Thailand was the only nation in Sou

Thailand was the only nation in Southeast Asia to avoid colonization and the people were fiercely independent as their beloved monarchy protected them for over 800 years. Support for the farming community was rooted in the Thai traditional way of life. Many Thai and foreign tourists traveled to visit the rural areas and experience the village lifestyle, if only for the weekend. The tourism to and movie site selection of rural areas had grown into a major industry for Thailand.
After World War II, Thailand was ordered to export 1.5 million tons of rice to Western countries free of charge as a consequence for allying with Japan and declaring war against the West. Thus, the tradition of exporting rice began.
Previous to the policy that was implemented at the end of 2011, under policy introduced by the government in 2006, farmers selling rice to the government received a price that was lower than the world market price. The goal of this policy was to encourage more exports and also improve farmers’ “well-being” with a guaranteed buyer.
Between October 2007 and September 2008, the world price of rice shot up 198%. The sudden shock in price was attributed to sluggish production output and rising oil prices that had caused chemical fertilizer prices to increase sharply. The price for rice began to rise and spiraled upwards once the governments of the largest rice producing countries ordered supply of their domestic rice be kept for local consumption and not be exported aboard. This was done in an effort to keep the price of rice affordable for their own citizens. Thailand’s government, however, did not restrict the exports of rice. With the skyrocketing world price, many Thai farmers hoarded the rice so that they could sell later at a higher price. The government also initiated a rice paddy pledging program that would give loans to farms that wanted to delay the sale of their crop on a forward contract. The objective of this policy was to support the price and increase farm incomes. Because the farmers were allowed to export rice out of the country at the high world market prices, supply of domestically produced rice increased and the farmers were able to take the higher profits and increase their production capacity for future seasons as well as improve their infrastructure. In contrast, countries that had export quotas reduced profits and production capabilities of their farmers.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แห่งประเทศไทยเป็นประเทศเดียวในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เพื่อหลีกเลี่ยงการล่าอาณานิคม และคนเป็นอิสระอย่างรุนแรงป้องกันสถาบันพระมหากษัตริย์อันเป็นที่รักของพวกเขาพวกเขา 800 ปี สนับสนุนชุมชนเกษตรกรรมทอ่ะในวิถีชีวิตแบบไทย นักท่องเที่ยวไทย และต่างประเทศจำนวนมากเดินทางไปเยี่ยมชมชนบท และสัมผัสวิถีชีวิตหมู่บ้าน ถ้าเพียงแต่สำหรับสุดสัปดาห์นี้ ท่องเที่ยวและเลือกไซต์ภาพยนตร์ของชนบทได้เติบโตขึ้นเป็นอุตสาหกรรมสำคัญสำหรับประเทศไทยหลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง ประเทศไทยสั่งการส่งออกข้าวไปประเทศตะวันตกฟรี 1.5 ล้านตันเป็นผล allying กับญี่ปุ่น และประกาศสงครามกับตะวันตก ดังนั้น ประเพณีของการส่งออกข้าวเริ่มเกษตรกรขายข้าวให้รัฐบาลได้รับราคาที่ต่ำกว่าราคาตลาดโลกก่อนหน้านโยบายที่ถูกนำมาใช้ในตอนท้ายของ 2011 ภายใต้นโยบายที่นำมาใช้ โดยรัฐบาลในปี 2549 เป้าหมายของนโยบายนี้คือการ ส่งเสริมการส่งออกมากขึ้น และช่วยเกษตรกร "เป็นอยู่" กับผู้ซื้อรับประกันBetween October 2007 and September 2008, the world price of rice shot up 198%. The sudden shock in price was attributed to sluggish production output and rising oil prices that had caused chemical fertilizer prices to increase sharply. The price for rice began to rise and spiraled upwards once the governments of the largest rice producing countries ordered supply of their domestic rice be kept for local consumption and not be exported aboard. This was done in an effort to keep the price of rice affordable for their own citizens. Thailand’s government, however, did not restrict the exports of rice. With the skyrocketing world price, many Thai farmers hoarded the rice so that they could sell later at a higher price. The government also initiated a rice paddy pledging program that would give loans to farms that wanted to delay the sale of their crop on a forward contract. The objective of this policy was to support the price and increase farm incomes. Because the farmers were allowed to export rice out of the country at the high world market prices, supply of domestically produced rice increased and the farmers were able to take the higher profits and increase their production capacity for future seasons as well as improve their infrastructure. In contrast, countries that had export quotas reduced profits and production capabilities of their farmers.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเทศไทยเป็นประเทศเดียวในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่จะหลีกเลี่ยงการล่าอาณานิคมและคนที่เป็นอิสระอย่างรุนแรงเป็นสถาบันพระมหากษัตริย์อันเป็นที่รักของพวกเขาปกป้องพวกเขามานานกว่า 800 ปี การสนับสนุนสำหรับชุมชนเกษตรกรรมที่ถูกฝังรากอยู่ในวิถีชีวิตของคนไทย นักท่องเที่ยวชาวไทยและต่างชาติจำนวนมากเดินทางไปเยี่ยมชมพื้นที่ชนบทและสัมผัสวิถีชีวิตหมู่บ้านถ้าเพียงวันหยุดสุดสัปดาห์ การท่องเที่ยวและภาพยนตร์เลือกสถานที่ในพื้นที่ชนบทได้เติบโตขึ้นเป็นอุตสาหกรรมที่สำคัญของประเทศไทย.
