Marriage has its share of adventure

Marriage has its share of adventure. But now she longed for the sanctuary of the walled home from which marriage had promised an adventurous escape. By ATTIA HOSAIN.

A FTER THE dimness of the verandah, the bewildering brightness of the room made her stumble against the unseen doorstep. Her nervousness edged towards panic, and the darkness seemed a forsaken friend, but her husband was already steadying her into the room.

‘My wife,’ he said in English, and the alien sounds softened the awareness of this new relationship. The smiling, tall woman came towards them with outstretched hands and she put her own limply into the other’s firm grasp. ‘How d’you do?’ said the woman.

‘How d’you do?’ said the fat man beside her.

‘I’m very well, thank you,’ she said in the low voice of an uncertain child repeating a lesson. Her shy glance avoided their eyes.

They turned to the husband, and in the warm current of their friendly ease she stood coldly self-conscious.

‘I hope we are not too early,’ her husband said.

‘Of course not; the others are late. Do sit down.’

She sat on the edge of the big chair, her shoulders drooping, nervously pulling her sari over her head as the weight of its heavy gold embroidery pulled it back.

‘What will you drink?’ the fat man asked her.

‘Nothing, thank you.’

‘Cigarette?’

‘No, thank you.’

Her husband and the tall woman were talking about her, she felt sure. Pinpoints of discomfort pricked her and she smiled to hide them.

The woman held a wineglass in one hand and a cigarette in the other. She wondered how it felt to hold a cigarette with such self confidence; to flick the ash with such assurance. The woman had long nails, pointed and scarlet. She looked at her own - Unpainted, cut carefully short - wondering how anyone could eat, work, wash with those claws dipped in blood. She drew her sari over her hands, covering her rings and bracelets, noticing the other’s bare wrists, like a widow’s.

‘Shy little thing, isn’t she, but charming,’ said the woman as if soothing a frightened child.

‘She’ll get over it soon. Give me time,’ her husband laughed. She heard him and blushed, wishing to be left unobserved and grateful for the diversion when other guests came in.

She did not know whether she was meant to stand up when they were being introduced, and shifted uneasily in the chair, half rising; but her husband came and stood by her, and by the pressure of his hand on her shoulder she knew she must remain sitting.

She was glad when polite formality ended and they forgot her for their drinks, their cigarettes, their talk and laughter. She shrank into her chair, lonely in her strangeness yet dreading approach. She felt curious eyes on her and her discomfort multiplied them. When anyone came and sat by her she smiled in cold defence, uncertainty seeking refuge in silence, and her brief answers crippled conversation. She found the bi-lingual patchwork distracting, and its pattern, familiar to others, with allusions and references unrelated to her own experiences, was distressingly obscure. Overheard light chatter appealing to her woman’s mind brought no relief of understanding. Their different stresses made even talk of dress and appearance sound unfamiliar. She could not understand the importance of relating clothes to time and place and not just occasion; nor their preoccupations with limbs and bodies, which should be covered, and not face and features alone. They made problems about things she took for granted.

Her bright rich clothes and heavy jewellery oppressed her when she saw the simplicity of their clothes. She wished she had not dressed so, even if it was the custom, because no one seemed to care for customs, or even know them, and looked at her as if she were an object on display. Her discomfort changed to uneasy defiance, and she stared at the strange creatures around her. But her swift eyes slipped away in timid shyness if they met another’s.

Her husband came at intervals that grew longer with a few gay words, or a friend to whom he proudly presented ‘My wife’. She noticed the never-empty glass in his hand, and the smell of his breath, and from shock and distress she turned to disgust and anger. It was wicked, it was sinful to drink, and she could not forgive him.

She could not make herself smile any more but no one noticed and their unconcern soured her anger. She did not want to be disturbed and was tired of the persistent ‘Will you have a drink?’, ‘What will you drink?’, ‘Sure you won’t drink?’ It seemed they objected to her not drinking, and she was confused by this reversal of values. She asked for a glass of orange juice and used it as protection, putting it to her lips when anyone came near.

