Poetry can be inspirational on the

Poetry can be inspirational on the highest level, when it provides the reader with a precious affair, frequently incandescent, giving off both light and heat. Finally, poetry is a kind of multi-dimensional language. It is directed at the whole person, not just at his understanding. It must involve the reader’'s senses, intelligence, emotions and imagination. Poetry achieves its extra dimensions per word by employing devices including metaphor, allusion, sound, repetition, rhythm, irony, symbol, connotation and imagery. Using these resources and the materials of life, poetry, in its highest form, comes alive on the page

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทกวีได้แรงบันดาลใจในระดับสูงสุด เมื่อมีผู้อ่าน ด้วยเรื่องล้ำค่า ยองบ่อย ให้ปิดไฟและความร้อน สุดท้าย บทกวีเป็นแบบหลายมิติภาษา มันอยู่ตรงที่คนทั้งหมด ไม่ได้เป็นเพียงในความเข้าใจของเขา มันต้องเกี่ยวข้องกับตัวอ่านความรู้สึก สติปัญญา อารมณ์ และจินตนาการ บทกวีได้รับมิติของเสริมต่อคำ โดยใช้อุปกรณ์รวมทั้งอุปมัย เอ่ยถึง เสียง ทำซ้ำ จังหวะ ประชด สัญลักษณ์ นัย และภาพถ่าย ใช้ทรัพยากรและวัสดุของชีวิต บทกวี แบบสูงสุด ชีวิตหน้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทกวีที่สามารถสร้างแรงบันดาลใจในระดับสูงสุดเมื่อให้ผู้อ่านที่มีความสัมพันธ์อันมีค่า, ไส้บ่อยให้ออกทั้งแสงและความร้อน ในที่สุดบทกวีเป็นชนิดของภาษาหลายมิติ มันเป็นผู้กำกับที่คนทั้งไม่เพียง แต่ที่ความเข้าใจของเขา มันต้องเกี่ยวข้องกับผู้อ่าน? เป็นความรู้สึกทางอารมณ์และจินตนาการ บทกวีที่ประสบความสำเร็จขนาดพิเศษต่อคำโดยอุปกรณ์รวมทั้งอุปมาพาดพิงเสียงซ้ำจังหวะประชดสัญลักษณ์ความหมายและการใช้ภาพ การใช้ทรัพยากรเหล่านี้และวัสดุของชีวิตบทกวีในรูปแบบสูงสุดของมันมามีชีวิตอยู่บนหน้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทกวีที่สามารถสร้างแรงบันดาลใจในระดับมากที่สุด เมื่อมันให้อ่านพร้อมเรื่องค่าหลอดบ่อย ให้ปิดทั้งแสงและความร้อน ในที่สุด กวีนิพนธ์เป็นหลายมิติของภาษา มันเป็นคำสั่ง ที่ บุคคล ทั้งหมด ไม่เพียง แต่ในความเข้าใจของเขา มันต้องเกี่ยวข้องกับการอ่านก็เป็นสติ ปัญญา อารมณ์ และจินตนาการการบรรลุของมิติพิเศษ ละ คำ โดยอาศัยอุปกรณ์รวมถึงคำอุปมา , พาดพิง , เสียง , การทำซ้ำ , จังหวะ , ประชด , สัญลักษณ์ , นัยและจินตภาพ การใช้ทรัพยากรเหล่านี้และวัสดุของชีวิต , บทกวีในรูปแบบสูงสุดของตนมามีชีวิตอยู่บนหน้า