียมส์ – ในการผลิตที่ล้ำตลก บางครั้งค่อนข้างตกตะลึง มาก มากเสมอคม

ผมยังชอบคืนแลร์รีเครเมอร์รั้งฉัน ดาวิดเดรกอัตชีวประวัติ 1993 ชิ้น (แต่เดิมการแสดงเดี่ยว) เกี่ยวกับโตเกย์ ฉันไม่มั่นใจ ด้วยฉากเพิ่มเติมเดรกได้เขียนจะแต่งงานเพศเดียวกันเป็น บัญชี แต่เบนฮัดสัน และเจมส์ไรท์ของแสดงสว่างเนื้อที่ Gingers เล็กทั้งหมด ซ่อนสำหรับนักแสดงและผู้ชมสมาชิกเหมือนกันทั้งสองจะห่างกันแทบเป็นแขนยาวมีตาน่ารักมากมายขนาดไหน

ฮัดสันและไรท์ให้ทั้งหมดของหน้าผู้ชมขนาดเล็กมาก เล็ก undeservedly แต่เป็นส่วนหนึ่งของความจริงของโรงละครที่บ้านไม่จำเป็นต้องได้บรรจุที่ตลอดเวลา – สิ่ง inveterate first-nighter ไม่ไปดู โยนของความภาคภูมิใจที่ได้พบกันสัปดาห์นี้เป็นผู้ดำเนินการออกสิ่ง ฉัน นิทานธรรม ho-hum เกี่ยวกับการปกครองและการสูญเสียของ ความภาคภูมิใจได้มีความสำเร็จอื่น ๆ แต่ผมได้ underwhelmed เป็นผมเกี่ยวกับแอนโทนี่ Neilson สอง hander Stitching ซึ่งได้รับสรรเสริญในการผลิตอื่น ๆ เย็บแสดงความสัมพันธ์ปัญหาใหญ่ ใหญ่ เครื่องเทศสิ่งขึ้น มันกระโดดรอบเวลา การแนะนำการเล่นบทบาทที่ร้อน และหนัก

แต่นักแสดง Lara Lightfoot และ Doolan ลุยก็ไม่สามารถทำให้ฉันเชื่อในสหัสตน หรือ sympathise ด้วย แต่คนอื่น ๆ อาจรู้สึกแตกต่างกัน นั่นคือความงามของผู้ชม ที่เอนทิตีเอกพจน์ขึ้นของหลายบุคคล

ความภาคภูมิใจสิ้นสุดในวันที่ 5 เมษายน การคืนแลร์รีเครเมอร์รั้งฉันจบ 6 เมษายน เย็บสิ้นสุด 12 เมษายน ต่อสู้สิ้นสุดคืนวันที่ 13 เมษายน สวน Clybourne สิ้นสุดที่วงดนตรี 19 เมษายน (ฤดูกาลเต็ม); การแสดงพิเศษที่อาคารเทียบเครื่องบิน แชทส์ 23 เมษายนและ 24

