Sunday Star, October 29, 1887Old Ch

Sunday Star, October 29, 1887


Old Chief Seattle was the largest Indian I ever saw, and by far the noblest-looking. He stood 6 feet full in his moccasins, was broad-shouldered, deep-chested, and finely proportioned. His eyes were large, intelligent, expressive and friendly when in repose, and faithfully mirrored the varying moods of the great soul that looked through them. He was usually solemn, silent, and dignified, but on great occasions moved among assembled multitudes like a Titan among Lilliputians, and his lightest word was law.

When rising to speak in council or to tender advice, all eyes were turned upon him, and deep-toned, sonorous, and eloquent sentences rolled from his lips like the ceaseless thunders of cataracts flowing from exhaustless fountains, and his magnificent bearing was as noble as that of the most cultivated military chieftain in command of the forces of a continent. Neither his eloquence, his dignity, or his grace were acquired. They were as native to his manhood as leaves and blossoms are to a flowering almond.


His influence was marvelous. He might have been an emperor but all his instincts were democratic, and he ruled his loyal subjects with kindness and paternal benignity.

He was always flattered by marked attention from white men, and never so much as when seated at their tables, and on such occasions he manifested more than anywhere else the genuine instincts of a gentleman.

When Governor Stevens first arrived in Seattle and told the natives he had been appointed commissioner of Indian affairs for Washington Territory, they gave him a demonstrative reception in front of Dr. Maynard's office, near the waterfront on Main Street. The bay swarmed with canoes and the shore was lined with a living mass of swaying, writhing, dusky humanity, until old Chief Seattle's trumpet-toned voice rolled over the immense multitude, like the startling reveille of a bass drum, when silence became as instantaneous and perfect as that which follows a clap of thunder from a clear sky.

The governor was then introduced to the native multitude by Dr. Maynard, and at once commenced, in a conversational, plain, and straightforward style, an explanation of his mission among them, which is too well understood to require capitulation.


When he sat down, Chief Seattle arose with all the dignity of a senator, who carries the responsibilities of a great nation on his shoulders. Placing one hand on the, governor's head and slowly pointing heavenward with the index finger of the other, he commenced his memorable address in solemn and impressive tones.

"Yonder sky that has wept tears of compassion on our fathers for centuries untold, and which, to us, looks eternal, may change. Today it is fair, tomorrow it may be overcast with clouds. My words are like stars that never set. What Seattle says, the great chief, Washington [1], can rely upon, with as much certainty as our paleface brothers can rely upon the return of the seasons.

"The son of the white chief says his father sends us greetings of friendship and good will. This is kind, for we know he has little need of our friendship in return, because his people are many. They are like the grass that covers the vast prairies, while my people are few, and resemble the scattering trees of a storm-swept plain.

"The great, and I presume also good, white chief sends us word that he wants to buy our lands but is willing to allow us to reserve enough to live on comfortably. This indeed appears generous, for the red man no longer has rights that he need respect, and the offer may be wise, also, for we are no longer in need of a great country.


"There was a time when our people covered the whole land, as the waves of a wind-ruffled sea cover its shell-paved floor. But that time has long since passed away with the greatness of tribes now almost forgotten. I will not mourn over our untimely decay, nor reproach my paleface brothers for hastening it, for we, too, may have been somewhat to blame.

"When our young men grow angry at some real or imaginary wrong, and disfigure their faces with black paint, their hearts also are disfigured and turn black, and then their cruelty is relentless and knows no bounds, and our old men are not able to restrain them.

"But let us hope that hostilities between the red man and his paleface brothers may never return. We would have everything to lose and nothing to gain.

"True it is, that revenge, with our young braves, is considered gain, even at the cost of their own lives. But old men who stay at home in times of war, and old women, who have sons to lose, know better.


"Our great father Washington, for I presume he is now our father as well as yours, since George has moved his boundaries to the north; our great and good father, I say, sends us word by his son, who, no doubt, is a great chief among his people, that if we do as he desires, he will protect us. His brave armies will be to us a bristling wall of strength, and his great ships of war will fill our harbors so that our ancient enemies far to the northward, the Simsiams and Hydas, will no longer frighten our women and old men. Then he will be our father and we will be his children.

"But can this ever be? Your God loves your people and hates mine; he folds his strong arms lovingly around the white man and leads him as a father leads his infant son, but he has forsaken his red children; he makes your people wax strong every day, and soon they will fill the land; while my people are ebbing away like a fast-receding tide, that will never flow again. The white man's God cannot love his red children or he would protect them. They seem to be orphans and can look nowhere for help. How then can we become brothers? How can your father become our father and bring us prosperity and awaken in us dreams of returning greatness?

