the problems and debate surrounding

the problems and debate surrounding modern factuality (Poovey 1998:327-8). Historicizing the fact – indeed, distinguishing among the ancient, modern, and postmodern version – is troubling because it opens up for attention the constitution of the lexical level of conceptuality. In many languages, the lexicon determines what combination of meaningless elements. (such as letters) will count as words. In a social science. Some human affairs – say, public statements by leaders – may count as proper parts of the discourse. Other things, although human, like the daily digestive process of a person, do not. If the modern fact is seen as the product of a passing moment of time, like sartorial fashions or gender roles, the effect it create of a social that transcends and ideology is hard to maintain. It calls attention to the passing historically of concepts like society, power, value, or event. Because the disciplinary social sciences exist within the middle of conceptualization, the grammar and syntax of a system whose basic elements must be granted in order to play the game, attention to the constitution of basic terms would pose problems, even if their origins were not related to rhetorical and poetic discussion.
The “Science Effect” and the APA Publication Manual
At the opposite level of conceptual representation, the open semantic world, where the “meaning of it all” is asserted, other problems arise when historical questions are asked. Because the social sciences were established a century ago as non-ideological expressions of (modern) fact, dependent neither on Comtean or Marxist laws of historical process nor on the romantic tales of good and evil found in literary or religious accounts of human affairs, in theory at least, the only meaning that could be expressed by a responsible social science, that is, any meaning that is not dependent on ultimately ideological terms outside the grammatical/syntactic processes of the discipline, is found in the notion, “This is science,” in the broad sense of Wissenschaft, a disciplined study without value laden presuppositions. In order to achieve this sematic closure, every exercise must demonstrate the “science effect” in one way or another. The “science effect” is a rhetorical device intended to instill a proper attitude in the reader, to establish the ethos of the social scientist. The science effect comes from the form of presentation, not from the thing presented. A look at the development of the American Psychological Association Publication Manual, long the authoritative guide to the preparation of research across the social sciences, demonstrates how formal constraints that seem neutral and objective create a right version of what may and may not appear. Charles Bezerman (1987) has studied the changes in the first editions of this work and concludes that they demonstrate a distinct turn away from argument; recasting of the roles of researcher, subject, and audience, and a change in the function of scholarship itself. The upshot of these changes was to put creation of what I have called the “science effect” above other semantic issues, such as solving problems or offering general conclusions. The development of references from the footnote system (1927) to the cross reference system (1944) to the author-date system (1967) marks the retreat from argument, which confronts the footnoted source as a fellow conversationalist with whom one may agree, disagree, or reason, toward an unargued experimentalism, in which sources are an intrinsic part of the