They were eating now, helping themselves from the table by the wall. She did not want to leave her chair, and wondered if it was wrong and they would notice she was not eating. In her confusion she saw a girl coming towards her, carrying a small tray. She sat up stiffly and took the proffered plate with a smile.

‘Do help yourself,’ the girl said and bent forward. Her light sari slipped from her shoulder and the tight red silk blouse outlined each high breast. She pulled her own sari closer round her, blushing. The girl, unaware, said, ‘Try this sandwich, and the olives are good.’

She had never seen an olive before but did not want to admit it, and when she put it in her mouth she wanted to spit it out. When no one was looking, she slipped it under her chair, then felt sure someone had seen her and would find it.

The room closed in on her with its noise and smoke. There was now the added harsh clamour of music from the radiogram. She watched, fascinated, the movement of the machine as it changed records; but she hated the shrieking and moaning and discordant noises it hurled at her. A girl walked up to it and started singing, swaying her hips. The bare flesh of her body showed through the thin net of her drapery below the high line of her short tight bodice.

She felt angry again. The disgusting, shameless hussies, bold and free with men, their clothes adorning nakedness not hiding it, with their painted false mouths, that short hair that looked like the mad woman’s whose hair was cropped to stop her pulling it out.

She fed her resentment with every possible fault her mind could seize on, and she tried to deny her lonely unhappiness with contempt and moral passion. These women who were her own kind, yet not so, were wicked, contemptible, grotesque mimics of the foreign ones among them for whom she felt no hatred because from them she expected nothing better.

She wanted to break those records, the noise which they called music.

A few couples began to dance when they had rolled aside the carpet. She felt a sick horror at the way the men held the women, at the closeness of their bodies, their vulgar suggestive movements. That surely was the extreme limit of what was possible in the presence of others. Her mother had nearly died in childbirth and not moaned lest the men outside hear her voice, and she, her child, had to see this exhibition of... her outraged modesty put a leash on her thoughts.

This was an assault on the basic precept by which her convictions were shaped, her life was controlled. Not against touch alone, but sound and sight, had barriers been raised against man’s desire.

A man came and asked her to dance and she shrank back in horror, shaking her head. Her husband saw her and called out as he danced, ‘Come on, don’t be shy; you’ll soon learn.’

She felt a flame of anger as she looked at him, and kept on shaking her head until the man left her, surprised by the violence of her refusal. She saw him dancing with another girl and knew they must be talking about her, because they looked towards her and smiled.

She was trembling with the violent complexity of her feelings, of anger, hatred, jealousy and bewilderment, when her husband walked up to her and pulled her affectionately by the hand.

‘Get up. I’ll teach you myself.’

She gripped her chair as she struggled, and the violence of her voice through clenched teeth, ‘Leave me alone’, made him drop her hand with shocked surprise as the laughter left his face. She noticed his quick embarassed glance round the room, then the hard anger of his eyes as he left her without a word. He laughed more gaily when he joined the others, to drown that moment’s silence, but it enclosed her in dreary emptiness.

She had been so sure of herself in her contempt and her anger, confident of the righteousness of her beliefs, deep-based on generations-old foundations. When she had seen them being attacked, in her mind they remained indestructible, and her anger had been a sign of faith; but now she saw her husband was one of the destroyers; and yet she knew that above all others was the belief that her life must be one with his. In confusion and despair she was surrounded by ruins.

She longed for the sanctuary of the walled home from which marriage had promised an adventurous escape. Each restricting rule became a guiding stone marking a safe path through unknown dangers.

The tall woman came and sat beside her and with affection put her hand on her head.

‘Tired, child?’ The compassion of her voice and eyes was unbearable.

