Susan Rawlings, thinking these thou

Susan Rawlings, thinking these thoughts, found that she was
flpiowling through the great thicketed garden like a wild cat:.she

was walking up the stairs, down the stairs, through the rooms
into the garden, along the brown running river, back, up
through the house, down again. . . . It was a wonder Mrs. Parkes
did not think it strange. But, on the contrary, Mrs. Rawlings
could do what she liked, she could stand on her head if she
wanted, provided she was there. Susan Rawlings prowled and
muttered through her house, hating Mrs. Parkes, hating poor
Miss Townsend, dreaming of hei hour of solitude in th'e dingy
respectability of Miss Townsend's hotel bedroom, and she knew
quite well she was mad. Yes, she was mad.
She said to Matthew that she must have a holiday. Matthew
agreed with her. This was not as things had been once-how
they had talked in each other's arms in the marriage bed. He
had, she knew, diagnosed her finally as unreasonable. She had
become someone outside himself that he had to manage. They
were liying side by side in this house like two tolerably friendly
strangers.
Having told Mrs. Parkes-or rather, asked for her permission
-she went off on a walking holiday in Wales. She chose the
remotest place she knew of. Every morning the children telephoned
her before they went off to school, to encourage and
support her, just as they had over Mother's Room. Every evening
she telephoned them, spoke to each child in turn, and then to
Matthew. Mrs. Parkes, given permission to telephone for instructions
or advice, did so every day at lunchtime. When, as
happened three times, Mrs. Rawlings was out on the mountainsidg,
Mrs. Parkes asked that she should ring back at such-andsuch
a tirrre, for she would not be happy in what she was doing
without Mrs. Rawlings' blessing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ซูซาน Rawlings ความคิด ความคิดเหล่านี้พบว่า เธอเป็นflpiowling สวน thicketed ดีเช่นแมวป่า: เธอเดินขึ้นบันได ลงบันได ผ่านห้องเข้าไปในสวน ริมแม่น้ำทำน้ำตาล สำรองผ่านบ้าน ลงมาอีก... ก็พบนางคส์ไม่คิดว่า มันแปลก แต่ ตรงกัน ข้าม Rawlings นางสามารถทำสิ่งที่เธอชอบ เธอสามารถยืนบนถ้าหัวของเธอเธออยาก ให้เธอก็มี Prowled ศิริรัตน์ Rawlings และญี่ปุ่นผ่านบ้านเธอ เกลียดนางคส์ เกลียดยากจนนางสาวเซนด์ ฝันชั่วโมง hei ความสันโดษใน th'e ครบความนางสาวเซนด์โรงแรมห้องนอน และเธอรู้ว่าค่อนข้างดีเธอเป็นบ้า ใช่ เธอเป็นบ้าเธอกล่าวถึงมัทธิวว่า เธอต้องมีวันหยุด แมทธิวเห็นด้วยกับเธอ นี้ว่าไม่ตรงกับสิ่งที่ได้รับครั้งเดียว-วิธีพวกเขาได้คุยในอ้อมแขนของกันบนเตียงแต่งงาน เขามี เธอรู้ วินิจฉัยว่าเธอก็เป็นไม่มีเหตุผล เธอมีกลายเป็นคนนอกที่เขาต้องจัดการเอง พวกเขามีดุสิตเคียงข้างในบ้านนี้เช่นสองช่วยเป็นมิตรคนแปลกหน้ามีบอกนางคส์-หรือมากกว่า ขออนุญาตเธอ-เธอออกไปในวันหยุดเดินในเวลส์ เธอเลือกสถานที่ห่างไกลที่สุดที่เธอรู้ โทรศัพท์เด็กทุกเช้าเธอก่อนที่พวกเขาไปปิดโรงเรียน ส่งเสริม และสนับสนุนเธอ ตามที่พวกเขาผ่านห้องของแม่ ทุกเย็นเธอโทรศัพท์พวกเขา พูดกับเด็กแต่ละคน ในการเปิด แล้วไปMatthew. Mrs. Parkes, given permission to telephone for instructionsor advice, did so every day at lunchtime. When, ashappened three times, Mrs. Rawlings was out on the mountainsidg,Mrs. Parkes asked that she should ring back at such-andsucha tirrre, for she would not be happy in what she was doingwithout Mrs. Rawlings' blessing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซูซาน รอว์ลิงส์ คิดความคิดเหล่านี้ พบว่า เธอ คือflpiowling ผ่านดี thicketed สวนเหมือนแมวป่า : เธอเดินขึ้นบันได ลงบันได ผ่านห้องเข้าสวนตาม บราวน์วิ่งกลับขึ้นแม่น้ำผ่านบ้าน ลงไปอีก . . . . . . . มันเป็น สงสัยคุณนายปาร์คไม่คิดว่ามันแปลก แต่ในทางตรงกันข้าม คุณนาย รอว์ลิงส์ทำในสิ่งที่เธอชอบ เธอสามารถยืนบนหัวเธอ ถ้าเธออยาก ให้ เธออยู่ที่นั่น prowled ลิงส์และซูซานพึมพำผ่านบ้านเธอ เกลียดคุณนายปาร์ค เกลียดคนจนนางสาว Townsend , ฝันของ Hei ชั่วโมงแห่งความโดดเดี่ยวใน th"e มอซอความเหมาะสมของโรงแรม มิส ทาวน์เซนด์ ห้องนอน และเธอก็รู้ค่อนข้างดี เธอมันบ้า ใช่ เธอมันบ้าเธอบอกว่า แมทธิว ว่า เธอต้องมีวันหยุด แมทธิวเห็นด้วยกับเธอ นี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่ถูกเมื่ออย่างไรพวกเขาคุยกันในอ้อมแขนของกันและกันในการแต่งงานที่เตียง เขามี เธอ รู้ การวินิจฉัยของเธอก็เป็นคนไร้เหตุผล เธอมีเป็นคนที่ภายนอกตัวเองที่เขาต้องจัดการ พวกเขาเป็น liying เคียงข้างกันในบ้านหลังนี้เหมือนสองค่อนข้างดี เป็นกันเองคนแปลกหน้ามีบอกคุณนาย ปาร์ค หรือ ค่อนข้าง ขออนุญาตเธอ- เธอออกไปเดินวันหยุดในเวลส์ เธอเลือกที่ห่างไกลสถานที่เธอรู้ . ทุกๆเช้าเด็กโทรศัพท์เธอก่อนที่พวกเขาไปที่โรงเรียน เพื่อส่งเสริมและสนับสนุนเธอ เหมือนกับที่พวกเขาเคยอยู่ห้องคุณแม่ ทุกเย็นเธอโทรหาเขา พูดกับเด็กแต่ละคน เปิด แล้วแมทธิว คุณนายปาร์กส์ที่ได้รับอนุญาตให้ใช้โทรศัพท์หรือแนะนำ ทำได้ทุกวันตอนเที่ยง เมื่อเป็นเกิดขึ้น 3 ครั้ง นางก็ออกมาใน mountainsidg ลิงส์ ,คุณนายปาร์กส์ถามว่าเธอควรจะคืนแหวนที่ดังกล่าว andsuchเป็น tirrre เธอจะไม่มีความสุขในสิ่งที่เธอทำโดย นาง รอว์ลิงส์ " พร