The rainfall variability during bor

The rainfall variability during boreal winter (December to February) over the Indochina peninsula was exhibited by the EOF technique. The leading mode of the variability accounts 42.6% of the total variance, and shows the interannual variation. Its spatial distribution presents large rainfall variation over the southern part over the Indochina and the central part of Vietnam, whereas its temporal variation shows the correlation to the SST anomalies, particularly in the Pacific Ocean.

The spatial patterns given by correlation and composite analyses, and the lead-lag correlation analysis suggest that the ENSO does not significantly influence rainfall variability during winter season in terms of linear relationship, comparing to the SA in the North Pacific Ocean. The warming (cooling) of SST in the SA region related to increasing (decreasing) of rainfall in the southern part of the Indochina and the central part of the Vietnam, and vice versa for the negative correlation. The warming SST anomalous over the SA of the Pacific Ocean triggers more rainfall over the Indochina, and after that the rainfall sends signal back to that area of the Ocean. For the ENSO, the lead-lag correlation between the rainfall variability and the Nino3.4 shows less significant negative correlation indicating that the increasing (decreasing) of rainfall over the Indochina related to cool (warm) phase of ENSO. Nevertheless, studies on the climate variability over the Indochina are needed such as the study using modeling to give more understanding on mechanism, and the study related to the PDO.

