BUSINESS EDUCATION & ACCREDITATION

BUSINESS EDUCATION & ACCREDITATION ♦ Volume 5 ♦ Number 2 ♦ 2013 107 ACCREDITATION IN INDIA: PATH OF ACHIEVING EDUCATIONAL EXCELLENCE Vinita Sinha, Symbiosis Center for Management & Human Resource Development K. S. Subramanian, Symbiosis Center for Management & Human Resource Development ABSTRACT This article identifies the noteworthy role played by various statutory bodies constituted and expanded by the Indian Government for the purpose of quality assurance and attainment of sustainable excellence in the Indian higher education system. Accreditation has now become vital for all universities in India except those created through an act of Parliament. Without accreditation, these institutions have no legal entity to call themselves a University and award ‘Degrees’ which are not treated as valid for academic/employment purposes. Since quality assurance is an evolving issue the emphasis is deliberately given to excellence and quality as the distinct constituents of higher education in India. This is done through a combination of self and external quality evaluations, endorsements and sustenance initiatives. This paper also highlights existing key issues of the accreditation process and vital points that need to be incorporated to generate insights about the future of accreditation. JEL: I2, I23 KEYWORDS: Accreditation, Educational, Excellence, India, Path INTRODUCTION n understanding how the higher education system is regulated it is essential to realize the difference between “accreditation” and “recognition” in India. Until recent years, being “recognized” was the only mode of validating postsecondary institutions. The process involved evaluation of the institution in question by the recognizing agency in order to establish whether it meets the standards and norms put forth by the agency. Unlike the usual accreditation process which involves periodic review by the accreditation agency to ascertain if an institution is meeting its objectives and established standards, whereas “recognition” is a one-time process. Higher education accreditation is a type of quality assurance process under which services and operations of post-secondary educational institutions or programs are evaluated by an external body to determine if applicable standards are met. If standards are met, accredited status is granted by the agency”. (Wikipedia) Accreditation is broadly used for understanding the “Quality Status” of an institution. In the context of Higher Education, the accreditation status indicates that the particular Higher Educational Institutions (HEI) – a College, a University, or any other recognized Unit therein, meets the standards of quality as set by the Accreditation Agency, in terms of its performance, related to the educational processes and outcomes, covering the curriculum, teaching-learning, evaluation, faculty, research, infrastructure, learning resources, organization, governance, financial well being and student services (NAAC). Basically accreditation is the process by which a (non-)governmental or private body evaluates the quality of a higher education institution as a whole or of a specific educational programme in order to formally recognize it as having met certain predetermined minimal criteria or standards. The result of this process is usually the awarding of a status (a yes/no decision), of recognition, and sometimes of a license to operate within a time-limited validity. (Vlãsceanu, et al., 2007, p. 25) Accreditation is important because: 1. the institution knows its strengths, weaknesses, and opportunities through an informed review process, 2. the identification of internal areas of planning and resource I