She got up and ran to the verandah, put her head against a pillar and wet it with her tears.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมรสมีส่วนแบ่งของการผจญภัย แต่ตอนนี้ เธอปรารถนาสำหรับสถานที่แต่งงานมีสัญญาหนีผจญภัยบ้านกำแพง โดย ATTIA HOSAINFTER การ dimness ของความสว่างชาวห้อง ระเบียงทำเธอสะดุดกับ unseen แห่ง Nervousness ของเธอขอบต่อตื่น และความมืดดูเหมือน เพื่อน forsaken แต่สามีของเธอได้แล้ว steadying เธอเข้าห้อง'ภรรยา เขากล่าวว่า ในภาษาอังกฤษ และเสียงคนต่างด้าวก่อการรับรู้ของความสัมพันธ์ใหม่นี้ ผู้หญิงยิ้ม สูงมาต่อพวกเขา ด้วย outstretched มือ และเธอใส่ความเข้าใจของตนเองเป็นหนึ่งของบริษัท limply 'D'you ไร' กล่าวว่า ผู้หญิง'D'you ไร' กล่าวว่า คนอ้วนอยู่ข้างเธอ'ฉันดีมาก ขอบคุณ เธอกล่าวว่า ในเสียงต่ำเป็นเด็กแน่ซ้ำบทเรียน รวดเร็วของเธออายหลีกเลี่ยงสายตาของพวกเขาพวกเขากลายเป็นสามี และในปัจจุบันของพวกเขาเป็นมิตรอบอุ่น เธอยืน coldly ประหม่าสามีของเธอกล่าวว่า 'ฉันหวังว่า เราจะไม่เกินต้น"ไม่แน่นอน คนมาสาย นั่งลง 'เธอนั่งบนขอบเก้าอี้ใหญ่ ไหล่ของเธอ drooping คนดึงส่าหรีของเธอผ่านศีรษะของเธอเป็นน้ำหนักของการปักทองหนักดึงมันกลับมา'อะไรจะคุณดื่ม ' แฟตแมนถามเธอ'ไม่มีอะไร ขอบคุณ''บุหรี่''ไม่ ขอบคุณ'สามีและหญิงสูงพูดถึงเธอ เธอรู้สึกแน่ Pinpoints สบาย pricked เธอ และเธอยิ้มจะซ่อนผู้หญิงถือแก้วไวน์ในมือข้างหนึ่งและบุหรี่ในอื่น ๆ เธอสงสัยว่า วิธีมันรู้สึกจะถือบุหรี่ ด้วยความเชื่อมั่นดังกล่าวตนเอง การดีดเถ้า มีประกันดังกล่าว ผู้หญิงที่มีเล็บยาว ชี้และสีแดง เธอมองตนเอง - Unpainted ตัดอย่างสั้น - สงสัยว่า ทุกคนสามารถกิน ทำงาน ซักทำกับเล็บที่จุ่มลงในเลือด เธอดึงส่าหรีของเธอผ่านมือของเธอ ครอบแหวนและสร้อยข้อมือ ของเธอสังเกตเห็นอื่น ๆ ของเปลือยข้อ เช่นของม่าย'อายสิ่งเล็กน้อย ไม่ใช่เธอ แต่ เสน่ห์ กล่าวว่า ผู้หญิงถ้าฝ่าเด็กกลัว' เธอจะได้ขึ้นเร็ว ๆ นี้ ให้ฉันเวลา, "สามีหัวเราะ เธอได้ยินเขา และขวย เขิน ประสงค์ค้าง unobserved และขอบคุณสำหรับการเปลี่ยนเส้นทางเมื่อเข้ามาในเธอไม่รู้ว่า เธอถูกหมายถึงยืนขึ้นเมื่อได้มีการแนะนำพวกเขา และถูกเลื่อนในเก้าอี้ ครึ่งขึ้น uneasily แต่สามีของเธอมายืน โดยเธอ และ โดยแรงกดดันของมือเขาบนไหล่ของเธอ เธอรู้ว่า เธอต้องอยู่พี่เลี้ยงด้วยเธอดีใจเมื่อสุภาพระดับที่สิ้นสุด และพวกเขาลืมเธอดื่มของพวกเขา บุหรี่ของพวกเขา พูดคุย และเสียงหัวเราะ เธอ shrank เป็นเธอเก้าอี้ โดดเดี่ยวใน strangeness ของเธอยัง dreading วิธีการ เธอรู้สึกอยากรู้อยากเห็นคูณตาเธอและเธอรู้สึกไม่สบายนั้น เมื่อทุกคนมานั่ง ด้วยเธอ เธอยิ้มในเย็นป้องกัน ความไม่แน่นอนในการแสวงหาการลี้ภัยในความเงียบ และคำตอบสั้น ๆ ของเธอง่อยสนทนา เธอพบแพชเวิร์คโดยรบกวน และรูปแบบ คุ้นเคยกับคนอื่น ๆ allusions และอ้างอิงที่ไม่เกี่ยวข้องกับประสบการณ์ของตนเอง ไม่ปิดบัง distressingly รเจ็คแสงเรื่องไร้สาระน่าสนใจให้จิตใจของผู้หญิงของเธอมาปลดปล่อยไม่เข้าใจ ความเครียดแตกต่างกันทำพูดคุยแม้แต่เครื่องแต่งกายและลักษณะเสียงไม่คุ้นเคย เธอไม่สามารถเข้าใจความสำคัญของเสื้อผ้าที่เกี่ยวข้องกับสถานที่เวลา และ โอกาสไม่เพียง หรือของพวกเขา preoccupations แขนขาและร่างกาย ซึ่งควรจะครอบคลุม ไม่หน้า และคุณสมบัติเดียวกัน พวกเขาทำปัญหาเกี่ยวกับสิ่งที่เธอเอาได้รับเสื้อผ้าหลากหลายสีสันสดใสและหนักอัญมณีของเธอถูกรุกรานเธอเมื่อเธอเห็นความเรียบง่ายของเสื้อผ้าของพวกเขา เธอปรารถนาเธอไม่แต่งนั้น ถ้าเป็นเอง เพราะไม่มีใครดูเหมือนจะดูแลศุลกากร หรือแม้แต่รู้ว่าพวกเขา และมองดูที่เธอว่าเธอมีวัตถุบนจอแสดงผล สบายของเธอเปลี่ยนเป็นสมัยที่ไม่สบายใจ และเธอจ้องไปที่สัตว์ประหลาดรอบ ๆ เธอ แต่ตาเธอรวดเร็วเล็ดรอดออกไปในความอายเป็นพิเศษก็ตามใจสามีมาในช่วงที่เติบโตอีกต่อไป ด้วยคำสองสามคำเกย์ หรือเพื่อนที่เขาภูมิใจนำเสนอ 'ภรรยา' เธอสังเกตเห็นกระจกไม่เคยว่างในมือของเขา และกลิ่นลมหายใจของเขา และจากการกระแทกและความทุกข์ ที่เธอหันไปชังและความโกรธ มันถูกคนชั่ว มันบาปดื่ม และเธอไม่สามารถให้อภัยเขาเธอไม่สามารถทำให้ตัวเองยิ้มอีก แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น และ unconcern ของพวกเขาถูกทำให้เน่าความโกรธของเธอ เธอไม่ต้องหนวก และไม่เบื่อหน่ายที่แบบ 'จะมีเครื่องดื่มไหม' 'อะไรจะคุณดื่ม ' 'แน่คุณไม่ดื่มหรือไม่' เหมือนพวกเขา objected ดื่มเธอไม่ และเธอถูกสับสน โดยการกลับรายการของค่า เธอขอแก้วน้ำส้ม และใช้มันเป็นป้องกัน วางกับริมฝีปากของเธอเมื่อใครมาใกล้พวกเขาได้กินตอนนี้ ช่วยตัวเองจากตารางตามผนัง เธอไม่ต้องออกจากเก้าอี้ของเธอ และสงสัยว่า ถ้า มันผิด และพวกเขาจะสังเกตเธอไม่ได้รับประทาน ในความสับสนของเธอ เธอเห็นผู้หญิงมาต่อเธอ แบกถาดขนาดเล็ก เธอนั่ง stiffly และเอาจาน proffered ดี'ช่วยตัวเอง หญิงสาวกล่าวว่า และงอไปข้างหน้า เธอรู้สึกแสงเล็ดรอดจากไหล่ของเธอ และเสื้อผ้าไหมสีแดงแน่นอธิบายแต่ละเต้านมสูง เธอดึงส่าหรีของตนเองเข้ารอบเธอ blushing ผู้หญิง ไม่รู้ กล่าวว่า 'ลองนี้แซนวิช กมะกอกดี'เธอไม่เคยเห็นลูกมะกอกก่อน แต่ไม่ต้องการยอมรับมัน และเมื่อเธอใส่ในปากของเธอ เธอต้องคายออก เมื่อไม่มีใครถูกมอง เธอเล็ดรอดใต้เก้าอี้ของเธอ นั้นรู้สึกแน่ใจว่า คนที่ได้เห็นเธอ และจะพบมันห้องปิดในกับเธอ ด้วยเสียงและควัน ขณะนี้มี clamour รุนแรงเพิ่มเพลงจาก radiogram เธอดู หลง การเคลื่อนที่ของเครื่องจะเปลี่ยนแปลงระเบียน แต่เธอขี้เกียจ shrieking และ moaning และขัดแย้งกันเสียงอัปปางที่เธอ ผู้หญิงเดินขึ้นไป และเริ่มต้นร้องเพลง โลกสะโพกของเธอ เนื้อเปลือยของร่างกายของเธอแสดงให้เห็นผ่านเน็ตบางของผ้าม่านของเธอด้านล่างบรรทัดสูงของเธอท่อนแน่นสั้นเธอรู้สึกโกรธอีกด้วย ที่น่าขยะแขยง shameless hussies ตัวหนา และกับผู้ชาย เสื้อผ้าของพวกเขา adorning ไม่ซ่อน กับเท็จตามทาสี เจ้าที่ผมสั้นที่ดูเหมือนบ้าผู้หญิงของผมถูกครอบตัดเพื่อหยุดเธอดึงมันออกเธอเลี้ยงเธอขุ่นกับทุกข้อบกพร่องได้ใจของเธออาจยึดบน และเธอพยายามปฏิเสธเธอทุกข์เหงากับดูถูกความรักคุณธรรม ผู้หญิงเหล่านี้มีชนิดของตนเอง ยังไม่ได้ ได้คนชั่ว contemptible