“I can’t do it,” Sara whines as she

“I can’t do it,” Sara whines as she pulls at your shirt. Sara thrusts a magazine at you and commands, “Do it for me.” Sara has not yet attempted to cut the picture from the magazine, but she is certain she cannot do it herself.

The other children are independently and actively engaged with peers and equipment, but Sara sticks close to you, demanding assistance with everything from painting a picture to zipping her pants. Why does Sara feel helpless? Is there anything a preschool teacher can do to help Sara become more independent?

Learned Helplessness
Sara may be exhibiting helpless behavior and dependence on the teacher because she is not feeling well or because of some prior unsettling experience. We all feel a need for help from time to time. However, if Sara’s dependency is a behavior pattern which continues over time, she may have learned to be helpless and dependent.

Dweck (1978) used the term learned helplessness orientation to describe children who believe they lack ability and feel frustrated. Consequently, they stop attempting new tasks and act helpless. While most preschoolers are rosy optimists who believe they can succeed at any task just because they want to (Stipek, Roberts, & Sanborn, 1984; Stipek & MacIver, 1989), learned helplessness has been observed in children as young as four (Heyman, Dweck, & Cain, 1992; Smiley & Dweck, 1994). Some signs of learned helplessness have even been observed in infants (Watson & Ramey, 1972).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ผมไม่สามารถทำมัน" ซาร่า whines ขณะที่เธอดึงเสื้อของคุณที่ ซาร่า thrusts นิตยสารที่คุณและคำสั่ง "ทำเพื่อฉัน." ซาร่ายังไม่ได้พยายามที่จะตัดภาพจากนิตยสาร แต่เธอเป็นบางอย่างที่เธอไม่สามารถทำมันได้กับตัวเอง.

เด็กคนอื่น ๆ จะเป็นอิสระและแข็งขันร่วมกับเพื่อนและ อุปกรณ์ แต่ซาร่าเกาะติดใกล้ชิดกับคุณเรียกร้องความช่วยเหลือกับทุกอย่างจากภาพวาดภาพเพื่อซิปกางเกงของเธอ ทำไมซาร่าไม่รู้สึกหมดหนทาง? จะมีอะไรที่เป็นครูสอนเด็กก่อนวัยเรียนสามารถทำได้เพื่อช่วยซาร่ากลายเป็นอิสระมากขึ้น?

เรียนรู้ไร้อำนาจ
ซาร่าอาจจะแสดงพฤติกรรมกำพร้าและการพึ่งพาครูเพราะเธอรู้สึกไม่ดีหรือเพราะมีประสบการณ์ไม่สงบบางส่วนก่อน เราทุกคนรู้สึกว่าต้องขอความช่วยเหลือจากเวลาในการเวลา แต่ถ้าการพึ่งพาของ Sara เป็นรูปแบบพฤติกรรมที่ยังคงเมื่อเวลาผ่านไปเธออาจจะเรียนรู้ที่จะกำพร้าและขึ้นอยู่.

Dweck (1978) ใช้คำว่าเรียนรู้การวางแนวทางทำอะไรไม่ถูกที่จะอธิบายเด็กที่เชื่อว่าพวกเขาขาดความสามารถและความรู้สึกผิดหวัง ดังนั้นพวกเขาพยายามที่จะหยุดงานใหม่และการกระทำที่ทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่เด็กก่อนวัยเรียนส่วนใหญ่จะเป็นในแง่ดีเป็นสีดอกกุหลาบที่เชื่อว่าพวกเขาสามารถประสบความสำเร็จในงานใด ๆ เพียงเพราะพวกเขาต้องการที่จะ (Stipek, โรเบิร์ตและ Sanborn 1984; Stipek & MacIver, 1989), เรียนรู้ทำอะไรไม่ถูกได้รับการปฏิบัติในเด็กเป็นสาวเป็นสี่ (เฮย์แมน Dweck และอดัม 1992; ยิ้มและ Dweck, 1994) สัญญาณบางอย่างของการเรียนรู้หนทางได้แม้ข้อสังเกตในเด็กทารก (วัตสันและเมย์, 1972)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ฉันทำไม่ได้ " ซาร่าร้องครางเมื่อเธอดึงที่เสื้อของคุณ ซาร่ายัดนิตยสารที่คุณและคำสั่ง " ทำมันสำหรับฉัน " ซาร่ายังไม่ได้พยายามที่จะตัดภาพจากนิตยสาร แต่เธอมีบางอย่างที่เธอไม่สามารถทำมันเองเด็กอื่น ๆ ได้อย่างอิสระและอย่างหมั้นกับเพื่อน และอุปกรณ์ แต่ซาร่าอยู่ติดกับคุณ ต้องการความช่วยเหลือทุกอย่างจากภาพวาดรูปซิปกางเกงของเธอ ทำไมซาร่ารู้สึกหมดหนทาง ? มีอะไรที่ครูปฐมวัยสามารถทำเพื่อช่วยให้ซาร่าเป็นอิสระมากขึ้น ?ความสิ้นหวังอันเกิดจากการเรียนรู้ซาร่าอาจจะแสดงไร้ประโยชน์ พฤติกรรมและการพึ่งพาครูเพราะว่าเธอไม่ค่อยสบายหรือเพราะบางก่อนที่รบกวนประสาทสัมผัส เราทุกคนรู้สึกว่าต้องให้เวลา อย่างไรก็ตาม ถ้าการพึ่งพาของซาร่าเป็นพฤติกรรมแบบต่อเนื่องตลอดเวลา เธออาจจะต้องเรียนรู้ที่จะเป็นฆาตกรรม และขึ้นอยู่กับdweck ( 1978 ) ใช้ระยะเวลาเรียนหมดหนทางปฐมนิเทศอธิบายเด็กที่เชื่อว่าพวกเขาไม่มีความสามารถ และรู้สึกหงุดหงิด จึงหยุดพยายาม งานใหม่ และทำตัวไร้ประโยชน์ ในขณะที่เด็กส่วนใหญ่เป็นสีดอกกุหลาบ optimists ที่เชื่อว่าพวกเขาสามารถประสบความสำเร็จในภารกิจใด ๆเพียงเพราะพวกเขาต้องการ ( stipek โรเบิร์ต และ บอร์น , 1984 ; stipek & maciver , 1989 ) , ความสิ้นหวังอันเกิดจากการเรียนรู้ได้รับการตรวจสอบในเด็กที่เป็นสาวเป็นสี่ ( เฮเมน dweck & Cain , 1992 ; บันทึก & dweck , 1994 ) สัญญาณบางอย่างของความสิ้นหวังอันเกิดจากการเรียนรู้ได้ถูกพบในทารกแรกเกิด ( วัตสัน & เรมี , 1972 )