V. Sinha & K. S. Subramanian | BEA Vol. 5 ♦ No. 2 ♦ 2013 108 allocation collegiality on the campus, 3. funding agencies look for objective data for performance funding, 4. The institution initiates innovative and modern methods of pedagogy. 5. A new sense of direction and identity for the institution, 6. provides society with reliable information on the quality education offered. 7. Provides employers reliable information on the quality of education offered to the prospective recruits and 8. Intra and inter-institutional interactions. (Source: NAAC) This article is a deliberate attempt to understand and analyze the current accreditation process and its significance in making Indian higher education system a world class higher education system. To attain this objective the present research first reviews the findings of recent studies on the issue under the. Then the paper highlights the key trends of accreditation and its evolution in higher education in India by the various statutory bodies to explore the prospects of bringing excellence in Indian education system under the section of. Finally, the article generates noteworthy insights under the section titled the future of accreditation process in India. The paper closes with some concluding comments. LITERATURE REVIEW The Indian education system has its roots in the system inherited from the British at independence in 1947 (Patil, 2007). The Indian higher education system is one of the largest of its kind in the world. In spite of several built‐in quality controls, such as the University Grants Commission’s guidelines and the affiliating functions of the university, deterioration in the quality of higher education was a serious concern for all stakeholders (Pillai & Srinivas, 2006). In 1994 India established the National Assessment and Accreditation Council (NAAC) to ensure and enhance the quality of Indian higher education and to play an international role as a quality assurance agency. The NAAC has made its assessment and accreditation process acceptable to the institutions and academia through an intensive awareness campaign and academic interactions involving various universities, colleges, state higher education councils and other academic forums. However, it is equally important to obtain continuous feedback from the beneficiaries in the field to determine the effectiveness and enhance the efficiency of the organization. This study shows that 18 years of its existence the NAAC has earned substantial goodwill and appreciation from the academic community. Simultaneously, it also suggests a need for incessant effort on the part of the NAAC to strengthen and fine‐tune its processes and procedures. As increasing numbers of young Indians are striving for a better life, in these challenging times, a few questions arise. Is the education system ready for this surge? Are they getting good quality education? Are there young qualified teachers, libraries, equipment and facilities? Of the many Institute rankings conducted in the country every year, parameters stressed are infrastructure-physical, knowledge centers, teaching aids; education process, faculty, research, consultancy, publications and Management Development Programmes (MDPs); academic programmes–admission, curriculum, delivery systems; social responsibility; placement and industry interface. Most institutes have good physical and academic infrastructure but have problems in other areas. Moreover, the quality of an institution is not based on the infrastructure quality alone, but on many other equally important factors. The worst area of performance among the majority of B-schools has been the poor faculty and lack of research orientation (Sinha, 2007). The objective of the accreditation process is to develop a quality conscious system of technical education where excellence, relevance