In the realm of poverty alleviation

In the realm of poverty alleviation, much effort has been dedicated to increasing the
efficacy of advocated solutions. However, poverty alleviation faces considerable challenges
in the modern world, as the financial distribution gap continues to widen, and
environmental concerns increase the pressures on the standard of living of millions
worldwide.
Community development is now a key focus of supranational agencies and NonGovernment
Organisations (NGOs) invested in poverty alleviation. In the twenty first
century, tourism has emerged as a potential vehicle for community development in Least
Developed Countries (LDCs), representing the most disadvantaged countries worldwide.
However, there is a need to ensure that where tourism is being utilised for development in
LDCs, that there is also sustainability of both tourism as an industry and of the setting in
which it exists. Only through this, can we be sure of long term positive effects on community
development and poverty alleviation via tourism.
This research looks at sustainable tourism as a tool for development in LDCs, as its use
becomes increasingly popular. In particular, this research will focus on Community Based
Tourism (CBT) as a tool for implementing sustainable tourism projects in LDCs.
This initial chapter establishes the theoretical framework of this research by exploring the
historical foundations of sustainable tourism development, and its new found role as a tool
for community development in LDCs. However, the role of sustainable tourism development
as a tool faces many challenges in its practical implementation. The following review
highlights the difficulties of practically implementing the models of sustainable tourism
development, revealing the need to address these challenges in order to improve practical
efficacy.
An Historical Overview of Sustainable Development
The foundations for sustainable tourism development have emerged from a need to
encourage a more sustainable industry practices from an environmental perspective. This
has steadily become a key consideration in a diverse range of contexts. Environmental
awareness has become increasingly visible during the second half of the twentieth century,
and also in the twenty first century. Though evidence shows that environmental awareness
emerged in 1949, in the works by Aldo Leopold (1949, cited Weaver & Lawton, 2010), the
emphasis in tourism literature focuses intensely on the outcomes from the World
Commission on Environment Development Report (1987). Most frequently quoted is the
aforementioned report definition of sustainable development: “development meeting the
needs of the present without compromising the ability of future generations to meet their
own needs” (World Commission on Environment and Development, 1987, p. 54). The
presentation of this report in 1987 by the World Commission on Environment and Development (WCED), and reaffirmation of this definition in ‘Agenda 21’ presented at the
Earth Summit in 1992, has firmly grounded the ‘sustainable’ in sustainable development as
pertaining to the sustainability of natural resources (United Nations Department for