structure. Conflict and open questions rarely emerge; all references have the same from and status, from example, “smith, 1998; Jone, 1974” just as their articles will have the same form. The argument has been subsumed to the article style itself: it is always “this is science; what isn’t this is not science.” The hardening of form, which Bazerman places in the late 1920s, with its objectification of subject, author, audience, and literature, marks a decision to frame narrowly the presentation of social scientific work. The framing will dictate the nature of the work. Gone is the author (as opposed to the experimenter), discussing ideas with other authors in the field before an audience presumed to be both knowledgeable and open to the theoretical speculations that might ensue. Gone as well is argument for a theoretical position with persuasive moves that lead to conclusions. In this bygone form the success of the exercise will be the adherence of an audience of interested reasoners. Instead, we find a modernist form emerging where conclusions do not exist, there being no step-by-step reasoning in the article. The “candidate statement” is placed at the beginning; its testing according to precise rules make up the rest of the piece. As testing replaces reasoning, technical language increases, and statistics become increasingly important. The audience is thus narrowed as much as possible to those with whom one need not reason because it has acceded to the one correct frame and to the question it authorizes. Articles decrease in scope and length; multiauthored work increases. Both changes serve a profession where numbers of separate publication are a primary factor in advancement. Microincrementalism in topic selection, increased technicality, use of acronyms and abbreviations and statistical apparatus create a new rhetoric. The purpose is not so much to persuade anyone of much of anything, except that the experimenter is competent and following the rules. The greatest danger is not being published. To abandon the rules of the APA Publication Manual dose indeed disqualify work for many important journals in the social sciences where the science effect is obligatory. In his treatment of the manual and its force, Bazerman notes that much work in recent decades goes beyond the limited frame of the manual, but the manual has not responded much. An index of Bazerman’s conclusions is the vexed question of the first person in the body of a scholarly essay. The “I” signals the presence of embodied arguer, working at a time and a place; its repression turns this real person into a function of something beyond any particular moment or situation. I can affirm that debates in the academy over the use of the first person in scholarly work such as doctoral dissertation remain alive, as field where rhetoric is an acknowledged factor assert that no realistic presentation

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัญหาและการอภิปรายรอบ factuality ที่ทันสมัย (Poovey 1998:327-8) Historicizing ความจริงจริง แยกความแตกต่างระหว่างโบราณ รุ่นสมัยใหม่ และหลังสมัยใหม่ – ได้ troubling เพราะมันเปิดขึ้นสำหรับความสนใจรัฐธรรมนูญระดับเกี่ยวกับคำศัพท์ของ conceptuality ในหลายภาษา ปทานุกรมกำหนดแต่องค์ประกอบต่าง ๆ (เช่นตัวอักษร) จะนับเป็นคำ ในสังคม กิจการบางอย่างมนุษย์ –พูด สาธารณะงบ โดยผู้นำ – อาจนับเป็นส่วนที่เหมาะสมของวาท สิ่งอื่น ๆ มนุษย์ กระบวนการย่อยอาหารประจำวันของคน เช่นแม้ว่าไม่ ถ้าข้อเท็จจริงที่ทันสมัยถือเป็นผลิตภัณฑ์ของผ่านช่วงของเวลา เช่นแฟชั่น sartorial หรือบทบาทเพศ ผลจะสร้างสังคมที่กับ และเป็นการยากที่จะรักษาอุดมการณ์ เรียกความสนใจผ่านประวัติของแนวคิดเช่นสังคม