"Your God seems to us to be partial. He came to the white man. We never saw Him; never even heard His voice; He gave the white man laws but He had no word for His red children whose teeming millions filled this vast continent as the stars fill the firmament. No, we are two distinct races and must ever remain so. There is little in common between us. The ashes of our ancestors are sacred and their final resting place is hallowed ground, while you wander away from the tombs of your fathers seemingly without regret.

"Your religion was written on tables of stone by the iron finger of an angry God, lest you might forget it, The red man could never remember nor comprehend it.

"Our religion is the traditions of our ancestors, the dream of our old men, given them by the great Spirit, and the visions of our sachems, and is written in the hearts of our people.

"Your dead cease to love you and the homes of their nativity as soon as they pass the portals of the tomb. They wander far off beyond the stars, are soon forgotten, and never return. Our dead never forget the beautiful world that gave them being. They still love its winding rivers, its great mountains and its sequestered vales, and they ever yearn in tenderest affection over the lonely hearted living and often return to visit and comfort them.

"Day and night cannot dwell together. The red man has ever fled the approach of the white man, as the changing mists on the mountainside flee before the blazing morning sun.

"However, your proposition seems a just one, and I think my folks will accept it and will retire to the reservation you offer them, and we will dwell apart and in peace, for the words of the great white chief seem to be the voice of nature speaking to my people out of the thick darkness that is fast gathering around them like a dense fog floating inward from a midnight sea.

"It matters but little where we pass the remainder of our days. They are not many.

"The Indian's night promises to be dark. No bright star hovers about the horizon. Sad-voiced winds moan in the distance. Some grim Nemesis of our race is on the red man's trail, and wherever he goes he will still hear the sure approaching footsteps of the fell destroyer and prepare to meet his doom, as does the wounded doe that hears the approaching footsteps of the hunter. A few more moons, a few more winters, and not one of all the mighty hosts that once filled this broad land or that now roam in fragmentary bands through these vast solitudes will remain to weep over the tombs of a people once as powerful and as hopeful as your own.

"But why should we repine? Why should I murmur at the fate of my people? Tribes are made up of individuals and are no better than they. Men come and go like the waves of the sea. A tear, a tamanawus, a dirge, and they are gone from our longing eyes forever. Even the white man, whose God walked and talked with him, as friend to friend, is not exempt from the common destiny. We may be brothers after all. We shall see.

"We will ponder your proposition, and when we have decided we will tell you. But should we accept it, I here and now make this the first condition: That we will not be denied the privilege, without molestation, of visiting at will the graves of our ancestors and friends. Every part of this country is sacred to my people. Every hillside, every valley, ever plain and grove has been hallowed by some fond memory or some sad experience of my tribe,

"Even the rocks that seem to lie dumb as they swelter in the sun along the silent seashore in solemn grandeur thrill with memories of past events connected with the fate of my people, and the very dust under your feet responds more lovingly to our footsteps than to yours, because it is the ashes of our ancestors, and our bare feet are conscious of the sympathetic touch, for the soil is rich with the life of our kindred.

"The sable braves, and fond mothers, and glad-hearted maidens, and the little children who lived and rejoiced here, and whose very names are now forgotten, still love these solitudes, and their deep fastness at eventide grow shadowy with the presen

