the olden time, when wishing was ha

the olden time, when wishing was having, there lived a King, whose daughters were all beautiful; but the youngest was so exceedingly beautiful that the Sun himself, although he saw her very, very often, was delighted every time she came out into the sunshine.

Near the castle of this King was a large and gloomy forest, where in the midst stood an old lime-tree, beneath whose branches splashed a little fountain; so, whenever it was very hot, the King’s youngest daughter ran off into this wood, and sat down by the side of the fountain; and, when she felt dull, would often divert herself by throwing a golden ball up into the air and catching it again. And this was her favorite amusement.

Now, one day it happened that this golden ball, when the King’s daughter threw it into the air, did not fall down into her hand, but on to the grass; and then it rolled right into the fountain. The King’s daughter followed the ball with her eyes, but it disappeared beneath the water, which was so deep that she could not see to the bottom.

Then she began to lament, and to cry more loudly and more loudly; and, as she cried, a voice called out, “Why weepest thou, O King’s daughter? thy tears would melt even a stone to pity.” She looked around to the spot whence the voice came, and saw a frog stretching his thick, ugly head out of the water. “Ah! you old water-paddler,” said she, “was it you that spoke? I am weeping for my golden ball which bounced away from me into the water.”

“Be quiet, and do not cry,” replied the Frog; “I can give thee good assistance. But what wilt thou give me if I succeed in fetching thy plaything up again?”

“What would you like, dear Frog?” said she. “My dresses, my pearls and jewels, or the golden crown which I wear?”

The Frog replied, “Dresses, or jewels, or golden crowns, are not for me; but if thou wilt love me, and let me be thy companion and playmate, and sit at thy table, and eat from thy little golden plate, and drink out of thy cup, and sleep in thy little bed,—if thou wilt promise me all these things, then I will dive down and fetch up thy golden ball.”

“Oh, I will promise you all,” said she, “if you will only get me my golden ball.” But she thought to herself, “What is the silly Frog chattering about? Let him stay in the water with his equals; he cannot enter into society.” Then the Frog, as soon as he had received her promise, drew his head under the water and dived down.

Presently he swam up again with the golden ball in his mouth, and threw it on to the grass. The King’s daughter was full of joy when she again saw her beautiful plaything; and, taking it up, she ran off immediately. “Stop! stop!” cried the Frog; “take me with thee. I cannot run as thou canst.”

But this croaking was of no avail; although it was loud enough, the King’s daughter did not hear it, but, hastening home, soon forgot the poor Frog, who was obliged to leap back into the fountain.

The next day, when the King’s daughter was sitting at table with her father and all his courtiers, and was eating from her own little golden plate, something was heard coming up the marble stairs, splish-splash, splish-splash; and when it arrived at the top, it knocked at the door, and a voice said—

“Open the door, thou youngest daughter of the King!”

So she arose and went to see who it was that called to her; but when she opened the door and caught sight of the Frog, she shut it again very quickly and with great passion, and sat down at the table, looking exceedingly pale.

But the King perceived that her heart was beating violently, and asked her whether it were a giant who had come to fetch her away who stood at the door. “Oh, no!” answered she; “it is no giant, but an ugly Frog.”

“What does the Frog want with you?” said the King.

“Oh, dear father, yesterday when I was playing by the fountain, my golden ball fell into the water, and this Frog fetched it up again because I cried so much: but first, I must tell you, he pressed me so much, that I promised him he should be my companion. I never thought that he could come out of the water, but somehow he has managed to jump out, and now he wants to come in here.”

At that moment there was another knock, and a voice said—

“King’s daughter, youngest,

Open the door.

Hast thou forgotten

Thy promises made

At the fountain so clear

‘Neath the lime-tree’s shade?

King’s daughter, youngest.

Open the door.”

Then the King said, “What you have promised, that you must perform; go and let him in.” So the King’s daughter went and opened the door, and the Frog hopped in after her right up to her chair: and as soon as she was seated, he said, “Lift me up;” but she hesitated so long that the King had to order her to obey.

And as soon as the Frog sat on the chair he jumped on to the table and said, “Now push thy plate near me, that we may eat together.” And she did so, but as every one noticed, very unwillingly.

The Frog seemed to relish his dinner very much, but every bit that the King’s daughter ate nearly choked her, till at last the Frog said, “I have satisfied my hunger, and feel very tired; wilt thou carry me upstairs now into thy chamber, and make thy bed ready that we may sleep together?”