The main results found in this study may be summarized as follows. In our EOF analysis of rainfall over Thailand during the period 1971-2010 the most dominant mode, accounting for 21.6% of the total variance, had a spatial pattern with the same sign (positive) over almost all of Thailand. Consequently, when the PC was positive there was more rainfall than normal and when the PC was negative there was less rainfall than normal almost everywhere. An exception to this general result occurs in the south at latitudes below 9°N.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำหรับความผันผวนของปริมาณน้ำฝนในช่วงฤดูหนาว (เดือนธันวาคมถึงกุมภาพันธ์) boreal ผ่านคาบสมุทรอินโดจีนถูกจัดแสดง ด้วยเทคนิค EOF โหมดนำความแปรผัน 42.6% ของผลต่างการรวมบัญชี และแสดงการเปลี่ยนแปลง interannual กระจายของแสดงความผันแปรของปริมาณน้ำฝนขนาดใหญ่ผ่านภาคอินโดจีนที่และส่วนกลางของเวียดนาม ในขณะที่การเปลี่ยนแปลงชั่วคราวแสดงความสัมพันธ์กับความผิด SST โดยเฉพาะอย่างยิ่งในมหาสมุทรแปซิฟิกพื้นที่รูปแบบความสัมพันธ์ และวิเคราะห์คอมโพสิต และการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของความล่าช้ารอแนะนำว่า ENSO ที่มากมีผลต่อความแปรผันของปริมาณน้ำฝนระหว่างฤดูหนาวในรูปแบบของความสัมพันธ์เชิงเส้น เทียบกับ SA ในมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ ร้อน (ความร้อน) ของ SST ในภูมิภาค SA ที่เกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้น (ลดลง) ของปริมาณน้ำฝนในภาคใต้ของอินโดจีนตอนกลาง ของเวียดนาม และในทางกลับกันความสัมพันธ์เชิงลบ ภาวะโลกร้อนที่ SST anomalous กว่า SA ของมหาสมุทรแปซิฟิกทริกเกอร์เพิ่มเติมปริมาณน้ำฝนอินโดไชน่า และหลังจากที่ฝนตกจะส่งสัญญาณกลับไปยังที่ตั้งของมหาสมุทร ENSO ความล่าช้ารอสหสัมพันธ์ระหว่างความแปรผันปริมาณน้ำฝนและ Nino3.4 แสดงความสัมพันธ์ลบน้อยสำคัญที่บ่งชี้ว่า การเพิ่ม (ลด) ของปริมาณน้ำฝนเหนืออินโดจีนเกี่ยวข้องกับระยะเย็น (ร้อน) ของ ENSO อย่างไรก็ตาม การศึกษาความแปรผันของสภาพภูมิอากาศเหนืออินโดจีนจำเป็นเช่นการศึกษาใช้การสร้างโมเดลเพื่อให้เข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับกลไก และการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับ PDOผลหลักที่พบในการศึกษานี้อาจสรุปได้ดังนี้ ในการวิเคราะห์ของ EOF ของฝนไทยช่วงปี 1971-2010 โหมดหลักมากที่สุด บัญชี 21.6% ของความแปรปรวนทั้งหมด มีรูปแบบพื้นที่ มีสัญลักษณ์เดียวกัน (บวก) เกือบทั้งหมดของไทย ดังนั้น เมื่อ PC บวกมีฝนเพิ่มมากขึ้นกว่าปกติ และเมื่อพีซีแบบลบมีปริมาณน้ำฝนน้อยกว่าปกติเกือบทุก ข้อยกเว้นทั่วไปนี้ต้องเกิดขึ้นในภาคใต้ที่ latitudes ล่าง 9 ° N.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความแปรปรวนของปริมาณน้ำฝนในช่วงฤดูหนาวเหนือ (ธันวาคมกุมภาพันธ์) เหนือคาบสมุทรอินโดจีนได้รับการจัดแสดงผลงานโดยใช้เทคนิค EOF โหมดชั้นนำของบัญชีแปรปรวน 42.6% ของความแปรปรวนทั้งหมดและแสดงให้เห็นการเปลี่ยนแปลง Interannual กระจายเชิงพื้นที่ที่มีการจัดรูปแบบของปริมาณน้ำฝนที่มีขนาดใหญ่กว่าภาคใต้กว่าอินโดจีนและภาคกลางของประเทศเวียดนามในขณะที่การเปลี่ยนแปลงชั่วของตนแสดงความสัมพันธ์กับความผิดปกติ SST โดยเฉพาะอย่างยิ่งในมหาสมุทรแปซิฟิก. รูปแบบการกระจายที่ได้รับจากความสัมพันธ์และการวิเคราะห์ประกอบและ การวิเคราะห์ความสัมพันธ์ตะกั่วล่าช้าชี้ให้เห็นว่าเอลนิโญ่ไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญที่มีอิทธิพลต่อความแปรปรวนของปริมาณน้ำฝนในช่วงฤดูหนาวในแง่ของความสัมพันธ์เชิงเส้นเมื่อเทียบกับ SA ในภาคเหนือของมหาสมุทรแปซิฟิก ภาวะโลกร้อน (ระบายความร้อน) ของ SST ในภูมิภาค SA ที่เกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้น (ลดลง) ของปริมาณน้ำฝนในภาคใต้ของอินโดจีนและภาคกลางของเวียดนามและในทางกลับกันสำหรับความสัมพันธ์ทางลบ SST ร้อนผิดปกติกว่า SA ของมหาสมุทรแปซิฟิกก่อให้เกิดปริมาณน้ำฝนมากกว่าอินโดจีนและหลังจากนั้นปริมาณน้ำฝนจะส่งสัญญาณกลับไปยังพื้นที่ของมหาสมุทรที่ สำหรับ ENSO, ความสัมพันธ์ที่นำไปสู่ความล่าช้าระหว่างแปรปรวนปริมาณน้ำฝนและ Nino3.4 แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ทางลบอย่างมีนัยสำคัญน้อยลงแสดงให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้น (ลดลง) ของปริมาณน้ำฝนในช่วงอินโดจีนที่เกี่ยวข้องกับเย็น (อบอุ่น) ขั้นตอนของ ENSO อย่างไรก็ตามการศึกษาเกี่ยวกับสภาพอากาศที่แปรปรวนในช่วงอินโดจีนมีความจำเป็นเช่นการศึกษาโดยใช้แบบจำลองเพื่อให้เข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับกลไกและการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับ PDO. ผลหลักที่พบในการศึกษาครั้งนี้อาจจะสรุปได้ดังนี้ ในการวิเคราะห์ EOF ของเราปริมาณน้ำฝนทั่วประเทศในช่วงเวลา 1971-2010 โหมดที่โดดเด่นมากที่สุดคิดเป็น 21.6% ของความแปรปรวนทั้งหมดมีรูปแบบเชิงพื้นที่ที่มีสัญลักษณ์เดียวกัน (บวก) กว่าเกือบทั้งหมดของประเทศไทย ดังนั้นเมื่อเครื่องคอมพิวเตอร์เป็นบวกมีปริมาณน้ำฝนมากกว่าปกติและเมื่อเครื่องคอมพิวเตอร์เป็นลบมีปริมาณน้ำฝนน้อยกว่าปกติเกือบทุกที่ ยกเว้นผลทั่วไปนี้เกิดขึ้นในภาคใต้ที่ละติจูดต่ำกว่า 9 องศา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฝนแปรปรวนในช่วงฤดูหนาว ( ธันวาคม - กุมภาพันธ์ ) เหนือกว่าคาบสมุทรอินโดจีนคือแสดงโดยเทคนิคช่วง . โหมดชั้นนำของทางบัญชี 42.6% % ของความแปรปรวนทั้งหมด และแสดงให้เห็นการเปลี่ยนแปลงอัตรา . การกระจายทางพื้นที่แสดงขนาดใหญ่ของฝนเปลี่ยนแปลงอยู่ภาคใต้ผ่านอินโดจีนและภาคกลางของเวียดนามในขณะที่การเปลี่ยนแปลงของเวลา แสดงความสัมพันธ์กับ SST anomalies , โดยเฉพาะอย่างยิ่งในมหาสมุทรแปซิฟิก