Economic and Social Affairs, 1992).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในขอบเขตของการบรรเทาความยากจน ความพยายามมากได้ทุ่มเทเพื่อเพิ่มการประสิทธิภาพของโซลูชั่น advocated อย่างไรก็ตาม บรรเทาความยากจนเผชิญความท้าทายมากในโลกสมัยใหม่ การกระจายเงินเป็น ช่องว่างยังคงขยาย และอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเพิ่มความดันในมาตรฐานการครองชีพของคนนับล้านทั่วโลกพัฒนาชุมชนตอนนี้ให้ความสำคัญของหน่วยงานองค์กรเหนือรัฐและ NonGovernmentองค์กรที่ลงทุนในการบรรเทาความยากจน ในครั้งแรกยี่สิบเซ็นจูรี่ ท่องเที่ยวได้ผงาดขึ้นเป็นพาหนะมีศักยภาพในการพัฒนาชุมชนอย่างน้อยประเทศพัฒนาแล้ว (LDCs), แทนประเทศด้อยที่สุดทั่วโลกอย่างไรก็ตาม มีความจำเป็นเพื่อให้แน่ใจว่าท่องเที่ยวจะถูกใช้สำหรับการพัฒนาในLDCs ที่มีความยั่งยืน ของการท่องเที่ยวทั้งที่เป็นอุตสาหกรรม และการตั้งค่าในซึ่งมันมีอยู่ เฉพาะทางนี้ เราสามารถมั่นใจได้ผลบวกระยะยาวในชุมชนการพัฒนาและความยากจนบรรเทาทางการท่องเที่ยวงานวิจัยนี้มีลักษณะที่ท่องเที่ยวที่ยั่งยืนเป็นเครื่องมือสำหรับพัฒนา LDCs เป็นการใช้กลายเป็นความนิยมมากขึ้น งานวิจัยนี้จะมุ่งเน้นในชุมชนโดยเฉพาะท่องเที่ยวที่ชุมชน) เป็นเครื่องมือในการดำเนินโครงการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ใน LDCsบทนี้เริ่มต้นสร้างกรอบทฤษฎีของการศึกษา โดยการสำรวจรากฐานทางประวัติศาสตร์ของการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน และบทบาทของมันพบใหม่เป็นเครื่องมือการพัฒนาชุมชนใน LDCs อย่างไรก็ตาม บทบาทของการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเป็นเครื่องมือเผชิญความท้าทายมากในการดำเนินการปฏิบัติ ตรวจสอบต่อไปนี้เน้นความยากลำบากของการใช้รูปแบบการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในทางปฏิบัติการพัฒนา การเปิดเผยต้องท้าทายเหล่านี้เพื่อปรับปรุงการปฏิบัติการศึกษาประสิทธิภาพการภาพประวัติศาสตร์ของการพัฒนาที่ยั่งยืนรากฐานการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนมีเกิดจากความต้องการส่งเสริมการปฏิบัติอุตสาหกรรมยั่งยืนมากขึ้นจากมุมมองสิ่งแวดล้อม นี้อย่างต่อเนื่องได้กลายเป็นปัจจัยสำคัญในหลากหลายบริบท สิ่งแวดล้อมรับรู้ได้มองเห็นได้มากในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบและ ในศตวรรษยี่สิบแรก แม้ว่า หลักฐานแสดงความตระหนักว่าสิ่งแวดล้อมเกิดใน 1949 ในงานโดยลีโอพอล์ด Aldo (1949 อ้างช่างทอผ้าและลอว์ตัน 2010), การเน้นการท่องเที่ยววรรณคดีเน้นความผลที่ได้จากโลกคณะกรรมการสิ่งแวดล้อมการพัฒนารายงาน (1987) เสนอราคาบ่อยที่สุดคือการข้อกำหนดของรายงานดังกล่าวของการพัฒนาที่ยั่งยืน: "ประชุมพัฒนาความต้องการของปัจจุบันโดยไม่สูญเสียความสามารถของรุ่นในอนาคตเพื่อตอบสนองความความต้องการของตัวเอง" (โลกคณะกรรมการสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา 1987, p. 54) ที่งานนำเสนอของรายงานนี้ในปี 1987 โดยโลกคณะกรรมาธิการสิ่งแวดล้อม และการพัฒนา (WCED), และ reaffirmation ของคำนิยามนี้ใน 'วาระ 21' ที่นำเสนอในการสุดยอดของโลกในปี 1992 อย่างมั่นคงมีสูตร 'ยั่งยืน' ในการพัฒนาอย่างยั่งยืนเป็นเกี่ยวข้องกับความยั่งยืนของทรัพยากรธรรมชาติ (กรมสหประชาชาติสำหรับเศรษฐกิจ และสังคมเรื่อง 1992)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขอบเขตของการบรรเทาความยากจนความพยายามมากได้รับการทุ่มเทให้กับการเพิ่มประสิทธิภาพของโซลูชั่นสนับสนุน อย่างไรก็ตามการบรรเทาความยากจนเผชิญกับความท้าทายอย่างมากในโลกสมัยใหม่ที่เป็นช่องว่างการกระจายทางการเงินอย่างต่อเนื่องเพื่อขยายและความกังวลด้านสิ่งแวดล้อมเพิ่มแรงกดดันในมาตรฐานการครองชีพของคนนับล้านทั่วโลก. การพัฒนาชุมชนคือตอนนี้มุ่งเน้นที่สำคัญของหน่วยเหนือรัฐและ nongovernment องค์กร ( เอ็นจีโอ) ลงทุนในการบรรเทาความยากจน ใน 21 ศตวรรษที่การท่องเที่ยวได้กลายเป็นรถที่มีศักยภาพในการพัฒนาชุมชนอย่างน้อยประเทศที่พัฒนาแล้ว (LDCs) เป็นตัวแทนของประเทศที่ด้อยโอกาสมากที่สุดทั่วโลก. แต่มีความต้องการที่จะให้แน่ใจว่าที่การท่องเที่ยวจะถูกใช้สำหรับการพัฒนาในประเทศพัฒนาน้อยที่สุดว่ายังมีการพัฒนาอย่างยั่งยืนของการท่องเที่ยวทั้งอุตสาหกรรมและการตั้งค่าในการที่จะอยู่ เพียงผ่านนี้เราสามารถตรวจสอบของผลในเชิงบวกในระยะยาวต่อชุมชนการพัฒนาและการบรรเทาความยากจนผ่านการท่องเที่ยว. การวิจัยนี้มีลักษณะที่การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเป็นเครื่องมือสำหรับการพัฒนาในประเทศพัฒนาน้อยที่สุดในขณะที่การใช้งานจะกลายเป็นที่นิยมมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งการวิจัยครั้งนี้จะมุ่งเน้นไปที่ชุมชนการท่องเที่ยว (CBT) เป็นเครื่องมือในการดำเนินการโครงการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในประเทศพัฒนาน้อยที่สุดได้. นี้บทเริ่มต้นกำหนดกรอบทฤษฎีการวิจัยครั้งนี้โดยการสำรวจรากฐานทางประวัติศาสตร์ของการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนและบทบาทที่พบใหม่เป็นเครื่องมือในการพัฒนาชุมชนในประเทศพัฒนาน้อยที่สุด แต่บทบาทของการพัฒนาอย่างยั่งยืนการท่องเที่ยวเป็นเครื่องมือในการเผชิญกับความท้าทายมากมายในการปฏิบัติจริงของตน ต่อไปนี้ที่เน้นความยากลำบากในทางปฏิบัติการดำเนินการรูปแบบของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนการพัฒนาเผยให้เห็นความจำเป็นในการรับมือกับความท้าทายเหล่านี้เพื่อปรับปรุงการปฏิบัติประสิทธิภาพ. ประวัติศาสตร์ภาพรวมของการพัฒนาที่ยั่งยืนรากฐานสำหรับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนได้เกิดจากความต้องการที่จะส่งเสริมให้แนวทางปฏิบัติของอุตสาหกรรมที่ยั่งยืนมากขึ้นจากมุมมองด้านสิ่งแวดล้อม นี้ได้กลายเป็นอย่างต่อเนื่องการพิจารณาที่สำคัญในความหลากหลายของบริบท สิ่งแวดล้อมการรับรู้ได้เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบและยังอยู่ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด แม้ว่าหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าความตระหนักด้านสิ่งแวดล้อมเกิดขึ้นในปี 1949 ในการทำงานโดยอัลโดเลียวโปลด์ (1949 อ้างถึงผู้ประกอบการและลอว์ตัน, 2010) ที่ให้ความสำคัญในวรรณคดีท่องเที่ยวมุ่งเน้นไปอย่างเข้มข้นต่อผลลัพธ์จากโลกคณะกรรมการเกี่ยวกับรายงานการพัฒนาสิ่งแวดล้อม(1987) ส่วนใหญ่มักอ้างเป็นคำนิยามดังกล่าวรายงานการพัฒนาอย่างยั่งยืน"การประชุมการพัฒนาความต้องการในปัจจุบันโดยไม่สูญเสียความสามารถของคนรุ่นอนาคตของพวกเขาเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง" (. โลกคณะกรรมการสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา, 1987, หน้า 54) การนำเสนอของรายงานฉบับนี้ในปี 1987 โดยคณะกรรมาธิการโลกว่าด้วยสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา (WCED) และยืนยันของความหมายในวาระ 21 นำเสนอในที่นี้ประชุมสุดยอดโลกในปี1992 มีเหตุผลมั่นที่ยั่งยืนในการพัฒนาที่ยั่งยืนเป็นที่เกี่ยวข้องกับความยั่งยืนของทรัพยากรธรรมชาติ (United Nations กรมกิจการเศรษฐกิจและสังคม, 1992)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในขอบเขตของการแก้ไขปัญหาความยากจน ความพยายามมากได้รับการทุ่มเทเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของโซลูชั่นสนับสนุน
. อย่างไรก็ตาม การแก้ไขปัญหาความยากจน ความท้าทายที่ใบหน้ามาก
ในโลกสมัยใหม่ เช่น การกระจายช่องว่างทางการเงินอย่างต่อเนื่องเพื่อขยาย และเพิ่มแรงกดดันต่อสิ่งแวดล้อม
มาตรฐานการครองชีพของ

นับล้านทั่วโลกการพัฒนาชุมชนเป็นโฟกัสหลักของหน่วยงาน ซึ่งเกี่ยวพันกับหลายๆ ประเทศและองค์กร nongovernment
( เอ็นจีโอ ) ลงทุนในการบรรเทาความยากจน ในศตวรรษที่ยี่สิบก่อน
การท่องเที่ยวได้กลายเป็นยานพาหนะเพื่อพัฒนาศักยภาพชุมชนในประเทศที่พัฒนาน้อยที่สุด
( ldcs ) หรือประเทศที่ด้อยโอกาสมากที่สุดทั่วโลก .
อย่างไรก็ตามมีความต้องการที่จะให้แน่ใจว่า การท่องเที่ยวจะถูกใช้ในการพัฒนา
ldcs ที่ยังมีความยั่งยืนของการท่องเที่ยวเป็นอุตสาหกรรมและการตั้งค่าใน
ซึ่งมันมีอยู่จริง แต่เรื่องนี้ เราแน่ใจได้ในระยะยาวเป็นบวกต่อการพัฒนาชุมชน

และลดความยากจนผ่านการท่องเที่ยว การวิจัยนี้มีลักษณะที่ยั่งยืนการท่องเที่ยวเป็นเครื่องมือในการพัฒนา ldcs ,โดย
ใช้กลายเป็นที่นิยมมากขึ้น โดยเฉพาะงานวิจัยนี้จะมุ่งเน้นไปที่การท่องเที่ยวโดยชุมชน
( CBT ) เป็นเครื่องมือสำหรับการดำเนินงานโครงการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนใน ldcs .
บทนี้เริ่มแรกสร้างกรอบทฤษฎีของการวิจัยโดยการสำรวจ
รากฐานทางประวัติศาสตร์ของการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน และตนใหม่พบบทบาทในฐานะเครื่องมือ
เพื่อการพัฒนาชุมชนใน ldcs .อย่างไรก็ตาม บทบาทของการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน เป็นเครื่องมือในการเผชิญกับความท้าทายหลาย ประโยชน์ของ ต่อไปนี้การทบทวน
ไฮไลท์ความจริงการใช้รูปแบบการพัฒนาการท่องเที่ยว
ยั่งยืน เผยต้องรับมือกับความท้าทายเหล่านี้เพื่อปรับปรุงประสิทธิภาพการปฏิบัติ
.
ภาพรวมทางประวัติศาสตร์ของการพัฒนาอย่างยั่งยืน