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดาววันอาทิตย์ 29 ตุลาคม 1887ซีแอตเทิลหัวหน้าเก่าอินเดียที่ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเห็น และโดยการ noblest-มอง เขายืน 6 ฟุตในรองเท้าของเขา ไหล่กว้าง ลึก chested และประณีตสัดส่วน ตามีขนาดใหญ่ อัจฉริยะ แสดงออก และเป็นมิตรในต่าง ๆ และ faithfully สะท้อนอารมณ์แตกต่างกันของจิตวิญญาณดีที่มองผ่านไป พระองค์ปฏิญาณตนปกติ เงียบ และเกียรติ แต่ย้ายระหว่าง multitudes ประกอบเช่นไททัน Lilliputians และคำน้ำหนักเบาที่สุดของเขาถูกกฎหมายโอกาสดีเมื่อขึ้นพูด ในสภา หรือใบแจ้งการชำระเงิน ตาทั้งหมดถูกเปิดขึ้นเขา และลึกเหลืองกระชับ ประโยค sonorous และ eloquent สะสมจากริมฝีปากของเขาเช่น thunders ไม่ขาดระยะของต้อกระจกที่ไหลมาจากน้ำพุ exhaustless และเรืองของเขางดงามโนเบิลเป็นที่รวมของหัวหน้าเผ่าทหารปลูกมากที่สุดในคำสั่งของกองกำลังของทวีป ไม่มีเขา eloquence ศักดิ์ศรีของเขา หรือพระคุณได้รับมา พวกเขาเป็นพื้นเมืองของเขากล้าหาญเป็นใบไม้ และดอกซาจะเป็นอัลมอนด์ดอกไม้อิทธิพลของเขานี่ เขาอาจได้เป็นจักรพรรดิ แต่สัญชาตญาณของเขาได้ประชาธิปไตย และเขาปกครองเรื่องของเขาซื่อสัตย์ มีเมตตาและ benignity ปู่เขาถูกแข้งเสมอ โดยทำเครื่องหมายความสนใจจากคนขาว และเมื่อนั่งตารางของพวกเขา และ ในโอกาสดังกล่าว ไม่เคยดังมากที่ เขาประจักษ์มากกว่าที่ใดก็ได้อื่นสัญชาตญาณแท้ของสุภาพบุรุษWhen Governor Stevens first arrived in Seattle and told the natives he had been appointed commissioner of Indian affairs for Washington Territory, they gave him a demonstrative reception in front of Dr. Maynard's office, near the waterfront on Main Street. The bay swarmed with canoes and the shore was lined with a living mass of swaying, writhing, dusky humanity, until old Chief Seattle's trumpet-toned voice rolled over the immense multitude, like the startling reveille of a bass drum, when silence became as instantaneous and perfect as that which follows a clap of thunder from a clear sky.The governor was then introduced to the native multitude by Dr. Maynard, and at once commenced, in a conversational, plain, and straightforward style, an explanation of his mission among them, which is too well understood to require capitulation.When he sat down, Chief Seattle arose with all the dignity of a senator, who carries the responsibilities of a great nation on his shoulders. Placing one hand on the, governor's head and slowly pointing heavenward with the index finger of the other, he commenced his memorable address in solemn and impressive tones."Yonder sky that has wept tears of compassion on our fathers for centuries untold, and which, to us, looks eternal, may change. Today it is fair, tomorrow it may be overcast with clouds. My words are like stars that never set. What Seattle says, the great chief, Washington [1], can rely upon, with as much certainty as our paleface brothers can rely upon the return of the seasons."The son of the white chief says his father sends us greetings of friendship and good will. This is kind, for we know he has little need of our friendship in return, because his people are many. They are like the grass that covers the vast prairies, while my people are few, and resemble the scattering trees of a storm-swept plain."The great, and I presume also good, white chief sends us word that he wants to buy our lands but is willing to allow us to reserve enough to live on comfortably. This indeed appears generous, for the red man no longer has rights that he need respect, and the offer may be wise, also, for we are no longer in need of a great country."There was a time when our people covered the whole land, as the waves of a wind-ruffled sea cover its shell-paved floor. But that time has long since passed away with the greatness of tribes now almost forgotten. I will not mourn over our untimely decay, nor reproach my paleface brothers for hastening it, for we, too, may have been somewhat to blame."When our young men grow angry at some real or imaginary wrong, and disfigure their faces with black paint, their hearts also are disfigured and turn black, and then their cruelty is relentless and knows no bounds, and our old men are not able to restrain them."But let us hope that hostilities between the red man and his paleface brothers may never return. We would have everything to lose and nothing to gain."True it is, that revenge, with our young braves, is considered gain, even at the cost of their own lives. But old men who stay at home in times of war, and old women, who have sons to lose, know better."Our great father Washington, for I presume he is now our father as well as yours, since George has moved his boundaries to the north; our great and good father, I say, sends us word by his son, who, no doubt, is a great chief among his people, that if we do as he desires, he will protect us. His brave armies will be to us a bristling wall of strength, and his great ships of war will fill our harbors so that our ancient enemies far to the northward, the Simsiams and Hydas, will no longer frighten our women and old men. Then he will be our father and we will be his children."But can this ever be? Your God loves your people and hates mine; he folds his strong arms lovingly around the white man and leads him as a father leads his infant son, but he has forsaken his red children; he makes your people wax strong every day, and soon they will fill the land; while my people are ebbing away like a fast-receding tide, that will never flow again. The white man's God cannot love his red children or he would protect them. They seem to be orphans and can look nowhere for help. How then can we become brothers? How can your father become our father and bring us prosperity and awaken in us dreams of returning greatness?"Your God seems to us to be partial. He came to the white man. We never saw Him; never even heard His voice; He gave the white man laws but He had no word for His red children whose teeming millions filled this vast continent as the stars fill the firmament. No, we are two distinct races and must ever remain so. There is little in common between us. The ashes of our ancestors are sacred and their final resting place is hallowed ground, while you wander away from the tombs of your fathers seemingly without regret."Your religion was written on tables of stone by the iron finger of an angry God, lest you might forget it, The red man could never remember nor comprehend it."Our religion is the traditions of our ancestors, the dream of our old men, given them by the great Spirit, and the visions of our sachems, and is written in the hearts of our people."Your dead cease to love you and the homes of their nativity as soon as they pass the portals of the tomb. They wander far off beyond the stars, are soon forgotten, and never return. Our dead never forget the beautiful world that gave them being. They still love its winding rivers, its great mountains and its sequestered vales, and they ever yearn in tenderest affection over the lonely hearted living and often return to visit and comfort them."Day and night cannot dwell together. The red man has ever fled the approach of the white man, as the changing mists on the mountainside flee before the blazing morning sun.
"However, your proposition seems a just one, and I think my folks will accept it and will retire to the reservation you offer them, and we will dwell apart and in peace, for the words of the great white chief seem to be the voice of nature speaking to my people out of the thick darkness that is fast gathering around them like a dense fog floating inward from a midnight sea.

