4. Results and discussionsThe exper

4. Results and discussions
The experimental results showed that sodium cyanide was highly toxic to O. niloticus. The lethal concentration (96 h LC50) of sodium cyanide for fish was 0.387 mg/l. While at sub-lethal concentrations, the fish survived without any sign of fish mortality during the exposure periods.

Within the aquaria, the experimental results showed that when fish was subjected to 1/3 LC50 of cyanide (0.129 mg/l) for a period of 28 days, the fish revealed different mode of behaviors. During the first 14 days, fish exhibited disrupted schooling behavior, appeared sluggish in their movement and swim independently in erratic mode near the bottom at the corners of the aquarium. Also the present study showed that the cyanide induced excessive mucus secretion on the gill filaments and the skin of fish. As the result of the excessive mucus secretion on the gill filaments, the movement of the operculum increased to enlarge and lead to increase the breathing rate. It seems that the excessive mucus secretion that covering the whole gill filaments and skin of the fish may act as defensive mechanism and barrier that prevent the diffusion of the cyanide from water to fish body. Similarly, Prashanth et al. (2011), Prashanth and Patil (2006) and Thorat (2001) mentioned that the secretion of mucus over the gills may be an adaptive response to provide additional protection against corrosive nature of toxicant and its absorption by the general body surface; however it may inhibit the diffusion of oxygen during the process of gaseous exchange. Also, the increase in opercula movement and corresponding increase in frequency of surfacing of fish clearly indicates that fish adaptively shifts towards aerial respiration to escape the toxic aquatic medium and ovoid cyanide contaminated media. Such unusual behavior was detected among Labeo rohita fish due to obstructed functions of neurotransmitters.

On the other hand, the present results showed that when the fish was subjected to the same concentration for a longer period of time (21–28 days), fish recovered and swim normally such as the control fish. Such behavior is strongly related to the acceleration of compensatory mechanism that may occur in the activity of some enzymatic pathways to counteract the deleterious action of cyanide as possible by increasing the enzymatic detoxification rate of cyanide. Similarly, Brian et al. (2010) mentioned that the cyanide detoxification processes of fish seem to be very similar to those existing in mammals. The detoxification is probably achieved through the action of the enzyme rhodanese, which, in the presence of the thiosulfate, transforms cyanide into nontoxic thiocyanate.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4. ผลการอภิปรายผลการทดลองพบว่า โซเดียมไซยาไนด์ที่เป็นพิษสูง niloticus o. ก ความเข้มข้น (96 h LC50) ยุทธภัณฑ์ของโซเดียมไซยาไนด์สำหรับปลาคือ 0.387 mg/l ในขณะที่ความเข้มข้นย่อยตาย ปลารอดโดยไม่ต้องเข้าสู่ระบบใด ๆ ของการตายของปลาในช่วงระยะเวลาเปิดรับแสงภายในอควาเรีย ผลการทดลองพบว่า เมื่อปลาผ่าน LC50 1 ใน 3 ของไซยาไนด์ (0.129 mg/l) เป็นระยะเวลา 28 วัน ปลาเปิดเผยโหมดที่แตกต่างของพฤติกรรม ในช่วง 14 วันแรก การจัดแสดงปลาหยุดชะงักเซนติเมตร ปรากฏซบเซาในการเคลื่อนที่และว่ายน้ำอย่างอิสระในปกติโหมดใกล้กับด้านล่างที่มุมของพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ยัง การศึกษาแสดงให้เห็นว่า เผาเกิดเมือกมันมากเกินไปเส้นใยเหงือกและผิวปลา เป็นผลของการหลั่งเมือกมากเกินไปบนเส้นใยเหงือก การเคลื่อนไหวของ operculum เพิ่มขึ้นเพื่อขยาย และนำไปสู่เพิ่มอัตราการหายใจ ดูเหมือนว่า เมือกมากเกินไปที่ครอบคลุมทั้งเหงือกไส้และผิวหนังของปลาอาจทำหน้าที่เป็นกลไกป้องกัน และกำแพงที่ป้องกันการแพร่กระจายของไซยาไนด์จากน้ำร่างกายปลา ในทำนองเดียวกัน Prashanth et al. (2011), Prashanth และ Patil (2006) และ Thorat (2001) กล่าวไว้ว่า การหลั่งของเมือกผ่านเหงือกอาจมีการตอบสนองปรับให้เพิ่มเติมป้องกันการกัดกร่อนของธรรมชาติ toxicant และการดูดซึม โดยพื้นผิวร่างกายทั่วไป อย่างไรก็ตาม มันอาจยับยั้งการแพร่ของออกซิเจนในระหว่างกระบวนการของการแลกเปลี่ยนก๊าซ เคลื่อนไหว opercula ที่เพิ่มขึ้นและการเพิ่มขึ้นในความถี่ของผิวปลาชัดเจนบ่งชี้ว่า ปลากะอย่างเหมาะสมต่อการหายใจอากาศหนีสื่อพิษน้ำปานกลาง และรูปไซยาไนด์ปนเปื้อนด้วย พฤติกรรมผิดปกติดังกล่าวพบในหมู่ปลาปลา rohita เนื่องจากขัดขวางการทำงานของสารสื่อประสาทOn the other hand, the present results showed that when the fish was subjected to the same concentration for a longer period of time (21–28 days), fish recovered and swim normally such as the control fish. Such behavior is strongly related to the acceleration of compensatory mechanism that may occur in the activity of some enzymatic pathways to counteract the deleterious action of cyanide as possible by increasing the enzymatic detoxification rate of cyanide. Similarly, Brian et al. (2010) mentioned that the cyanide detoxification processes of fish seem to be very similar to those existing in mammals. The detoxification is probably achieved through the action of the enzyme rhodanese, which, in the presence of the thiosulfate, transforms cyanide into nontoxic thiocyanate.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4 . ผลและการอภิปรายผลการทดลองพบว่า โซเดียม ไซยาไนด์สูงเป็นพิษ . niloticus . ความเข้มข้นที่ร้ายแรง ( 96 ชั่วโมง ) ) ของโซเดียมไซยาไนด์ปลาคือ 0.387 มิลลิกรัมต่อลิตร ขณะที่ย่อย Lethal Concentration , ปลารอดมาได้โดยไม่มีร่องรอยของการตายของปลาในช่วงแสงช่วงในสัตว์น้ำ ผลการทดลองพบว่า เมื่อปลามันต้อง 1 / 3 ของไซยาไนด์ ( 0.129 ) มิลลิกรัมต่อลิตร ) เป็นเวลา 28 วัน ปลาที่พบโหมดที่แตกต่างกันของพฤติกรรม ในช่วง 14 วันแรก ปลามีพฤติกรรมทำลายตน ปรากฏขึ้นในการเคลื่อนไหวของพวกเขาและว่ายน้ำอย่างอิสระในโหมดปกติที่อยู่ด้านล่างที่มุมของตู้ปลา นอกจากนี้การศึกษาพบว่ากระตุ้นการหลั่งเมือกไซยาไนด์มากเกินไปในเส้นใยเหงือก และผิวหนังของปลา เป็นผลมาจากการหลั่งเมือกมากเกินไปในเส้นใยเหงือก การเคลื่อนไหวของโอเพอร์คูลัมเพิ่มขึ้นเพื่อขยายและนำไปสู่การเพิ่มอัตราการหายใจ . ดูเหมือนว่ามากเกินไปการหลั่งเมือกที่ครอบคลุมทั้งเส้นใยเหงือก และผิวหนังของปลาอาจเป็นกลไกการป้องกันและอุปสรรคที่ป้องกันการแพร่กระจายของสารไซยาไนด์จากปลาน้ำกับร่างกาย ในทํานองเดียวกัน prashanth et al . ( 2011 ) และ prashanth ปาติล ( 2006 ) และโทรัด ( 2001 ) กล่าวว่า การหลั่งของเมือกออกมาทางเหงือกอาจจะตอบสนองการปรับตัวเพื่อให้การป้องกันเพิ่มเติมต่อธรรมชาติกัดกร่อนของพิษและการดูดซึมของพื้นผิวร่างกายทั่วไป อย่างไรก็ตาม มันอาจจะยับยั้งการแพร่ของออกซิเจนในระหว่างกระบวนการของการแลกเปลี่ยนก๊าซ นอกจากนี้ การเพิ่มการเคลื่อนไหว opercula สอดคล้องเพิ่มความถี่ของพื้นผิวของปลาได้บ่งชี้อย่างชัดเจนว่า ปลาตามที่กะอากาศเป็นพิษต่อการหายใจเพื่อหนีน้ำและสื่อกลางรูปไข่ไซยาไนด์ปนเปื้อน พฤติกรรมที่ผิดปกติดังกล่าวถูกตรวจพบระหว่างสมัยจาโคเบียน rohita ปลาเนื่องจากกีดขวางการทำงานของสารสื่อประสาท .บนมืออื่น ๆ ผลที่ได้พบว่าเมื่อปลาที่ถูกยัดเยียดให้ความเข้มข้นเดียวกันสำหรับระยะเวลานานของเวลา ( 21 – 28 วัน ) ปลาหายและว่ายน้ำปกติ เช่น ปลาที่ควบคุม พฤติกรรมดังกล่าวเป็นอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับการชดเชยกลไกที่อาจเกิดขึ้นในกิจกรรมของเอนไซม์บางเส้นทางเพื่อต่อต้านการกระทำของไซยาไนด์คงเป็นไปได้โดยการเพิ่มพนักงานเก็บเงินอัตราของไซยาไนด์ โดยไบรอัน et al . ( 2010 ) กล่าวว่า กระบวนการของการล้างพิษไซยาไนด์ปลาดูเหมือนจะคล้ายกันมากกับผู้ที่มีอยู่ในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ล้างพิษ จะประสบความสำเร็จผ่านการกระทำของเอนไซม์ rhodanese ซึ่งในการแสดงตนของไธโอซัลเฟต แปลงที่ปลอดสารพิษไซยาไนด์ในไทโอไซยาเนต .