On Christmas Eve 1971,German teenag

On Christmas Eve 1971,German teenager Juliane Koepcke was sitting next to her mother on a plane. Juliane had just graduated from high school in Lima,Peru,and was on her way to Pucallpa in the Amazon region of Peru,where she and her mother would meet up with her father,biologist Hans Koepcke. But the plane never made it. It was struck by lightning, and when the 17-year-old girl looked out the window,she saw the right wing on tire. The last thing Juliane remembered was feeling herself whirling in her seat in midair and then landing in soft vegetation. She ended up on the ground two miles from the crash.

Juliane lost consciousness,and she came to several hours latter,still strapped in her seat. Miraculously,she had survived,but she had fractured her collarbone,gashed her right are,and lost vision in one eye.And her ordeal was just beginning. She set out to find the plane and her mother,but all she found were some empty seats.And then suddenly she saw the bodies of three young women still in their seats. Of the 92 people on board the plane, Juliane was the lone survivor. Juliane then wandered away from the crash,wearing torn clothes and only one sandal to try to find help.

Juliane had been raised by her parents on an ecological site in the jungle,and s he had had survival training.Although in shock,she remembered her father’s advice about surviving in the jungle:she had to locate flowing water and follow it downstream until the water turned onto a navigable river. Once on the river,she might come across natives or others who could help her. As she waded through jungle water,she fought off swarms of insects and leeches,not even caring when crocodiles dived in her path. She used a walking stick to make her way,prodding shapes in the water to protect herself from lethal sting rays.

Despite her broken collarbone and other injuries,Juliane hacked her way through the rainforest.She frequently heard planes overhead,but she had no way to signal them. She drank water,but she was too stunned to eat anything at all. On the tenth day,she stumbled onto a canoe and hut,where she was found hours later by some Peruvian lumbermen.They tried to treat her injuries.One of them used salt and kerosene to clean out the insects that were burued in her skin. Juliane remembers counting thirty-five worms that came out of her arms alone.The following day she was taken on a seven-hour journey by canoe down the river to the town of Tournavista,where a local pilot flew her to her father,

in Pucallpa.

Julian recovered and went back to Germany,where she became a zoologist. In 1998 she came back to Peru as consultant to Werner Herzog’s documentary about her ordeal,which was called Wings of Hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันคริสต์มาสอีฟปี 1971 เยอรมัน koepcke Juliane วัยรุ่นนั่งอยู่ติดกับแม่ของเธออยู่บนเครื่องบิน Juliane เพิ่งจบจากโรงเรียนมัธยมในลิมา, เปรูและเป็นในทางของเธอที่จะ Pucallpa ในภูมิภาคอเมซอนของเปรูที่เธอและแม่ของเธอจะได้พบกับพ่อของนักชีววิทยา hans koepcke เธอ แต่เครื่องบินไม่เคยทำให้มัน มันถูกฟ้าผ่าและเมื่อสาว 17 ปีมองออกไปนอกหน้าต่างเธอเห็นปีกขวาบนยาง Juliane สิ่งสุดท้ายที่จำได้รู้สึกว่าตัวเองขว้างในที่นั่งของเธออยู่กลางอากาศแล้วเชื่อมโยงไปถึงในพืชผักที่อ่อนนุ่ม เธอจบลงด้วยการอยู่บนพื้นดินสองไมล์จากความผิดพลาด.

Juliane หมดสติและเธอมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงหลังยังคงติดอยู่ในที่นั่งของเธอ อย่างน่าอัศจรรย์เธอได้รอดแต่เธอก็หักกระดูกไหปลาร้าของเธอแผลขวาของเธอจะได้รับและสูญเสียการมองเห็นในที่เดียว eye.and เจ็บปวดของเธอเป็นเพียงการเริ่มต้น เธอออกไปหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทุกอย่างที่เธอพบว่ามีบาง seats.and ว่างเปล่าแล้วก็เธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา ของ 92 คนบนเรือเครื่องบิน Juliane เป็นคนเดียวที่รอดชีวิต Juliane แล้วเดินออกไปจากการแข่งขันการสวมใส่เสื้อผ้าที่ขาดและมีเพียงหนึ่งในรองเท้าที่จะพยายามที่จะค้นหาความช่วยเหลือ.

Juliane ได้รับการเลี้ยงดูมาโดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ของระบบนิเวศในป่าและ s เขามี training.although อยู่รอดในช็อตที่เธอจำได้ว่าคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการมีชีวิตอยู่ใน ป่า: เธอมีที่จะหาน้ำไหลและทำตามมันล่องจนน้ำหันไปยังแม่น้ำนำร่อง ครั้งเดียวในแม่น้ำเธออาจจะเจอชาวบ้านหรือคนอื่น ๆ ที่จะช่วยให้เธอ ขณะที่เธอลุยผ่านน้ำป่าที่เธอต่อสู้กับฝูงแมลงและปลิงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้พุ่งในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อหลีกทางให้เธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยตาย.

แม้จะมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอและการบาดเจ็บอื่น ๆJuliane hacked ทางของเธอผ่านทางเครื่องบิน rainforest.she ได้ยินบ่อยค่าใช้จ่าย แต่เธอก็มีวิธีที่จะส่งสัญญาณพวกเขาไม่ เธอดื่มน้ำ แต่เธอก็ตะลึงเกินไปที่จะกินอะไรเลย ในวันที่สิบที่เธอสะดุดลงบนเรือแคนูและกระท่อมที่เธอพบชั่วโมงต่อมาโดยบาง lumbermen.they เปรูพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอหนึ่งของพวกเขาที่ใช้เก​​ลือและน้ำมันก๊าดเพื่อทำความสะอาดออกจากแมลงที่ถูก burued ในผิวของเธอ Juliane จำนับสามสิบห้าเวิร์มที่ออกจากอ้อมแขนของเธอมา alone.the ต่อไปนี้วันที่เธอได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับการเดินทางที่เจ็ดชั่วโมงโดยพายเรือแคนูลงแม่น้ำไปยังเมืองของ tournavista ที่นักบินบินในประเทศของเธอกับพ่อของเธอ,

ใน Pucallpa.

julian กู้คืนและเดินกลับไปที่ประเทศเยอรมนีที่เธอกลายเป็นนักธรรมชาตินิยม ในปี 1998 เธอกลับไปเปรูมาเป็นที่ปรึกษาให้กับสารคดี Herzog เวอร์เนอร์เกี่ยวกับความเจ็บปวดที่ถูกเรียกว่าปีกของความหวังของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 1971 วันคริสมาสต์ วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke ถูกจัดนั่งถัดจากแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane ได้เพียงศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา เปรู และถูกเธอไป Pucallpa ในภูมิภาค Amazon ของเปรู ที่เธอและแม่ของเธอจะพบปะกับพ่อของเธอ นักชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบินไม่เคยทำ หลงฟ้าผ่า และเมื่ออายุ 17 ปีสาวมองออกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนยาง สิ่งสุดท้ายที่ Juliane จำได้รู้สึกตัวเอง whirling นั่งกลางเวหา และเชื่อมโยงไปถึงพืชพรรณไม้อ่อนแล้ว เธอสิ้นสุดขึ้นบนพื้นดินสองไมล์จากชน

Juliane สูญเสียสติ และเธอมาหลายชั่วโมงหลัง strapped ยัง นั่ง อัศจรรย์ เธอผมรอดชีวิตแต่เธอมี fractured collarbone เธอ gashed ของเธออยู่ด้านขวา และสูญเสียวิสัยทัศน์ในตาและการทรมานเธอถูกเริ่มต้นเพียง เธอจะออกค้นหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอพบได้บางที่นั่งว่างแล้ว ทันใดนั้นเธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังอยู่ในที่นั่งของพวกเขา คนบนเครื่องบินที่ 92, Juliane มีผู้รอดชีวิตคนเดียว จากนั้น ได้เดินไปมาจากความผิดพลาด Julianeใส่ฉีกเสื้อผ้าและรองเท้าแตะเดียวเพื่อพยายามค้นหาวิธีใช้