"It matters but little where we pass the remainder of our days. They are not many.

"The Indian's night promises to be dark. No bright star hovers about the horizon. Sad-voiced winds moan in the distance. Some grim Nemesis of our race is on the red man's trail, and wherever he goes he will still hear the sure approaching footsteps of the fell destroyer and prepare to meet his doom, as does the wounded doe that hears the approaching footsteps of the hunter. A few more moons, a few more winters, and not one of all the mighty hosts that once filled this broad land or that now roam in fragmentary bands through these vast solitudes will remain to weep over the tombs of a people once as powerful and as hopeful as your own.

"But why should we repine? Why should I murmur at the fate of my people? Tribes are made up of individuals and are no better than they. Men come and go like the waves of the sea. A tear, a tamanawus, a dirge, and they are gone from our longing eyes forever. Even the white man, whose God walked and talked with him, as friend to friend, is not exempt from the common destiny. We may be brothers after all. We shall see.

"We will ponder your proposition, and when we have decided we will tell you. But should we accept it, I here and now make this the first condition: That we will not be denied the privilege, without molestation, of visiting at will the graves of our ancestors and friends. Every part of this country is sacred to my people. Every hillside, every valley, ever plain and grove has been hallowed by some fond memory or some sad experience of my tribe,

"Even the rocks that seem to lie dumb as they swelter in the sun along the silent seashore in solemn grandeur thrill with memories of past events connected with the fate of my people, and the very dust under your feet responds more lovingly to our footsteps than to yours, because it is the ashes of our ancestors, and our bare feet are conscious of the sympathetic touch, for the soil is rich with the life of our kindred.

"The sable braves, and fond mothers, and glad-hearted maidens, and the little children who lived and rejoiced here, and whose very names are now forgotten, still love these solitudes, and their deep fastness at eventide grow shadowy with the presen