At this speech the King’s daughter began to cry, for she was afraid of the cold Frog, and dared not touch him; and besides, he actually wanted to sleep in her own beautiful, clean bed!

But her tears only made the King very angry, and he said, “He who helped you in the time of your trouble must not now be despised!” So she took the Frog up with two fingers, and put him into a corner of her chamber. But as she lay in her bed, he crept up to it, and said, “I am so very tired that I shall sleep well; do take me up, or I will tell thy father.”

This speech put the King’s daughter into a terrible passion, and catching the Frog up, she threw him with all her strength against the wall, saying “Now will you be quiet, you ugly Frog!”

But as he fell he was changed from a Frog into a handsome Prince with beautiful eyes, who after a little while became her dear companion and betrothed. One morning, Henry, trusted servant of the Prince, came for them with a carriage. When his master was changed into a frog, trusty Henry had grieved so much that he had bound three iron bands around his heart, for fear it should break with grief and sorrow.

The faithful Henry (who was also the trusty Henry) helped in the bride and bridegroom, and placed himself in the seat behind, full of joy at his master’s release.

They had not proceeded far when the Prince heard a crack as if something had broken behind the carriage; so he put his head out of the window and asked trusty Henry what was broken, and faithful Henry answered, “It was not the carriage, my master, but an iron band which I bound around my heart when it was in such grief because you were changed into a frog.”

Twice afterwards on the journey there was the same noise, and each time the Prince thought that it was some part of the carriage that had given way; but it was only the breaking of the bands which bound the heart of the trusty Henry (who was also the faithful Henry), and who was thenceforward free and happy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

