Mettaton strutted in and you follow

Mettaton strutted in and you followed after him, glancing around the room. It was very nicely decorated, and had a light and dark blue color scheme, with small accents of orange.

“Welcome …. To my house …. Enjoy yourself …. Or don’t …. I don’t mind either way....” The small ghost said softly, their voice had a defeated tone to it.

Mettaton slid off his coat and laid it on the back of the only couch in the room, then looked over to you. “Hun, I’ll take your coat.”

“Oh um, thank you.” You unzipped it and slid it off, handing it to him. “So um, are you going to tell me what’s going on now?” You asked.

He set your coat down with his and replied. “Oh right, of course, of course.” He smiled and stepped over to Napstablook, wrapping an arm around him. “I really wanted you to hear some of Blooky’s music. Just the other day you told me you wanted to, right?”

Remembering, you nodded. “Yes, I did, I’d love to hear it.” You smiled. “I mean, if you’d like to share it with me, Napstablook.”

“Oh …. Gee …. Okay ….” He said, floating over to his computer and turned it on.

You weren’t really sure how he did it, with his lack of arms, but he did.

Mettaton went over to the couch, sitting himself down, then patted the space beside him. “Don’t just stand there, darling, take a seat, get comfortable.”

Timidly, you sat down with him, but still keeping a fair space between the two of you. You looked more around the room, taking in the decor. It was simple, very simple. It was hard to believe that he and Napstablook were even related. All that was in their living room area was the couch you were sitting on, a small coffee table, a desktop computer, and a TV. Even though “Darling, wake up.” You heard a sweet voice call, but still practically asleep, you rolled away from the noise.

You heard the same voice speak to you again, but it was hazy and unclear. After a while, you felt your body being moved in some way and you began to wake up a bit more. Yawning, you rubbed your eyes and tried to speak, but your words just jumbled together into an incomprehensible set of syllables.

“What was that?” You heard the voice ask, riddled with laugher.

You pulled your hands away from your eyes and opened them, taking a moment to focus, Mettaton’s face was a mere few inches from yours. You were groggy and confused.

“Good morning, sunshine.” He smiled brighter than he already was.

Now almost fully awake, you looked around. You were still in Napstablook’s apartment, but Mettaton was holding you, not just holding you, but literally carrying you in his arms, as if you were his spouse he was carrying over the threshold. A wave of heat covered your body as you looked back up to the robot. “W-W-What are you doing?” You asked, in a wave of stutters.

“Oh calm down, sweetie.” he said, setting you down on the couch. “I was only going to move you away from the middle of the floor, I didn’t want you to catch a cold.”

You looked around, seeing the natural light had been replaced with lights from a chandelier hanging from the ceiling. “What time is it? How long did I sleep for?”

“Hmmm, I think it might beee … two on the morning or so?” He replied.

“What?!” You exclaimed, jumping to your feet.

Mettaton was taken over by a wave of laughter. “No no~ You were only sleeping for a mere half hour.” He reassured you “But my goodness, it looked like you were in the deepest sleep of your life. You looked precious.” The robot smiled.

You turned away, becoming even more embarrassed, glancing around the room for a third time, you asked “Where did Napstablook go?”

“Oh, Blooky had to step out for a minute to go buy some more snail food.” he replied.

You nodded and suddenly heard your stomach growl. Blushing a bit you turned back to Mettaton. “Hey, I think I'm gonna get going.” You said.

“Huh? Already?” He pouted.

You nodded. “Yeah, I'm starting to get a little hungry, and I don't eat ghost or … Robot food?” You asked, not sure if he needed to eat.

He chuckled. “I don't need to eat, honey, but I can if I want to.”

You nodded and grabbed your coat from the back of the couch.

“Hold on, darling.” He said “Do you even know how to get home from here?”

You paused “Uh… No…” You admitted. “But, I can probably wing it.”

“No no, I will not have one of my dearest friends wandering the city trying to find their way home. I'll walk you.” He said sternly, picking up his own coat, the fur one, and put it on.