29 มีนาคม 2014

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความภาคภูมิใจด้านม้าโปรดักชั่นละคร Bondi Pavilion ที่ 25 มีนาคม; ต่อสู้กลางคืนชายแดนโครงการ / Ontroerend Goed, ท่าเรือ 2, ซิดนีย์ละคร 26 มีนาคม (บ่าย); เครเมอร์รี่ไนท์จูบฉันแลมเบิร์เฮ้าส์รัฐวิสาหกิจ Gingers ที่ Oxford Hotel, 26 เดือนมีนาคม Clybourne Park, ทั้งมวลละครมีนาคม 27 (บ่าย); เย็บเล็ก ๆ น้อย ๆ ช้อนละคร TAP แกลลอรี่ 27 มีนาคมเมื่อผมอยู่ในการจ้างงานประจำผมไม่ค่อยไปบ่ายและผมเห็นการแสดงที่เกือบเฉพาะที่ประสิทธิภาพของพวกเขาเปิด คืนแรกมักจะสนุกมากแน่นอน ห้องโถงที่ถูกอัดแน่นไปด้วยเพื่อนและคนรู้จักของนักแสดงและทีมงานและผู้ชมจำนวนมากในรู้จักกันดี ที่นั่งที่ดีที่สุดในบ้านจะได้รับไปยังนักวิจารณ์นักการเมืองและอาจจะมีชื่อเสียงหรือสอง จะมีตัวเลขอุตสาหกรรมและผู้แทนอาจจะเป็นบางส่วนของสปอนเซอร์; และหลาย - บางครั้ง - ในบ้านจะไม่ได้จ่ายเงินสำหรับตั๋วของพวกเขา ฉันไม่ต้องการที่จะเรียกสิ่งนี้ว่าสถานการณ์เทียมเพราะมันเป็นที่ยอมรับเป็นส่วนหนึ่งปกติของกระบวนการของการวางในการเล่นโอเปร่า, บัลเล่ต์หรืออะไรก็ตาม แต่มันไม่ได้เป็นตัวแทนของส่วนที่เหลือของฤดูกาลที่ยืนปรบมือให้กับดนตรีแน่นอนอาจเปิดออกจะได้รับคืนเดียวเท่านั้นสาเหตุมาจากผู้ผลิตรายการและดารารับเชิญกระโดดทันทีที่เท้าของพวกเขา บ้านที่ไม่ได้มีที่นั่งว่างในรอบปฐมทัศน์อาจจะห่างง่ายต่อการเข้าถึงคำจากปากเมื่อมีการทำงานที่มีอิทธิพลของ ในทางกลับกันก็เป็นไปได้บางครั้งจะหาความกระตือรือร้นมากขึ้นสำหรับชิ้นส่วนเมื่อมีการเล่นสำหรับผู้ชมทั่วไปกว่าสำหรับฝูงชนในคืนที่เปิดยาก - โอเปร่าเป็นตัวอย่างที่ดีไม่ว่าผลที่ฉันมักจะพบว่ามันคุ้มค่าที่จะเห็น การแสดงในระหว่างการทำงานเพื่อสังเกตแต่งหน้าของผู้ชมที่จะรับฟังความเห็นของพวกเขาและเพื่อวัดปฏิกิริยาของพวกเขาโยนของทั้งมวลของ Clybourne ปาร์ค ภาพข่าว: แคลร์ฮอกลีย์สัปดาห์ที่ผ่านมานี้ผมเห็นห้าชิ้นส่วนของโรงละครเพียงคนเดียวที่ - เย็บ - คืนได้มีการเปิด ดังนั้นมันเป็นสัปดาห์ที่ดีในการที่จะเห็นลูกค้าจ่ายเงินในการดำเนินการ ในการต่อสู้กลางคืนผู้ชมจะเห็นตัวอักษรในการดำเนินการเพราะทัศนคติของการแสดงช่วยให้รูปร่าง เป็นชิ้นจงใจบิดเบือนในการที่ผู้ชมจะถามว่าจะลงคะแนนให้นักแสดงที่เป็นตัวแทนของนักการเมืองในการเลือกตั้ง นอกจากนี้ผู้ชมจะถามว่าจะให้ข้อมูลเกี่ยวกับอายุรายได้และทัศนคติบางอย่าง ฉันอยู่ที่บ่ายจึงไม่แปลกใจอย่างสิ้นเชิงที่จะเห็นว่ามากกว่าร้อยละ 85 ของผู้ชมของฉันอายุ 60 หรือมากกว่าในการต่อสู้ไนท์ทุกคนจะได้รับแผ่นอิเล็กทรอนิกส์ที่สามารถลงทะเบียนทางเลือกแม้ว่าเป็นกรณีที่มีมากที่สุด สถานการณ์ที่หนึ่งดูเหมือนจะมีทางเลือกที่มีข้อ จำกัด ที่แข็งแกร่งกับจำนวนและลักษณะของผู้ที่นำเสนอ นักแสดงที่จะทำให้สนามของพวกเขาที่เราลงคะแนนพวกเขาโยนในคู่ของการบิดไม่ได้ประชาธิปไตยอย่างสิ้นเชิงและเปลี่ยนและเรากำลังที่เหลือไว้กับคนคนหนึ่งที่ควรจะเป็นหนึ่งในส่วนใหญ่ของเราต้องการ ผลเป็นจริงลึกแปลกใจเลยบิตที่ดีที่สุดที่มีประสิทธิภาพฉันเข้าร่วมเป็นใกล้ถึงจุดสิ้นสุดเมื่อหนึ่งในนักแสดง / นักการเมืองเนลล์ผู้ชมที่จะเลือกออกจากกระบวนการเบ้เห็นได้ชัดนี้โดยการมอบในแผ่นอิเล็กทรอนิกส์ของพวกเขาและออกจากโรงละคร ชายคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มที่ไม่เห็นด้วยนี้กระทืบออกมาขว้างปาฟาสซิสต์คำที่เราในขณะที่เขาออก นักแสดงที่เป็นตัวแทนของนักการเมืองที่ผ่านมาในการแข่งขันความเห็นว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยเข้าใจการเล่น แต่ผมคิดว่าไม่เป็นธรรม ต่อสู้คืนจะทำงานเฉพาะถ้าผู้ชมที่สวยมากเห็นด้วยที่จะได้รับการจัดการดังนั้นฉันคิดว่ามันเล็กน้อยหนาจะทำให้ใครบางคนที่ได้รับการดำเนินการในระดับที่จริง ๆ แล้วเขารู้สึกว่าสิ่งที่สำคัญคือจริงๆที่เดิมพันถ้าคุณต้องการที่จะเห็นสิ่งที่สำคัญ เดิมพันทั้งมวลของ Clybourne Park เป็นไป - ถ้าคุณจะได้รับตั๋ว ฤดูที่บ้านทั้งมวลของเคอริบิลลีถูกขายออกมามากในช่วงต้น แต่มีสองการแสดงพิเศษที่ Concourse ใน Chatswood ก็ขอแนะนำในการกระทำที่ตั้ง 50 ปีออกจากกันมีการอภิปรายดัดสวยงามเกี่ยวกับการแข่งขันและประวัติศาสตร์ที่เห็นผ่านปริซึมของบ้านของครอบครัวแม้จะมีการล้วงของโลกกว้าง ในครึ่งแรกของคู่สีขาวเกี่ยวกับการย้ายบ้านของพวกเขาที่มีการขายให้กับครอบครัวสีดำ - มองไม่เห็น - ผู้ที่จะเป็นคนมีสีครั้งแรกในพื้นที่ใกล้เคียง ในช่วงครึ่งหลังบ้านทรุดโทรมตอนนี้กำลังจะถูกทำลาย สถานการณ์ทั้งจุดประกายการโต้แย้งโมโห undimmed โดยครึ่งศตวรรษของการเปลี่ยนแปลงทันย่าโกลด์เบิร์กนำหล่อ unimprovable เจ็ด - พอลล่ารันเดลล์, โทมัสแคมป์เบล Briallen คล๊าร์ค, นาธานเลิฟเวนดี้ Strehlow, ริชาร์ดซีเดนแฮมศรัทธาวิลเลียมส์ - ในการผลิตที่เป็นพิเศษ ตลกบางครั้งที่น่าตกใจมากและมักจะมากคมมากฉันก็มีความสุขมากตอนกลางคืนแลร์รี่เครเมอจูบฉันอัตชีวประวัติ 1993 ชิ้นเดวิดเดรก (แต่เดิมการแสดงเดี่ยว) เกี่ยวกับการเติบโตขึ้นเป็นเกย์ ผมไม่ได้เชื่อทั้งหมดโดยที่เกิดเหตุเพิ่มเติมเดรกได้เขียนที่จะใช้การแต่งงานเพศเดียวกันเข้าบัญชี แต่เบนฮัดสันและการแสดงเจมส์ไรท์สว่างขึ้น Gingers พื้นที่เล็ก ๆ มีไม่มีที่ไหนเลยที่จะซ่อนนักแสดงและผู้ชมเหมือนกันเมื่อทั้งสองแทบจะไม่ความยาวของแขนออกจากกันและมีจำนวนมากที่น่ารักสายตาฮัดสันและไรท์ให้ทั้งหมดของพวกเขาในด้านหน้าของผู้ชมที่มีขนาดเล็กมาก มันมีขนาดเล็กได้ไม่ถูก แต่เป็นส่วนหนึ่งของความจริงของโรงละครที่บ้านจะไม่จำเป็นต้องได้รับการบรรจุอยู่ตลอดเวลา - สิ่งเก่าแก่แรก nighter ไม่ได้เห็น โยนของความภาคภูมิใจที่มีประสบการณ์เดียวกันในสัปดาห์นี้เช่นที่พวกเขาทำออกมาเป็นสิ่งที่สำหรับฉันนิทานธรรมโฮ-ครวญเพลงเกี่ยวกับการปกครองและการสูญเสียของมัน ความภาคภูมิใจที่ได้มีความสำเร็จที่อื่น ๆ แต่ผมก็ underwhelmed ขณะที่ผมได้เกี่ยวกับแอนโธนีเนลสันที่เย็บสองคนนัดมือซึ่งยังได้รับการยกย่องในการผลิตอื่น ๆ เย็บที่มีการจัดความสัมพันธ์ในขนาดใหญ่ปัญหาใหญ่ เพื่อเครื่องเทศสิ่งขึ้นมันกระโดดไปรอบ ๆ ในเวลาและแนะนำการเล่นบทบาทร้อนและหนักแต่น่าเสียดายที่นักแสดงที่ลาร่า Lightfoot และเวด Doolan ไม่สามารถที่จะทำให้ฉันเชื่อในชะตากรรมของพวกเขาหรือเห็นอกเห็นใจกับมัน แต่คนอื่นอาจรู้สึกแตกต่างกัน ที่ความงามของผู้ชมที่นิติบุคคลเอกพจน์สร้างขึ้นจากบุคคลหลายภาคภูมิใจจะสิ้นสุดลงวันที่ 5 เมษายน. คืนลาร์รีเครเมอจูบฉันจบลง 6 เมษายน. เย็บสิ้นสุด 12 เมษายน. ต่อสู้คืนสิ้นสุด 13 เมษายน. Clybourne พาร์สิ้นสุดที่ทั้งมวล 19 เมษายน (ฤดูการขายแล้ว); การแสดงพิเศษที่ Concourse, แชตส์ที่ 23 เมษายนและ 24 29 มีนาคม 2014

