The second branch is theoretical, e

The second branch is theoretical, effectual, prescriptive, and normative. That is, it is concerned with the development of theories of public policies and the outputs and effects of those theories in practice. It focuses on prescribing better ways of making and implementing better policies, regardless of the substantive issues and areas that public policy may address. This is the branch dominated by public administrationists, and we call it the rationalist paradigm of public policy making and implementation. Both paradigms offer several models of policymaking, which we review in the chapter.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สาขาที่สองคือทฤษฎี effectual รับมือ และ normative กล่าวคือ มันเป็นกังวลกับการพัฒนาของทฤษฎีของนโยบายสาธารณะ และผลและผลของทฤษฎีเหล่านั้นในทางปฏิบัติ เน้นการกำหนดวิธีทำ และการปฏิบัติตามนโยบายดีดี อาจอยู่ที่นโยบายสาธารณะว่าปัญหาแน่นและพื้นที่ นี้เป็นสาขาที่ครอบงำ โดย administrationists สาธารณะ และเราเรียกว่ากระบวนทัศน์ rationalist ทำนโยบายสาธารณะและการใช้งาน Paradigms ทั้งมีหลายรูปแบบของ policymaking ที่เราทบทวนในบท

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สาขาที่สองคือทฤษฎีมีผลบังคับใช้กำหนดและกฎเกณฑ์ นั่นคือมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาทฤษฎีของนโยบายสาธารณะและผลและผลกระทบของทฤษฎีเหล่านั้นในทางปฏิบัติ จะมุ่งเน้นการกำหนดวิธีการที่ดีในการทำและการใช้นโยบายที่ดีขึ้นโดยไม่คำนึงถึงปัญหาที่สำคัญและพื้นที่ที่นโยบายสาธารณะอาจจะอยู่ที่ นี้เป็นสาขาที่โดดเด่นด้วย administrationists สาธารณะและเราเรียกว่ากระบวนทัศน์เหตุของการทำนโยบายสาธารณะและการดำเนินการ กระบวนทัศน์ทั้งสองมีหลายรูปแบบของการกำหนดนโยบายซึ่งเราทบทวนในบทที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาขาที่สองคือคําคํา , ทฤษฎีและเชิงบรรทัดฐาน คือว่า มันเกี่ยวข้องกับการพัฒนาทฤษฎีของนโยบายรัฐ และผลผลิตและผลของทฤษฎีในการปฏิบัติ เน้นใช้วิธีที่ดีกว่าของการทำและการใช้นโยบายดีกว่า ไม่ว่าเนื้อหาสาระประเด็นและพื้นที่ที่นโยบายสาธารณะอาจที่อยู่นี้เป็นสาขาการปกครองโดยประชาชน administrationists และเราเรียกมันว่า กระบวนทัศน์ของการเคารพและนโยบายสาธารณะดังกล่าว ทั้งกระบวนทัศน์ เสนอหลายรูปแบบของนโยบาย ซึ่งเราอ่านในบทที่