You knew you couldn't get him to change his mind, even if you tried, you just caved and agreed. “Fine, fine, you can walk me home.” You said, admitting defeat.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Mettaton strutted และคุณตามหลังเขาวินาศภัยไปรอบ ๆ ห้อง มันเป็นได้รับการตกแต่งอย่างมากและมีแสงและโทนสีฟ้าเข้มกับเสียงเล็ก ๆ ของส้ม. "ยินดีต้อนรับ ... ที่บ้านของฉัน ... สนุกกับตัวเอง ... หรือทำไม่ได้ ... ฉันไม่คิดทางใดทางหนึ่ง .... "ผีขนาดเล็กกล่าวว่าเบา ๆ เสียงของพวกเขามีน้ำเสียงแพ้ไป. Mettaton เลื่อนออกเสื้อของเขามาวางไว้ที่ด้านหลังของโซฟาเพียงในห้องพัก, แล้วมองไปยัง คุณ. "ฮุน, ฉันจะเอาเสื้อของคุณ." "โอ้หนอขอขอบคุณ." คุณซิปมันและเลื่อนมันออกยื่นให้เขา "ดังนั้นเอ่อคุณจะบอกฉันสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้หรือไม่" คุณถาม. เขาตั้งเสื้อของคุณลงกับเขาและตอบว่า "โอ้ที่เหมาะสมของหลักสูตรแน่นอน." เขายิ้มและก้าวไป Napstablook ตัดแขนรอบเขา "ผมอยากให้คุณได้ยินบางส่วนของเพลงของ Blooky เพียงวันอื่น ๆ ที่คุณบอกผมว่าคุณต้องการใช่มั้ย? "ความทรงจำที่คุณพยักหน้า "ใช่ฉันได้ฉันชอบที่จะได้ยินมัน." คุณยิ้ม "ผมหมายความว่าถ้าคุณต้องการที่จะร่วมกันกับฉัน Napstablook." "โอ้ ... ว้าว ... เอาล่ะ ... . "เขากล่าวว่าลอยอยู่เหนือไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ของเขาและหันบน. คุณไม่แน่ใจจริงๆว่าเขาทำได้อย่างไรกับเขาขาดแขน แต่เขาก็. Mettaton เดินไปที่โซฟานั่งตัวเองลงแล้ว ตบพื้นที่ข้างเขา "ไม่เพียงแค่ยืน, ที่รัก, นั่งได้รับความสะดวกสบาย." เหนียมคุณนั่งลงกับเขา แต่ยังคงรักษาพื้นที่ที่เป็นธรรมระหว่างคุณสองคน คุณมองไปรอบ ๆ ห้องมากขึ้น, การในการตกแต่ง มันก็ง่ายที่ง่ายมาก มันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าเขาและแม้กระทั่ง Napstablook ที่เกี่ยวข้อง ทั้งหมดที่อยู่ในห้องนั่งเล่นของพวกเขาถูกที่นอนคุณกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะกาแฟขนาดเล็กคอมพิวเตอร์เดสก์ทอปและโทรทัศน์ แม้ว่า "ที่รักตื่นขึ้นมา." คุณได้ยินเสียงเรียกหวาน แต่ยังคงนอนหลับจริงคุณกลิ้งออกไปจากเสียง. คุณได้ยินเสียงเดียวกันพูดคุยกับคุณอีกครั้ง แต่มันก็ไม่มีความชัดเจนและหมอก หลังจากที่ในขณะที่คุณรู้สึกว่าร่างกายของคุณจะถูกย้ายในบางวิธีและคุณเริ่มที่จะตื่นขึ้นมาอีกเล็กน้อย หาวคุณลูบตาของคุณและพยายามที่จะพูด แต่คำพูดของคุณเพียงแค่รายละเอียดด้านล่างเข้าด้วยกันเป็นชุดที่ไม่สามารถเข้าใจพยางค์. "อะไรคือสิ่งที่?" คุณได้ยินเสียงถามพรุนกับหัวเราะ. คุณดึงมือของคุณออกไปจากสายตาของคุณและเปิด พวกเขาสละเวลาสักครู่เพื่อเน้นใบหน้า Mettaton เป็นไม่กี่นิ้วเท่านั้นจากของคุณ คุณเมาและสับสน. "ดีตอนเช้าแสงแดด." เขายิ้มที่สดใสกว่าที่เขาเป็นอยู่แล้ว. ตอนนี้เกือบตื่นตัวอย่างเต็มที่คุณมองไปรอบ ๆ คุณยังคงอยู่ในอพาร์ทเม้น Napstablook แต่ Mettaton ถือคุณไม่ได้เป็นเพียงการถือครองคุณ แต่แท้จริงการดำเนินการกับคุณในอ้อมแขนของเขาเช่นถ้าคุณเป็นคู่สมรสของเขาที่เขากำลังถือกว่าเกณฑ์ คลื่นความร้อนที่ปกคลุมร่างกายของคุณในขณะที่คุณมองย้อนกลับไปถึงหุ่นยนต์ "WW-สิ่งที่คุณกำลังทำอะไร?" คุณถามว่าในคลื่นของ stutters. "โอ้สงบลงแฟน." เขากล่าวว่าตั้งค่าที่คุณลงบนโซฟา "ผมเป็นเพียงคนเดียวจะย้ายคุณออกจากตรงกลางของพื้นผมไม่ได้ต้องการให้คุณเป็นหวัด." คุณมองไปรอบ ๆ เห็นแสงธรรมชาติได้ถูกแทนที่ด้วยแสงไฟจากโคมระย้าห้อยลงมาจากเพดาน "สิ่งที่เวลามันคืออะไร? ฉันไม่นานนอน? "" อืมผมคิดว่ามันอาจ beee ... สองในช่วงเช้าหรือเพื่อ? "เขาตอบว่า." สิ่งที่ ?! "คุณอุทานกระโดดไปที่เท้าของคุณ. Mettaton ถูกนำขึ้นโดยคลื่นของเสียงหัวเราะ . "ไม่มีไม่มี ~ คุณเป็นเพียงการนอนหลับครึ่งชั่วโมงเพียง." เขามั่นใจคุณ "แต่คุณงามความดีของฉันมันดูเหมือนว่าคุณอยู่ในการนอนหลับลึกที่สุดในชีวิตของคุณ คุณดูมีค่า. "หุ่นยนต์ยิ้ม. คุณหันไปกลายเป็นแม้กระทั่งอายมากขึ้นวินาศภัยไปรอบ ๆ ห้องเป็นครั้งที่สามคุณถามว่า" Napstablook ไม่ไปที่ไหน? "" โอ้ Blooky ต้องก้าวออกไปนาทีที่จะไปซื้อ อาหารหอยทากมากขึ้น. "เขาตอบ. คุณพยักหน้าและก็ได้ยินเสียงคำรามกระเพาะอาหารของคุณ อายเล็กน้อยคุณหันกลับไป Mettaton "เฮ้ผมคิดว่าผมจะได้รับไป." คุณบอกว่า. "หือ? มาแล้ว "เขา pouted. คุณพยักหน้า "ใช่ฉันเริ่มที่จะได้รับน้อยหิวและฉันไม่กินผีหรืออาหารหุ่นยนต์ ... ?" คุณถามว่าไม่แน่ใจว่าถ้าเขาต้องการที่จะกิน. เขาหัวเราะ "ผมไม่ต้องการที่จะกินน้ำผึ้ง แต่ฉันสามารถถ้าผมต้องการที่จะ." คุณพยักหน้าและคว้าเสื้อคลุมของคุณจากด้านหลังของที่นอน. "ยึดมั่นในรัก." เขากล่าวว่า "คุณได้รู้วิธีที่จะได้รับ บ้านจากที่นี่? "คุณหยุดชั่วคราว" เอ่อ ... ไม่ ... "คุณเข้ารับการรักษา "แต่ผมก็อาจจะทำได้ปีกมัน." "ไม่ไม่ฉันจะไม่ได้มีเพื่อนคนหนึ่งของสุดที่รักของฉันหลงเมืองพยายามที่จะหาทางกลับบ้านของพวกเขา ฉันจะเดินคุณ. "เขากล่าวอย่างรุนแรงหยิบเสื้อคลุมของเขาเองอย่างใดอย่างหนึ่งที่ทำจากขนสัตว์และวางไว้บน. คุณรู้ว่าคุณไม่สามารถได้รับเขาจะเปลี่ยนความคิดของเขาแม้ว่าคุณจะพยายามคุณก็ยุบและตกลง "ดีดีคุณสามารถเดินไปฉันที่บ้าน." คุณกล่าวว่ายอมรับความพ่ายแพ้