Once upon a time there lived a man

Once upon a time there lived a man and his wife who were very unhappy because they had no children. These good people had a little window at the back of their house, which looked into the most lovely garden, full of all manner of beautiful flowers and vegetables; but the garden was surrounded by a high wall and no one dared to enter it, for it belonged to a witchof great power, who was feared by the whole world.

One day the woman stood at the window overlooking the garden, and saw there a bed full of the finest rampion: the leaves looked so fresh and green that she longed to eat them.
The desire grew day by day, and just because she knew she couldn't possibly get any, she pined away and became quite pale and wretched. Then her husband grew alarmed and said:

"What ails you, dear wife?"
"Oh," she answered, "if I don't get some rampion to eat out of the garden behind the house, I know I shall die."

The man, who loved her dearly, thought to himself, "Come! rather than let your wife die you shall fetch her some rampion, no matter the cost." So at dusk he climbed over the wall into the witch's garden, and, hastily gathering a handful of rampion leaves, he returned with them to his wife. She made them into a salad, which tasted so good that her longing for the forbidden food was greater than ever. If she were to know any peace of mind, there was nothing for it but that her husband should climb over the garden wall again, and fetch her some more. So at dusk over he got, but when he reached the other side he drew back in terror, for there, standing before him, was the old witch.

"How dare you," she said, with a wrathful glance, "climb into my garden and steal my rampion like a common thief?
You shall suffer for your foolhardiness."
"Oh!" he implored, "pardon my presumption; necessity alone drove me to the deed. My wife saw your rampion from her window, and conceived such a desire for it that she would certainly have died if her wish had not been gratified."
Then the Witch's anger was a little appeased, and she said:

"If it's as you say, you may take as much rampion away with you as you like, but on one condition only that you give me the child your wife will shortly bring into the world.
All shall go well with it, and I will look after it like a mother."

< of name the it given having and appeared, Witch born was child as soon asked, she everything to agreed terror his in man>Rapunzel, which is the same as rampion, she carried it off with her. Rapunzel was the most beautiful child under the sun.
When she was twelve years old the Witch shut her up in a tower, in the middle of a great wood, and the tower had neither stairs nor doors, only high up at the very top a small window.
When the old Witch wanted to get in she stood underneath and called out:

"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your golden hair," for Rapunzel had wonderful long hair, and it was as fine as spun gold. Whenever she heard the Witch's voice she unloosed her plaits, and let her hair fall down out of the window about twenty yards below, and the old Witch climbed up by it.


After they had lived like this for a few years, it happened one day that a Prince was riding through the wood and passed by the tower. As he drew near it he heard someone singing so sweetly that he stood still spell-bound, and listened.
It was Rapunzel in her loneliness trying to while away the time by letting her sweet voice ring out into the wood.
The Prince longed to see the owner of the voice, but he sought in vain for a door in the tower. He rode home, but he was so haunted by the song he had heard that he returned every day to the wood and listened. One day, when he was standing thus behind a tree, he saw the old Witch approach and heard her call out:

"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your golden hair."
Then Rapunzel let down her plaits, and the Witch climbed up by them. "So that's the staircase, is it?" said the Prince.
"Then I too will climb it and try my luck."
So on the following day, at dusk, he went to the foot of the tower and cried:

"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your golden hair," and as soon as she had let it down the Prince climbed up.

At first Rapunzel was terribly frightened when a man came in, for she had never seen one before; but the Prince spoke to her so kindly, and told her at once that his heart had been so touched by her singing, that he felt he should know no peace of mind till he had seen her. Very soon Rapunzel forgot her fear, and when he asked her to marry him she consented at once.
"For," she thought, "he is young and handsome, and I'll certainly be happier with him than with the old Witch."
So she put her hand in his and said: "Yes, I will gladly go with you, only how am I to get down out of the tower? Every time you come to see me you must bring a skein of silk with you, and I will make a ladder of them, and when it is finished I will climb down by it, and you will take me away on your horse."

They arranged that till the ladder was ready, he was to come to her every evening, because the old woman was with her during the day. The old Witch, of course, knew nothing of what was going on, till one day Rapunzel,not thinking of what she was about, turned to the Witch and said:"How is it, good mother, that you are so much harder to pull up than the young Prince?
He is always with me in a moment."

"Oh! you wicked child," cried the Witch. "What is this I hear?
I thought I had hidden you safely from the whole world, and in spite of it you have managed to deceive me."

In her wrath she seized Rapunzel's beautiful hair, wound it round and round her left hand, and then grasping a pair of scissors in her right, snip snap, off it came, and the beautiful plaits lay on the ground. And, worse than this, she was so hard-hearted that she took Rapunzel to a lonely desert place, and there left her to live in loneliness and misery.
But on the evening of the day in which she had driven poor Rapunzel away, the Witch fastened the plaits on to a hook in the window, and when the Prince came and called out:

"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your golden hair," she let them down, and the Prince climbed up as usual, but instead of his beloved Rapunzel he found the old Witch, who fixed her evil, glittering eyes on him, and cried mockingly: "Ah, ah! you thought to find your lady love, but the pretty bird has flown and its song is dumb; the cat caught it, and will scratch out your eyes too. Rapunzel is lost to you for ever -- you will never see her more."
The Prince was beside himself with grief, and in his despair he jumped right down from the tower, and, though he escaped with his life, the thorns among which he fell pierced his eyes out.
Then he wandered, blind and miserable, through the wood, eating nothing but roots and berries, and weeping and lamenting the loss of his lovely bride. So hewandered about for some years, as wretched and unhappy as he could well be, and at last he came to the desert place where Rapunzel was living.
Of a sudden he heard a voice which seemed strangely familiar to him. He walked eagerly in the direction of the sound, and when he was quite close, Rapunzel recognised him and fell on his neck and wept.
But two of her tears touched his eyes, and in a moment they became quite clear again, and he saw as well as he had ever done. Then he led her to his kingdom, where they were received and welcomed with great joy, and they lived happily ever after.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่งมีอยู่คนและภรรยาที่ไม่มีความสุขมาก เพราะพวกเขาไม่ คนเหล่านี้ดีมีหน้าต่างน้อยทางบ้านของพวกเขา ซึ่งมองเข้าเต็มสวน ดีที่สุดของลักษณะทั้งหมดของผัก และดอกไม้สวยงาม แต่สวนถูกล้อมรอบ ด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้าใส่มัน สำหรับมันอยู่ witchof ดีกำลัง ผู้ไม่กลัว โดยโลกทั้งโลกวันหนึ่งผู้หญิงยืนที่หน้าต่างมองออกไปเห็นสวน และเห็นมีเตียงเต็มของ rampion ดีที่สุด: ใบไม้ดูสด และสีเขียวที่เธอปรารถนาที่จะกินพวกเขาดังนั้นการ ความปรารถนาโตวัน และเพียง เพราะเธอรู้ว่า เธออาจจะไม่ได้รับใด ๆ เธอ pined ไป และกลายเป็นค่อนข้างซีด และ wretched จากนั้น สามีของเธอขยายตัวตื่นตระหนก และกล่าวว่า:"อะไร ails คุณ ภรรยาที่รัก" "โอ้ เธอตอบ "ถ้าไม่ได้รับบาง rampion กินจากสวนหลังบ้าน ฉันรู้ว่า ฉันจะตาย"คน รักเธอลอง คิดว่า ตนเอง "มา แต่กว่าให้ ตายภรรยาของคุณจะนำเธอ rampion บางอย่าง ไม่ว่าต้นทุน " ดังนั้น ว่ายน้ำ เขาปีนผ่านกำแพงเข้าไปในสวนของแม่มด และ เขารีบรวบรวมหยิบใบไม้ rampion กลับกับพวกเขากับภรรยาของเขา เธอทำให้พวกเขาสลัด การลิ้มรสดีว่า อาหารต้องห้ามของเธอคิดได้มากกว่าที่เคย ถ้าเธอรู้ใด ๆ สบายใจ ไม่มีอะไรมัน แต่ว่า สามีควรปีนผาสวนผนังอีกครั้ง และดึงเธอมากบ้าง ว่ายน้ำกว่าเขาได้ แต่เมื่อเขาไปถึงด้านอื่นๆ เขาดึงกลับในความหวาดกลัว สำหรับ ยืนก่อน เขาถูกแม่มดเก่า"วิธีกล้าคุณ เธอกล่าวว่า มีคร่าว ๆ พล่าน "ปีนเข้าไปในสวน และขโมยของฉัน rampion เช่นขโมยทั่วไป คุณจะประสบสำหรับ foolhardiness ของคุณ" "โอ้" เขา implored "ข้อสันนิษฐานของฉัน ยกโทษ ความจำเป็นที่คนเดียวขับรถฉันไปหนังสือ ภรรยาเห็นของคุณ rampion จากหน้าต่างของเธอ และรู้สึกความปรารถนาดังกล่าวเรื่องที่เธอจะแน่นอนต้องตายถ้าเธอต้องมีไม่การละเล่นพื้นบ้าน" แล้ว ความโกรธของแม่มดไม่น้อย appeased และเธอบอกว่า:"ถ้าเป็นคุณ คุณอาจจะเป็น rampion มากไป ด้วยคุณนำ ตามต้องการ แต่บนเงื่อนไขเดียวเท่านั้น ที่ คุณให้ฉันลูกภรรยาของคุณจะช้าลงในโลก ทั้งหมดจะไปด้วยกัน และฉันจะดูหลังจากนั้นเหมือนแม่"< ชื่อกำหนดให้มี และ ปรากฏ แม่มดที่เกิดมีเด็กถามทันที เธอทุกอย่างตกลงความหวาดกลัวของมนุษย์ใน > ราพันเซล ซึ่งเป็นเหมือนกับ rampion เธอทำมันปิดกับเธอ ราพันเซลเป็นเด็กสวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุ 12 ปี แม่มดหุบเธอในหอ กลางไม้ดี