to market needs and participation by all stake holders are ensured. The process focuses on building a professional education system as vendors of human resources that will match the national goals of growth by competence, contributions to economy through competitiveness and compatibility to societal development. It intends to ensure a teaching-learning environment as per accepted good practices and institutions which has the essential and desirable features of quality professional education. For institutions, it signifies their strengths, weaknesses and opportunities for future growth, for the industry and infrastructure providers, it signifies, identification of quality of institutional capabilities. (Sahay &Thakur, 2007).
BUSINESS EDUCATION & ACCREDITATION ♦ Volume 5 ♦ Number 2 ♦ 2013 109 Accreditation principles are based on best practices in business education. These principles promote excellence in business education through a benchmarking process, which is helpful in determining why the institution is, or is not, achieving its mission and broad-based goals, and in interpreting the results of the outcomes assessment process. Within the value chain, for each of the activities, institutions must achieve and demonstrate an acceptable level of performance consistent with their mission while satisfying defined standards. Just as managers face rising expectations for their performance and the performance of their organizations, programs in management education also should anticipate rising expectations, even within a given mission. No fixed curriculum, specific set of faculty credentials, single type of faculty performance, or approach to instruction will suffice over time. The processes used to strengthen curricula, develop faculty, improve instruction, and enhance intellectual activity determine the direction and rate of improvement. Thus, these processes become important along with the necessary review of inputs and assessment of outcomes. (Sahay & Thakur, 2007) A recent Indian study (Dey, 2011) thoroughly evaluates the significance of accreditation in the Indian education system. The study reviews the outcome of accreditation exercises undertaken by agencies like NAAC and NBA. They find these exercises have significant impact on improving the quality of higher education. The strengths and shortcomings of the institutions are detected for initiating appropriate action. The stake

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ธุรกิจการศึกษาและการรับรอง♦ปริมาณ 5 ♦จำนวน 2 ♦ 2013 107 รับรองในอินเดีย: เส้นทางของการบรรลุการศึกษาเป็นเลิศ Vinita Sinha, Symbiosis ศูนย์บริหารและมนุษย์ทรัพยากรพัฒนาคุณ S. Subramanian, Symbiosis ศูนย์บริหารและมนุษย์ทรัพยากรพัฒนาบทคัดย่อบทความนี้ระบุสำคัญบทบาทหน่วยงานตามกฎหมายต่าง ๆ ทะลัก และขยาย โดยรัฐบาลอินเดียเพื่อประกันคุณภาพและโดยความเป็นเลิศอย่างยั่งยืนในระบบการศึกษาที่อินเดีย รับรองตอนนี้มีเป็นสำคัญสำหรับมหาวิทยาลัยทั้งหมดในอินเดียยกเว้นที่สร้างขึ้น โดยพระราชบัญญัติ โดยไม่มีใบรับรองจากสถาบัน สถาบันเหล่านี้มีนิติบุคคลไม่เรียกตัวเองเป็นมหาวิทยาลัย และได้รับรางวัล 'องศา' ซึ่งไม่ถือว่าถูกต้องตามประสงค์วิชาการ/งาน เนื่องจากคุณภาพเป็นประเด็นพัฒนาเน้นเป็นโดยเจตนาให้เป็นเลิศและคุณภาพเป็น constituents หมดของอุดมศึกษาในประเทศอินเดีย นี้จะกระทำผ่านการรวมกันของตนเอง และการประเมินคุณภาพภายนอก ลิงค์ และริเริ่มการบวงสรวง เอกสารนี้ยังเน้นประเด็นสำคัญที่มีอยู่กระบวนการรับรองและจุดสำคัญที่ต้องถูกรวมในการสร้างความเข้าใจเกี่ยวกับอนาคตของการรับรอง JEL: I2 คำสำคัญ I23: ยอม ศึกษา เป็นเลิศ อินเดีย แนะ นำเส้นทาง n เข้าใจวิธีควบคุมระบบการศึกษาจึงจำเป็นต้องตระหนักถึงความแตกต่างระหว่าง "ยอม" และ "รู้" ในประเทศอินเดีย จนถึงปีล่าสุด การ "รับรู้" ได้เฉพาะโหมดตรวจสอบสถาบัน postsecondary กระบวนการเกี่ยวข้องประเมินผลของสถาบันการ โดยหน่วยงาน recognizing เพื่อที่จะสร้างว่า เป็นไปตามมาตรฐาน และบรรทัดฐานวางไว้ โดยหน่วยงานที่ ซึ่งแตกต่างจากการรับรองตามปกติ ที่เกี่ยวทบทวนเป็นครั้งคราว โดยหน่วยงานรับรองการตรวจถ้ามีสถาบันเป็นที่ประชุมของวัตถุประสงค์และมาตรฐานที่กำหนดขึ้น ในขณะที่ "รู้" เป็นกระบวนการแบบครั้งเดียว ใบรับรองจากสถาบันอุดมศึกษาเป็นชนิดของกระบวนการประกันคุณภาพที่บริการและการดำเนินงานของสถาบันการศึกษาอุดมศึกษาหรือโปรแกรมจะประเมิน โดยการร่างกายภายนอกเพื่อกำหนดว่าถ้าเป็นไปตามมาตรฐานที่เกี่ยวข้อง ถ้าเป็นไปตามมาตรฐาน ได้รับการรับรองสถานะให้ โดยหน่วยงาน" (วิกิพีเดีย) รับรองทั่วไปใช้สำหรับทำความเข้าใจเกี่ยวกับ "สถานะคุณภาพ" ของสถาบันการ ในบริบทของการศึกษา การรับรองสถานะบ่งชี้ว่า การเฉพาะสูงเพื่อการศึกษาสถาบัน (ไห่) – วิทยาลัย มหาวิทยาลัย หรือหน่วยรับรู้อื่น ๆ therein ตรงตามมาตรฐานคุณภาพตามที่กำหนดไว้โดยหน่วยงานรับรอง ในแง่ของประสิทธิภาพการทำงาน ที่เกี่ยวข้องกับการศึกษากระบวนการและผลลัพธ์ ครอบคลุมหลักสูตร สอนเรียน ประเมินผล คณะ วิจัย โครงสร้างพื้นฐาน ทรัพยากร องค์กรการเรียนรู้กำกับดูแล การเงินความเป็นอยู่ และบริการนักศึกษา (NAAC) โดยทั่วไปยอมเป็นกระบวนการที่ (ใช่) ภาครัฐ หรือเอกชนร่างกายประเมินคุณภาพ ของสถาบันอุดมศึกษาทั้งหมด หรือโปรแกรมการศึกษาเฉพาะอย่างเป็นกิจจะลักษณะรับรู้เป็นไม่ตรงตามมาตรฐานหรือเกณฑ์ขั้นต่ำที่กำหนดไว้แน่นอน ผลของกระบวนการนี้คือ มักจะตัดสินของสถานะ (แบบใช่/ไม่ใช่ตัดสินใจ), รู้ และบางครั้งใบอนุญาตการใช้งานภายในตั้งแต่เวลาจำกัด (Vlãsceanu, et al., 2007, p. 25) ยอมเป็นสิ่งสำคัญเนื่องจาก: 1. สถาบันการรู้จุดแข็ง จุดอ่อน ความทางกระบวนการตรวจสอบข่าวสาร 2. รหัสของพื้นที่ภายในการวางแผนและทรัพยากรฉันV. Sinha & K. S. Subramanian | BEA Vol. 5 ♦ No. 2 ♦ 2013 108 allocation collegiality on the campus, 3. funding agencies look for objective data for performance funding, 4. The institution initiates innovative and modern methods of pedagogy. 5. A new sense of direction and identity for the institution, 6. provides society with reliable information on the quality education offered. 7. Provides employers reliable information on the quality of education offered to the prospective recruits and 8. Intra and inter-institutional interactions. (Source: NAAC) This article is a deliberate attempt to understand and analyze the current accreditation process and its significance in making Indian higher education system a world class higher education system. To attain this objective the present research first reviews the findings of recent studies on the issue under the. Then the paper highlights the key trends of accreditation and its evolution in higher education in India by the various statutory bodies to explore the prospects of bringing excellence in Indian education system under the section of. Finally, the article generates noteworthy insights under the section titled the future of accreditation process in India. The paper closes with some concluding comments. LITERATURE REVIEW The Indian education system has its roots in the system inherited from the British at independence in 1947 (Patil, 2007). The Indian higher education system is one of the largest of its kind in the world. In spite of several built‐in quality controls, such as the University Grants Commission’s guidelines and the affiliating functions of the university, deterioration in the quality of higher education was a serious concern for all stakeholders (Pillai & Srinivas, 2006). In 1994 India established the National Assessment and Accreditation Council (NAAC) to ensure and enhance the quality of Indian higher education and to play an international role as a quality assurance agency. The NAAC has made its assessment and accreditation process acceptable to the institutions and academia through an intensive awareness campaign and academic interactions involving various universities, colleges, state higher education councils and other academic forums. However, it is equally important to obtain continuous feedback from the beneficiaries in the field to determine the effectiveness and enhance