ประหลาดที่เลียนแบบคนต่างชาติในหมู่พวกเขาที่เธอรู้สึกไม่มีความเกลียดชังเนื่องจากจาก เธอคาดว่าไม่มีอะไรดีเธออยากตัดระเบียน เสียงที่พวกเขาเรียกว่าเพลงกี่คู่ก็เริ่มเต้นเมื่อพวกเขาได้สะสมไว้พรม เธอรู้สึกว่าการป่วยสยองขวัญที่ทางคนจัดผู้หญิง ในความใกล้ชิดของร่างกาย เคลื่อนไหวถึงความหยาบคาย ที่ย่อมมีขีดจำกัดมากของสิ่งที่เป็นไปได้ในต่อหน้าของผู้อื่น แม่ของเธอเกือบเสียชีวิตในการคลอดบุตร และ moaned เกรงว่าคนภายนอกได้ยินเสียงของเธอ และเธอ ลูก ได้ไปดูนิทรรศการงานนี้...ไม่โมเดสตี้ outraged เธอใส่บังคับการในความคิดของเธอนี้ถูกโจมตีใน precept พื้นฐานถูกควบคุมชีวิตของเธอ โดยที่เธอเรียนขึ้นรูป การ ไม่กับสัมผัสเพียงอย่างเดียว แต่เสียงชม มีอุปสรรคได้ขึ้นกับความต้องการของมนุษย์มนุษย์มา และเธอไปเต้นรำ และเธอ shrank ในสยองขวัญ สั่นศีรษะของเธอ สามีเธอ และเรียก ตามเขาเต้น, ' มา ไม่อาย คุณจะได้เรียนรู้เร็ว ๆ นี้ 'เธอรู้สึกว่าเปลวไฟของความโกรธเธอมองเขา และคงเก็บไว้สั่นศีรษะของเธอจนกว่าคนที่ทิ้งเธอ ประหลาดใจ โดยความรุนแรงของเธอปฏิเสธ เธอเห็นเขาเต้นรำกับสาวอื่น และรู้ว่า พวกเขาต้องสามารถพูดถึงเธอ เพราะพวกเขามองไปยังเธอ และยิ้มเธอได้ตะลึงงันกับความซับซ้อนความรุนแรงของความรู้สึก ความโกรธ ความเกลียดชัง พระ bewilderment เมื่อสามีเดินขึ้นเพื่อเธอ และดึงเธอเสน่หา โดยมือ' ขึ้น ฉันจะสอนคุณเอง 'She gripped her chair as she struggled, and the violence of her voice through clenched teeth, ‘Leave me alone’, made him drop her hand with shocked surprise as the laughter left his face. She noticed his quick embarassed glance round the room, then the hard anger of his eyes as he left her without a word. He laughed more gaily when he joined the others, to drown that moment’s silence, but it enclosed her in dreary emptiness.She had been so sure of herself in her contempt and her anger, confident of the righteousness of her beliefs, deep-based on generations-old foundations. When she had seen them being attacked, in her mind they remained indestructible, and her anger had been a sign of faith; but now she saw her husband was one of the destroyers; and yet she knew that above all others was the belief that her life must be one with his. In confusion and despair she was surrounded by ruins.She longed for the sanctuary of the walled home from which marriage had promised an adventurous escape. Each restricting rule became a guiding stone marking a safe path through unknown dangers.The tall woman came and sat beside her and with affection put her hand on her head.‘Tired, child?’ The compassion of her voice and eyes was unbearable.She got up and ran to the verandah, put her head against a pillar and wet it with her tears.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การสมรส