และหอก็ไม่มีบันไดหรือประตู สูงค่าที่ด้านบนสุดหน้าต่างขนาดเล็ก เมื่อแม่มดเก่าอยากได้ เธออยู่ภายใต้ และเรียก:"ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงผมทอง ราพันเซลได้ผมยาวยอดเยี่ยม และเป็นค่าปรับที่ปั่นทอง เมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มดเธอ unloosed เธอ plaits และให้ ผมล้มลงจากหน้าต่างด้านล่างประมาณ 20 หลา และแม่มดเก่าปีนตามมัน หลังจากที่พวกเขามีอยู่เช่นนี้กี่ปี มันเกิดขึ้นวันหนึ่งที่เจ้าได้ขี่ผ่านไม้ และเดินผ่านหอ ตามที่เขาวาดไว้บริเวณใกล้ เขาได้ยินคนร้องเพลงนั้นเพราะว่า เขายืนยังสะกดแบบผูก และฟัง มันเป็นราพันเซลในความเหงาของเธอพยายามขณะเวลา โดยให้แหวนของเธอเสียงหวานออกมาเป็นไม้ เจ้าปรารถนาที่จะเห็นเจ้าของเสียง แต่เขาพยายามสู้กับประตูที่มีในหอ เขากำลังหน้าแรก แต่ถูกผีสิงนั้น โดยเขาได้ยินว่า เขากลับทุกวันไม้ และฟังเพลง วันหนึ่ง เมื่อเขายืนจึงอยู่หลังต้นไม้ เขาเห็นวิธีแม่มดเก่า และได้ยินเธอเรียก:"ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงผมทองของคุณ" จาก นั้นราพันเซลให้ลง plaits ของเธอ และแม่มดปีนขึ้น โดยพวกเขา "เพื่อให้เป็นทาง มัน" กล่าวว่า เจ้าชาย "แล้วฉันเกินกว่าจะปีนได้ และลองโชคของฉัน"อื่น ๆ ต่อวัน ว่ายน้ำ เขาไปของหอ และร้อง:"ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงผมทองของคุณ" และทันทีที่เธอมีให้ลง เจ้าชายปีนขึ้นที่ราพันเซลแรกถูกชะมัดกลัวเมื่อคนมา สำหรับเธอไม่เคยเห็นหนึ่งก่อน แต่เจ้าชายได้พูดกับเธอดังนั้นกรุณา และบอกเธอครั้งที่ หัวใจของเขาได้ถูกดังนั้นสัมผัส โดยร้องเพลงของเธอ การที่ เขารู้สึกว่า เขาควรรู้ว่าไม่สบายใจจนเขาได้เห็นเธอ เร็ว ๆ ราพันเซลลืมความกลัวของเธอ และเมื่อเขาขอเธอแต่งงานกับเขา เธอยินยอมครั้ง "สำหรับ เธอคิดว่า "กำลังหนุ่ม และหล่อ และแน่นอนจะมีความสุขกับเขากว่ากับแม่มดเก่า" เพื่อให้เธอใส่มือของเขา และกล่าวว่า: "ใช่ ฉันจะยินดีไปกับคุณ เท่า ไรฉันจะลงจากหอหรือไม่ ทุกครั้งที่คุณมา หาผม คุณต้องนำ skein ไหมกับคุณ และฉันจะทำบันไดของพวกเขา และเมื่อเสร็จผมจะปีนลงจากมัน และคุณจะพาฉันไปบนม้าของคุณ"พวกเขาจัดให้จนบันไดมีพร้อม เขามาเธอทุกเย็น เนื่องจากหญิงชรากับเธอในระหว่างวัน เก่าแม่มด แน่นอน รู้อะไรของสิ่งเกิดขึ้น จนถึงวันหนึ่งราพันเซล ไม่คิดว่า เธอกำลัง กลายเป็นแม่มด และกล่าวว่า: "วิธีเป็นมัน แม่ดี ที่คุณจะหนักมากยกขึ้นกว่าเจ้าชายน้อย เขาได้เสมอกับฉันในช่วง""โอ้ คุณคนชั่วลูก ร้องแม่มด "นี่คืออะไรฟัง ฉันคิดว่า ฉันได้ซ่อนคุณปลอดภัยจากโลกทั้งหมด และแม้ว่า คุณมีจัดการหลอกฉัน"อาชญาของเธอเธอยึดผมสวยงามของราพันเซล แผลมันปัด และปัดมือซ้ายของเธอ และจากนั้น เรียงคู่ของกรรไกรในสิทธิ์ของเธอ ตัดชิด ปิดมันมา และ plaits สวยวางบนพื้นดิน ก แย่กว่านี้ เธอจึง hard-hearted ว่า เธอเอาราพันเซลไปทะเลทรายที่โดดเดี่ยว และมีซ้ายเธอในความเหงาและความทุกข์ยาก แต่เย็นวันที่เธอได้ขับดีราพันเซลไป แม่มดยึด plaits ไปเบ็ด ในหน้าต่าง และเมื่อเจ้าชายมา และเรียก:"ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงผมทองของคุณ เธอให้ลง และเจ้าชายปีนขึ้นตามปกติ แต่แทนราพันเซลของเขารัก เขาพบเก่าแม่มด ผู้คงความชั่วร้ายของเธอ นักดวงตาบนเขา และร้องป่า: " Ah อา คุณคิดว่า จะค้นหาความรักของคุณสุภาพสตรี แต่มีบินนกสวย และเพลงเป็นใบ้ แมวจับได้ และจะลบออกตาเกินไป ราพันเซลจะหายไปคุณเคยตัว - คุณจะไม่เห็นเธออีก" เจ้าชายได้นอกจากตัวเอง ด้วยความเศร้าโศก ในความสิ้นหวังของเขา เขาไปขวาลงจากหอคอย และ ว่าเขาหนีกับชีวิต หนามระหว่างเขาตก pierced ตาออก จาก นั้นเขาได้เดินไปมา blind อนาถ ผ่านไม้ กินอะไร แต่ราก และ ครบ ร้องไห้ และเสียใจการสูญเสียของเจ้าสาวที่น่ารักของเขา ดังนั้น hewandered เกี่ยวกับปี wretched และไม่มีความสุขกับเขาได้ดี และในที่สุด เขามาทะเลทรายที่อยู่ราพันเซล ของทันทีเขาได้ยินเสียงซึ่งดูเหมือนแพงกว่าที่คุ้นเคยกับเขา เขาเดินกระหายในทิศทางของเสียง และเมื่อเขาค่อนข้างปิด ราพันเซลยังเขามองไปที่คอของเขา และร้องไห้ แต่สองน้ำตาของเธอสัมผัสตา ประเดี๋ยว จะกลายเป็นค่อนข้างชัดเจนอีกครั้ง