Juliane ได้ถูกยก โดยพ่อแม่บนไซต์ที่มีระบบนิเวศในป่า และ s ที่เขาเคยมีการฝึกอบรมอยู่รอดแม้ว่าในช็อต เธอจดจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการรอดใน ป่า: เธอมี การค้นหาน้ำไหลตามน้ำจนกระทั่งน้ำเปิดไปยังแม่น้ำ navigable ครั้งเดียวในแม่น้ำเธออาจเจอชาวพื้นเมืองหรืออื่น ๆ ที่สามารถช่วยเธอ เป็นเธอฝ่าน้ำป่า เธอสู้ปิด swarms leeches และแมลงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้ดำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เพื่อทำให้ทางของเธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยยุทธภัณฑ์

แม้ collarbone เธอเสียและการบาดเจ็บอื่น ๆJuliane hacked ทางของเธอผ่านป่าเธอมักจะได้ยินเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอมีวิธีการส่งสัญญาณให้ เธอดื่มน้ำ แต่เธอตกตะลึงไปกินอะไรที่มากเกินไป ในวันสิบ เธอ stumbled เรือแคนูและฮัท ที่เธอพบชั่วโมงในภายหลัง โดยบางคนตัดไม้ชาวเปรูพวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอหนึ่งในพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเหมือนแมลงที่ถูก burued ในผิวของเธอ Juliane จดจำนับหนอนสามสิบห้าที่ออกมาจากแขนของเธอคนเดียววันต่อไปที่เธอถูกนำเดินทางเจ็ดชั่วโมง โดยเรือแจวลงแม่น้ำไปยังเมือง Tournavista เฉพาะนำร่องบินเธอกับพ่อของเธอ,

ใน Pucallpa

จูกู้ และกลับไปประเทศเยอรมันที่เธอกลายเป็นที่ธรณีวิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาประเทศเปรูเป็นที่ปรึกษา Werner Herzog สารคดีเกี่ยวกับการทรมานเธอ ซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บนก่อนวันคริสต์มาสปี 1971 juliane koepcke วัยรุ่นชาวเยอรมันกำลังนั่งอยู่ถัดไปให้แม่ของเธอบนเครื่องบิน juliane เพิ่งสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในกรุงลิมาประเทศเปรูและจะเดินทางไป pucallpa ในพื้นที่แม่น้ำอเมซอนเปรูที่เธอและแม่ของเธอจะไปพบกับพ่อของเธอฮันส์ koepcke นักชีววิทยา แต่เครื่องบินที่ไม่เคยทำให้ มันคงถูกฟ้าผ่าและเมื่อเด็ก 17 ปีที่มองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นปีกขวาในยาง สิ่งสุดท้ายที่ juliane จำได้ว่าเป็นความรู้สึกตัวเองฝูงหนึ่งในที่นั่งของเธอในเวหาและจากนั้นจึงลงสู่พื้นดินในพันธุ์ไม้แบบไม่มีแอลกอฮอล์ เธอจบขึ้นอยู่บนดินสองไมล์จากพื้นรองเท้ากันกระแทกที่.

juliane หมดสติไปและเธอมาหลายชั่วโมงหลังยังคงพาดอยู่ในที่นั่งของเธอ พวกเธอมีชีวิตรอดแต่เธอก็แตกกระดูกไหปลาร้าด้านขวาของเธอเธอ gashed มีวิสัยทัศน์และหายไปในสายตา.และต้องประสบปัญหาของเธอเป็นเพียงการเริ่มต้น เธอตั้งค่าออกมาให้ได้พบกับเครื่องบินและแม่ของเธอแต่ทั้งหมดก็พบว่ามีที่นั่งว่างได้บางส่วน.และแล้วทันใดนั้นเธอก็เห็นร่างของผู้หญิงสามคนยังหนุ่มอยู่แต่ในที่นั่งของพวกเขา ใน 92 คนที่อยู่บนบอร์ดเครื่องบิน juliane เป็นคนรอดตายอยู่เพียงลำพัง juliane แล้วเดินจากไปจากพื้นรองเท้ากันกระแทกที่สวมใส่เสื้อผ้าฉีกขาดและเป็นโรงแรมเพียงแห่งเดียวไม้จันทน์เพื่อลองค้นหาความช่วยเหลือ.

juliane ได้ถูกยกขึ้นมาโดยพ่อแม่ของเธอในเว็บไซต์ทางด้านระบบนิเวศน์ที่อยู่ใน S และป่าทึบที่เขาได้มีการฝึกอบรมการอยู่รอดแม้ว่าในการกระแทกเธอก็ยังจำได้จากคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับส่วนประกอบ Ancient Wonders ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในป่าทึบที่:เธอต้องค้นหาน้ำไหลและติดตามไปตามกระแสน้ำจนกว่าน้ำจะหันไปลงสู่แม่น้ำ(น่านน้ำ)ที่ เมื่ออยู่บนแม่น้ำเธออาจจะมาทางฝั่งด้านตรงข้ามคนพื้นเมืองหรือผู้อื่นที่ไม่สามารถช่วยให้เธอ เมื่อเธอขึ้นผ่านน้ำป่าเธอต่อสู้กับฝูงทากเกาะตามต้นไม้และแมลงไม่ได้แม้จะเต็มไปด้วยความเอาใจใส่เมื่อจระเข้โดดลงในพาธของเธอ เธอใช้ Memory Stick ที่เดินไปถึงยังจะทำให้รูปร่างค่อยๆแหย่ทางของเธอในน้ำที่จะทำหน้าที่ปกป้องตัวเองจากปลากระเบนมีพิษยิงประตู.

แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บกระดูกไหปลาร้าหักและเธอjuliane แฮ็คเธอผ่านป่าฝนได้.เธอที่ได้ยินเสียงเครื่องบินเหนือศีรษะแต่เธอก็ไม่มีทางที่จะให้สัญญาณ เธอดื่มน้ำแต่เธอก็งงมากเกินไปจะกินอะไรที่ทั้งหมด วันที่สิบที่เธอสะดุดลงบนกระท่อมและเรือแคนูที่ที่เธอพบชั่วโมงใน ภายหลัง โดย lumbermen แบบเปรูบางส่วน.ก็พยายามที่จะให้ความสุขกับอาการบาดเจ็บของเธอหนึ่งในนั้นใช้น้ำมันก๊าดและเกลือในการทำความสะอาดออกจากแมลงที่เป็น burued ในผิวหนังของเธอ juliane จะจดจำการนับอายุสามสิบห้าเวิร์มที่ออกมาจากอ้อมแขนของเธอคนเดียว.วันต่อไปนี้เธอได้ถูกนำตัวไปที่การเดินทาง 7 ชั่วโมงโดยเรือลงสู่แม่น้ำเพื่อไปยังเมืองของ tournavista สถานที่ซึ่งนำร่องในท้องถิ่นที่บินของเธอกับพ่อของเธอ

ใน pucallpa .

Julian ' s หายเป็นปกติและกลับไปเยอรมนีสถานที่ซึ่งเธอกลายเป็นนักสัตววิทยาอยู่ ในปี 1998 เธอกลับมายังเปรูเป็นที่ปรึกษาในการรายการสารคดีของแวร์เนอร์เช่นเกี่ยวกับการที่เธอได้รับการเรียกว่าปีกของความหวัง