1.1.2 From the Siamese Revolution B.E. 2475 (1932) to B.E. 2543 (2000)
A crucial turning point in the Thai political system and public administration was the Siamese Revolution or the Siamese Coup d’état in B.E. 2475 (1932). It was a bloodless transition in which the system of government was changed from an absolute monarchy to a constitutional monarchy. The revolution resulted in the people of Siam being granted their first Constitution, which began by announcing that “the highest power in the land belongs to all people”. The Constitution basically stripped the King of all of his ancient powers for ruling the country. The Thai political system exists within a framework of a parliamentary representative democracy and constitutional monarchy, whereby the King is the Head of State, the Prime Minister is the head of government, and there is a multi-party system. Executive power is exercised by the government. Legislative power is vested in both the government and the two chambers of parliament—The House of Representatives and The Senate. The Judiciary is independent of the executive and the legislature. However, although this transition was vital, the government administrative structure and public administration paradigm of the government designed by King Chulalongkorn was not much revised. The revisions of administrative structure of the government were merely the sub-structure of the systems.
A significant change in paradigm, form, and public management procedures of the traditional bureaucratic model began again in 1980s, associated with the phenomenon of globalization, international emulation, economic crisis, growth and strength of private and civil society, corruption, and inefficiency of government and bureaucracy. The beginning of public sector reform was in B.E. 2532 (1989) when the term “Good Governance” was introduced by the World Bank and has been used to refer to good management of government mechanisms in administering social and economic resources for a country’s development. The term “good governance” has been accepted as meaning that public participation, honesty, transparency, accountability, political legitimacy, fair legal framework, predictability, efficiency, and effectiveness are assured. The movement of Good Governance has pushed for the reform of development mechanisms in countries which ask for assistance from the Bank. Thus, in order to fulfill the World Bank’s conditions, there was also a need for the Royal Thai Government to reform its administration (Pasuk Phongpaichit, 2001).
Three years later, while “good governance” was widely accepted in the Thai public sector, “Black May” (Phruetsapha Thamin) – a common name for the 17-20 May B.E. 2535 (1992) popular protest in Bangkok against the government of General Suchinda Kraproyoon, led to a major demand to re-write the constitution which was completed in 1997 (Pasuk Phongpaichit, 2001: 1). The promulgation of The Constitution of the Kingdom of Thailand B.E. 2540 (1997) was called a “revolution in Thai politics”. The constitution showed a bold attempt at conferring greater power to the Thai people and decentralizing government. After that, laws and regulations relating to the reform and restructuring of government were continuously promulgated.
When General Chaovalit Yongjaiyuth was the Prime Minister of Thailand, the Master Plan of the Public Sector Reform B.C. 2540-2545 (1997-2001) was introduced to the Thai public sector. Based on the concept of “good governance”, the Plan was to strengthen the bureaucracy to be an efficient mechanism in developing economic, social, and political systems by reforming the functions and sizes of public organizations, and improving the operating systems of public organizations. The plan proposed to change the principle philosophy of governing the country from centralization to decentralization. The two principles of the plan concerned the reform of functions and size and relating to the improvement of operating systems in public organizations with the aim to develop public management and its service delivery in terms of efficiency, equity, and fairness (The National Bureaucretic Reform Committee, 1997). As a result, the Plan was the starting point of the present Thai public administration reforms.