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดาวอาทิตย์, 29 ตุลาคม 1887 เก่าหัวหน้าแอตเทิลที่ใหญ่ที่สุดของอินเดียที่ฉันเคยเห็นและไกลโดยประเสริฐมอง เขาลุกขึ้นยืน 6 ฟุตเต็มรูปแบบในรองเท้าของเขาคือกว้างไหล่ลึกอกและสัดส่วนอย่างประณีต ดวงตาของเขามีขนาดใหญ่, ฉลาด, มีความหมายและเป็นมิตรเมื่ออยู่ในความสงบและความนับถือสะท้อนอารมณ์ความรู้สึกที่แตกต่างกันของจิตวิญญาณที่ดีที่มองผ่านพวกเขา เขาเป็นคนที่มักจะเคร่งขรึมเงียบและสง่างาม แต่ในโอกาสที่ดีย้ายในหมู่ฝูงชนรวมตัวกันเหมือนไททันหมู่ Lilliputians และคำที่มีน้ำหนักเบาของเขาถูกกฎหมาย. เมื่อขึ้นไปพูดในสภาหรือไปซื้อคำแนะนำทุกสายตาหันมาหาเขา ลึกกระชับดังสนั่นและประโยคฝีปากรีดจากริมฝีปากของเขาเหมือนฟ้าร้องไม่หยุดหย่อนของต้อกระจกไหลจากน้ำพุ exhaustless และแบริ่งที่สวยงามของเขาเป็นขุนนางเป็นที่ของหัวหน้าทหารที่ปลูกมากที่สุดในคำสั่งของกองกำลังของทวีปที่ ทั้งคารมคมคายของเขาศักดิ์ศรีของเขาหรือพระคุณของพระองค์ที่ได้มา พวกเขาเป็นชนพื้นเมืองที่ความกล้าหาญของเขาในฐานะใบและดอกจะอัลมอนด์ดอก. อิทธิพลของเขาเป็นที่ยิ่งใหญ่ เขาอาจจะได้รับพระมหากษัตริย์ แต่สัญชาตญาณของเขาทุกคนในระบอบประชาธิปไตยและเขาปกครองวิชาที่ซื่อสัตย์ของเขาด้วยความเมตตาและบิดาไม้นวม. เขาเป็นคนที่ปลื้มอยู่เสมอโดยความสนใจชัดเจนจากคนขาวและไม่เคยให้มากที่สุดเท่าเมื่อนั่งอยู่ที่โต๊ะของพวกเขาและดังกล่าว ครั้งที่เขาแสดงออกมามากกว่าที่ใดสัญชาตญาณของแท้ของสุภาพบุรุษ. เมื่อผู้ว่าราชการสตีเว่นครั้งแรกที่เข้ามาอยู่ในซีแอตเติและบอกชาวบ้านที่เขาได้รับการแต่งตั้งข้าราชการของกิจการอินเดียสำหรับวอชิงตันภูมิภาคพวกเขาทำให้เขามีแผนกต้อนรับส่วนหน้าชี้ในด้านหน้าของสำนักงานดร. เมย์นาร์ของ ใกล้ริมน้ำบนถนนสายหลัก อ่าวรุมกับเรือแคนูและชายฝั่งที่ถูกเรียงรายไปด้วยมวลชีวิตไหว, บิดมนุษย์คล้ำจนเก่าหัวหน้าซีแอตเติเสียงแตรโทนกลิ้งไปมาหลากหลายอันยิ่งใหญ่เช่นปลุกที่น่าตกใจของกลองเบสเมื่อความเงียบกลายเป็นทันทีเป็น และสมบูรณ์แบบเป็นที่ซึ่งต่อไปนี้เปรี้ยงจากท้องฟ้าที่ชัดเจน. ผู้ว่าราชการจังหวัดได้รับการแนะนำจากนั้นไปที่ฝูงชนพื้นเมืองโดยดร. เมย์นาร์และเริ่มครั้งในการสนทนาธรรมดาและรูปแบบตรงไปตรงมาคำอธิบายเกี่ยวกับภารกิจของเขาในหมู่ พวกเขาซึ่งเป็นที่เข้าใจกันดีเกินไปที่จะต้องยอมจำนน. เมื่อเขานั่งลงหัวหน้าซีแอตเติเกิดขึ้นกับศักดิ์ศรีของสมาชิกวุฒิสภาที่ดำเนินความรับผิดชอบของประเทศที่ยิ่งใหญ่บนไหล่ของเขา วางมือข้างหนึ่งในหัวของผู้ว่าราชการและช้าชี้สวรรค์กับนิ้วชี้ของอื่น ๆ เขาเริ่มอยู่ในความทรงจำของเขาในโทนเคร่งขรึมและที่น่าประทับใจ. "ฟ้าโน้นที่ได้ร้องไห้น้ำตาแห่งความเมตตาต่อบรรพบุรุษของเรามานานหลายศตวรรษนับไม่ถ้วนและที่ ให้เรามีลักษณะที่นิรันดร์อาจมีการเปลี่ยนแปลง. วันนี้มันมีความเป็นธรรมในวันพรุ่งนี้มันอาจจะมืดครึ้มด้วยเมฆ. คำของฉันเหมือนดาวที่ไม่เคยตั้ง. สิ่งที่ซีแอตเติกล่าวว่าหัวหน้าที่ดีวอชิงตัน [1], สามารถพึ่งพากับเป็น ความเชื่อมั่นมากที่สุดเท่าที่พี่น้องคนผิวขาวของเราสามารถพึ่งพาการกลับมาของฤดูกาล. "ลูกชายของหัวหน้าขาวกล่าวว่าพ่อของเขาเราจะส่งคำทักทายของมิตรภาพและความปรารถนาดี นี้เป็นชนิดเพราะเรารู้ว่าเขามีความจำเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมิตรภาพของเราในทางกลับกันเพราะคนของเขาเป็นจำนวนมาก พวกเขาเป็นเหมือนหญ้าที่ครอบคลุมทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ในขณะที่คนของฉันมีน้อยและมีลักษณะคล้ายกับต้นไม้กระเจิงของธรรมดาพายุกวาด. "การที่ดีและผมเข้าใจดีหัวหน้าขาวส่งเราคำว่าเขาต้องการที่จะซื้อของเรา ดินแดน