the efficiency of the organization. This study shows that 18 years of its existence the NAAC has earned substantial goodwill and appreciation from the academic community. Simultaneously, it also suggests a need for incessant effort on the part of the NAAC to strengthen and fine‐tune its processes and procedures. As increasing numbers of young Indians are striving for a better life, in these challenging times, a few questions arise. Is the education system ready for this surge? Are they getting good quality education? Are there young qualified teachers, libraries, equipment and facilities? Of the many Institute rankings conducted in the country every year, parameters stressed are infrastructure-physical, knowledge centers, teaching aids; education process, faculty, research, consultancy, publications and Management Development Programmes (MDPs); academic programmes–admission, curriculum, delivery systems; social responsibility; placement and industry interface. Most institutes have good physical and academic infrastructure but have problems in other areas. Moreover, the quality of an institution is not based on the infrastructure quality alone, but on many other equally important factors. The worst area of performance among the majority of B-schools has been the poor faculty and lack of research orientation (Sinha, 2007). The objective of the accreditation process is to develop a quality conscious system of technical education where excellence, relevance to market needs and participation by all stake holders are ensured. The process focuses on building a professional education system as vendors of human resources that will match the national goals of growth by competence, contributions to economy through competitiveness and compatibility to societal development. It intends to ensure a teaching-learning environment as per accepted good practices and institutions which has the essential and desirable features of quality professional education. For institutions, it signifies their strengths, weaknesses and opportunities for future growth, for the industry and infrastructure providers, it signifies, identification of quality of institutional capabilities. (Sahay &Thakur, 2007).BUSINESS EDUCATION & ACCREDITATION ♦ Volume 5 ♦ Number 2 ♦ 2013 109 Accreditation principles are based on best practices in business education. These principles promote excellence in business education through a benchmarking process, which is helpful in determining why the institution is, or is not, achieving its mission and broad-based goals, and in interpreting the results of the outcomes assessment process. Within the value chain, for each of the activities, institutions must achieve and demonstrate an acceptable level of performance consistent with their mission while satisfying defined standards. Just as managers face rising expectations for their performance and the performance of their organizations, programs in management education also should anticipate rising expectations, even within a given mission. No fixed curriculum, specific set of faculty credentials, single type of faculty performance, or approach to instruction will suffice over time. The processes used to strengthen curricula, develop faculty, improve instruction, and enhance intellectual activity determine the direction and rate of improvement. Thus, these processes become important along with the necessary review of inputs and assessment of outcomes. (Sahay & Thakur, 2007) A recent Indian study (Dey, 2011) thoroughly evaluates the significance of accreditation in the Indian education system. The study reviews the outcome of accreditation exercises undertaken by agencies like NAAC and NBA. They find these exercises have significant impact on improving the quality of higher education. The strengths and shortcomings of the institutions are detected for initiating appropriate action. The stake