และเขาเห็นเช่นเขาเคยทำ แล้ว เขานำเธอไปสู่ราชอาณาจักรของเขา ซึ่งพวกเขาได้รับ และต้อนรับ ด้วยความปีติยินดีมาก และพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขตลอดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กาลครั้งหนึ่งอาศัยอยู่ที่นั่นคนและภรรยาของเขาที่มีความสุขมากเพราะพวกเขาไม่มีลูก เหล่านี้เป็นคนดีมีหน้าต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ด้านหลังของบ้านของพวกเขาซึ่งมองเข้าไปในสวนที่น่ารักที่สุด, เต็มรูปแบบของลักษณะของดอกไม้ที่สวยงามและผักทั้งหมด; แต่สวนถูกล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและไม่มีใครกล้าที่จะใส่มันเพราะมันเป็น witchof พลังอันยิ่งใหญ่ที่ถูกกลัวโลกทั้งโลก. วันหนึ่งผู้หญิงที่ยืนอยู่ที่หน้าต่างมองเห็นสวนและเห็นว่ามี เตียงเต็มรูปแบบที่ดีที่สุด Rampion. ใบมองเพื่อให้สดและสีเขียวที่เธออยากจะกินพวกเขาปรารถนาที่เพิ่มขึ้นในแต่ละวันและเพียงเพราะเธอรู้ว่าเธอไม่อาจรับได้เธอ pined ออกไปและกลายเป็นค่อนข้างซีดและอนาถ . จากนั้นสามีของเธอขยายตัวตื่นตระหนกและกล่าวว่า"สิ่งที่เจ้าเป็นภรรยาที่รัก" . "โอ้" เธอตอบว่า "ถ้าฉันไม่ได้รับ Rampion บางอย่างที่จะกินออกจากสวนหลังบ้านฉันรู้ว่าฉันจะตาย" คนที่รักเธออย่างสุดซึ้งคิดกับตัวเองว่า "มา! แทนที่จะปล่อยให้ภรรยาของคุณตายคุณจะเรียกเธอบาง Rampion ว่าไม่มีค่าใช้จ่าย." ดังนั้นในตอนค่ำเขาปีนขึ้นข้ามกำแพงเข้าไปในสวนของแม่มดและรีบรวบรวมกำมือของใบ Rampion เขากลับมาพร้อมกับพวกเขากับภรรยาของเขา เธอทำให้พวกเขาเข้าไปในสลัดซึ่งลิ้มรสที่ดีเพื่อให้ความปรารถนาของเธอสำหรับอาหารที่ต้องห้ามเป็นมากขึ้นกว่าที่เคย ถ้าเธอเป็นคนที่จะรู้ว่าสันติภาพของจิตใจก็ไม่มีอะไรที่มัน แต่ที่สามีของเธอควรจะปีนข้ามกำแพงสวนอีกครั้งและเรียกเธอบางมากขึ้น ดังนั้นในตอนค่ำกว่าเขาได้ แต่เมื่อเขาไปถึงด้านอื่น ๆ เขาดึงกลับมาอยู่ในความหวาดกลัวเพราะมียืนอยู่หน้าเขาเป็นแม่มดเก่า. "วิธีการที่คุณกล้า" เธอกล่าวด้วยความโมโหอย่างรวดเร็ว "ปีนเข้าไปในของฉัน สวนและขโมย Rampion ของฉันเหมือนโจรเหมือนกัน? คุณจะประสบความกล้าหาญของคุณ. " "Oh!" เขาอ้อนวอน "ให้อภัยข้อสันนิษฐานของฉัน.. จำเป็นคนเดียวขับรถให้ฉันโฉนดภรรยาของฉันเห็น Rampion ของคุณจากหน้าต่างของเธอและรู้สึกเช่นความปรารถนาให้มันว่าเธอแน่นอนจะมีผู้เสียชีวิตถ้าความปรารถนาของเธอก็ไม่ได้ปลื้ม" จากนั้นแม่มดของ ความโกรธเป็นเพียงเล็กน้อยสำราญใจและเธอกล่าวว่า"ถ้ามันเป็นตามที่คุณบอกว่าคุณอาจใช้เวลา Rampion มากที่สุดเท่าที่ไปกับคุณที่คุณชอบ แต่ในเงื่อนไขหนึ่งเดียวที่คุณให้ฉันเด็กภรรยาของคุณช้าจะนำเข้ามาในโลกทุกคนจะไปได้ดีกับมันและฉันจะมองหลังจากที่มันเหมือนแม่. " <ชื่อมันให้มีและปรากฏแม่มดเกิดถูกถามเด็กเป็นเร็ว ๆ นี้เธอทุกอย่างเพื่อความหวาดกลัวของเขาตกลงกันในมนุษย์> ราพันเซลซึ่งเป็น เช่นเดียวกับ Rampion เธอนำมันออกไปพร้อมกับเธอ ราพันเซลเป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์. เมื่อเธออายุสิบสองปีแม่มดปิดของเธอขึ้นในหอคอยในช่วงกลางของไม้ที่ดีและหอคอยมีบันไดมิได้ประตูเท่านั้นที่สูงขึ้นที่ด้านบนมาก หน้าต่างเล็ก ๆ . เมื่อแม่มดเก่าต้องการที่จะได้รับในการที่เธอยืนอยู่ใต้และเรียกออก: "ราพันเซล, ราพันเซล, Let ลงผมสีทองของคุณ "สำหรับราพันเซลมีผมยาวที่ยอดเยี่ยมและมันก็เป็นที่ดีเป็นทองปั่น เมื่อใดก็ตามที่เธอได้ยินเสียงของแม่มดเธอ unloosed เปียของเธอและปล่อยให้ผมของเธอล้มลงออกจากหน้าต่างประมาณยี่สิบหลาด้านล่างและแม่มดเก่าปีนขึ้นโดยมัน. หลังจากที่พวกเขาอาศัยอยู่เช่นนี้ไม่กี่ปีที่ผ่านมามันเกิดขึ้นในวันหนึ่ง ที่เจ้าชายขี่ผ่านไม้และผ่านโดยหอ ขณะที่เขาเข้ามาใกล้มันก็ได้ยินเสียงคนร้องเพลงหวานเพื่อที่เขายืนยังคงสะกดผูกพันและฟัง. มันเป็นราพันเซลในความเหงาของเธอพยายามที่จะในขณะที่เวลาโดยการให้แหวนเสียงหวานของเธอออกมาเป็นไม้. เจ้าชายอยากจะเห็น เจ้าของของเสียง แต่เขาพยายามในไร้สาระสำหรับประตูในหอคอย เขาขี่ม้าที่บ้าน แต่เขาก็ถูกผีสิงได้โดยเพลงที่เขาเคยได้ยินว่าเขากลับมาทุกวันให้กับไม้และฟัง