olden เวลา เมื่อปรารถนามี กษัตริย์ เจ้าสาวได้สวยงามทั้งหมด ที่อาศัยอยู่มี แต่ลูกก็ไปสวยที่ซันเอง แม้ว่าเขาเห็นเธอมาก บ่อย มีความสุขใจทุกครั้งที่เธอออกมาเป็นแสงแดดใกล้ปราสาทของกษัตริย์องค์นี้เป็นป่าใหญ่ และมืดมน อยู่ในใจยืนเป็นมะนาวต้นไม้ ใต้สาขาที่ splashed น้ำพุน้อย ดังนั้น เมื่อมันร้อนมาก ลูกสาวคนเล็กของพระวิ่งออกมาไม้นี้ และนั่งลงริมน้ำพุ และ เมื่อเธอรู้สึกว่าน่าเบื่อ จะมักสำราญตัวเอง โดยการขว้างปาลูกบอลทองคำขึ้นไปในอากาศ และจับอีกด้วย และนี้เป็นร้านอาหารโปรดของเธอตอนนี้ วันหนึ่งมันเกิดขึ้นที่ลูกนี้ทอง เมื่อลูกสาวของพระราชาก็ได้โยนไปในอากาศ ได้ไม่ล้มลง ในมือของเธอ แต่ เพื่อให้ หญ้า แล้ว มันสะสมอยู่ในน้ำพุ ลูกสาวของพระมหากษัตริย์ตามลูก ด้วยสายตาของเธอ แต่มันหายไปใต้น้ำ ที่ให้ลึกว่า เธอไม่สามารถเห็นที่ด้านล่างจากนั้น เธอเริ่ม คร่ำครวญ และร้องเสียงดังขึ้น และ ดังขึ้น และ เธอ ร้อง เสียงเรียก "ทำไม weepest พระองค์ ลูกสาวของกษัตริย์ O เจ้าน้ำตาจะละลายหินยังสงสาร" เธอมองรอบ ๆ จุดไหนเสียงมา และเลื่อยกบยืดหนาของเขา น่าเกลียดใหญ่จากน้ำ "อา คุณเก่าน้ำ-paddler กล่าวว่า เธอ, "มันพูดว่าคุณ ฉันกำลังร้องไห้สำหรับลูกของฉันทองซึ่งเด้งจากฉันในน้ำ""เงียบ และไม่ ร้องไห้ กบ ตอบกลับ "ฉันจะให้ท่านกล่าวขอความช่วยเหลือที่ดี แต่เหี่ยวอะไรพระองค์ให้ฉันถ้าฉันประสบความสำเร็จในการนำเจ้า plaything ขึ้นอีกหรือไม่""คุณต้อง รักกบ? " กล่าวว่า เธอ "ชุดของฉัน ของฉันไข่มุก และอัญมณี หรือมงกุฎทองที่ผมใส่"กบตอบ "ชุด หรือรัตนากร หรือครอบ ฟันทอง ไม่มีฉัน แต่ถ้าพระองค์ทูลรักฉัน และให้ฉันเป็นเพื่อนเจ้า playmate นั่งที่พระองค์ตาราง และกินจากจานทองพระองค์น้อย และดื่มจากถ้วยพระองค์ และนอนในแคร่น้อย, — ถ้าพระองค์ทูล สัญญาฉันสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด แล้วฉันจะดำน้ำลง และดึงค่าลูกเจ้าทอง ""โอ้ ฉันจะสัญญาว่า คุณทั้งหมด กล่าวว่า เธอ "ถ้าคุณจะได้รับฉันลูกของฉันทอง" แต่เธอคิดกับตัวเอง คืออะไร chattering เกี่ยวกับกบโง่ ปล่อยให้เขาอยู่ในน้ำเท่ากับของเขา เขาไม่สามารถเข้าสังคม" กบ ทันทีที่เขาได้รับคำสัญญาของเธอ ดึงหัวของเขาใต้น้ำ แล้วดำลงปัจจุบันเขาพยายามขึ้นอีกกับลูกโกลเด้นในปากของเขา และโยนไปให้หญ้า ลูกสาวของกษัตริย์เต็มไปด้วยความสุขเมื่อเธอเห็นอีก plaything เธอสวย และ มีค่า เธอวิ่งออกทันที "หยุด หยุด "ร้องกบ "พาฉันกับท่านเล่า ฉันไม่สามารถรันเป็นพระองค์ canst "แต่ croaking นี้เป็นของไม่มีประโยชน์ แต่เสียงดังพอ ลูกสาวของพระราชาได้ยิน ได้ hastening บ้าน เร็ว ๆ นี้ลืมกบดี เจ้าหน้าที่ต้องเผ่นกลับเข้าไปในน้ำพุวันถัดไป เมื่อลูกสาวของพระราชานั่งที่ตารางกับพ่อของเธอและ courtiers ของเขา และได้รับประทานจากจานทองน้อยของเธอเอง สิ่งที่ได้ยินมาถึงบันไดหินอ่อน splish สาด สาด splish และเมื่อมันมาถึงด้านบน มันโบว์ลิ่งที่ประตู เสียงกล่าวคือ"เปิดประตู พระองค์คนเล็กลูกสาวของกษัตริย์! "ดังนั้นการที่เธอเกิด และไปดูที่ก็ที่เรียกว่าเธอ แต่เมื่อเธอเปิดประตู และจับสายตาของกบ เธอปิดอีกครั้งอย่างรวดเร็ว และ ด้วยความปรารถนาดี และนั่งลงในตาราง มองไปซีดแต่พระราชามองเห็นว่า หัวใจของเธอถูกตีโหง และถามเธอว่า มียักษ์ใหญ่ที่มาดึงเธอไปที่ยืนอยู่ที่ประตู "โอ้ ไม่! " ตอบเธอ "มันเป็นยักษ์ไม่ แต่เป็นกบน่าเกลียด""ไม่กบต้องอะไรกับคุณ" กล่าวว่า พระมหากษัตริย์"โอ้ รักพ่อ เมื่อวานนี้เมื่อฉันถูกเล่น โดยน้ำพุ ลูกโกลเด้นฉันตกลงไปในน้ำ และกบนี้นำจะขึ้นอีก เพราะข้ามาก: แต่ก่อน ต้องแจ้งคุณ เขากดฉันมาก ว่า ฉันสัญญาว่า เขาควรเป็นเพื่อนของฉัน ไม่เคยคิดว่า อาจมาจากน้ำ แต่อย่างใด เขาได้จัดการให้กระโดดข้ามไป และตอนนี้ เขาต้องการมาที่นี่"ขณะนั้น มีเสียงเคาะอีก และเสียงกล่าวคือ"พระของลูกสาว อายุน้อยที่ สุดเปิดประตูเพราะพระองค์ลืมสัญญาที่พระองค์ได้ทำที่น้ำพุอย่างชัดเจน'Neath มะนาวต้นไม้เป็นเงาลูกสาว อายุน้อยที่สุดของพระมหากษัตริย์เปิดประตู"จาก นั้นพระมหากษัตริย์กล่าวว่า "อะไรคุณมีสัญญา ที่ คุณต้องการ ไป และให้เขา" ดังนั้นลูกสาวของพระราชาไป และเปิดประตู และกบ hopped ในหลังขวาของเธอถึงเธอเก้าอี้: และทันทีที่เธอถูกนั่ง เขากล่าว ว่า "ยกฉันขึ้น แต่เธอ hesitated นาน ว่า กษัตริย์มีสั่งเธอฟังและเป็นกบที่นั่งบนเก้าอี้เขาไปบนตาราง กล่าว "ตอนนี้ดันจานพระองค์ใกล้ฉัน ที่เราจะกินกัน" และเธอไม่ได้ แต่เป็นทุกหนึ่ง พบ unwillingly มากดูเหมือนกบจะ ลิ้มลองอาหารของเขามาก แต่ทุกบิตที่ลูกสาวของพระราชากินเกือบสำลัก เธอจนล่าสุดกบกล่าวว่า "ฉันมีความพึงพอใจความหิวของฉัน และรู้สึกเหนื่อยมาก ทั้งหลายพระองค์ใช้ฉันชั้นบนตอนนี้เป็นหอพระองค์ และเตรียมแคร่ที่เราอาจนอนหลับกัน"ที่พูดนี้ ลูกสาวของกษัตริย์เริ่มร้อง เธอกลัวกบเย็น และกล้าสัมผัสเขา และนอกจาก เขาจริงอยากนอนเตียงของตนเองสวยงาม สะอาดแต่น้ำตาของเธอเท่านั้นทำให้กษัตริย์โกรธมาก และเขากล่าว ว่า "ผู้ช่วยคุณในเวลาของปัญหาของคุณต้องไม่เชื่อจะชิง" ดังนั้นเธอเอากบขึ้น ด้วยสองมือ และย้ายเขาไปมุมห้องของเธอ แต่เป็นเธอวางในเตียงของเธอ เขา crept ถึงมัน กล่าว ว่า "ฉันจึงเหนื่อยมากว่า ฉันจะนอนหลับดี พาฉันขึ้น หรือพิสูจน์พ่อพระองค์"พูดใส่ลูกสาวของพระมหากษัตริย์เป็นความรักที่น่ากลัว และเธอจับกบค่า โยนเขากับความแรงของเธอกับผนัง พูดว่า "ตอนนี้ คุณจะเงียบ คุณกบน่าเกลียด! "แต่เขาตก เขาถูกเปลี่ยนจากกบเป็นเจ้าหล่อกับสวยงามตา ที่หลังเล็กน้อยกลายเป็นเพื่อนรักของเธอ และนั้นรับหมั้นบุตร เช้าวันหนึ่ง เฮนรี่ ข้าราชการที่เชื่อถือได้ของเจ้าชาย มาสำหรับพวกเขา ด้วยการขนส่ง เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงหลักของเขาเป็นกบ trusty เฮนรีมี grieved มากที่เขาได้ผูกเหล็กสามวงรอบหัวใจ อย่างกลัวมันจะทำลายความเศร้าโศกและความเสียใจเฮนรี่ซื่อสัตย์ (ที่ยัง trusty เฮนรี่) ช่วยเจ้าสาวและเจ้าบ่าว และวางตนเองในนั่งด้านหลัง เต็มไปด้วยความสุขที่นายของเขาออกพวกเขามีไม่ครอบครัวไกลเมื่อที่เจ้าชายได้ยินรอยแตกตามถ้าสิ่งที่ได้หลังการขนส่ง เขาผงะออกจากหน้าต่าง และถาม trusty เฮนรีอะไรถูกตัดขาด และเฮนรี่ตอบซื่อสัตย์ "ไม่ขนส่ง นาย แต่วงการเหล็กที่ผมผูกรอบหัวใจเมื่อมันอยู่ในความเศร้าโศกดังกล่าวเนื่องจากคุณได้เปลี่ยนแปลงเป็นกบ"สองครั้งหลังจากนั้น ในการเดินทางมีเสียงเดียว และแต่ละครั้งเจ้าชายคิดว่า เป็นบางส่วนของการขนส่งที่มีให้ทาง แต่ก็แบ่งของวงซึ่งผูกหัวใจของ trusty เฮนรี (ที่ยังซื่อสัตย์เฮนรี่), และผู้ thenceforward ฟรี และมีความสุขเท่านั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมัยก่อนเวลาเมื่อต้องการได้มีมีพระมหากษัตริย์ที่อาศัยอยู่ซึ่งมีลูกสาวสวยทั้งหมด แต่น้องคนสุดท้องเป็นอย่างเหลือเกินที่สวยงามที่ดวงอาทิตย์ตัวเองถึงแม้เขาจะเห็นเธอมากมักจะดีใจเวลาที่เธอออกมาเป็นแสงแดดทุก. ใกล้ปราสาทของกษัตริย์นี้เป็นป่าขนาดใหญ่และมืดมนที่ในท่ามกลางยืน มะนาวต้นไม้เก่าใต้ที่มีสาขาสาดน้ำพุเล็ก ๆ น้อย ๆ ; ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่มันเป็นร้อนมากลูกสาวคนสุดท้องของกษัตริย์วิ่งออกไปเป็นไม้นี้และนั่งลงโดยด้านข้างของน้ำพุ; และเมื่อเธอรู้สึกหมองคล้ำมักจะเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองโดยการขว้างปาลูกบอลสีทองขึ้นไปในอากาศและจับมันอีกครั้ง