Poverty among women[edit]The 1834 P

Poverty among women[edit]
The 1834 Poor Law defined who could receive monetary relief. The act reflected and perpetuated prevailing gender conditions. In Edwardian society, men were the source of wealth. The law restricted relief for unemployed, able-bodied male workers, due to the prevailing view that they would find work in the absence of financial assistance. However, women were treated differently. After the Poor Law was passed, women and children received most of the aid. The law did not recognise single independent women, and lumped women and children into the same category.[6] If a man was physically disabled, his wife was also treated as disabled under the law.[6] Unmarried mothers were sent to the workhouse, receiving unfair social treatment such as being restricted from attending church on Sundays.[6] During marriage disputes women often lost the rights to their children, even if their husbands were abusive.[6]

At the time, single mothers were the poorest sector in society, disadvantaged for at least four reasons. First, women had longer lifespans, often leaving them widowed with children. Second, women's work opportunities were few, and when they did find work, their wages were lower than male workers' wages. Third, women were often less likely to marry or remarry after being widowed, leaving them as the main providers for the remaining family members.[6] Finally, poor women had deficient diets, because their husbands and children received disproportionately large shares of food. Many women were malnourished and had limited access to health care

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความยากจนในหมู่ผู้หญิง [แก้ไข]1834 คนจนกฎหมายกำหนดซึ่งอาจได้รับเงินสงเคราะห์ พระราชบัญญัติการสะท้อน และ perpetuated ความเป็นเพศสภาพ ในสังคมเอดวาร์ดเดี้ย ผู้ชายมีแหล่งที่มาของทรัพย์สิน กฎหมายจำกัดบรรเทาสำหรับคนตกงาน able-bodied คนทำงานชาย เนื่องจากเป็นมุมมองที่พวกเขาจะหางานของความช่วยเหลือทางการเงิน อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงก็ถือว่าแตกต่างกัน หลังจากผ่านการกฎหมายคนยากจน ผู้หญิงและเด็กรับของความช่วยเหลือ กฎหมายไม่รู้หญิงเดี่ยวอิสระ และ lumped ผู้หญิงและเด็กในประเภทเดียวกัน[6] ถ้าคนถูกปิดใช้งานจริง ภรรยาของเขาถูกถือว่าเป็นคนพิการตามกฎหมาย[6] โสดมารดาถูกส่งไปโรงทำงาน ได้รับการรักษาไม่เป็นธรรมทางสังคมเช่นการจำกัดการเข้าโบสถ์วันอาทิตย์[6] ระหว่างข้อพิพาทแต่งงาน ผู้หญิงมักสูญเสียสิทธิ์เด็ก แม้ว่าสามีถูกคำผรุสวาท[6]เวลา มารดาเดียวมีภาคยากจนที่สุดในสังคม การเสียเปรียบในโครงการด้วยเหตุผลอย่างน้อย 4 ครั้งแรก ผู้หญิงได้อีกต่อไป lifespans มักทิ้ง widowed กับเด็ก สอง ผู้หญิงทำงานโอกาสถูกน้อย และเมื่อพวกเขาได้ค้นหางาน ค่าจ้างของพวกเขาได้ต่ำกว่าค่าจ้างของแรงงานชาย ที่สาม ผู้หญิงมักน้อยแนวโน้มที่จะแต่งงาน หรือ remarry หลังเป็น widowed ออกจากพวกเขาเป็นผู้ให้บริการหลักสำหรับสมาชิกครอบครัวที่เหลือ[6] ในที่สุด ผู้หญิงไม่ได้ขาดสารอาหาร เนื่องจากสามีและลูกของพวกเขาได้รับหุ้นใหญ่สลายอาหาร ผู้หญิงหลายคนมี malnourished และมีจำกัดการเข้าถึงการดูแลสุขภาพ