Memories of My Childhood DaysMy fir

Memories of My Childhood Days

My first recollection of my childhood is the day I toppled down the stairs when I was three years old. I was so upset that I cried and cried for nearly an hour in spite of my parents' attempts at comforting me. Finally, I quietened down when I was given ice-cream and chocolates. Luckily, I was not hurt.
My days were happy ones before I started going to school, as I had good neighbours to play with from morning till evening. We played games outdoors, dressed as cowboys and Red Indians and rode about on our tricycles happily. There were also other games to occupy our time.

At the age of five years, I had to attend kindergarten and this turned out to be quite an ordeal for me. To begin with, I felt very sad having to leave my mother and go off each morning to be amongst strangers. I cried and wanted my mother around, much to my teacher's displeasure. As the days went by, however, I made friends easily in class and found company. I became happy again and actually looked forward to leaving the house each morning.

I still remember those days when I was learning to ride a bicycle. I fell and bruised myself several times but I never gave up. Finally, I was able to join my friends going around the neighbourhood on my bike.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความทรงจำวัยเด็กของฉันเลือนของฉันแรกของวัยเด็กของฉันคือ วันที่ฉัน toppled ลงบันไดเมื่อสามปีที่แล้ว ผมเสียมากว่า ฉันร้อง และร้องเกือบชั่วโมงแม้ว่าความพยายามของพ่อที่เก่าผม ในที่สุด ฉัน quietened ลงเมื่อฉันได้รับช็อกโกแลตและไอศกรีม โชคดี ผมว่าไม่เจ็บวันของฉันมีความสุขคนก่อนผมเริ่มไปโรงเรียน ฉันมีเพื่อนที่ดีในการเล่นมีตั้งแต่เช้าถึงเย็น เราเล่นเกมกลางแจ้ง การแต่งตัวเป็นคาวบอยและอินเดียแดง และหนีเกี่ยวกับรถสกู๊ตเตอร์ของเราอย่างมีความสุข นอกจากนี้ยังมีเกมอื่น ๆ ที่ครองเวลาของเราอายุ 5 ปี ผมจะเข้าโรงเรียนอนุบาล และนี้กลายเป็นการทรมานเป็นฉัน จะเริ่มต้นด้วย ฉันรู้สึกเศร้ามากต้องปล่อยให้แม่ และออกเช้าต้องอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้า ฉันร้อง และต้องของฉันแม่ มากของครูของฉันไม่พอใจ เป็นวันก็ตาม อย่างไรก็ตาม ฉันทำเพื่อนได้ง่ายในชั้นเรียน และพบบริษัท เป็นความสุขอีกครั้ง และจะมองไปข้างหน้าออกจากบ้านทุกวันผมยังจำได้ว่า วันนั้นเมื่อผมเรียนรู้การขี่จักรยาน ฉันตก และรอยช้ำเองหลายครั้ง แต่ฉันไม่เคยได้ ในที่สุด ฉันก็สามารถเข้าร่วมเพื่อนไปรอบไปบนจักรยานของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความทรงจำของวันในวัยเด็กของฉันความทรงจำครั้งแรกของฉันในวัยเด็กของฉันคือวันที่ฉันล้มลงบันไดเมื่อฉันอายุได้สามขวบ ผมเสียใจมากที่ฉันร้องไห้และร้องไห้เกือบชั่วโมงทั้งๆที่มีความพยายามที่พ่อแม่ของฉัน 'ที่ปลอบโยนฉัน สุดท้ายผมเงียบลงเมื่อผมได้รับไอศครีมช็อคโกแลตและ โชคดีที่ผมไม่ได้รับบาดเจ็บ. วันของฉันเป็นคนที่มีความสุขก่อนที่ผมจะเริ่มต้นที่จะไปโรงเรียนที่ผมมีเพื่อนบ้านที่ดีที่จะเล่นกับตั้งแต่เช้าจนถึงช่วงเย็น เราเล่นเกมนอกบ้านที่แต่งตัวเป็นคาวบอยและอินเดียแดงและขี่ม้าบนสามล้อเกี่ยวกับเราอย่างมีความสุข นอกจากนั้นยังมีเกมอื่น ๆ ที่จะครอบครองเวลาของเรา. ตอนอายุห้าปีที่ผมได้เข้าร่วมโรงเรียนอนุบาลและเปิดออกมาจะค่อนข้างเจ็บปวดสำหรับฉัน เพื่อเริ่มต้นกับผมรู้สึกเศร้ามากต้องออกจากแม่ของฉันและไปปิดทุกวันจะเป็นในหมู่คนแปลกหน้า ฉันร้องไห้และอยากแม่ของฉันไปรอบ ๆ ทำให้ความไม่พอใจครูของฉัน เป็นวันที่ไปโดย แต่ฉันทำเพื่อนได้อย่างง่ายดายในชั้นเรียนและพบว่า บริษัท ฉันกลายเป็นความสุขอีกครั้งและที่จริงมองไปข้างหน้าเพื่อออกจากบ้านทุกวัน. ผมยังจำวันนั้นเมื่อผมได้เรียนรู้ที่จะขี่จักรยาน ฉันตกหลุมและทำร้ายร่างกายตัวเองหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมไม่เคยยอมแพ้ ในที่สุดผมก็สามารถที่จะเข้าร่วมกับเพื่อนของฉันไปรอบ ๆ พื้นที่ใกล้เคียงบนจักรยานของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ของความทรงจำวัยเด็กของฉันวัน

ครั้งแรกของฉัน ความทรงจำในวัยเด็กของฉันคือวันที่ฉันล้มตกบันไดตอน 3 ขวบ ฉันรู้สึกแย่ที่ฉันร้องไห้มาเกือบชั่วโมงทั้งๆที่มีความพยายามของพ่อแม่ที่ปลอบโยนฉัน ในที่สุด ฉัน quietened ลงเมื่อฉันได้รับไอศครีมและช็อคโกแลต โชคดีที่ผมไม่บาดเจ็บ
วันของฉันมีความสุขก่อนที่จะเริ่มไปโรงเรียนฉันมีเพื่อนที่จะเล่นกับ จากเช้าจนถึงเย็น เราเล่นเกมกลางแจ้ง , แต่งตัวเป็นคาวบอยและอินเดียนแดง แล้วก็ขี่สามล้อกับของเราอย่างมีความสุข ยังมีเกมอื่น ๆที่จะครอบครองเวลาของเรา

อายุ 5 ปี ผมต้องเข้าโรงเรียนอนุบาลแล้ว กลับกลายเป็นเจ็บปวดมากสำหรับฉัน เพื่อเริ่มต้นกับผมรู้สึกเสียดายที่ต้องทิ้งแม่ของฉันออกทุกเช้าอยู่ในหมู่คนแปลกหน้า ฉันร้องไห้ และ อยากให้แม่อยู่ใกล้ๆ มากจนครูไม่พอใจ เมื่อเวลาผ่านไป แต่ผมทำให้เพื่อนได้อย่างง่ายดายในชั้นเรียน และพบว่าบริษัท ฉันก็มีความสุขอีกครั้ง และมองไปข้างหน้าเพื่อออกจากบ้านทุกเช้า

ฉันยังจำวันเหล่านั้นเมื่อฉันเรียนรู้ที่จะขี่จักรยานฉันล้มแล้วช้ำเอง หลายๆ ครั้ง แต่ไม่เคยยอมแพ้ ในที่สุด ฉันก็สามารถที่จะเข้าร่วมกับเพื่อนๆไปแถวๆ นี้บนจักรยานของฉัน