David D. Blaney, Jay E. Gee, Tina J

David D. Blaney, Jay E. Gee, Tina J. Benoit

INFECTIOUS AGENT

Burkholderia pseudomallei, a saprophytic gram-negative bacillus, is the causative agent of melioidosis. The bacteria are found in soil and water, widely distributed in tropical and subtropical countries.

TRANSMISSION

Through subcutaneous inoculation, ingestion, or inhalation; person-to-person transmission is extremely rare but may occur through contact with the blood or body fluids of an infected person.

EPIDEMIOLOGY

Melioidosis is endemic in Southeast Asia, Papua New Guinea, much of the Indian subcontinent, southern China, Hong Kong, and Taiwan and is considered highly endemic in northeast Thailand, Malaysia, Singapore, and northern Australia. Sporadic cases have been reported among residents of or travelers to Aruba, Colombia, Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Guadeloupe, Honduras, Martinique, Mexico, Panama, Venezuela, and many other countries in the Americas, as well as Puerto Rico. In northern Brazil, clusters of melioidosis have been reported and are associated with periods of heavy rainfall. The risk is highest for adventure travelers, ecotourists, military personnel, construction and resource extraction workers, and other people whose contact with contaminated soil or water may expose them to the bacteria; infections have been reported in people who have spent less than a week in an endemic area. Risk factors for systemic melioidosis include diabetes, excessive alcohol use, chronic renal disease, chronic lung disease (such as associated with cystic fibrosis or chronic obstructive pulmonary disease), thalassemia, and malignancy or other non-HIV-related immune suppression.

CLINICAL PRESENTATION

Incubation period is generally 1–21 days, although it may extend for months or years; with a high inoculum, symptoms can develop in a few hours. Melioidosis may occur as a subclinical infection, localized infection (such as cutaneous abscess), pneumonia, meningoencephalitis, sepsis, or chronic suppurative infection. The latter may mimic tuberculosis, with fever, weight loss, productive cough, and upper lobe infiltrate, with or without cavitation. More than 50% of cases present with pneumonia.

DIAGNOSIS

Culture of B. pseudomallei from blood, sputum, pus, urine, synovial fluid, peritoneal fluid, or pericardial fluid is diagnostic. Indirect hemagglutination assay is a widely used serologic test but is not considered confirmatory. Diagnostic assistance is available through CDC (http://www.cdc.gov/ncezid/dhcpp/bacterial_special/zoonoses_lab.html).

TREATMENT

Ceftazidime, imipenem, or meropenem is used for initial treatment of 10–14 days, followed by 20–24 weeks of trimethoprim-sulfamethoxazole. Relapse may be seen, especially in patients who received a shorter-than-recommended course of therapy.

PREVENTION

Travelers should use personal protective equipment such as waterproof boots and gloves to protect against contact with contaminated soil and water and thoroughly clean skin lacerations, abrasions, or burns that have been contaminated with soil or surface water.

CDC website: www.cdc.gov/melioidosis

BIBLIOGRAPHY

Brilhante RS, Bandeira TJ, Cordeiro RA, Grangeiro TB, Lima RA, Ribeiro JF, et al. Clinical-epidemiological features of 13 cases of melioidosis in Brazil. J Clin Microbiol. 2012 Oct;50(10):3349–52.
Currie BJ, Dance DA, Cheng AC. The global distribution of Burkholderia pseudomallei and melioidosis: an update. Trans R Soc Trop Med Hyg. 2008 Dec;102 Suppl 1:S1–4.
Inglis TJ, Rolim DB, Sousa Ade Q. Melioidosis in the Americas. Am J Trop Med Hyg. 2006 Nov;75(5):947–54.
Limmathurotsakul D, Kanoksil M, Wuthiekanun V, Kitphati R, deStavola B, Day NP, et al. Activities of daily living associated with acquisition of melioidosis in northeast Thailand: a matched case-control study. PLoS Negl Trop Dis. 2013;7(2):e2072.
O’Sullivan BP, Torres B, Conidi G, Smole S, Gauthier C, Stauffer KE, et al. Burkholderia pseudomallei infection in a child with cystic fibrosis: acquisition in the Western Hemisphere. Chest. 2011 Jul;140(1):239–42.
Wiersinga WJ, Currie BJ, Peacock SJ. Melioidosis. N Engl J Med. 2012 Sep 13;367(11):1035–44.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