1.1.2 จากการปฏิวัติสยามพ.ศ. 2475 (1932) ถึงพ.ศ. 2543 (2000)จุดเปลี่ยนสำคัญในระบบการเมืองไทยและบริหารราชการได้ปฏิวัติสยามหรือสยามประหารในพ.ศ. 2475 (1932) ก็เปลี่ยนเป็นรับการตบที่ระบอบการปกครองถูกเปลี่ยนจากสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นระบอบรัฐธรรมนูญ การปฏิวัติทำให้ชาวสยามที่กำลังได้รับความแรกรัฐธรรมนูญ ซึ่งเริ่มต้น ด้วยการประกาศว่า "อำนาจสูงสุดในแผ่นดินเป็นของทุกคน" รัฐธรรมนูญปล้นพระทั้งหมดของอำนาจโบราณของเขาสำหรับการปกครองประเทศโดยทั่วไป ระบบการเมืองไทยมีอยู่ภายในกรอบของประชาธิปไตยแบบตัวแทนรัฐสภาและระบอบรัฐธรรมนูญ โดยพระมหากษัตริย์เป็นประมุขแห่งรัฐ นายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้าของรัฐบาล และมีระบบหลายพรรค เป็นใช้อำนาจบริหาร โดยรัฐบาล อำนาจสภาเป็น vested ในรัฐบาลและห้องที่สองของรัฐสภา – บ้านสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภา ตุลาการเป็นอิสระของผู้บริหารและทูลเกล้าทูลกระหม่อม อย่างไรก็ตาม แม้ว่าช่วงนี้สำคัญ โครงสร้างบริหารรัฐบาลและกระบวนทัศน์ในการบริหารราชการของรัฐบาลที่ออกแบบโดย ถูกมากแก้ไข การปรับปรุงโครงสร้างการบริหารของรัฐบาลมีเพียงโครงสร้างย่อยของระบบ การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในกระบวนทัศน์ แบบฟอร์ม และกระบวนการจัดการสาธารณะแบบราชการแบบดั้งเดิมเริ่มต้นอีกครั้งในทศวรรษ 1980 สัมพันธ์กับปรากฏการณ์ของโลกาภิวัตน์ จำลองนานาชาติ วิกฤตเศรษฐกิจ เจริญเติบโต และความแข็งแรง ของเอกชน และภาคประชาสังคม ทุจริต inefficiency ของรัฐบาลและระบบราชการ จุดเริ่มต้นของการปฏิรูปภาครัฐอยู่ในพ.ศ. 2532 (1989) เมื่อคำว่า "ธรรมาภิบาล" ถูกนำมาใช้ โดยธนาคารโลก และมีการใช้อ้างอิงเพื่อการบริหารจัดการที่ดีของกลไกรัฐในการจัดการทรัพยากรทางสังคม และเศรษฐกิจของประเทศพัฒนา คำว่า "ธรรมาภิบาล" ได้รับการยอมรับเป็นความหมาย ที่ประชาชนมีส่วนร่วม ความซื่อสัตย์ โปร่งใส ความรับผิดชอบ ชอบธรรมทางการเมือง กรอบกฎหมายยุติธรรม แอพพลิเคชัน ประสิทธิภาพ และประสิทธิผลจะมั่นใจ การเคลื่อนไหวของธรรมาภิบาลมีการผลักดันการปฏิรูปกลไกการพัฒนาในประเทศที่ขอความช่วยเหลือจากธนาคาร ดังนั้น เพื่อตอบสนองเงื่อนไขของธนาคารโลก ถูกต้องรัฐบาลจะปฏิรูปการจัดการ (สุขเสาวลักษณ์พงษ์ไพจิตร 2001)Three years later, while “good governance” was widely accepted in the Thai public sector, “Black May” (Phruetsapha Thamin) – a common name for the 17-20 May B.E. 2535 (1992) popular protest in Bangkok against the government of General Suchinda Kraproyoon, led to a major demand to re-write the constitution which was completed in 1997 (Pasuk Phongpaichit, 2001: 1). The promulgation of The Constitution of the Kingdom of Thailand B.E. 2540 (1997) was called a “revolution in Thai politics”. The constitution showed a bold attempt at conferring greater power to the Thai people and decentralizing government. After that, laws and regulations relating to the reform and restructuring of government were continuously promulgated. When General Chaovalit Yongjaiyuth was the Prime Minister of Thailand, the Master Plan of the Public Sector Reform B.C. 2540-2545 (1997-2001) was introduced to the Thai public sector. Based on the concept of “good governance”, the Plan was to strengthen the bureaucracy to be an efficient mechanism in developing economic, social, and political systems by reforming the functions and sizes of public organizations, and improving the operating systems of public organizations. The plan proposed to change the principle philosophy of governing the country from centralization to decentralization. The two principles of the plan concerned the reform of functions and size and relating to the improvement of operating systems in public organizations with the aim to develop public management and its service delivery in terms of efficiency, equity, and fairness (The National Bureaucretic Reform Committee, 1997). As a result, the Plan was the starting point of the present Thai public administration reforms.
การแปล กรุณารอสักครู่..