พลังงาน ค่า หรือเหตุการณ์ เนื่องจากสังคมวิทยาวินัยมีอยู่ภายในตรงกลางของ conceptualization ไวยากรณ์ และไวยากรณ์ของระบบที่มีองค์ประกอบพื้นฐานที่ต้องได้รับเพื่อเล่นเกม ความสนใจในรัฐธรรมนูญของข้อกำหนดเบื้องต้นจะก่อให้เกิดปัญหา แม้ว่าต้นกำเนิดของพวกเขาไม่เกี่ยวข้องกับ rhetorical และบทสนทนา "วิทยาศาสตร์ผล" และเผยแพร่คู่มืออาป้าAt the opposite level of conceptual representation, the open semantic world, where the “meaning of it all” is asserted, other problems arise when historical questions are asked. Because the social sciences were established a century ago as non-ideological expressions of (modern) fact, dependent neither on Comtean or Marxist laws of historical process nor on the romantic tales of good and evil found in literary or religious accounts of human affairs, in theory at least, the only meaning that could be expressed by a responsible social science, that is, any meaning that is not dependent on ultimately ideological terms outside the grammatical/syntactic processes of the discipline, is found in the notion, “This is science,” in the broad sense of Wissenschaft, a disciplined study without value laden presuppositions. In order to achieve this sematic closure, every exercise must demonstrate the “science effect” in one way or another. The “science effect” is a rhetorical device intended to instill a proper attitude in the reader, to establish the ethos of the social scientist. The science effect comes from the form of presentation, not from the thing presented. A look at the development of the American Psychological Association Publication Manual, long the authoritative guide to the preparation of research across the social sciences, demonstrates how formal constraints that seem neutral and objective create a right version of what may and may not appear. Charles Bezerman (1987) has studied the changes in the first editions of this work and concludes that they demonstrate a distinct turn away from argument; recasting of the roles of researcher, subject, and audience, and a change in the function of scholarship itself. The upshot of these changes was to put creation of what I have called the “science effect” above other semantic issues, such as solving problems or offering general conclusions. The development of references from the footnote system (1927) to the cross reference system (1944) to the author-date system (1967) marks the retreat from argument, which confronts the footnoted source as a fellow conversationalist with whom one may agree, disagree, or reason, toward an unargued experimentalism, in which sources are an intrinsic part of the structure. Conflict and open questions rarely emerge; all references have the same from and status, from example, “smith, 1998; Jone, 1974” just as their articles will have the same form. The argument has been subsumed to the article style itself: it is always “this is science; what isn’t this is not science.” The hardening of form, which Bazerman places in the late 1920s, with its objectification of subject, author, audience, and literature, marks a decision to frame narrowly the presentation of social scientific work. The framing will dictate the nature of the work. Gone is the author (as opposed to the experimenter), discussing ideas with other authors in the field before an audience presumed to be both knowledgeable and open to the theoretical speculations that might ensue. Gone as well is argument for a theoretical position with persuasive moves that lead to conclusions. In this bygone form the success of the exercise will be the adherence of an audience of interested