มีหุ้นของการผจญภัย แต่ตอนนี้เธอปรารถนาสำหรับวิหารของกำแพงบ้าน ซึ่งการแต่งงานมีสัญญาการหลบหนีการผจญภัย โดย attia hosain .

fter ในความสลัวของเฉลียง , กับความสว่างของห้อง ทำให้เธอสะดุดกับบันไดหน้าประตูที่มองไม่เห็น ความกังวลของเธอขอบต่อตื่นตระหนก และความมืดจะทอดทิ้งเพื่อนแต่สามีของเธอก็พยุงเธอเข้าไปในห้อง

' ของฉันภรรยา ' เขาพูดภาษาอังกฤษและเสียงมนุษย์ต่างดาว softened ความรู้ความสัมพันธ์ใหม่นี้ ยิ้ม หญิงร่างสูงมาต่อไว้กับมือเหยียดออกและก็ใส่เองอย่างเหนื่อยอ่อนเข้าไปในอื่น ๆของ บริษัท เข้าใจ ' แล้วคุณทำอะไร ? ' ผู้หญิง

' ' คุณทำอะไร ? ' ชายอ้วนข้างๆเธอ

ฉันได้ดีมาก ขอบคุณ' เธอพูดในเสียงต่ำของเด็ก ๆ ไม่แน่ใจเหมือนกัน เหลือบมองเธอขี้อายหลบตา

เค้ากับสามี และในกระแสน้ำอุ่นของความสะดวกของพวกเขาเป็นมิตรกับเธอยืนอยู่อย่างประหม่า

ฉันหวังว่าเราจะไม่เร็วเกินไป " สามีบอกว่า

ที่ทุ่มทุนสร้างอย่างมากแถบจะแน่นอนไม่ได้ คนอื่นมาสาย นั่งสิ "

เธอนั่งอยู่บนขอบของเก้าอี้ตัวใหญ่ของเธอ ไหล่ย้อยหงุดหงิดดึงส่าหรีของเธอเหนือหัวของเธอ เช่น น้ำหนักของทองปักหนักของมันดึงมันกลับมาได้

'what คุณจะดื่ม ? ' ชายอ้วนถามเธอ

'nothing ขอบคุณค่ะ

'cigarette ? '

' '

ขอบคุณ สามีของเธอและสูงผู้หญิงพูดถึงเธอ เธอรู้สึกได้ ปลายเข็มไม่ทิ่ม เธอยิ้มเพื่อซ่อนพวกเขา .