หลังจากสงครามโลกครั้งที่สองในประเทศไทยได้รับคำสั่งให้ส่งออก 1.5 ล้านตันของข้าวในประเทศตะวันตกเสียค่าใช้จ่ายเป็นผลสำหรับ allying กับญี่ปุ่นและประกาศสงคราม กับเวสต์ ดังนั้นประเพณีของการส่งออกข้าวที่จะเริ่มต้น.
ก่อนหน้านี้นโยบายที่ถูกนำมาใช้ในตอนท้ายของปี 2011 ภายใต้นโยบายที่นำโดยรัฐบาลในปี 2006 เกษตรกรขายข้าวให้กับรัฐบาลที่ได้รับราคาที่ต่ำกว่าราคาในตลาดโลก เป้าหมายของนโยบายนี้ก็เพื่อส่งเสริมการส่งออกมากขึ้นและยังปรับปรุงเกษตรกร "ความเป็นอยู่" กับผู้ซื้อรับประกัน.
ระหว่างเดือนตุลาคมปี 2007 และเดือนกันยายน 2008 ราคาในตลาดโลกข้าวพุ่งสูงขึ้น 198% ช็อตอย่างฉับพลันในราคาที่ถูกนำมาประกอบกับกำลังการผลิตที่ชะลอตัวและเพิ่มขึ้นของราคาน้ำมันที่เกิดจากราคาปุ๋ยเคมีเพื่อเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ราคาข้าวเริ่มขึ้นและลุกลามขึ้นครั้งเดียวรัฐบาลของประเทศที่ใหญ่ที่สุดผลิตข้าวสั่งอุปทานของข้าวในประเทศของพวกเขาจะเก็บไว้เพื่อการบริโภคในประเทศและไม่สามารถส่งออกต่างประเทศ นี้ทำในความพยายามที่จะทำให้ราคาข้าวราคาไม่แพงสำหรับประชาชนของตัวเอง รัฐบาลของไทย แต่ไม่ได้ จำกัด การส่งออกข้าว กับราคาในตลาดโลกที่พุ่งสูงขึ้นเกษตรกรไทยหลายคนเก็บสะสมข้าวเพื่อให้พวกเขาสามารถขายต่อมาในราคาที่สูง นอกจากนี้รัฐบาลยังริเริ่มโครงการรับจำนำข้าวที่จะให้เงินให้กู้ยืมแก่ฟาร์มที่ต้องการที่จะชะลอการขายพืชผลของพวกเขาในการทำสัญญาไปข้างหน้า วัตถุประสงค์หลักของนโยบายนี้เพื่อพยุงราคาและเพิ่มรายได้ภาคเกษตร เนื่องจากเกษตรกรได้รับอนุญาตให้ส่งออกข้าวออกจากประเทศที่สูงราคาในตลาดโลกและอุปทานของข้าวที่ผลิตในประเทศที่เพิ่มขึ้นและเกษตรกรก็สามารถที่จะนำผลกำไรที่สูงขึ้นและการเพิ่มกำลังการผลิตของพวกเขาสำหรับฤดูกาลในอนาคตเช่นเดียวกับการปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานของพวกเขา ในทางตรงกันข้ามประเทศที่มีผลกำไรโควต้าการส่งออกที่ลดลงและความสามารถในการผลิตของเกษตรกร