reasoners. Instead, we find a modernist form emerging where conclusions do not exist, there being no step-by-step reasoning in the article. The “candidate statement” is placed at the beginning; its testing according to precise rules make up the rest of the piece. As testing replaces reasoning, technical language increases, and statistics become increasingly important. The audience is thus narrowed as much as possible to those with whom one need not reason because it has acceded to the one correct frame and to the question it authorizes. Articles decrease in scope and length; multiauthored work increases. Both changes serve a profession where numbers of separate publication are a primary factor in advancement. Microincrementalism in topic selection, increased technicality, use of acronyms and abbreviations and statistical apparatus create a new rhetoric. The purpose is not so much to persuade anyone of much of anything, except that the experimenter is competent and following the rules. The greatest danger is not being published. To abandon the rules of the APA Publication Manual dose indeed disqualify work for many important journals in the social sciences where the science effect is obligatory. In his treatment of the manual and its force, Bazerman notes that much work in recent decades goes beyond the limited frame of the manual, but the manual has not responded much. An index of Bazerman’s conclusions is the vexed question of the first person in the body of a scholarly essay. The “I” signals the presence of embodied arguer, working at a time and a place; its repression turns this real person into a function of something beyond any particular moment or situation. I can affirm that debates in the academy over the use of the first person in scholarly work such as doctoral dissertation remain alive, as field where rhetoric is an acknowledged factor assert that no realistic presentation

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปัญหาและการอภิปรายรอบ factuality สมัยใหม่ ( poovey 1998:327-8 ) historicizing ข้อเท็จจริง–แน่นอน ความแตกต่างระหว่างโบราณและสมัยใหม่และหลังสมัยใหม่ , รุ่นหนักใจเพราะมันเปิดขึ้นเพื่อเรียกร้องความสนใจ รัฐธรรมนูญของระดับการเปลี่ยนแปลง conceptuality . หลายภาษา , พจนานุกรมกำหนดสิ่งที่รวมกันขององค์ประกอบของความหมาย( เช่น ตัวอักษร ) จะถือว่าเป็นคำ ในทางสังคมศาสตร์ บางฝ่ายมนุษย์ ( พูด , ข้อความสาธารณะ โดยผู้นำและอาจนับเป็นชิ้นส่วนที่เหมาะสมของวาทกรรม อื่น ๆสิ่ง แม้มนุษย์ เช่นการย่อยอาหารทุกวันของบุคคล ไม่ ถ้าความจริงที่ทันสมัยจะเห็นเป็นผลิตภัณฑ์ของการผ่านช่วงเวลาของเวลา เช่น แฟชั่น sartorial หรือบทบาททางเพศผลมันสร้างของสังคมที่ transcends และอุดมการณ์เป็นเรื่องยากที่จะรักษา มันเรียกความสนใจให้ผ่านประวัติศาสตร์ของแนวความคิด เช่น สังคม พลังงาน มูลค่า หรือเหตุการณ์ เพราะวินัยสังคมศาสตร์อยู่ในระยะกลางของแนวความคิด , ไวยากรณ์และวากยสัมพันธ์ของระบบที่มีองค์ประกอบขั้นพื้นฐานจะต้องได้รับอนุญาตในการเล่นเกมให้ความสนใจกับรัฐธรรมนูญของเงื่อนไขพื้นฐานจะก่อให้เกิดปัญหา แม้ว่าต้นกำเนิดของพวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับการอภิปรายบทกวี
" วิทยาศาสตร์ผล " และ APA สิ่งพิมพ์คู่มือ
