Pushing the heavy gates open the to

Pushing the heavy gates open the touch of the iron bars, as cold as
ice, seized up my hand completely. Even though I could feel the
unevenness of the old cobbled path beneath me, they were smooth in
contrast to the crunching of the odd dead leaf that I stepped on.
Carrying on up the path the grass carried on forever into the horizon,
a dull grey colour as if it had lost the will to live and stopped
growing altogether.

One lonesome Oak tree stood by the house swaying in the wind and as
the wind swept by the tree whispered to the air and its surroundings.
The moon shone bright white, in the cloudless sky, it was the only
source of light that could be seen for miles. Owls occasionally
fluttered by overhead, their silhouettes passing over the grass. The
air was cold and numb and with every breath I drew a misty, chilly
exhale followed.

As the house drew nearer everything around me became quieter and more
distant. The trees murmuring couldn't be heard anymore and the cold
iron gates were far, far back in the distance. Owls couldn't be heard
anymore and there were no leaves on the ground, just some aged
concrete steps, and a doorway that stood in front of me.

From the outside, the house was tall and thin, made from large dark
grey stones that had a rough feel all of this sandwiched together by
crumbling cement. Climber Plants grew up the house winding around the
drainpipes grabbing for the little sunlight that reached this desolate
place. The windows rattled vigorously from the howling wind, as though
they were about to fall out of the frames which were made from rotting
wood being eaten away by wood worm. A few potted plants lay next to
the door, once there for neat presentation now wilted and brown,
almost certainly dead. The door had been left ajar perhaps for many
years, or maybe someone was already in there.

The hallway was dull and smelt of dust mixed with old age. Paintings
hung up of what looked to be important rich prople, their eyes
following my every move. To the left was a old wooden stairway leading
upwards to the second floor each step looked so delicate and worn that
if you were to walk up them you would step right through them.
Straight ahead led to two more rooms, which looked to be a kitchen,
from all the cups and plates left out, a dining room, and to the right
of me was the lounge area. The lounge had large bookcases on each wall
stacked with thick data books caped in dust. There was no television
just a sofa, two chairs and a fireplace; the thick smell of charcoal
from the once burning fireplace had spread around the room choking me
up on the inside. The chairs and sofa were made from black leather
once soft and comfy now thin and worn away from all the use. Under the
chairs and in front of the fireplace lay a red and dusty grey rug
stained from the charcoal and shredded at the sides from mice living
in the bottom of the sofa.

As I entered the kitchen I could see the moonlight shining through the
windows casting a reflection on the wall opposite. Mugs and plates lay
on the surface cold and stained by tea. The sink and taps made from
brass, eroded and layered in dirt, still leaking water into the sink
and every time a drop of water fell an echo passed around the house as
though symbols were being smashed together. I could feel the coldness
from the musty orange and black tiled floor even though I was wearing
shoes it felt as though it had frozen over.