แต่ก็เต็มใจที่จะช่วยให้เราสามารถสำรองเพียงพอที่จะมีชีวิตอยู่บนความสะดวกสบาย. นี้แน่นอนปรากฏใจกว้างสำหรับคนสีแดงไม่ได้มีสิทธิที่เขาต้องเคารพและข้อเสนออาจจะฉลาดยังเพราะเราไม่ได้อยู่ในความต้องการของ ประเทศที่ดี. "มีเวลาเมื่อคนของเราได้รับการคุ้มครองที่ดินทั้งหมดเป็นคลื่นของทะเลลมเร้าใจครอบคลุมพื้นปูเปลือกของมัน แต่เวลาที่ได้ผ่านไปนานตั้งแต่ไปกับความยิ่งใหญ่ของชนเผ่าในขณะนี้เกือบลืม ฉันจะไม่เสียใจมากกว่าการสลายตัวก่อนวัยอันควรของเราหรือตำหนิพี่น้องคนผิวขาวของฉันสำหรับการเร่งมันเพราะเรามากเกินไปอาจจะได้รับค่อนข้างที่จะตำหนิ. "เมื่อชายหนุ่มของเราเติบโตโกรธที่บางส่วนที่ไม่ถูกต้องจริงหรือจินตนาการและทำให้เสียโฉมใบหน้าของพวกเขาด้วยสีดำ วาดหัวใจของพวกเขานอกจากนี้ยังมีพิการและเปลี่ยนเป็นสีดำแล้วความโหดร้ายของพวกเขาอย่างไม่หยุดยั้งและรู้ไม่มีขอบเขตและคนเก่าของเราไม่สามารถที่จะยับยั้งพวกเขา. "แต่ให้เราหวังว่าสงครามระหว่างคนที่สีแดงและพี่น้องคนผิวขาวของเขาอาจจะไม่เคย กลับมา เราจะมีทุกอย่างที่จะสูญเสียและไม่มีอะไรที่จะได้รับ. "ทรูมันคือการแก้แค้นที่มีนักรบหนุ่มสาวของเราถือเป็นกำไรแม้ค่าใช้จ่ายของชีวิตของตัวเอง. แต่คนแก่ที่อยู่ที่บ้านในช่วงเวลาของสงครามและ หญิงชราที่มีลูกหลานที่จะสูญเสียรู้ดี. "พ่อที่ดีของเราวอชิงตันดีสำหรับผมเข้าใจตอนนี้เขาอยู่ที่พ่อของเราเช่นเดียวกับคุณตั้งแต่จอร์จได้ย้ายเขตแดนของเขาไปทางเหนือ; พ่อที่ดีและความดีของเราฉันพูดว่าเราจะส่งคำโดยลูกชายของเขาที่ไม่มีข้อสงสัยเป็นหัวหน้าที่ดีในหมู่คนของเขาว่าถ้าเราทำตามที่เขาปรารถนาที่เขาจะปกป้องเรา กองทัพที่กล้าหาญของเขาจะให้เราผนังเงาของความแข็งแรงและเรือที่ดีของเขาของสงครามจะเติมท่าเรือของเราเพื่อให้ศัตรูโบราณของเราอยู่ไกลออกไปทางเหนือที่ Simsiams และ Hydas จะไม่ขู่ผู้หญิงและผู้ชายเก่าของเรา . แล้วเขาจะเป็นพ่อของเราและเราจะเป็นลูก ๆ ของเขา? "แต่นี้เคยเป็นของคุณพระเจ้าทรงรักคนของคุณและเกลียดของเราเขาพับแขนที่แข็งแกร่งของเขาด้วยความรักรอบคนขาวและนำไปสู่เขาเป็นพ่อนำไปสู่ลูกชายวัยของเขา แต่เขาได้ทอดทิ้งเด็กสีแดงของเขาเขาทำให้คนของคุณขี้ผึ้งที่แข็งแกร่งทุกวันและไม่ช้าพวกเขาจะเติมแผ่นดินขณะที่คนของฉันจะไหลไปเหมือนน้ำอย่างรวดเร็วถอยที่จะไม่ไหลอีกครั้งของคนขาวพระเจ้าไม่สามารถรัก. เด็กสีแดงของเขาหรือเขาจะปกป้องพวกเขา. พวกเขาดูเหมือนจะเป็นเด็กกำพร้าและสามารถดูที่ไหนเลยเพื่อขอความช่วยเหลือ. แล้วเราจะกลายเป็นพี่น้องอย่างไรคุณพ่อของคุณจะกลายเป็นพ่อของเราและนำมาให้เราเจริญรุ่งเรืองและตื่นขึ้นมาในความฝันของเราของความยิ่งใหญ่กลับมา? "ของคุณ พระเจ้าดูเหมือนว่าเราจะเป็นบางส่วน เขามาถึงคนขาว เราไม่เคยเห็นพระองค์ ไม่เคยได้ยินแม้แต่เสียงของเขา; เขาให้กฎหมายคนขาว แต่เขามีคำสำหรับเด็กที่มีสีแดงของเขาเต็มไปนับล้านที่เต็มไปทวีปนี้ใหญ่เป็นดาวเติมเต็มท้องฟ้า ไม่มีเรามีสองเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกันและไม่เคยจะต้องยังคงอยู่ดังนั้น มีเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการร่วมกันระหว่างเราคือ เถ้าถ่านของบรรพบุรุษของเรามีความศักดิ์สิทธิ์และสถานที่พักผ่อนสุดท้ายของพวกเขาคือพื้นดินที่สักการะบูชาในขณะที่คุณเดินออกจากหลุมฝังศพของบรรพบุรุษของท่านดูเหมือนโดยไม่ต้องเสียใจ. "ศาสนาของคุณถูกเขียนไว้บนแผ่นศิลาด้วยนิ้วเหล็กโกรธพระเจ้าเกรงว่าคุณ อาจจะลืมมันคนสีแดงไม่เคยจำไม่เข้าใจมัน. "ศาสนาของเราคือประเพณีของบรรพบุรุษของเรา, ความฝันของคนเก่าของเราที่ให้แก่พวกเขาโดยพระวิญญาณที่ดีและวิสัยทัศน์ของ sachems ของเราและจะถูกเขียนใน