อยู่มาวันหนึ่งเมื่อเขากำลังยืนอยู่หลังต้นไม้ดังนั้นเขาเห็นวิธีแม่มดเก่าและได้ยินเธอเรียกออก: "ราพันเซล, ราพันเซล, . ให้ลงผมสีทองของคุณ " จากนั้นราพันเซลให้ลง plaits เธอและแม่มดปีนขึ้นโดยพวกเขา . "นั่นคือบันได, มันคืออะไร?" กล่าวว่าเจ้าชาย. "จากนั้นฉันก็จะปีนมันและลองเสี่ยงโชคของฉัน." ดังนั้นในวันรุ่งขึ้นที่มืดเขาไปที่เท้าของหอคอยและร้องไห้: "ราพันเซล, ราพันเซล, Let ลงผมสีทองของคุณ "และ เร็วที่สุดเท่าที่เธอมีให้มันลงเจ้าชายปีนขึ้นไป. ตอนแรกของราพันเซลกลัวชะมัดเมื่อชายคนเข้ามาเพราะเธอไม่เคยเห็นมาก่อน; แต่เจ้าชายพูดกับเธอเพื่อให้ความกรุณาและบอกเธอในครั้งเดียวว่าหัวใจของเขาได้รับการสัมผัสได้โดยการร้องเพลงของเธอที่เขารู้สึกว่าเขาควรจะรู้ว่าความสงบของจิตใจไม่มีจนกว่าเขาจะได้เห็นเธอ เร็ว ๆ นี้ราพันเซลลืมความกลัวของเธอและเมื่อเขาขอให้เธอแต่งงานกับเขาเธอยินยอมในครั้งเดียว. "สำหรับ" เธอคิดว่า "เขาเป็นหนุ่มและหล่อและแน่นอนฉันจะมีความสุขกับเขามากกว่ากับแม่มดเก่า." ดังนั้นเธอจึงเอามือของเธอและเขากล่าวว่า "ใช่ฉันยินดีที่จะไปกับคุณเพียงวิธีการที่ผมจะได้ลงจากหอทุกครั้งที่คุณมาดูฉันคุณจะต้องนำเข็ดไหมกับคุณและ ฉันจะทำให้บันไดของพวกเขาและเมื่อเสร็จสิ้นก็จะปีนลงมาจากมันและคุณจะพาฉันออกไปอยู่บนหลังม้าของคุณ. " พวกเขาจัดว่าจนถึงบันไดก็พร้อมที่เขากำลังจะมาถึงเธอทุกเย็นเพราะ หญิงชราอยู่กับเธอในระหว่างวัน แม่มดเก่าแน่นอนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงวันหนึ่งราพันเซล, ไม่ได้คิดในสิ่งที่เธอกำลังหันไปแม่มดและกล่าวว่า "มันเป็นวิธีการ, แม่ที่ดีที่คุณมีมากยากที่จะ ดึงขึ้นกว่าเจ้าชายหนุ่ม? เขาเป็นเสมอกับฉันในช่วงเวลา. " "โอ้! คุณเด็กชั่วร้าย" ร้องไห้แม่มด "อะไรคือสิ่งที่ฉันได้ยิน? ผมคิดว่าผมได้ซ่อนคุณได้อย่างปลอดภัยจากทั่วโลกและในทั้งๆที่มันคุณมีการจัดการที่จะหลอกลวงฉัน. " ในความโกรธเธอยึดผมสวยของราพันเซล, แผลมันรอบด้านซ้ายมือของเธอ แล้วจับคู่ของกรรไกรในสิทธิของเธอตัดด้วยขากรรไกรสแน็ปออกมาและเปียสวยงามวางอยู่บนพื้นดิน และที่เลวร้ายยิ่งกว่านี้เธอได้รับอย่างหนักใจว่าเธอเอาราพันเซลไปยังสถานที่ทะเลทรายเหงาและมีซ้ายของเธอที่จะอยู่ในความเหงาและความทุกข์ยาก. แต่ในตอนเย็นของวันที่เธอได้ขับรถราพันเซลที่ไม่ดีออกไป แม่มดยึดเปียเพื่อเบ็ดในหน้าต่างและเมื่อเจ้าชายมาเรียกออก: "ราพันเซล, ราพันเซล, Let ลงผมสีทองของคุณ "เธอปล่อยให้พวกเขาลงและเจ้าชายปีนขึ้นไปตามปกติ แต่แทนที่จะของเขา ราพันเซลที่รักเขาพบแม่มดเก่าที่คงความชั่วร้ายของเธออร่ามตาของเขาและร้องไห้เย้ย! "อาอาที่คุณคิดว่าจะหาหญิงคนรักของคุณ แต่สวยนกได้บินและเพลงที่เป็นใบ้; แมวจับ มันจะเป็นรอยขีดข่วนจากดวงตาของคุณมากเกินไปราพันเซลจะหายไปอยู่กับคุณไปตลอดกาล -. คุณจะไม่เคยเห็นเธอมากขึ้น ". เจ้าชายข้างตัวเองด้วยความโศกเศร้าและในความสิ้นหวังของเขาที่เขากระโดดลงมาจากหอคอยและแม้ว่า เขาหนีกับชีวิตของเขาหนามระหว่างที่เขาลดลงเจาะดวงตาของเขาออก. จากนั้นเขาก็เดินคนตาบอดและความสุขผ่านไม้กินอะไร แต่รากและผลเบอร์รี่และร้องไห้และเสียใจสูญเสียของเจ้าสาวน่ารักของเขา hewandered ดังนั้นเกี่ยวกับบางปีเป็นทุกข์และไม่มีความสุขในขณะที่เขาอาจจะดีและที่สุดท้ายที่เขามาถึงสถานที่ทะเลทรายที่ยังมีชีวิตอยู่ของราพันเซล. ในทันทีที่เขาได้ยินเสียงซึ่งดูเหมือนคุ้นเคยแปลกกับเขา เขาเดินกระหายในทิศทางของเสียงและเมื่อเขาได้ใกล้เคียงมากราพันเซลจำเขาได้และล้มลงบนคอของเขาและร้องไห้. แต่สองของน้ำตาของเธอสัมผัสดวงตาของเขาและในช่วงเวลาที่พวกเขากลายเป็นค่อนข้างชัดเจนอีกครั้งและเขาเห็น เช่นเดียวกับที่เขาเคยทำมา จากนั้นเขาก็พาเธอไปราชอาณาจักรของเขาที่พวกเขาได้รับการต้อนรับและแสดงความยินดีกับความสุขที่ดีและพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายและภรรยาของเขาที่ไม่มีความสุขเพราะพวกเขาไม่มีบุตร คนพวกนี้มี หน้าต่างเล็กๆที่ด้านหลังของบ้าน ซึ่งดูเป็นสวนน่ารักมาก เต็มไปด้วยลักษณะของดอกไม้และผัก แต่สวนที่ถูกล้อมรอบด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้าที่จะใส่มัน เพราะมันเป็นของ witchof พลังที่ยิ่งใหญ่ใครกลัวโลก