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความภาคภูมิใจ ข้างม้าการผลิต Bondi Pavilion Theatre , 25 มีนาคม ; ต่อสู้กลางคืน ชายแดน โครงการ / ontroerend ดี , ท่าเรือ 2 บริษัท โรงละคร ซิดนีย์ วันที่ 26 มีนาคม ( บ่าย ) ; คืน Larry Kramer จูบฉัน แลมเบิร์ตบ้านองค์กร , gingers ที่ Oxford Hotel , 26 มีนาคม ; clybourne Park , ชุดละคร , 27 มีนาคม ( บ่าย ) ; เย็บน้อยช้อนโรงละคร แตะ แกลเลอรี่ , มีนาคม 27 .

เมื่อผมอยู่ในหนังสือการจ้างงานผมไม่ค่อยไปบ่าย และฉันได้เห็นการแสดงเกือบเฉพาะในการปฏิบัติการของพวกเขา คืนแรกมักจะสนุกมากแน่นอน ห้องโถงจะแออัดกับเพื่อนและคนรู้จักของโยนและลูกเรือและหลายคนในผู้ชมที่รู้จักกันเป็นอย่างดี ที่นั่งที่ดีที่สุดในบ้านให้มาวิจารณ์ นักการเมือง และบางที ดารา หรือสองจะมีตัวเลขอุตสาหกรรม และอาจจะไม่กี่ตัวแทนของผู้สนับสนุน และบางครั้งหลาย––ทั้งหมดในบ้านจะไม่ต้องจ่ายเงินสำหรับตั๋วของพวกเขา ผมไม่อยากเรียกสถานการณ์นี้เทียม เพราะเป็นการยอมรับ ส่วนหนึ่งปกติของกระบวนการของการวางในการแสดงโอเปร่า , บัลเล่ต์หรืออะไรก็ตาม แต่มันไม่ได้เป็นผู้แทนของส่วนที่เหลือของฤดูกาล .