David D. Blaney, E. เจย์ Gee, Tina J. เบนวาบริษัทตัวแทนการติดเชื้อBurkholderia pseudomallei แบคทีเรียแกรมลบเป็น saprophytic เป็นตัวแทนสาเหตุการของโรคเมลิออยด์ แบคทีเรียที่พบในดินและน้ำ กระจายอย่างกว้างขวางในประเทศเขตร้อน และกึ่งเขตร้อนส่งผ่าน inoculation ใต้ผิวหนัง กิน ดม เกียร์เกิดมีน้อยมาก แต่อาจเกิดขึ้นผ่านการสัมผัสกับเลือดหรือของเหลวในร่างกายของผู้ติดเชื้อวิทยาการระบาดโรคเมลิออยด์เท่าในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ปาปัวนิวกินี มากของอนุทวีปอินเดีย ภาคใต้จีน Hong Kong และไต้หวัน และเป็นถิ่นสูงในภาคอีสาน มาเลเซีย สิงคโปร์ และภาคเหนือของออสเตรเลีย กรณีประปรายได้ถูกรายงานพำนักหรือเดินทางไปยังอารูบา โคลัมเบีย คอสตาริกา เอลซัลวาดอร์ กัวเตมาลา กวาเดอลูป ฮอนดูรัส มาร์ เม็กซิโก ปานามา เวเนซุเอลา และประเทศอื่น ๆ ในอเมริกา เปอร์โตริโก ในบราซิลเหนือ กลุ่มของโรคเมลิออยด์ที่ได้รับรายงาน และเกี่ยวข้องกับระยะเวลาของฝนตกหนัก ความเสี่ยงมีสูงสุดสำหรับนักผจญภัย คุ้มค่า ทหาร ก่อสร้าง และคนงานสกัดทรัพยากร และคนอื่น ๆ สัมผัสกับน้ำหรือดินที่ปนเปื้อนอาจทำให้ได้เชื้อแบคทีเรีย มีการรายงานการติดเชื้อในคนที่ได้ใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งสัปดาห์ในพื้นที่เฉพาะถิ่น ปัจจัยเสี่ยงสำหรับโรคเมลิออยด์ระบบได้แก่โรคเบาหวาน ใช้แอลกอฮอล์มากเกินไป โรคไต โรคปอดเรื้อรัง (เช่นเกี่ยวข้องกับปอดเรื้อรังหรือโรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง), ยีน และเยื่อ หรืออื่น ๆ ไม่ใช่เอชไอวีเกี่ยวกับกดภูมิคุ้มกันนำเสนอทางคลินิกระยะเวลาการกกไข่โดยทั่วไปวันที่ 1-21 แม้ว่ามันอาจขยายสำหรับเดือนหรือปี ด้วย inoculum สูง อาการสามารถพัฒนาในกี่ชั่วโมง โรคเมลิออยด์อาจเกิดเป็น subclinical ติดเชื้อ ติดเชื้อภาษาท้องถิ่น (เช่นผิวหนังฝี), ปอดบวม meningoencephalitis, sepsis หรือเรื้อรังติดเชื้อ suppurative หลังอาจเลียนแบบวัณโรค มีไข้ ลดน้ำหนัก ไอมีประสิทธิผล และกลีบบนแผ่ ซ่าน มี หรือไม่ มี cavitation มากกว่า 50% ของกรณีอยู่กับโรคปอดบวมการวินิจฉัยวัฒนธรรมของ B. pseudomallei จากเลือด เสมหะ หนอง ปัสสาวะ เนื้อเหลว น้ำยาทางช่องท้อง หรือของเหลว pericardial วินิจฉัยได้ ทดสอบ hemagglutination ทางอ้อมคือ การใช้เซรุ่มทดสอบ แต่ไม่ได้ถือว่าเมื่อ วินิจฉัยความช่วยเหลือมีอยู่ CDC (http://www.cdc.gov/ncezid/dhcpp/bacterial_special/zoonoses_lab.html)รักษาเซฟตาซิดิม imipenem หรือ meropenem ใช้สำหรับเริ่มต้นการรักษา 10 – 14 วัน ตาม ด้วย 20 – 24 สัปดาห์ของไตรเมโทพริมซัลฟาเมโทซาโซล กำเริบอาจมองเห็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผู้ป่วยที่ได้รับน้อยกว่าแนะนำหลักสูตรของการรักษาการป้องกันการนักท่องเที่ยวควรใช้อุปกรณ์ป้องกันส่วนบุคคลเช่นถุงมือและรองเท้าบูทกันน้ำเพื่อป้องกันการติดต่อกับปนเปื้อนดินและน้ำ และทำความสะอาดผิวแผล ถลอก หรือการเผาไหม้ที่มีการปนเปื้อนกับดินหรือน้ำผิวเว็บไซต์ CDC: www.cdc.gov/melioidosisบรรณานุกรมBrilhante RS, Bandeira TJ, Cordeiro RA, Grangeiro TB, RA ลิมา Ribeiro วริศร์ คุณสมบัติร้อยเอ็ดทดลอง-ระบาดวิทยาของโรคเมลิออยด์ในบราซิล 13 คดี J Microbiol จิตเวช 2012 ต.ค. 50 (10): 3349 – 52กะหรี่ BJ เต้น DA เฉิง AC การแจกจ่ายส่วนกลาง Burkholderia pseudomallei และโรคเมลิออยด์: การปรับปรุง ทรานส์ R Soc Trop Med Hyg 2008 ธ.ค. Suppl 102 1:S1 – 4TJ Inglis, Rolim DB, Sousa Ade Q. โรคเมลิออยด์ในอเมริกา น. J Trop Med Hyg 2006 พ.ย. 75 (5): 947 – 54Limmathurotsakul D, Kanoksil M, Wuthiekanun V, Kitphati R, deStavola B วัน NP ร้อยเอ็ดกิจกรรมชีวิตที่เกี่ยวข้องกับการซื้อของโรคเมลิออยด์ในภาคอีสาน: การควบคุมกรณีศึกษาตรงกัน PLoS Negl Trop Dis. 2013; 7 (2): e2072โร BP, Torres B, Conidi G, Smole S, Gauthier C, Stauffer KE ร้อยเอ็ด Burkholderia pseudomallei เชื้อในเด็กที่มีโบรซิ: ในโลกตะวันตก หน้าอก 2011 ก.ค. 140 (1): 239-42Wiersinga WJ กะหรี่เจ พีเอสเจ โรคเมลิออยด์ ม.อ. N J med. 2012 Sep 13; 367 (11): 1035-44