วันนึงผู้หญิงที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปเห็นสวน เห็นมีเตียงเต็มของ rampion ที่ดีที่สุด : ใบดูเขียวสดชื่นที่เธอปรารถนาที่จะกินพวกเขา
ความปรารถนาที่เติบโตในแต่ละวัน และก็เพราะ เธอรู้ว่าเธอไม่อาจทำให้เธอ pined ออกไปและก็ค่อนข้างซีด และน่าเวทนา แล้วสามีของเธอก็ตกใจและกล่าวว่า :

" สิ่งที่ ails คุณ , ที่รัก ?
" โอ้ " เธอตอบ " ถ้าฉันไม่ได้ rampion กินออกมาจากสวนหลังบ้าน ผมรู้ว่าผมจะตาย "

ชายที่รักเธอมาก คิดกับตัวเองว่า " มา แทนที่จะปล่อยให้ภรรยาของคุณตายคุณจะพาเธอ rampion ไม่ว่าค่าใช้จ่าย ดังนั้นในตอนค่ำ เขาปีนกำแพงเป็นสวนของแม่มด และ รีบรวบรวมหยิบ rampion ใบเขากลับมากับภรรยาของเขา เธอทำให้พวกเขาเป็นสลัดที่อร่อยนั้น ความปรารถนาของเธอสำหรับอาหารต้องห้ามได้มากขึ้นกว่าที่เคย ถ้าเธอได้รู้จักความสงบของจิต ไม่มีอะไรเลย แต่สามีของเธอก็ปีนข้ามกำแพงสวนอีกครั้ง และดึงเธอ ดังนั้นที่มืดกว่าเขาได้ แต่เมื่อเขาไปถึงด้านอื่น ๆ เขาถอยหลังด้วยความหวาดกลัว เพราะมียืนอยู่ต่อหน้าเขา ยัยแม่มด