และนี่คือความบันเทิงที่เธอชื่นชอบ. ตอนนี้วันหนึ่งมันเกิดขึ้นที่ลูกบอลสีทองนี้เมื่อลูกสาวของกษัตริย์โยนมันขึ้นไปในอากาศไม่ตกลงไปในมือของเธอ แต่ในหญ้า; และจากนั้นก็กลิ้งลงในน้ำพุ . ลูกสาวของกษัตริย์ตามลูกด้วยตาของเธอ แต่มันหายไปอยู่ใต้น้ำซึ่งเป็นลึกว่าเธอไม่สามารถมองเห็นด้านล่างจากนั้นเธอก็เริ่มที่จะเสียใจและร้องไห้มากขึ้นเสียงดังและเสียงดังมากขึ้น; และขณะที่เธอร้องเสียงร้องออกมาว่า "ทำไมเจ้าร้องไห้โอธิดาของกษัตริย์? น้ำตาของเจ้าจะละลายหินสงสาร. "เธอมองไปรอบ ๆ ไปที่จุดไหนเสียงมาและเห็นกบยืดของเขาหนาหัวน่าเกลียดออกจากน้ำ "อา! คุณเก่าน้ำฝีพาย "บอกว่าเธอ" เป็นเรื่องที่คุณพูดว่า? . ฉันกำลังร้องไห้ลูกบอลสีทองของฉันที่เด้งออกไปจากฉันลงไปในน้ำ " "เงียบและไม่ร้องไห้" กบตอบ; "ฉันจะให้เจ้าความช่วยเหลือที่ดี แต่สิ่งที่ท่านจะให้ฉันถ้าฉันประสบความสำเร็จในการเรียกของเล่นของเจ้าขึ้นมาอีกครั้ง? " "สิ่งที่คุณต้องการ, กบที่รัก?" เธอกล่าว "ชุดของฉัน, ไข่มุกและอัญมณีของฉันหรือมงกุฎทองคำซึ่งเราสวมใส่" กบตอบว่า "เดรสหรืออัญมณีหรือมงกุฎสีทองไม่ได้สำหรับฉัน แต่ถ้าเจ้ารักฉันและให้ฉันเป็นสหายและเพื่อนคู่หูของท่านนั่งที่โต๊ะของเจ้าและกินจากแผ่นทองคำของเจ้าเล็ก ๆ น้อย ๆ และดื่มน้ำจากถ้วยของพระองค์และการนอนหลับอยู่บนเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้าหากพระองค์จะทรงสัญญากับฉัน สิ่งเหล่านี้แล้วฉันจะลงดำน้ำและเรียกลูกสีทองของเจ้า. " "โอ้ฉันจะสัญญาว่าคุณทั้งหมด" กล่าวว่าเธอ "ถ้าคุณจะได้รับลูกผมสีทองของฉัน." แต่เธอคิดกับตัวเองว่า "อะไร เป็นกบโง่พูดพล่อยเกี่ยวกับ? ปล่อยให้เขาอยู่ในน้ำที่มีความเท่าเทียมของเขา; เขาไม่สามารถใส่ลงไปในสังคม. "แล้วกบเร็วที่สุดเท่าที่เขาได้รับสัญญาของเธอดึงหัวของเขาภายใต้น้ำและดำดิ่งลง. ปัจจุบันเขาว่ายน้ำขึ้นมาอีกครั้งกับลูกบอลสีทองในปากของเขาและโยนมันลงบนหญ้า . ลูกสาวของกษัตริย์ก็เต็มไปด้วยความสุขอีกครั้งเมื่อเธอเห็นของเล่นที่สวยงามของเธอ; และพามันขึ้นมาเธอวิ่งออกไปทันที "หยุด! หยุด "กบร้องไห้! "พาฉันกับท่าน ฉันไม่สามารถทำงานเป็นเจ้า ". แต่บ่นเรื่องนี้เป็นของไม่มีประโยชน์; แม้ว่ามันจะเป็นดังพอลูกสาวของกษัตริย์ไม่ได้ยินมัน แต่เร่งบ้านเร็ว ๆ นี้ลืมกบยากจนที่ถูกบังคับให้กระโดดกลับลงไปในน้ำพุ. วันรุ่งขึ้นเมื่อลูกสาวของกษัตริย์กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกับพ่อของเธอ และข้าราชบริพารของเขาทั้งหมดและได้รับประทานอาหารจากจานสีทองของเธอเองเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่กำลังจะมาถึงบันไดหินอ่อน, Splish สาด, Splish สาด; และเมื่อมันมาถึงที่ด้านบนก็เคาะประตูและเสียง said- "เปิดประตูเจ้าลูกสาวคนสุดท้องของกษัตริย์" ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นไปเพื่อดูว่าใครเป็นผู้ที่เรียกตัวไปที่เธอ แต่เมื่อเธอเปิดประตูและจับสายตาของกบเธอปิดมันอีกครั้งอย่างรวดเร็วและมีความรักที่ดีและนั่งลงที่โต๊ะมองซีดเหลือเกิน. แต่พระมหากษัตริย์ที่รับรู้ว่าหัวใจของเธอถูกตีอย่างรุนแรงและถามเธอว่า มันเป็นยักษ์ที่มาเรียกเธอออกไปผู้ที่ยืนอยู่ที่ประตู "โอ้ไม่" เธอตอบ; "มันเป็นยักษ์ไม่มี แต่กบน่าเกลียด." "กบไม่ต้องการอะไรกับคุณ?" กษัตริย์กล่าวว่า. "โอ้พ่อที่รักเมื่อวานนี้เมื่อผมเล่นน้ำพุลูกบอลสีทองของฉันตกลงไปในน้ำและ กบนี้เรียกมันขึ้นมาอีกครั้งเพราะผมร้องไห้มาก แต่ครั้งแรกที่ฉันต้องบอกคุณเขากดฉันมากที่ฉันสัญญากับเขาเขาควรจะเป็นสหายของฉัน ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะออกมาจากน้ำ แต่อย่างใดเขามีการจัดการเพื่อกระโดดออกมาและตอนนี้เขาอยากจะมาที่นี่. " ในขณะที่มีการเคาะอื่นและเสียง said- "ลูกสาวของกษัตริย์ที่อายุน้อยที่สุดเปิดประตู. เจ้าลืมสัญญาของพระองค์ได้กระทำในน้ำพุให้ชัดเจน'ใต้ร่มเงามะนาวต้นไม้? ลูกสาวของกษัตริย์ที่อายุน้อยที่สุด. เปิดประตู ". นั้นพระมหากษัตริย์กล่าวว่า "สิ่งที่คุณได้สัญญาที่คุณต้องดำเนินการ; ไปและปล่อยให้เขาอยู่ใน "ดังนั้นลูกสาวของกษัตริย์ไปและเปิดประตูและกบกระโดดเข้ามาหลังจากที่เธอขึ้นไปเก้าอี้ของเธอและเมื่อเร็ว ๆ นี้ขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่เขากล่าวว่า". ยกฉันขึ้น "แต่เธอลังเล ตราบใดที่พระมหากษัตริย์ทรงมีการสั่งซื้อของเธอที่จะเชื่อฟัง. และทันทีที่กบนั่งบนเก้าอี้ที่เขากระโดดขึ้นไปบนกับตารางและกล่าวว่า "ตอนนี้ผลักดันแผ่นเจ้าอยู่ใกล้ฉันว่าเราอาจจะกินด้วยกัน." และเธอทำเช่นนั้น แต่ในขณะที่ทุกคนสังเกตเห็นมากไม่เต็มใจ. กบดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับอาหารค่ำของเขามาก แต่บิตที่ทุกลูกสาวของกษัตริย์กินเกือบสำลักของเธอจนในที่สุดกบกล่าวว่า "ผมมีความพึงพอใจความหิวของฉันและรู้สึกเหนื่อยมาก ; ? เจ้าจะดำเนินการให้ฉันตอนนี้ชั้นบนเข้าไปในห้องของท่านและทำให้เตียงของเจ้าพร้อมที่ว่าเราอาจจะนอนด้วยกัน " ในคำพูดนี้ลูกสาวของกษัตริย์เริ่มที่จะร้องไห้เพราะเธอกลัวกบเย็นและไม่กล้าที่จะสัมผัสเขา; และนอกจากนี้จริง ๆ แล้วเขาอยากจะนอนในของเธอเองที่สวยงามเตียงสะอาดแต่น้ำตาของเธอทำเพียงของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวโกรธมากและเขากล่าวว่า "เขาที่ช่วยให้คุณในเวลาของปัญหาของคุณตอนนี้จะต้องไม่ได้รับการดูถูก!" ดังนั้นเธอ เอากบขึ้นมาด้วยสองนิ้วและทำให้เขาเข้าไปในมุมของห้องของเธอ แต่ขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงของเธอเขาพุ่งขึ้นไปและกล่าวว่า "ผมเหนื่อยมากที่ผมจะนอนหลับได้ดี; ทำพาฉันขึ้นหรือฉันจะบอกบิดาของเจ้า. " คำพูดนี้ทำให้ลูกสาวของกษัตริย์เป็นความรักที่น่ากลัวและจับกบขึ้นมาเธอโยนเขามีความแข็งแรงของเธอกับผนังบอกว่า "ตอนนี้คุณจะเงียบสงบคุณ กบน่าเกลียด! " แต่ในขณะที่เขาล้มลงเขาก็เปลี่ยนจากกบเป็นเจ้าชายหล่อด้วยดวงตาที่สวยงามซึ่งหลังจากที่ในขณะที่เล็ก ๆ น้อย ๆ กลายเป็นสหายที่รักของเธอและคู่หมั้น เช้าวันหนึ่งเฮนรี่คนรับใช้ที่เชื่อถือได้ของเจ้าชายมาสำหรับพวกเขาด้วยสายการบิน เมื่อเจ้านายของเขาก็เปลี่ยนไปกบเฮนรี่เชื่อถือได้เสียใจมากที่เขาได้ผูกไว้สามวงเหล็กรอบหัวใจของเขาเพราะกลัวมันควรจะทำลายด้วยความโศกเศร้าและความเศร้าโศก. เฮนรี่ซื่อสัตย์ (ซึ่งเป็นเฮนรี่เชื่อถือ) ช่วยในการ เจ้าสาวและเจ้าบ่าวและวางตัวเองอยู่ในที่นั่งด้านหลังเต็มไปด้วยความสุขในการปล่อยของเจ้านายของเขา. พวกเขาไม่เคยเดินไกลเมื่อเจ้าชายได้ยินแตกราวกับว่าบางสิ่งบางอย่างได้พังทลายที่อยู่เบื้องหลังการขนส่ง; ดังนั้นเขาจึงใส่หัวของเขาออกจากหน้าต่างและถามเชื่อถือของเฮนรี่สิ่งที่ถูกทำลายและซื่อสัตย์เฮนรี่ตอบว่า "มันไม่ได้เป็นสายการบินหลักของฉัน แต่วงเหล็กซึ่งผมผูกไว้รอบหัวใจของฉันเมื่อมันอยู่ในความเศร้าโศกเช่นนี้เพราะคุณ ถูกเปลี่ยนเป็นกบ ". ครั้งที่สองหลังจากนั้นในการเดินทางนั้นก็มีเสียงเดียวกันและในแต่ละครั้งที่เจ้าชายคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของการขนส่งที่ได้รับวิธีการบางอย่าง แต่มันก็เป็นเพียงการทำลายของวงซึ่งผูกพันหัวใจของเฮนรี่เชื่อถือ (ซึ่งเป็นซื่อสัตย์เฮนรี่) และนับตั้งแต่นั้นมาผู้ที่เป็นอิสระและมีความสุข