หัวใจของคนเรา. "หยุดความตายของคุณที่จะรักคุณและที่อยู่อาศัยของการประสูติของพวกเขาโดยเร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาผ่านพอร์ทัลของหลุมฝังศพ. พวกเขาเดินไปไกลเกินกว่าที่ดาวจะลืมเร็ว ๆ นี้และไม่กลับมา. ตายของเราไม่เคยลืม โลกที่สวยงามที่ทำให้พวกเขาเป็น. พวกเขายังคงรักแม่น้ำคดเคี้ยวภูเขาที่ดีและหุบผาทรัพย์ของตนและพวกเขาเคยหวังในความรักซาบซึ้งกว่าที่อยู่อาศัยใจเหงาและมักจะกลับไปเยี่ยมชมและความสะดวกสบายของพวกเขา. "ทั้งกลางวันและกลางคืนไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ . คนที่สีแดงได้เคยหนีออกจากวิธีการของคนขาวที่เป็นหมอกเปลี่ยนแปลงบนภูเขาหนีไปก่อนที่ดวงอาทิตย์ยามเช้าที่เห็นได้ชัด. "อย่างไรก็ตามข้อเสนอของคุณดูเหมือนว่าเพียงหนึ่งและผมคิดว่าคนของฉันจะยอมรับมันและจะออกไป สำรองห้องพักที่คุณนำเสนอพวกเขาและเราจะอยู่กันและอยู่ในความสงบสำหรับคำพูดของหัวหน้าใหญ่สีขาวดูเหมือนจะเป็นเสียงของธรรมชาติพูดกับประชาชนของเราออกมาจากความมืดทึบที่มีการชุมนุมอย่างรวดเร็วรอบตัวพวกเขาเหมือนหมอกหนาลอยขาเข้า จากทะเลเที่ยงคืน. "มันเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ที่เราผ่านที่เหลือของวันของเรา พวกเขาจะไม่มาก. "คืนอินเดียสัญญาว่าจะเป็นสีเข้ม. ไม่มีดาวสว่างวนเวียนเกี่ยวกับเส้นขอบฟ้า. ลมเศร้าเปล่งเสียงครางในระยะไกล. บางซวยที่น่ากลัวของการแข่งขันของเราอยู่ในเส้นทางคนสีแดงและทุกที่ที่เขาไปเขาจะ ยังคงได้ยินแน่ใจว่าเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาของเรือพิฆาตลดลงและเตรียมความพร้อมที่จะตอบสนองการลงโทษของเขาเช่นเดียวกับกวางที่ได้รับบาดเจ็บที่ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาของนักล่า. ไม่กี่ดวงจันทร์มากขึ้นในฤดูหนาวอีกไม่กี่และไม่หนึ่งของทุกครอบครัวที่ยิ่งใหญ่ที่ เต็มไปครั้งเดียวนี้ที่ดินกว้างหรือว่าตอนนี้เดินเตร่ในวงดนตรีที่เป็นชิ้นเป็นอันผ่าน Solitudes ใหญ่เหล่านี้จะยังคงร้องไห้มากกว่าหลุมฝังศพของคนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่มีประสิทธิภาพและเป็นความหวังเป็นของคุณเอง. "แต่เหตุผลที่เราควรจะบ่น? ทำไมฉันจึงควรบ่นที่ชะตากรรมของประชาชนของเราหรือไม่ ชนเผ่าที่ทำขึ้นจากบุคคลและจะไม่ดีกว่าพวกเขา ผู้ชายมาและไปเหมือนคลื่นในทะเล ฉีก, tamanawus การไว้อาลัยและพวกเขาจะหายไปจากสายตาของความปรารถนาของเราตลอดไป แม้แต่คนขาวซึ่งพระเจ้าเดินและพูดคุยกับเขาเป็นเพื่อนให้เพื่อนไม่ได้รับการยกเว้นจากชะตากรรมร่วมกัน เราอาจจะเป็นพี่น้องหลังจากทั้งหมด เราจะได้เห็น. "เราจะพิจารณาข้อเสนอของคุณและเมื่อเราได้ตัดสินใจที่เราจะบอกคุณ แต่เราควรจะยอมรับมันฉันนี่และตอนนี้ทำให้เงื่อนไขแรก:. ที่เราจะไม่ถูกปฏิเสธสิทธิโดยไม่มีการรุกรานของ ไปที่จะหลุมฝังศพของบรรพบุรุษและเพื่อนของเรา. ส่วนหนึ่งของประเทศนี้ทุกคนเป็นมงคลแก่ประชาชนของเรา. ทุกเนินเขาหุบเขาทุกที่เคยธรรมดาและดงได้รับการชำระให้บริสุทธิ์โดยบางส่วนของหน่วยความจำรักหรือประสบการณ์ที่น่าเศร้าของชนเผ่าของฉัน"แม้ หินที่ดูเหมือนจะอยู่ใบ้ที่พวกเขาร้อนอบอ้าวในดวงอาทิตย์ตามแนวชายฝั่งทะเลเงียบในความตื่นเต้นยิ่งใหญ่ขึงขังกับความทรงจำของเหตุการณ์ในอดีตที่เกี่ยวข้องกับชะตากรรมของประชาชนของเราและผงคลีดินใต้ฝ่าเท้าของคุณตอบสนองมากขึ้นด้วยความรักที่จะเดินตามรอยเท้าของเรามากกว่าที่จะแสดงความนับถือ เพราะมันเป็นเถ้าถ่านของบรรพบุรุษของเราและเท้าเปล่าของเรามีสติในการสัมผัสขี้สงสาร, ดินอุดมไปด้วยชีวิตญาติพี่น้องของเรา. "เบรฟส์สีดำและคุณแม่ที่รักและสาวดีใจใจและเล็ก ๆ น้อย ๆ เด็กที่อาศัยอยู่และปีติที่นี่และที่มีชื่อมากจะลืมตอนนี้ยังคงรัก Solitudes เหล่านี้และความคงทนลึกของพวกเขาที่เย็นเติบโตเงากับ presen