" กล้า " เธอกล่าวด้วยสายตาอันโกรธเกรี้ยว " ปีนเข้าไปในสวนของฉัน และขโมย rampion ฉันเป็นหัวขโมย ?
คุณจะต้องสำหรับความกล้าหาญของคุณ . "
" โอ้ ! " เขาขอให้ " ให้อภัยข้อสันนิษฐานของฉัน ; ความจำเป็นคนเดียวทำให้ฉันต้องทำ . ภรรยาของฉันเห็น rampion ของคุณจากหน้าต่างของเธอและรู้สึกแบบนั้นเลย เธอจะต้องตายถ้าเธอปรารถนาได้ผล "
แล้วแม่มดโกรธสงบลงเล็กน้อย เธอพูดว่า :

" ถ้ามันเป็นอย่างที่คุณพูด คุณอาจใช้เวลามาก rampion ห่างกับคุณเท่าที่คุณต้องการ แต่ในเงื่อนไข เพียงคุณส่งเด็กมาให้ฉัน ภรรยาคุณในไม่ช้าจะพาเข้าสู่โลก
ทุกคนจะดีกับมันและผมจะดูแลมันเหมือนแม่ "

< ชื่อมันให้มีปรากฏ แม่มด เกิดเป็นลูกทันทีที่ถาม เธอทำทุกอย่างเพื่อตกลงในความหวาดกลัวของเขาผู้ชาย > Rapunzel ซึ่งเป็นเหมือน rampion เธอถือมันกับเธอ ราพันเซล เป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์
เมื่อเธออายุสิบสองแม่มดปิดปากในหอคอยตรงกลางของไม้ใหญ่และหอมีทั้งบันไดและประตูสูงเท่านั้น ที่ด้านบนมากมีขนาดเล็กหน้าต่าง
เมื่อแม่มดอยากให้เธอยืนอยู่ใต้เรียก :

" Rapunzel ราพันเซล
ให้ผมสีทองลง " ราพันเซลได้ยอดเยี่ยม ผมยาวก็สวยปั่นทอง เมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มด เธอ unloosed plaits ของเธอและปล่อยผมของเธอลงมาจากหน้าต่างประมาณยี่สิบเมตรด้านล่าง และยัยแม่มดปีนขึ้นไปเลย


หลังจากที่พวกเขาเคยอยู่อย่างนี้ไม่กี่ปี มันเกิดขึ้นในวันหนึ่งเจ้าชายขี่ผ่านไม้ผ่านหอ เมื่อเขาเข้ามาใกล้ เขาได้ยินเสียงคนร้องอย่างเพราะพริ้งว่า เขายังคงยืนนิ่งสะกดถูกผูกไว้ และฟัง
มันคือราพันเซลเธอความเหงาพยายามในขณะที่เวลาโดยให้แหวนเสียงหวานของเธอเข้าไปในไม้
เจ้าชายอยากพบเจ้าของเสียง แต่เขาพยายามในไร้สาระเพื่อประตูหอคอย เขาขี่กลับบ้าน แต่เขาถูกหลอนด้วยเพลงที่เขาเคยได้ยินว่าเขากลับมาทุกวันเพื่อไม้ และฟัง วันหนึ่ง เมื่อเขายืนจึงอยู่หลังต้นไม้เขาเห็นวิธีการเก่าแม่มดและได้ยินเธอเรียกชื่อ :

" ราพันเซลราพันเซลปล่อยผมสีทองลง

แล้ว " ราพันเซลให้ลง plaits เธอและแม่มดปีนขึ้นโดยพวกเขา . " แล้วบันไดมัน ? " กล่าวว่า เจ้าชาย
" แล้วฉันก็ปีนขึ้นไปดู และลองโชคของฉัน "
ดังนั้นในวันต่อไปนี้ในตอนค่ำ เขาไปที่เท้าของหอ และร้องไห้ :

