The poet starts the praise of his d

The poet starts the praise of his dear friend without ostentation, but he slowly builds the image of his friend into that of a perfect being. His friend is first compared to summer in the octave, but, at the start of the third quatrain (9), he is summer, and thus, he has metamorphosed into the standard by which true beauty can and should be judged. The poet's only answer to such profound joy and beauty is to ensure that his friend be forever in human memory, saved from the oblivion that accompanies death. He achieves this through his verse, believing that, as history writes itself, his friend will become one with time. The final couplet reaffirms the poet's hope that as long as there is breath in mankind, his poetry too will live on, and ensure the immortality of his muse.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กวีเริ่มสรรเสริญของเพื่อนรักของเขาโดย ostentation แต่เขาสร้างภาพของเพื่อนของเขาเป็นที่สมบูรณ์แบบที่ช้า เพื่อนของเขาเป็นครั้งแรกเมื่อเทียบกับฤดูร้อนในอ็อกเทฟ แต่ ที่เริ่มต้นของ quatrain ที่สาม (9), เขาคือฤดูร้อน และดังนั้น เขาได้ metamorphosed เป็นมาตรฐานที่สามารถ และควรจะตัดสินความงามแท้จริง ของกวีเท่านั้นตอบเช่นความสุขที่ลึกซึ้ง และมีความสวยงามเพื่อ ให้แน่ใจว่า เพื่อนของเขาอยู่ตลอดไปในหน่วยความจำมนุษย์ บันทึกจากการให้อภัยที่มาพร้อมกับความตาย เขาได้รับนี้ผ่านเขาสด เชื่อว่า เป็นประวัติเขียนเอง เพื่อนของเขาจะมีเวลา Couplet สุดท้าย reaffirms ความหวังของกวีว่า ตราบใดที่มีลมหายใจในมนุษย์ บทกวีของเขาเกินไปจะอยู่บน และให้ความเป็นอมตะของมิวส์ของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กวีเริ่มสรรเสริญเพื่อนรักของเขาโดยไม่โอ้อวด แต่เขาค่อย ๆ สร้างภาพของเพื่อนของเขาเข้าไปในที่ของความเป็นอยู่ที่สมบูรณ์แบบ เพื่อนของเขาเป็นครั้งแรกที่จะเทียบในช่วงฤดู​​ร้อนคู่ แต่ในช่วงเริ่มต้นของสามบรรทัดนี้ (9) เขาเป็นฤดูร้อนและทำให้เขาได้ metamorphosed ในมาตรฐานโดยที่ความงามที่แท้จริงสามารถและควรจะได้รับการตัดสิน คำตอบเดียวของกวีเพื่อความสุขที่ลึกซึ้งและความงามดังกล่าวคือเพื่อให้แน่ใจว่าเพื่อนของเขาจะเป็นตลอดไปในความทรงจำของมนุษย์บันทึกไว้จากการให้อภัยที่มาพร้อมกับความตาย เขาประสบความสำเร็จนี้ผ่านบทกวีของเขาเชื่อว่าเป็นประวัติศาสตร์เขียนเองเพื่อนของเขาจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเวลา คู่สุดท้ายหวังยืนยันกวีว่าตราบใดที่มีลมหายใจในมนุษย์บทกวีของเขาก็จะมีชีวิตอยู่และให้แน่ใจว่าเป็นอมตะของเขารำพึง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กวีเริ่มสรรเสริญเพื่อนรักของเขาโดยไม่โอ้อวด แต่เขาก็ค่อยๆ สร้างรูปของเพื่อนของเขาเข้าไปในที่ของสิ่งมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ เพื่อนของเขาเป็นครั้งแรกเมื่อเทียบกับฤดูร้อนในเสียง แต่เมื่อเริ่มต้นของเหลอหลาที่สาม ( 9 ) เขาเป็นฤดูร้อน และดังนั้น จึงลงเกาะที่เป็นมาตรฐานความงามที่แท้จริงสามารถและควรจะตัดสินของกวีแต่ตอบลึกซึ้งเช่นความสุขและความงามเพื่อให้แน่ใจว่าเพื่อนของเขาอยู่ตลอดไปในหน่วยความจำของมนุษย์ , บันทึกจากการให้อภัยที่มาพร้อมกับความตาย เขาบรรลุนี้ผ่านกลอนของเขา เชื่อว่าเป็นประวัติศาสตร์เขียนเอง เพื่อนเขาจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเวลา การโคลงสุดท้ายยืนยันหวังว่ากวีว่าตราบใดที่ยังมีลมหายใจในมนุษยชาติ บทกวีของเขาก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไปและมั่นใจในความเป็นอมตะของนางในฝันของเขา