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาทิตย์ดาว 29 ตุลาคม 1887


เก่าหัวหน้าซีแอตเป็นอินเดียที่ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเห็น และไกลโดยผู้สูงศักดิ์มอง เขายืนอยู่ 6 ฟุตเต็มในเชือกผูกรองเท้า , ไหล่กว้าง , ลึก chested และประณีต proportioned . ดวงตาของเขาใหญ่ , ฉลาด , แสดงออกและเป็นกันเองเมื่ออยู่ในอารมณ์สงบและซื่อมิเรอร์การอารมณ์ของมหาวิญญาณนั้นมองผ่านพวกเขา เขามักจะเคร่งขรึมเงียบ และสง่างาม แต่ในโอกาสที่ดีของประชาชน เช่น ไททันมาประกอบใน lilliputians และคำพูดเบาของเขาคือกฎหมาย

ตอนขึ้นพูดในสภา หรือจะซื้อแนะนำ สายตาทุกคนหันมาใส่เขา และลึกกระชับ , ซึ่งก้องกังวาน และประโยคคมคายรีดจากริมฝีปากของเขาอย่างไม่หยุดหย่อนของฟ้าร้องต้อกระจกที่ไหลจาก exhaustless น้ำพุ ,และเรืองที่งดงามของเขาเป็นขุนนางที่นิยมทหารหัวหน้าเผ่าบัญชาการกองกำลังของทวีป ไม่เขาภารดีศักดิ์ศรีของเขา และพระคุณของเขาที่ได้ม