The debate about the purpose of edu

The debate about the purpose of education goes beyond the economic/development argument as all education systems have a political objective: aside from human-capital creation, one of the primary aims of education systems in modern states is, and has always been, the political socialisation of the young. Education systems, especially in Asia, have their origins in processes of state formation aimed either at fostering resistance to the encroachments of Western and/or Asian imperialism, or at furthering post-colonial nation building. Definitions of national identity and visions of nationhood are often popularised by governing elites. One can argue that education has been used as a political tool throughout the ages and across the whole world to define national identity and underlie the political rationale of regimes (Lall and Vickers forthcoming). This has also been the case in Myanmar, where, throughout the socialist period, but also beyond that, education has been used for political purposes, largely to underpin the regime in power (Zarni 1998).

Since the end of the socialist era, however, and the opening up of the economy (and to a more limited extent the country) in the late 1980s, an interesting interplay of issues can be observed: governmental control, under-investment in the social sphere and a society searching for alternatives. As in most dictatorships, one of the reasons the military government has been keen to retain control of education is largely because of the belief that an ‘independent’ way of thinking poses a direct challenge to them. One could question whether the under-investment in the education system was motivated by the politics of control—the military elite perhaps hoping that a less-educated population would pose less of a challenge. Due to its deterioration, however, Myanmar’s education system has also become highly ineffective as a political tool. The interesting nexus here is between a policy of under-investment and a society that is looking for alternatives that could in effect threaten the State even more.

This section will briefly describe the background of education in Myanmar before moving on to the private supplements and alternatives that have started to emerge in urban areas.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การอภิปรายเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของการศึกษาเกินกว่าอาร์กิวเมนต์/พัฒนาเศรษฐกิจ ตามระบบการศึกษาทั้งหมดมีวัตถุประสงค์ทางการเมือง: นอกเหนือจากการสร้างทุนมนุษย์ จุดมุ่งหมายหลักของระบบการศึกษาในรัฐสมัยใหม่มีเป็น และ ได้เสมอ socialisation เมืองของหนุ่มสาว ระบบการศึกษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเอเชีย มีจุดเริ่มต้นของพวกเขาในกระบวนการของการกำเนิดรัฐมุ่ง ที่ทำนุบำรุงเพื่อ encroachments ของลัทธิจักรวรรดินิยมตะวันตกหรือเอเชีย หรือ ที่ furthering อาคารประเทศหลังอาณานิคม คำนิยามของเอกลักษณ์ประจำชาติและวิสัยทัศน์ของ nationhood มักจะ popularised โดยควบคุมที่ร่ำรวย หนึ่งสามารถโต้แย้งว่า การศึกษามีการใช้เป็นเครื่องมือทางการเมืองตลอดเวลา และ ทั่วโลกทั้งการกำหนดเอกลักษณ์ประจำชาติ และอยู่ภายใต้เหตุผลทางการเมืองของระบอบ (ลอร์และหน้าวิกเกอร์ส) นี้นอกจากนี้แล้วในประเทศพม่า ที่ สังคมนิยมตลอด แต่นอกเหนือ จากนั้น การศึกษามีการใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางการเมือง ส่วนใหญ่หนุนฟอร์ดที่มีระบอบการปกครองอำนาจ (Zarni 1998)ตั้งแต่ปลายสังคมนิยมยุค อย่างไรก็ตาม และการเปิดขึ้น ของเศรษฐกิจ (และขอบเขตที่จำกัดมากกว่าประเทศ) ในปลายทศวรรษ 1980 ล้อที่น่าสนใจของปัญหาสามารถสังเกต: ควบคุมรัฐบาล ลงทุนน้อยในเรื่องสังคมและค้นหาทางสังคมได้ ในส่วนใหญ่โป หนึ่งในเหตุผลที่รัฐบาลทหารมีความกระตือรือร้นที่จะรักษาการควบคุมการศึกษาเป็นส่วนใหญ่ เพราะเราเชื่อว่า ทาง 'อิสระ' ของความคิดซึ่งทำให้เกิดความท้าทายโดยตรงไป หนึ่งอาจถามว่า ลงทุนน้อยในระบบการศึกษามีแรงจูงใจ โดยการเมืองเรื่องการควบคุมตัวทหารระดับสูงที่อาจจะหวังว่า ประชากรที่ศึกษาน้อยจะก่อให้เกิดความท้าทายน้อยลงได้ เนื่องจากการเสื่อมสภาพ อย่างไรก็ตาม ระบบการศึกษาของพม่าได้กลายเป็นไม่มีประสิทธิภาพสูงเป็นเครื่องมือทางการเมือง Nexus น่าสนใจที่นี่อยู่ระหว่างสังคมที่กำลังมองหาทางเลือกที่มีผลคุกคามรัฐมากขึ้น และนโยบายการลงทุนน้อยส่วนนี้จะสั้น ๆ อธิบายพื้นหลังการศึกษาในพม่าก่อนที่จะย้ายในส่วนเสริมและทางเลือกที่ได้เริ่มต้นเกิดในเขตเมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อภิปรายเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของการศึกษานอกเหนือไปจากเศรษฐกิจ / การโต้แย้งการพัฒนาระบบการศึกษาที่มีวัตถุประสงค์ทางการเมืองนอกเหนือจากการสร้างมนุษย์ทุนซึ่งเป็นหนึ่งในจุดมุ่งหมายหลักของระบบการศึกษาในรัฐที่ทันสมัยและได้รับการเสมอทางการเมือง การขัดเกลาทางสังคมของหนุ่มสาว ระบบการศึกษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเอเชียที่มีต้นกำเนิดของพวกเขาในกระบวนการของการสร้างรัฐที่มุ่งทั้งที่สนับสนุนให้เกิดการต้านทานต่อการบุกรุกของตะวันตกและ / หรือเอเชียจักรวรรดินิยมหรือที่เพิ่มขึ้นสร้างชาติหลังอาณานิคม ความหมายของเอกลักษณ์ประจำชาติและวิสัยทัศน์ของชาติได้รับความนิยมมักจะโดยชนชั้นปกครอง หนึ่งสามารถยืนยันว่าการศึกษาได้ถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือทางการเมืองตลอดทั้งปีและทั่วโลกทั้งในการกำหนดเอกลักษณ์ประจำชาติและรองรับเหตุผลทางการเมืองของระบอบการปกครอง (Lall และวิคเกอร์อนาคต) นี้ยังได้รับในกรณีที่ประเทศพม่าที่ตลอดระยะเวลาสังคมนิยม แต่ยังเกินกว่าที่การศึกษาได้ถูกนำมาใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางการเมืองส่วนใหญ่เพื่อหนุนระบอบการปกครองที่อยู่ในอำนาจ (Zarni 1998). ตั้งแต่ปลายยุคสังคมนิยมอย่างไร และการเปิดขึ้นของเศรษฐกิจ (และในระดับที่ จำกัด มากขึ้นประเทศ) ในช่วงปลายปี 1980 ซึ่งเป็นที่น่าสนใจของกันและกันปัญหาสามารถสังเกต: การควบคุมของภาครัฐในการลงทุนภายใต้วงสังคมและสังคมหาทางเลือก ในฐานะที่เป็นเผด็จการมากที่สุดหนึ่งในเหตุผลที่รัฐบาลทหารได้รับความกระตือรือร้นที่จะรักษาอำนาจของการศึกษาเป็นส่วนใหญ่เพราะความเชื่อที่ว่าเป็นวิธีที่ 'อิสระ' คิดท้าทายโดยตรงกับพวกเขา หนึ่งอาจถามว่าภายใต้การลงทุนในระบบการศึกษาที่ได้รับแรงบันดาลใจจากการเมืองของการควบคุมยอดทหารอาจจะหวังว่าประชากรน้อยจะก่อให้เกิดการศึกษาน้อยของความท้าทาย เนื่องจากการเสื่อมสภาพของ แต่ระบบการศึกษาของพม่าได้กลายเป็นไม่ได้ผลสูงเป็นเครื่องมือทางการเมือง กับ Nexus ที่น่าสนใจที่นี่อยู่ระหว่างนโยบายภายใต้การลงทุนและสังคมที่ได้มองหาทางเลือกที่อาจมีผลคุกคามรัฐมากยิ่งขึ้น. ในส่วนนี้จะสั้นจะอธิบายที่มาของการศึกษาในพม่าก่อนที่จะย้ายไปยังผลิตภัณฑ์เสริมอาหารส่วนตัวและทางเลือก ที่ได้เริ่มต้นที่จะเกิดขึ้นในพื้นที่เขตเมือง