รูปแบบเชิงพื้นที่ที่ได้รับจากความสัมพันธ์และคอมโพสิต การวิเคราะห์ข้อมูล และนำร่างกายความสัมพันธ์ชี้ให้เห็นว่าปรากฏการณ์ไม่มีอิทธิพลต่อความผันแปรช่วงฝนฤดูหนาว ในแง่ของความสัมพันธ์เชิงเส้น เปรียบเทียบกับซาในมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ .ร้อน ( เย็น ) ของ SST ในภูมิภาคที่เกี่ยวข้องกับซา เพิ่ม ( ลด ) ปริมาณน้ำฝนในภาคใต้ของอินโดจีนและภาคกลางของเวียดนาม และในทางกลับกันสำหรับความสัมพันธ์เชิงลบ ความอบอุ่นที่มากกว่าซา SST ของมหาสมุทรแปซิฟิกเรียกฝนมากกว่า อินโดจีน และหลังจากนั้นฝนส่งสัญญาณกลับมาว่า พื้นที่ของมหาสมุทรสำหรับปรากฏการณ์ที่นำร่างกายของความสัมพันธ์ระหว่างปริมาณน้ำฝนและ nino3.4 แสดงความสัมพันธ์น้อยลบแสดงว่าการเพิ่มขึ้น ( ลดลง ) ของฝนผ่านอินโดจีนที่เกี่ยวข้องกับเย็น ( อุ่น ) ระยะของปรากฏการณ์ . อย่างไรก็ตาม การศึกษาการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศทั่วอินโดจีน จำเป็น เช่น การศึกษาการใช้แบบจำลองเพื่อให้เข้าใจในกลไกและการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับ PDO .

ผลหลักที่พบในการศึกษานี้อาจสรุปได้ดังนี้ ในช่วงการวิเคราะห์ ปริมาณฝนของประเทศไทยในช่วงระยะเวลา 1971-2010 ที่เด่นที่สุด โหมด , การบัญชีสำหรับร้อยละ 21.6 % ของความแปรปรวนทั้งหมด มีรูปแบบเชิงพื้นที่ที่มีเครื่องหมายเดียวกัน ( บวก ) ไปเกือบทั่วทั้งประเทศไทย จากนั้นเมื่อเครื่องคอมพิวเตอร์ถูกบวก มีปริมาณน้ำฝนมากกว่าปกติ และเมื่อเครื่องคอมพิวเตอร์ถูกลบมีปริมาณฝนน้อยกว่าปกติเกือบทุกแห่ง ข้อยกเว้นการทั่วไปนี้เกิดขึ้นในภาคใต้ ที่ละติจูด 9 องศา ด้านล่าง )