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ธุรกิจการศึกษา&รับรอง♦เล่ม 5 ♦จำนวน 2 ♦ 2013 107 การรับรองในประเทศอินเดีย : เส้นทางของขบวนการ sinha วินิตาความเป็นเลิศทางการศึกษา ศูนย์การบริหารการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ เค. เอส. subramanian & ,ศูนย์พัฒนาทรัพยากรมนุษย์ การบริหาร&บทคัดย่อ บทความนี้จะระบุที่สำคัญบทบาทของร่างพระราชบัญญัติต่างๆขึ้นและขยายโดยรัฐบาลอินเดีย เพื่อประกันคุณภาพและความสำเร็จของความเป็นเลิศที่ยั่งยืนในอินเดียระบบการศึกษาที่สูงขึ้น .รับรอง ได้กลายเป็นสิ่งสำคัญสำหรับทุกมหาวิทยาลัยในอินเดีย นอกจากผู้ที่สร้างขึ้นผ่านการกระทำของรัฐสภา โดยการรับรอง สถาบันเหล่านี้ไม่มีนิติบุคคลที่จะเรียกตัวเองว่าเป็นมหาวิทยาลัยและรางวัล ' องศา ' ซึ่งไม่ถือว่าถูกต้องทางวิชาการ / การจ้างงานเนื่องจากงานประกันคุณภาพเป็นปัญหาการพัฒนาที่เน้น จงใจให้สู่ความเป็นเลิศและคุณภาพเป็นองค์ประกอบที่แตกต่างกันของการศึกษาสูงในอินเดีย นี้จะกระทำผ่านการรวมกันของตนเองและการประเมินคุณภาพภายนอก endorsements และโครงการอาหารกระดาษนี้ยังเน้นประเด็นที่มีอยู่ของกระบวนการคุณภาพและที่สำคัญจุดที่ต้องถูกรวมอยู่ในการสร้างข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับอนาคตของอาหาร เจล : I2 , i23 คำสำคัญ : การรับรอง , การศึกษา , ความเป็นเลิศ , อินเดียเส้นทางแนะนำ N เข้าใจว่าระบบอุดมศึกษามีระเบียบ มันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะเข้าใจความแตกต่างระหว่าง " รับรอง " และ " ยอมรับ " ในอินเดีย จนปีล่าสุด การ " ยอมรับ " ในโหมดเฉพาะการ Postsecondary สถาบันกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับการประเมินของสถาบันในคำถามโดยตระหนักถึงหน่วยงานเพื่อสร้างว่า มันสอดคล้องกับมาตรฐานและบรรทัดฐานที่วางไว้โดยหน่วยงาน ซึ่งแตกต่างจากปกติซึ่งเกี่ยวข้องกับกระบวนการพิสูจน์ตรวจสอบเป็นระยะ โดยหน่วยงานที่ได้รับการรับรองเพื่อให้แน่ใจว่าสถาบันมีวัตถุประสงค์การประชุมและสร้างมาตรฐานในขณะที่ " การรับรู้ " คือกระบวนการครั้งเดียว การพิสูจน์การศึกษาสูงเป็นประเภทหนึ่งของกระบวนการรับรองคุณภาพภายใต้การบริการและการปฏิบัติงานของสถาบันการศึกษาหลังมัธยมศึกษาหรือโปรแกรมจะถูกประเมินโดยร่างกายภายนอกเพื่อตรวจสอบว่าได้มาตรฐานตรง ถ้ามาตรฐานได้ สถานภาพได้รับการรับรองโดยให้หน่วยงาน "( วิกิพีเดีย ) รับรองมีใช้อย่างกว้างขวางสำหรับความเข้าใจที่มีคุณภาพ " สถานะ " ของสถาบัน ในบริบทของการอุดมศึกษา รับรองสถานภาพ พบว่าสูงกว่า โดยเฉพาะสถาบันการศึกษา ( เฮ้ ) และวิทยาลัย มหาวิทยาลัย หรืออื่น ๆได้รับการยอมรับหน่วยนั้นเป็นไปตามมาตรฐานคุณภาพที่กำหนดไว้ โดยหน่วยงานที่ได้รับการรับรอง ในแง่ของประสิทธิภาพของที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการทางการศึกษาและผลลัพธ์ที่ครอบคลุมหลักสูตร การเรียนการสอน การประเมินผล คณะวิจัย , โครงสร้างพื้นฐาน , ทรัพยากร , องค์กรแห่งการเรียนรู้ การบริหารจัดการ การเงินดีและบริการนักศึกษา ( naac )โดยทั่วไปคุณภาพคือกระบวนการที่ ( ไม่ ) ของรัฐหรือเอกชน ร่างกาย ประเมินคุณภาพของสถาบันอุดมศึกษาที่เป็นทั้งหมด หรือหลักสูตรการศึกษาที่เฉพาะเจาะจงเพื่ออย่างเป็นทางการจำมันมีเกณฑ์หรือมาตรฐานที่กำหนดไว้ พบน้อยที่สุด . ผลของกระบวนการนี้มักจะมีการมอบสถานะ ( ใช่ / ไม่ใช่การตัดสินใจ ) , การรับรู้และบางครั้งของใบอนุญาตทํางานภายในเวลาที่ จำกัด กรุงเทพมหานคร ( 6 sceanu ฮัล , et al . , 2550 , หน้า 25 ) รับรองเป็นสำคัญเพราะ 1 . สถาบัน รู้จุดแข็ง จุดอ่อน โอกาส และผ่านขั้นตอนการพิจารณารับทราบ 2 . กำหนดพื้นที่ภายในของการวางแผนและทรัพยากร
V sinha & K . S . subramanian | Bea ฉบับที่ 5 ♦ไม่2 ♦ 2013 108 จัดสรร collegiality ในมหาวิทยาลัย 3 . ทุนหน่วยงานค้นหาวัตถุประสงค์ข้อมูลเดิม ประสิทธิภาพ 4 . สถาบันนวัตกรรมและวิธีการที่ทันสมัยของการเริ่มต้นการสอน . 5 . ความรู้สึกใหม่ของทิศทางและเอกลักษณ์ของสถาบัน 6 . มีสังคม มีข้อมูลที่เชื่อถือได้ในคุณภาพการศึกษาเสนอ 7 .ให้นายจ้างข้อมูลที่เชื่อถือได้ในคุณภาพของการศึกษาได้เสนอให้พนักงานที่คาดหวังและ 8 ภายในและปฏิสัมพันธ์ระหว่างสถาบัน ( ที่มา : naac ) บทความนี้เป็นความพยายามโดยเจตนาที่จะเข้าใจและวิเคราะห์กระบวนการรับรองปัจจุบันและความสำคัญในอินเดียทำให้ระบบอุดมศึกษาโลกชั้นอุดมศึกษาระบบ