ยืนปรบมือต้อนรับให้กับดนตรี แน่นอน อาจจะได้แค่คืนเดียวเท่านั้น fuelled โดยผู้ผลิตรายการและเชิญคนดังกระโจนทันทีเพื่อให้เท้าของพวกเขา บ้านที่ไม่มีที่นั่งว่างที่ปฐมทัศน์อาจจะไกลได้ง่ายขึ้นในการเข้าถึงเมื่อปากต่อปากไม่อิทธิพลทำงาน บนมืออื่น ๆบางครั้งก็เป็นไปได้ที่จะหามากขึ้นความกระตือรือร้นสำหรับชิ้นส่วนเมื่อมันเล่นสำหรับประชาชนทั่วไป ผู้ชมกว่าเหนียวเปิดตอนกลางคืนฝูงชนและ Opera เป็นตัวอย่างที่ดี

ไม่ว่าผลลัพธ์ ฉันมักจะพบว่ามันคุ้มค่าที่จะได้ดูโชว์ตอนวิ่ง สังเกตการแต่งหน้าของผู้ชม ฟังความคิดเห็นของพวกเขาและที่จะวัดปฏิกิริยาของพวกเขา .

โยนของทั้งหมด clybourne Park รูปถ่าย : แคลร์ ฮอวลี่

นี้สัปดาห์ที่ผ่านมาผมเห็นห้าชิ้นของโรงละคร หนึ่งเท่านั้น ซึ่งมีการเย็บ––คืนเปิดตัว มันจึงเป็นสัปดาห์ที่ดีในการที่จะเห็นลูกค้าจ่ายในการกระทำ ในการต่อสู้กลางคืน ผู้ชมจะได้เห็นในการกระทำ เพราะมันหมายทัศนคติช่วยให้รูปโชว์มันเป็นชิ้นที่จงใจบิดเบือนที่ผู้ชมให้โหวตนักแสดงที่เป็นตัวแทนของนักการเมืองในการเลือกตั้ง นอกจากนี้ ผู้ชมจะถูกขอให้ให้ข้อมูลเกี่ยวกับอายุ ระดับรายได้ และ ผมอยู่ที่ บ่าย ดังนั้นไม่ได้ทั้งหมดประหลาดใจเพื่อดูว่ามากกว่าร้อยละ 85 ของผู้ชมของฉันคืออายุ 60 หรือมากกว่า . . .

การต่อสู้กลางคืนที่ทุกคนจะได้รับแผ่นอิเล็กทรอนิกส์ที่สามารถลงทะเบียนเลือก แม้ว่าจะเป็นกรณีที่มีมากที่สุดในสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะได้ระดับหนึ่ง มีข้อจํากัดที่แข็งแกร่งถึงจำนวนและธรรมชาติของผู้ที่เสนอ นักแสดงให้ลูกของพวกเขา เราโหวต พวกเขาโยนในคู่ของไม่บิดทั้งประชาธิปไตย และเปิดและเราก็เหลือคนเดียวที่ควรจะเป็นหนึ่งที่ส่วนใหญ่ของเราต้องการ ผลที่ได้คือที่จริงลึกแปลกใจเลย

ส่วนที่ดีที่สุดที่ฉันได้เข้าร่วมงานใกล้จบ เมื่อหนึ่งในนักแสดง นักการเมือง ชวนสมาชิกผู้ชมที่จะเลือกออกจากนี้เห็นได้ชัดว่าเบ้โดยกระบวนการยื่นของอิเล็กทรอนิกส์และแผ่นออกจากโรงละครผู้ชายคนนึงในกลุ่มที่ไม่ลงรอยกันนี้ก้าวออกมา โยนคำว่าฟาสซิสต์ที่เราตามเขาไป นักแสดงที่เป็นตัวแทนของนักการเมือง สุดท้ายในการแข่งขัน ให้ความเห็นว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เข้าใจเล่น แต่ผมคิดว่ามันไม่ยุติธรรม ต่อสู้คืนเท่านั้นทำงานถ้าผู้ชมค่อนข้างมาก ตกลง ที่ จะ ควบคุมดังนั้นฉันคิดว่ามันเป็นบิตหนาเคาะใครมีถ่ายในระดับที่เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่สำคัญคือเดิมพันจริงๆ

ถ้าคุณต้องการที่จะเห็นสิ่งที่สำคัญเดิมพันของทั้งหมด clybourne ปาร์คไป–ถ้าคุณสามารถได้รับตั๋วฤดูที่เป็นวงดนตรี Kirribilli บ้านขายหมดเร็วมาก แต่มีสองเสริมสมรรถนะที่ฝูงชนในแชทสวู้ด . มันเป็นอย่างสูงที่แนะนำ