" Rapunzel ราพันเซล
ให้ผมสีทองของคุณ" และทันทีที่เธอได้ปล่อยให้มันลงเจ้าชายปีนขึ้น

ตอนแรก ราพันเซลก็ตกใจแทบแย่เมื่อคนเข้ามา เพราะนางไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เจ้าชายพูดกับเธออย่างนี้ และบอกเธอทันทีว่าหัวใจของเขาได้ถูกสัมผัสโดยการร้องเพลงของเธอที่เขา รู้สึกว่า เขาควรจะรู้ ไม่สงบ จนกระทั่งเขาได้เห็นเธอ ในไม่ช้า ราพันเซล ลืมความกลัวของเธอและเมื่อเขาขอเธอแต่งงาน เธอยินยอมครั้ง
" , " เธอว่า " เขายังหนุ่มและหล่อ และแน่นอนฉันมีความสุขกับเขามากกว่า กับ ยัยแม่มด "
เธอใส่มือของเธอในของเขาและกล่าวว่า " ใช่ ผมยินดีจะไปกับคุณ เพียง แต่วิธีที่ผมลงจากหอได้ ทุกครั้งที่เธอมาหาฉัน เธอจะต้องพากลุ่มด้าย ไหม กับ คุณ และผมจะทำบันไดของพวกเขาและเมื่อมันเสร็จผมจะปีนลงจากมัน และนายจะพาฉันออกไปขึ้นม้า "

เขาจัดจนถึงบันไดพร้อมแล้ว เขาก็ต้องมาทุกเย็นเลย เพราะหญิงชรากับเธอในระหว่างวัน แม่มดเก่าแน่นอน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่ง ราพันเซล ไม่คิด ว่าเธอ คือ กลายเป็นแม่มด และกล่าวว่า : " มันเป็นยังไง ดี แม่ที่คุณมากยากที่จะดึงมากกว่าองค์ชายยอง ?
เขาเสมอกับฉันในขณะนี้ . "

" โอ้ ! ยัยเด็ก " ร้องไห้แม่มด” อะไรที่ฉันได้ยิน ?
ฉันคิดว่าฉันมีที่ซ่อนให้คุณปลอดภัยจากทั่วโลก และแม้ว่าคุณจะจัดการเพื่อหลอกลวงฉัน "

ในความโกรธของเธอที่เธอยึด Rapunzel เป็นผมสวย แผลมันรอบแล้วรอบแขนซ้ายของเธอแล้วก็คว้ากรรไกรในด้านขวาของเธอ ตัดชิด ออกมา และ plaits สวยนอนอยู่บนพื้น และที่แย่ไปกว่านั้น เธอจะลำบากใจ ที่เธอพาราพันเซลไปยังสถานที่ทะเลทรายอ้างว้าง เหลือเธออยู่ในความเหงาและความเศร้าโศก
แต่ในตอนเย็นของวันซึ่งเธอได้ขับรถราพันเซลไม่ดีออกไปแม่มด เอา plaits บนตะขอในหน้าต่าง และเมื่อเจ้าชายมาและเรียก :

" ราพันเซลราพันเซลปล่อยผมสีทองลง
" เธอปล่อยให้พวกเขาลง และเจ้าชายปีนขึ้นเหมือนปกติ แต่แทนที่จะสุดที่รักของเขา ราพันเซล เขาพบแม่มดที่คงที่ ความชั่วร้ายของเธอ ดวงตาแวววาวบนเขาและร้องไห้เย้ยหยัน : " อ่าๆ คุณคิดว่าการค้นหาความรักของคุณสุภาพสตรีแต่นกสวยมากบินและเพลงโง่ ; แมวจับมันและจะเกาที่ตาด้วย ราพันเซลมันสูญหายไปจากเธอตลอดกาล . . . . . คุณจะไม่มีวันได้เห็นเธออีก "
เจ้าชายอยู่ข้างตัวเองด้วยความเศร้า และสิ้นหวังของเขา เขากระโดดลงมาจากหอคอย และแม้ว่าเขาจะหนีกับชีวิตของเขา หนามระหว่างที่เขาล้มแทงตาของเขาออก
ก็ระเหเร่ร่อน ,ตาบอดและอนาถผ่านไม้ กินแต่รากและผลเบอร์รี่และร้องไห้และคร่ำครวญ การสูญเสียของเจ้าสาวที่น่ารัก ดังนั้น hewandered บ้างปี เคราะห์ร้าย และไม่มีความสุขเท่าที่เขาจะทำได้ดี และสุดท้ายเขามาถึงทะเลทรายที่ราพันเซลอยู่ .
จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงที่ดูคุ้นเคยแปลกๆ กับเขาเขาเดินอย่างกระตือรือร้นในทิศทางของเสียง และเมื่อเขาสนิทกันมาก ราพันเซลยอมรับเขากอดคอร้องไห้ .
แต่สองน้ำตาของเธอแตะตาของเขา และในตอนนี้พวกเขากลายเป็นค่อนข้างชัดเจนอีกครั้ง และเขาก็เห็นเช่นเดียวกับที่เขาเคยทำ แล้วเขาพาเธอสู่อาณาจักรของเขาที่พวกเขาได้รับ และยินดีกับความสุขที่ดีและพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย