กลองแอว เป็นกลองพื้นบ้านมีในภาคเหนื

กลองแอว เป็นกลองพื้นบ้านมีในภาคเหนือ มีลักษณะคล้ายกับกลองยาว แต่ใหญ่และยาวกว่ามาก ตัวกลองทำด้วยไม้เนื้อแข็ง เป็นกลองขึงด้วยหนังหน้าเดียว มีหนังเส้นใหญ่ดึงหน้ากลองไว้โดยรอบยาวตลอดไหล่กลอง เอวคอด ตอนท้ายเรียวและบานปลายคล้ายรูปกรวย ช่วงท้ายของกลองกลึงควั่นเป็นปล้องๆ มีหลายขนาด โดยมีหน้ากลองกว้างประมาณ 35-40 ซม. ความยาวของไหล่กลองประมาณ 75-80 ซม. และความยาวช่วงท้ายประมาณ 95-100 ซม.
กลองแอว เป็นชื่อเรียกที่มีความหมายถึง ลักษณะรูปร่างของหุ่นกลองที่คล้ายกับ "สะเอว"นอกจากนั้นยังอื่นมีชื่อเรียกขานแตกต่างกันไปในแต่ละท้องถิ่น บ้างก็เรียกตามรูปร่างลักษณะที่เห็น หรือเรียกตามเสียงที่ได้ยิน บ้างก็เรียกตามตำนานที่เล่าขานสืบต่อกันมา เช่น กลองเปิ้งมง, กลองต๊กเส้ง และกลองอืด เป็นต้น
ก่อนการตีจะต้องถ่วงหน้ากลองด้วยวัสดุเหนียวๆ ที่เรียกว่า จ่ากลอง ทำมาจากข้าวเหนียวนึ่งบดผสมกับขี้เถ้า แล้วแต่สูตรของแต่ละคน หรือใช้กล้วยตากอบน้ำผึ้งบด ติดไว้บริเวณหน้ากลองเพื่อเพิ่มความดังกังวาน
กลองแอวสามารถแบ่งได้เป็น 3 ประเภท ตามขนาดและเสียง คือ กลองแอวเสียงใหญ่ เสียงกลาง และเสียงเล็ก ซึ่งแต่ละประเภทจะมีขนาดของตัวกลองที่แตกต่างกันไปตามลำดับ
โดยปกติกลองแอวที่ใช้ในภาคเหนือ จะบรรเลงร่วมกับเครื่องดนตรีชนิดอื่นๆ คือ ตะโล้ดโป๊ด สว่า (ฉาบใหญ่) ฆ้องอุ้ย ฆ้องโหย้ง โดยตีเป็นเครื่องประกอบจังหวะบรรเลงร่วมกันไปตลอดรวมเรียกว่า วงกลองตึ่งโนง และในบางโอกาสมักนิยมใช้เครื่องเป่าที่มีเสียงดังประกอบด้วย คือ แน ซึ่งมี 2 เลา ได้แก่ แนน้อย และแนหลวง หรืออาจจะมีการเพิ่มจำนวนเครื่องประกอบจังหวะไปตามความนิยมของท้องถิ่นนั้นๆ
แต่เดิมกลองแอวเป็นกลองที่อยู่ประจำตามวัดเกือบทุกอารามในจังหวัดทางภาคเหนือ ใช้ตีเป็นสัญญาณประจำวัด เช่น ตีเป็นกลองเพล ตีเป็นสัญญาณชุมนุมสงฆ์ในพิธีสังฆกรรม หรือรวมกระทำกิจวัตรอื่นๆ และใช้ร่วมในงานบุญต่างๆ เช่น แห่นำขบวนครัวตาน หรือเมื่อมีงานฉลองศาสนสถานของวัดที่เรียกว่า ปอยหลวง งานบวชเณรที่เรียกว่า ปอยลูกแก้ว ซึ่งถือเป็นงานที่สำคัญมาก
นอกจากนี้ยังมีการนำมาประกวดแข่งขันประชันเสียงกัน ซึ่งจะจัดในระหว่างเดือน 3 เดือน 4 ซึ่งตรงกับเดือนอ้ายเดือนยี่ในภาคกลาง หรือใช้แห่ประกอบการฟ้อน เช่น ฟ้อนเล็บ ฟ้อนเทียน ในปัจจุบันนิยมนำมาแห่ในขบวนสำคัญต่างๆ โดยทั่วไป รวมถึงการแสดงบนเวทีให้นักท่องเที่ยวต่างถิ่นได้ชมอีกด้วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลองแอวเป็นกลองพื้นบ้านมีในภาคเหนือมีลักษณะคล้ายกับกลองยาว แต่ใหญ่และยาวกว่ามากตัวกลองทำด้วยไม้เนื้อแข็งเป็นกลองขึงด้วยหนังหน้าเดียว เอวคอด มีหลายขนาดโดยมีหน้ากลองกว้างประมาณ 35-40 ซม ความยาวของไหล่กลองประมาณ 75-80 ซม และความยาวช่วงท้ายประมาณ 95-100 ซม.
กลองแอวเป็นชื่อเรียกที่มีความหมายถึง หรือเรียกตามเสียงที่ได้ยิน เช่นกลองเปิ้งมง, กลองต๊กเส้งและกลองอืด
ที่เรียกว่าจ่ากลอง แล้วแต่สูตรของแต่ละคนหรือใช้กล้วยตากอบน้ำผึ้งบด
3 ประเภทตามขนาดและเสียงคือกลองแอวเสียงใหญ่เสียงกลางและเสียงเล็ก
คือตะโล้ดโป๊ดสว่า (ฉาบใหญ่) ฆ้องอุ้ยฆ้องโหย้ง วงกลองตึ่งโนง คือแนซึ่งมี 2 เลา ได้แก่ แนน้อยและแนหลวง
ใช้ตีเป็นสัญญาณประจำวัดเช่นตีเป็นกลองเพล หรือรวมกระทำกิจวัตรอื่น ๆ และใช้ร่วมในงานบุญต่างๆเช่นแห่นำขบวนครัวตาน ปอยหลวงงานบวชเณรที่เรียกว่าปอยลูกแก้ว
ซึ่งจะจัดในระหว่างเดือน 3 เดือน 4 หรือใช้แห่ประกอบการฟ้อนเช่นฟ้อนเล็บฟ้อนเทียน โดยทั่วไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กลองแอวเป็นกลองพื้นบ้านมีในภาคเหนือมีลักษณะคล้ายกับกลองยาวแต่ใหญ่และยาวกว่ามากตัวกลองทำด้วยไม้เนื้อแข็งเป็นกลองขึงด้วยหนังหน้าเดียวมีหนังเส้นใหญ่ดึงหน้ากลองไว้โดยรอบยาวตลอดไหล่กลองเอวคอดช่วงท้ายของกลองกลึงควั่นเป็นปล้องๆมีหลายขนาดโดยมีหน้ากลองกว้างประมาณ 35-40 ซม .ความยาวของไหล่กลองประมาณ 75-80 ซม . และความยาวช่วงท้ายประมาณ 95-100 ซม .
กลองแอวเป็นชื่อเรียกที่มีความหมายถึงลักษณะรูปร่างของหุ่นกลองที่คล้ายกับ " สะเอว " นอกจากนั้นยังอื่นมีชื่อเรียกขานแตกต่างกันไปในแต่ละท้องถิ่นบ้างก็เรียกตามรูปร่างลักษณะที่เห็นหรือเรียกตามเสียงที่ได้ยินกลองเปิ้งมงเช่น ,กลองต๊กเส้งและกลองอืดเป็นต้น
ก่อนการตีจะต้องถ่วงหน้ากลองด้วยวัสดุเหนียวๆที่เรียกว่าจ่ากลองทำมาจากข้าวเหนียวนึ่งบดผสมกับขี้เถ้าแล้วแต่สูตรของแต่ละคนหรือใช้กล้วยตากอบน้ำผึ้งบดติดไว้บริเวณหน้ากลองเพื่อเพิ่มความดังกังวาน
กลองแอวสามารถแบ่งได้เป็น 3 ประเภทตามขนาดและเสียงความกลองแอวเสียงใหญ่เสียงกลางและเสียงเล็กซึ่งแต่ละประเภทจะมีขนาดของตัวกลองที่แตกต่างกันไปตามลำดับ
โดยปกติกลองแอวที่ใช้ในภาคเหนือจะบรรเลงร่วมกับเครื่องดนตรีชนิดอื่นๆความตะโล้ดโป๊ดสว่า ( ฉาบใหญ่ ) ฆ้องอุ้ยฆ้องโหย้งโดยตีเป็นเครื่องประกอบจังหวะบรรเลงร่วมกันไปตลอดรวมเรียกว่าวงกลองตึ่งโนงความแนซึ่งมี 2 เลาได้แก่แนน้อยและแนหลวงหรืออาจจะมีการเพิ่มจำนวนเครื่องประกอบจังหวะไปตามความนิยมของท้องถิ่นนั้นๆ
แต่เดิมกลองแอวเป็นกลองที่อยู่ประจำตามวัดเกือบทุกอารามในจังหวัดทางภาคเหนือใช้ตีเป็นสัญญาณประจำวัดเช่นตีเป็นกลองเพลตีเป็นสัญญาณชุมนุมสงฆ์ในพิธีสังฆกรรมหรือรวมกระทำกิจวัตรอื่นๆเช่นแห่นำขบวนครัวตานหรือเมื่อมีงานฉลองศาสนสถานของวัดที่เรียกว่าปอยหลวงงานบวชเณรที่เรียกว่าปอยลูกแก้วซึ่งถือเป็นงานที่สำคัญมาก
นอกจากนี้ยังมีการนำมาประกวดแข่งขันประชันเสียงกันซึ่งจะจัดในระหว่างเดือน 3 เดือน 4 ซึ่งตรงกับเดือนอ้ายเดือนยี่ในภาคกลางหรือใช้แห่ประกอบการฟ้อนเช่นฟ้อนเล็บฟ้อนเทียนโดยทั่วไปรวมถึงการแสดงบนเวทีให้นักท่องเที่ยวต่างถิ่นได้ชมอีกด้วย