กระตั้ง 50 ปี นอกจากนี้ มีการอภิปรายเกี่ยวกับเชื้อชาติและประวัติศาสตร์อย่างหงุดหงิดที่เห็นผ่านปริซึมของบ้านของครอบครัว แม้มี intimations ของโลกที่กว้างขึ้น . ในครึ่งปีแรกเป็นสีขาวคู่ กำลังจะย้ายบ้านที่ถูกขายให้กับครอบครัวที่มองไม่เห็น–สีดำ–ใครเป็นคนสีแรกในพื้นที่ใกล้เคียง ในช่วงครึ่งปีหลัง บ้าน ตอนนี้ทรุดโทรม , กำลังจะถูกรื้อถอน สถานการณ์ทั้งสองประกายขี้อ้อนอาร์กิวเมนต์ undimmed โดยครึ่งศตวรรษของการเปลี่ยนแปลง

ธัญญ่า โกลด์เบิร์ก จูงเป็น unimprovable โยนเจ็ด–พอลล่าที่โทมัสแคมป์เบล briallen คลาร์ก , นาธาน เลิฟจอยเวนดี้ strehlow ริชาร์ด ไซเด็นแนมแล่ง Williams , สำหรับการผลิตที่เป็นตลกโคตร บางครั้งค่อนข้างตกใจ และมักจะมาก คมมาก

ผมชอบยังมากคืน Larry Kramer จูบฉัน , เดวิด เดรกอัตชีวประวัติ 1993 ( เดิมเป็นชิ้นเดี่ยวแสดง ) เกี่ยวกับการเติบโตขึ้นของเกย์ผมไม่ได้คิดว่าจะโน้มน้าวโดย Drake ฉากเพิ่มเติมได้เขียนเพื่อใช้แต่งงานเพศเดียวกันในบัญชี แต่เบน ฮัดสัน และเจมส์ ไรท์แสดงสว่างขึ้น ขิงเล็ก ๆ พื้นที่ ไม่มีที่ให้ซ่อนสำหรับนักแสดงและผู้ชมสมาชิกเหมือนกัน เมื่อทั้งคู่แทบความยาวของแขน กัน และ มี มากมาย น่ารัก

ติดต่อตาฮัดสันและไรท์ให้ทั้งหมดของพวกเขาในด้านหน้าของผู้ชมที่มีขนาดเล็กมาก มัน undeservedly ขนาดเล็ก แต่ส่วนหนึ่งของความจริงของโรงละครบ้านนั้นไม่จำเป็นต้องมีบริการตลอดเวลาและอย่างงอมแงมก่อน Nighter ไม่ได้เห็น โยนของความภาคภูมิใจมีประสบการณ์เดียวกัน สัปดาห์นี้พวกเขาก็ทำออกมาแล้ว สำหรับฉันค่อนข้างโฮ hum นิทานเกี่ยวกับการปกครองและการสูญเสียมัน ความภาคภูมิใจที่ได้มีความสำเร็จที่อื่น แต่ผมก็ underwhelmed . เป็นผมเกี่ยวกับแอนโทนี่ นิลสัน สอง hander เย็บซึ่งได้รับการสรรเสริญในการผลิตอื่น ๆ เย็บได้เสนอความสัมพันธ์ในปัญหาใหญ่ใหญ่ เพื่อสิ่งเครื่องเทศขึ้นมันกระโดดไปรอบ ๆในเวลาและแนะนำเล่น

ร้อนและหนักน่าเสียดายที่นักแสดง Lara ไลต์ฟุตและลุยดูเลิ่น ไม่สามารถทำให้ผมเชื่อในชะตากรรมของตนเอง หรือเห็นอกเห็นใจ แต่คนอื่นอาจจะรู้สึกต่างออกไป นั่นคือความงามของผู้ชมที่เอกพจน์นิติบุคคลขึ้นหลายคน

ภูมิใจสิ้นสุดเมื่อวันที่ 5 คืนที่ Larry Kramer จูบฉันสิ้นสุดวันที่ 6 เมษายน เย็บปลายเมษายน 55 . ต่อสู้คืนสิ้นสุดวันที่ 13 เมษายนclybourne ปาร์ค สิ้นสุดที่ชุด 19 เมษายน ( ฤดูกาลขายออก ) ; เสริมสมรรถนะในฝูงชน , แชทส์วู๊ด เมื่อวันที่ 23 และ 24 .

29 มีนาคม 2014