ระดับตรงข้ามเป็นตัวแทนของแนวคิดโลกความหมาย เปิดที่ " ความหมายของมันทั้งหมด " อ้าง ปัญหาอื่น ๆเกิดขึ้นเมื่อคำถามประวัติศาสตร์ จะถามเพราะสังคมศาสตร์ก่อตั้งขึ้นในศตวรรษที่แล้ว เช่น ไม่ใช่ลัทธิการแสดงออก ( สมัยใหม่ ) ความเป็นจริง ขึ้นอยู่กับทั้งบน comtean หรือมาร์กซ์กฎหมายของกระบวนการทางประวัติศาสตร์หรือนิทานโรแมนติกที่ดีและความชั่วร้ายที่พบในวรรณกรรมทางศาสนาหรือบัญชีของฝ่ายมนุษย์อย่างน้อยในทางทฤษฎี ความหมายเพียงอย่างเดียวที่สามารถแสดงโดยวิทยาศาสตร์ สังคมที่รับผิดชอบคือความหมายใด ๆที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเงื่อนไขภายนอกสุด อุดมการณ์แบบกระบวนการทางไวยากรณ์ / วินัย พบในความคิด " เป็นวิทยาศาสตร์ " ในความหมายกว้างของวิทยาศาสตร์ , วินัยการศึกษาโดยไม่ต้องรับภาระค่า presuppositions . เพื่อให้บรรลุนี้ปิด sematic ทุกการออกกำลังกายจะต้องแสดงให้เห็นถึง " วิทยาศาสตร์ผล " ในหรืออีกวิธีหนึ่ง" วิทยาศาสตร์ผล " เป็นโวหารอุปกรณ์วัตถุประสงค์เพื่อปลูกฝังทัศนคติที่ถูกต้องในการอ่าน สร้าง ethos ของนักวิทยาศาสตร์ในสังคม วิทยาศาสตร์ ผลมาจากรูปแบบของการนำเสนอ ไม่ใช่จากสิ่งที่นำเสนอ ดูที่การพัฒนาของสมาคมจิตวิทยาอเมริกันสิ่งพิมพ์คู่มือยาวเผด็จการคู่มือการเตรียมการวิจัยในทางสังคมศาสตร์ แสดงให้เห็นว่าข้อจำกัดอย่างเป็นทางการที่ดูเป็นกลางและวัตถุประสงค์สร้างรุ่นที่เหมาะสมของสิ่งที่อาจจะไม่ปรากฏ ชาร์ลส์ bezerman ( 1987 ) ได้ทำการศึกษาการเปลี่ยนแปลงในรุ่นแรกของงานนี้ และสรุปได้ว่า พวกเขาแสดงให้เห็นถึงการเปิดที่แตกต่างกันออกไปจากการโต้แย้ง ;การเปลี่ยนรูปใหม่ของบทบาทของนักวิจัย , หัวข้อ , และผู้ชม และการเปลี่ยนแปลงในการทำงานของทุนนั่นเอง ผลที่สุดของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ เพื่อให้สร้างสิ่งที่ผมเรียกว่า " วิทยาศาสตร์ผลข้างต้น " ประเด็นทางความหมายอื่น ๆ เช่น การแก้ปัญหาหรือการเสนอข้อสรุปทั่วไปการพัฒนาของการอ้างอิงจากระบบเชิงอรรถ ( 1927 ) ในระบบอ้างอิงข้าม ( 1944 ) ระบบวันที่ผู้เขียน ( 1967 ) เป็นถอยจากอาร์กิวเมนต์ที่ confronts footnoted ที่มาเป็นเพื่อนคู่สนทนาที่อาจเห็นด้วย ไม่เห็นด้วย หรือเหตุผล ต่อ experimentalism unargued ซึ่งในแหล่งข้อมูลเป็นส่วนหนึ่ง เนื้อแท้ของโครงสร้างความขัดแย้งและปัญหาเปิดไม่ค่อยโผล่ออกมา ; อ้างอิงทั้งหมดจะเหมือนกันและสถานะ จากตัวอย่าง " สมิ ธ , 2541 , โจน , 1974 " เป็นบทความของพวกเขาจะมีรูปแบบเดียวกัน อาร์กิวเมนต์ได้รับวิทยกับรูปแบบบทความตัวเอง : เป็นเสมอ " นี่เป็นวิทยาศาสตร์ อะไรนี่ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ " ขึ้นแบบ ซึ่งเบเซอร์แมนสถานที่ในช่วงปี ค.ศ. 1920 ,กับการทำให้เห็นเป็นรูปธรรมของเรื่อง , ผู้เขียน , ผู้ชม , และวรรณกรรม นับเป็นการตัดสินใจกรอบแคบในการนำเสนอผลงานทางวิทยาศาสตร์สังคม กรอบจะบอกลักษณะของงาน ไปเป็นผู้เขียน ( ตรงข้ามกับการทดลอง )การอภิปรายความคิดกับคนอื่นเขียนในฟิลด์ก่อนที่ผู้ชมซึ่งเป็นทั้งความรู้และเปิดให้ทฤษฎีคาดเดาว่าอาจจะตามมา หายไปเหมือนกันคือเหตุผลสำหรับตำแหน่งทฤษฎีการโน้มน้าวการเคลื่อนไหวที่นำไปสู่ข้อสรุป ในรูปนี้อดีตความสำเร็จของการออกกำลังกายจะยึดมั่นของผู้ชมที่สนใจ reasoners . แทนเราพบสมัยใหม่รูปแบบใหม่ที่สรุปไม่อยู่ , มีการไม่มีขั้นตอนที่ใช้ในบทความ " คนสั่ง " จะอยู่ที่จุดเริ่มต้น ของการทดสอบตามกฎระเบียบที่ชัดเจนให้กับส่วนที่เหลือของชิ้นส่วน เป็นการทดสอบแทนการใช้เหตุผล , เพิ่มภาษาทางเทคนิค และสถิติเป็นสำคัญมากขึ้นผู้ชมจึงลดลงมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้กับคนที่ไม่ต้องเหตุผลเพราะมันมีแห่งหนึ่งที่ถูกต้องกรอบและคำถามอนุญาต . บทความที่ลดลงในขอบเขตและระยะเวลา ; multiauthored เพิ่มงาน การเปลี่ยนแปลงทั้งบริการวิชาชีพที่ตัวเลขของการแยกพิมพ์เป็นปัจจัยหลักในการเลื่อนตำแหน่ง microincrementalism ในการเลือกหัวข้อเพิ่มวิชา การใช้คำย่อและคำย่อเครื่องมือทางสถิติและการสร้างใหม่ มีไม่มากที่จะชวนใครอะไรมากนัก ยกเว้นว่า การทดลองจะเชี่ยวชาญ และตามกฎ อันตรายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือไม่ได้ถูกตีพิมพ์ละทิ้งกฎของ APA สิ่งพิมพ์คู่มือขนาดจริงตัดสิทธิ์งานวารสารสำคัญมากในทางสังคมศาสตร์ วิทยาศาสตร์ ผลที่เป็นภาระ ในการรักษาของตนเองและของแรง เบเซอร์แมนบันทึกงานมากในทศวรรษที่ผ่านมาที่นอกเหนือไปจากกรอบที่ จำกัด ของตนเอง แต่ตนเองยังไม่ได้ตอบเท่าไหร่ดัชนีของเบเซอร์แมนข้อสรุปคือรำคาญคำถามของคนแรกในร่างกายของบทความทางวิชาการ . " ฉัน " สัญญาณการปรากฏตัวของ embodied โต้คารม ทำงาน ใน เวลา และสถานที่ การปราบปรามเป็นคนจริง เป็นหน้าที่ของสิ่งที่นอกเหนือเวลาใดโดยเฉพาะหรือสถานการณ์ฉันสามารถยืนยันว่า การอภิปรายในโรงเรียนมาใช้คนแรกในงานวิชาการ เช่น วิทยานิพนธ์ปริญญาเอกยังคงมีชีวิตอยู่ เป็นสนามที่มีวาทศิลป์เป็นยอมรับปัจจัยยืนยันว่าไม่มีเหตุผล นำเสนอ