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เวลาสมัยก่อน เมื่อปรารถนา มี มี อยู่ คิง ที่มีนักเรียนหญิงทั้งหมดสวยงาม แต่น้องเล็กก็สวยงามเหลือเกินที่ดวงอาทิตย์เอง แม้ว่าเขาจะเห็นนางมาก บ่อยมาก ซึ่งทุกครั้งที่เธอออกมาสู่แสงแดด

ใกล้ปราสาทของกษัตริย์องค์นี้เป็นขนาดใหญ่และ อึมครึม ท่ามกลางป่าที่ยืนต้นมะนาวแก่ใต้ที่มีกิ่งก้านสาดน้ำพุเล็กๆ ดังนั้น เมื่อใดก็ ตามที่มันร้อนมากของกษัตริย์ ลูกสาวคนสุดท้อง เข้าไปในเนื้อไม้ และนั่งลงข้างน้ำพุ และ เมื่อเธอรู้สึกว่าน่าเบื่อมักจะผันตัวเองโดยการโยนลูกบอลสีทองขึ้นในอากาศและจับมันอีก และนี่เป็นสวนสนุกที่เธอชื่นชอบ

ตอนนี้ วันนึงเกิดลูกบอลสีทองนี้เมื่อลูกสาวของกษัตริย์โยนมันขึ้นไปในอากาศ ไม่ได้ล้มลงในมือเธอ แต่กับหญ้า แล้วมันกลิ้งลงไปในน้ำพุ ลูกสาวของกษัตริย์ตามลูกด้วยสายตาของเธอ แต่มันก็หายไปอยู่ใต้น้ำที่ลึกมากที่เธอไม่อาจเห็นด้านล่าง