I moved on to the dining room - a big table made from oak and six chairs
filled the room. The table had been laid, the plates and silverware lay
there untouched and unused like a forgotten date. Above the table hung
a beautiful chandelier twinkling in the moonlight. The walls plastered
with cream wallpaper curling in at the corners.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประตูหนักผลักดันเปิดสัมผัสแถบเหล็ก เป็นเย็นเป็น น้ำแข็ง ยึดค่ามือของฉันทั้งหมด แม้ว่าจะรู้สึกตัว สีไม่สม่ำเสมอของเส้นทาง cobbled เก่าใต้ฉัน พวกเขาราบรื่นใน ความคมชัดจะถูกกระทืบตายใบแปลกที่ฉันเหยียบ ดำเนินขึ้นเส้นทางหญ้าที่ดำเนินตลอดไปในขอบฟ้า สีเทาน่าเบื่อว่ามันหายไปจะอยู่ และหยุด เจริญเติบโตทั้งหมด หนึ่งจผู้เดียวดายโอ๊กยืน โดยห้อมบ้านลม และเป็น เกมส์ลมกวาดตามภูมิอากาศและสภาพแวดล้อม ดวงจันทร์ shone ขาวสดใส ฟ้าครามไร้เมฆ ก็ส่ง แหล่งที่มาของแสงที่สามารถมองเห็นทิว นกฮูกบางครั้ง fluttered โดยค่าใช้จ่ายใน silhouettes ของพวกเขาผ่านให้หญ้า ที่ อากาศเย็น และ numb และทุกลมหายใจฉันวาดตน หนาว หายใจออกตาม เป็นบ้านวาด nearer ทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นเงียบสงบ และอื่น ๆ ห่างไกล ต้น murmuring ไม่ได้ยินอีกต่อไปและเย็น ประตูเหล็กได้ในระยะทางไกล นกฮูกไม่ได้ยิน อีกต่อไป และมีอยู่ไม่มีใบไม้บนพื้นดิน เพียงบางอายุ ขั้นตอนคอนกรีต และประตูที่อยู่ด้านหน้าของฉัน จากภายนอก บ้านมีสูง และ บาง ทำจากมืดขนาดใหญ่ หินสีเทาที่มีหยาบรู้สึกทั้งหมดนี้ชาวลาวอกันโดย ปูนซีเมนต์ผุ พืชเถาวัลย์เติบโตคดเคี้ยวรอบบ้าน drainpipes โลภสำหรับแสงน้อยที่ถึงนี้อ้างว้าง สถานที่ หน้าต่าง rattled โยคะจากลม howling ประหนึ่ง พวกเขาจะตกออกมาจากเฟรมที่ทำจากหึ่ง ไม้ที่ถูกกินไป โดยหนอนไม้ วางต้นไม้ในกระถางไม่กี่ถัด ประตู สี น้ำตาล และมีการนำเสนอเรียบร้อยตอนนี้ wilted แน่นอนเกือบตาย ประตูได้ถูกทิ้ง ajar อาจผ่อน ปี หรือบางทีคนมีอยู่แล้วในการ ห้องโถงถูกมัดฝุ่นผสมอายุเก่า และน่าเบื่อ ภาพวาด แขวนไว้ของสิ่งที่มองจะมีชื่อเสียงรวยสำคัญ ตา ต่อไปฉัน ทางด้านซ้ายได้นำบันไดไม้เก่า ขึ้นที่สองชั้นแต่ละขั้นตอนละเอียดอ่อนเพื่อให้ดู และสวมใส่ที่ ถ้าคุณเดินขึ้นพวกเขาจะก้าวไปทางขวาผ่านไป ตรงข้างหน้านำไปเพิ่มเติมห้อง ซึ่งมองดูเป็น ห้องครัว ถ้วยและจานซ้าย ห้องอาหาร และ ทางด้านขวา ของผมมีพื้นที่นั่งเล่น เลานจ์ที่มี bookcases ขนาดใหญ่บนผนังแต่ละ ซ้อนกับหนังสือหนาข้อมูล caped ในฝุ่น มีโทรทัศน์ เพียงโซฟา เก้าอี้ 2 ตัว และเตา ผิง กลิ่นถ่านหนา จากครั้ง เผาเตาผิงได้แพร่กระจายไปทั่วห้อง choking ฉัน ค่าภายใน เก้าอี้และโซฟาที่ทำจากหนังสีดำ นุ่ม และสบายเมื่อขณะนี้บาง และสวมใส่จากการใช้ ภายใต้การ โต๊ะ และเก้าอี้อยู่หน้าเตาไฟวางพรมสีเทาแดง และฝุ่น สีถ่าน และหั่นด้านข้างจากหนูที่อาศัยอยู่ ด้านล่างของโซฟา ฉันป้อนครัว สามารถเห็นแสงจันทร์ที่ส่องแสงผ่านการ windows ที่หล่อสะท้อนบนผนังตรงข้าม วางแก้วและแผ่น บนผิวหน้า และทิ้งคราบ โดยชาเย็น อ่างล้างจานและก๊อกทำจาก ทองเหลือง การกัดเซาะ และชั้นในสิ่งสกปรก การรั่วน้ำไหลเข้าอ่างยัง และทุก ครั้งที่หยดน้ำที่ตกผ่านรอบบ้านเป็นเสียงก้อง แม้ว่า สัญลักษณ์ได้ถูกซึ่งได้ถูกทุบด้วยกัน ผมรู้สึกถึงทั้งนี้ จากส้มควรดำกระเบื้องชั้นแม้ฉันได้สวมใส่ รองเท้าที่มันรู้สึกเหมือนกับว่ามันมีแช่แข็งมากกว่า ย้ายบนห้องรับประทานอาหาร - ตารางขนาดใหญ่ทำจากโอ๊คและเก้าอี้ 6 กรอกข้อมูลห้องพัก ตารางที่มีการวาง จานและช้อนส้อมวาง มีสมบูรณ์ และไม่ได้ใช้เช่นวันที่ลืม แขวนอยู่เหนือตาราง โคมระย้าสวยงามแบบ twinkling ในแสงจันทร์ ผนังฉาบ กับพื้นครีมดัดผมในที่มุม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลักประตูหนักเปิดสัมผัสจากเหล็กแท่ง , เย็นเหมือน
น้ำแข็ง ยึดขึ้นมือของฉันโดยสิ้นเชิง ถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึก
unevenness ของเก่า cobbled เส้นทางใต้ผมก็เนียน
ตรงกันข้ามกับกระทืบของซากใบไม้แปลกที่ฉันเหยียบ
แบกขึ้นแบกบนเส้นทางหญ้าตลอดกาลในขอบฟ้า
สีเทาสีทึบ เช่น ถ้าหายจะอยู่และหยุด
การเติบโตทั้งหมด

หนึ่งเหงาต้นโอ๊กยืนอยู่ข้างบ้านโอนเอนในลมและตามลม swept โดย
ต้นไม้กระซิบกับอากาศและสภาพแวดล้อม
พระจันทร์ส่องแสงสีขาวสว่างในท้องฟ้าไม่มีเมฆ มันเป็นเพียง
แหล่งของแสงที่อาจจะเห็นสำหรับไมล์ นกฮูกเป็นครั้งคราว
หวั่นไหว โดยค่าใช้จ่ายของพวกเขาผ่านเงาหญ้า
อากาศหนาวและชา และทุกลมหายใจฉันวาดหมอกหนาวเย็น
ออกตาม

เพราะบ้านใกล้เข้ามา ทุกอย่างรอบๆตัวฉัน กลายเป็นเงียบและเพิ่มเติม
ห่างไกล ต้นไม้พึมพำไม่สามารถได้ยินอีกแล้ว และเย็น
ประตูรั้วเหล็กอยู่ไกลกลับระยะทาง นกฮูกไม่สามารถได้ยิน
อีกต่อไป และไม่มีใบไม้บนพื้นดินแค่อายุ
ขั้นตอนคอนกรีตและประตูที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน

จากภายนอกบ้าน รูปร่างผอมสูง ทำมาจากหินขนาดใหญ่สีเทาเข้ม
ที่ขรุขระ ความรู้สึกทั้งหมดนี้ที่อยู่ด้วยกันโดย
บี้ ซีเมนต์ ไม้เลื้อยพืชโตบ้านม้วนรอบ
drainpipes โลภสำหรับแสงแดดน้อยถึงสถานที่รกร้าง
นี้หน้าต่างที่เขย่าอย่างแรงจากหอนลมราวกับว่า
พวกเขาเกือบจะหลุดออกจากกรอบที่ทำจากไม้ที่ถูกกินไปโดย
เน่าหนอนไม้ เป็นไม้กระถางน้อยนอนลงข้างๆ
ประตู เมื่อมีการนำเสนอเรียบร้อยตอนนี้เหี่ยวและสีน้ำตาล
ตายเกือบแน่นอน ประตูถูกแง้มไว้บางทีหลาย
ปี หรือบางทีอาจจะมีใครอยู่ในนั้นก่อนแล้ว

ห้องโถงทึบ และได้กลิ่นฝุ่นผสมกับวัยชรา ภาพวาด
วางสายของสิ่งที่ดูเหมือนจะ loops.management รวย ที่สำคัญตา
ตามฉันทุกฝีก้าว ด้านซ้าย เป็นบันไดไม้เก่านำ
ขึ้นไปชั้นสอง แต่ละก้าวดูละเอียดอ่อนและสวมใส่ที่
ถ้าคุณไปเดินขึ้นเขา คุณจะก้าวผ่านมันไปได้
ตรงไปข้างหน้าทำให้อีกสองห้องซึ่งดูเหมือนจะเป็นครัว
จากทั้งหมดถ้วยและจานซ้ายออก ห้องทานอาหาร และขวา
ฉันมีพื้นที่เลานจ์ ห้องมีตู้หนังสือขนาดใหญ่บนผนังแต่ละ
ซ้อนหนาข้อมูลหนังสือ Caped ในฝุ่น ไม่มีโทรทัศน์
แค่โซฟา เก้าอี้สองตัว และมีเตาผิง หนา กลิ่นของถ่าน
จากเมื่อการเผาไหม้เตาผิงกระจายทั่วห้องเลย
.ขึ้นในภายใน เก้าอี้และโซฟาที่ทำจากหนังสีดำ
เมื่อนุ่มและสบายแล้วบางและหลุดหายไปจากทั้งหมดใช้ ภายใต้
เก้าอี้หน้าเตาผิง วางพรมสีแดงและสีเทาเปื้อนฝุ่น
จากถ่านและเศษที่ด้านข้างจากหนูอยู่
ในด้านล่างของโซฟา

ผมเข้ามาในครัว ผมได้เห็นแสงจันทร์ส่องผ่าน
หน้าต่างหล่อสะท้อนบนผนังตรงข้าม แก้วและจานวาง
บนพื้นผิวที่เย็นและคราบชา อ่างล้างจานและก๊อกทำจาก
ทองเหลือง กัดเซาะชั้นดิน น้ำยังไหลลงอ่าง
และเวลาที่หยดน้ำตกลงมาสะท้อนผ่านรอบบ้าน
ถึงแม้ว่าสัญลักษณ์ถูกทำลายด้วยกัน ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นชา
จากส้มขึ้นราดำพื้นกระเบื้องถึงจะใส่
รองเท้า มันรู้สึกเหมือนว่ามันมีแช่แข็งมา

ผมย้ายไปห้องอาหาร - โต๊ะตัวใหญ่ที่ทำจากไม้โอ๊คและหกเก้าอี้
เต็มห้อง โต๊ะถูกวางจานและช้อนส้อมวาง
นั้นแตะต้องและไม่ได้ใช้เหมือนลืมวัน เหนือโต๊ะแขวน
แววสวยโคมระย้าในแสงจันทร์ผนังฉาบ
ครีมวอลล์เปเปอร์ม้วนในที่มุม