จากนั้นเธอเริ่มคร่ำครวญและร้องไห้ดังขึ้นและดัง และ เมื่อเธอร้องไห้เสียงเรียก " ทำไม weepest เจ้าลูกสาว O ของกษัตริย์ ? น้ำตาของเจ้าจะหลอมเป็นหินสงสาร " เธอมองไปรอบ ๆเพื่อจุดไหนเสียงก็มา และเห็นกบยืดหัวน่าเกลียดของเขาหนาออกมาจากน้ำ " อ๊ะ ! คุณน้ำเก่าที่คนพาย , " เธอกล่าว " คุณพูด ? ฉันร้องไห้สำหรับโกลเด้นบอลที่เด้งจากฉันไปในน้ำ "

" เงียบและไม่ร้องไห้" กบตอบ " ข้าให้เจ้าช่วยเหลือดี แต่สิ่งที่เธอให้ฉัน ถ้าฉันประสบความสำเร็จในการดึงของเล่นของท่านอีก "

" คุณต้องการอะไร ที่รักกบ " เธอกล่าว " ชุดของฉัน ไข่มุก และอัญมณีหรือมงกุฎสีทองที่ฉันสวมใส่ "

กบตอบ " ชุด หรืออัญมณี หรือ สวมมงกุฎทองคำ ไม่ใช่เพื่อฉัน แต่ถ้าท่านรักข้า และให้ข้าเป็นสหายของท่านและคู่รัก ,นั่งที่โต๊ะของท่าน และกินจากจานของเจ้าโกลเด้นน้อย และดื่มจากถ้วยของพระองค์ และนอนในเตียงเล็กๆของพระองค์ หากพระองค์สัญญาว่าสิ่งเหล่านี้ ก็จะกระโดดลง และดึงขึ้นลูกบอลสีทองของท่าน "

" โอ้ ฉันสัญญากับคุณทั้งหมด , " กล่าวว่า เธอ " ถ้าคุณจะเอาลูกบอลสีทองของฉัน แต่เธอก็คิดกับตัวเอง " อะไรคือโง่กบบ่นเกี่ยวกับ ?ให้เขาอยู่ในน้ำมีค่าเท่ากับของเขา เขาไม่สามารถเข้าสังคม " แล้วกบ ทันทีที่เขาได้รับสัญญากับเธอ ดึงศีรษะภายใต้น้ำและดำน้ำลง

ปัจจุบันเขาว่ายน้ำขึ้นอีกครั้งกับลูกบอลสีทองในปากของเขาและโยนมันบนหญ้า ลูกสาวของกษัตริย์ที่เต็มไปด้วยความสุขเมื่อเธออีกครั้งเห็นของเล่นของเธอสวยงาม และพาขึ้น เธอก็วิ่งออกไปทันที